Αρχείο κατηγορίας ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΕΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ
Αγωνίζεται με την κοιλιά στο στόμα
Συντάκτης: Διαλεκτή Αγγελή
Αναδημοσίευση από : εφημερίδα των συντακτών
Εγκυος που απολύθηκε, επειδή αρνήθηκε τη μετατροπή της σύμβασης εργασίας της, παραμένει απλήρωτη από τον Οκτώβριο, παρά τη δικαστική απόφαση που τη δικαίωνε και επέβαλλε την επιστροφή της στη θέση εργασίας της
Απολύθηκε, όταν ανακοίνωσε στον εργοδότη της ότι είναι έγκυος, ύστερα από οκτώ χρόνια εργασίας σε θέση όπου κάλυπτε πάγιες και διαρκείς ανάγκες της εταιρείας -ως στέλεχος μάλιστα της επιχείρησης. Παρά τις δεσμεύσεις του εκπροσώπου της εργοδοσίας στην Επιθεώρηση Εργασίας ότι θα την επαναπροσλάβει με τους ίδιους όρους, αυτές ουδέποτε τηρήθηκαν, με αποτέλεσμα η εργαζόμενη να παραμένει απλήρωτη από τον περασμένο Οκτώβριο και να αντιμετωπίζει σοβαρές επιπλοκές στην εγκυμοσύνη της, λόγω του έντονου άγχους που της έχει προκληθεί.
Εναν μήνα πριν από την καθορισμένη ημερομηνία τοκετού, η Ειρήνη Πανοπούλου συνεχίζει τον δικαστικό αγώνα, προκειμένου να δικαιωθεί. «Το 2006 προσλήφθηκα από τον Γεώργιο Πολίτη στον όμιλο εταιρειών MASTER που εδρεύει στους Αγίους Αναργύρους. Η εταιρεία ασχολείται κυρίως με την υπαίθρια διαφήμιση, αλλά και με τις διαδικτυακές πωλήσεις. Τυπικά, ήμουν δηλωμένη στο ΙΚΑ στην εταιρεία Master Adverstising Α.Ε. που είχε όμως έδρα στο Περιστέρι. Οταν ρώτησα, γιατί συνέβαινε αυτό, μου απάντησαν ότι ήταν τυπικό το ζήτημα και ότι όλοι οι υπάλληλοι ήταν μισθολογικά μοιρασμένοι σε διάφορες εταιρείες για φορολογικούς λόγους», δηλώνει στην «Εφ.Συν.».
Το χρονικό
Στις αρχές του 2008, όταν συστάθηκε η Interwell Α.Ε. που είχε την έδρα της στην ίδια διεύθυνση με τον όμιλο εταιρειών MASTER, η Ειρήνη απασχολούνταν αποκλειστικά εκεί ως διευθύντρια μάρκετινγκ, ενώ από το 2012 έως και σήμερα, διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας είναι ο γιος του Γεωργίου Πολίτη, Χάρης Πολίτης.
«Τον Σεπτέμβριο του 2014, όταν ανακοίνωσα στον υιό Πολίτη ότι είμαι έγκυος, μου πρότεινε εκ περιτροπής εργασία. Αρνήθηκα. Με πίεζε, προκειμένου να αποδεχθώ τους νέους όρους, με αποτέλεσμα να μου δημιουργηθεί τρομερό άγχος και ανασφάλεια και να πάθω αποκόλληση πλακούντα. Αναγκάστηκα να πάρω αναρρωτική άδεια ενός μήνα. Λίγες μέρες πριν από τις 3 Νοεμβρίου, όταν και θα επέστρεφα στην εργασία μου, με κάλεσε μια εξωτερική συνεργάτις του και μου είπε να μη γυρίσω στη δουλειά, γιατί δεν θα με άφηνε να μπω στο κτίριο, πράγμα το οποίο και έγινε. Αμέσως κάλεσα την αστυνομία και προχώρησα σε καταγγελία στην Επιθεώρηση Εργασίας, παρουσία εκπροσώπου του Συνηγόρου του Πολίτη».
Στην Επιθεώρηση, η εργοδοσία της εταιρείας Interwell δεσμεύτηκε να επαναπροσλάβει την Ειρήνη με τους ίδιους όρους και συνθήκες, δέσμευση την οποία όμως δεν τήρησε ποτέ, με αποτέλεσμα να ακολουθήσει και δεύτερη καταγγελία στην Επιθεώρηση Εργασίας, καθώς και η κατάθεση αίτησης ασφαλιστικών μέτρων κατά της Interwell και του Χάρη Πολίτη και αγωγής της εργαζόμενης κατά της εταιρείας Master Advertising Α.Ε., της Interwell Α.Ε. και του Χάρη Πολίτη ατομικά.
Δικαίωση
Το Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών διέταξε με απόφαση τον περασμένο Ιανουάριο την εταιρεία Interwell και τον Χάρη Πολίτη να απασχολούν την Ειρήνη με τους ίδιους όρους εργασίας, καθώς και να την αμείβουν και να την ασφαλίζουν κανονικά. «Εχοντας την απόφαση του δικαστηρίου στα χέρια μου, επέστρεψα στη δουλειά μου στις 16 του περασμένου Γενάρη. Κάθισα κανονικά το 8ωρό μου, χωρίς όμως να μου δίνουν αντικείμενο εργασίας. Συνεχίζω να πηγαίνω καθημερινά στην εργασία μου μέχρι και πριν από λίγες μέρες, όταν και πήρα τη νόμιμη άδεια εγκυμοσύνης, όμως παραμένω απλήρωτη από τον περασμένο Οκτώβρη».
Σε σχετικό πόρισμά του ο Συνήγορος του Πολίτη εκτιμά ότι υπάρχουν «[…] πολλά και βάσιμα στοιχεία από τα οποία συνάγεται το συμπέρασμα ότι ο εργοδότης προέβη σε διάκριση λόγω φύλου, καθώς και σε σειρά παραβιάσεων της εργατικής νομοθεσίας», ενώ στις 27 Μαρτίου, το Πρωτοδικείο Αθηνών κάνει δεκτά τα ασφαλιστικά μέτρα της Ειρ. Πανοπούλου κατά της εταιρείας Interwell. Διαβάζοντας κανείς την απόφαση γίνεται μάρτυρας ενός κυκεώνα ονομάτων εικονικών εταιρειών και παράτυπων μεθοδεύσεων που κατατείνουν στην αποφυγή εκπλήρωσης των εργοδοτικών υποχρεώσεων απέναντι στους εργαζομένους.
•Η κύρια αγωγή εκδικάζεται αύριο, έπειτα από αναβολή, στο Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών, στο κτίριο 9, αίθουσα 16, στις 9 το πρωί.
Η συνέχεια της δίκης των βασανιστών του Ουαλίντ
της Μαριάννας Ρουμελιώτη
αναδημοσίευση από the cricket
Ηδίκη των βασανιστών (Γ. Σγούρδα, Στ. Σγούρδα, F.Zoto και Γ. Ζαχαριάδη) του Αιγύπτιου εργάτη Ουαλίντ Τάλεμπ συνεχίστηκε σήμερα σε μια μεγαλύτερη και ακόμα πιο γεμάτη αίθουσα στο Εφετείο Πειραιά. Ξεκίνησε με την παραίτηση του αρχικού συνηγόρου υπεράσπισης και τη σύντομη εισήγηση του καινούριου δικηγόρου. Ο νέος συνήγορος αποδείχτηκε αδιάβαστος (ίσως γιατί όπως ισχυρίστηκε είχε τη δικογραφία στα χέρια του μόλις 2 μέρες) μιας και σε διάφορες στιγμές η έδρα αλλά και οι δικηγόροι του Ουαλίντ τον διόρθωσαν για τις πληροφορίες που εμπεριείχαν οι ερωτήσεις του αλλά και για πληροφορίες που είχαν ειπωθεί στην προηγούμενη δίκη.
Αποδείχτηκε επίσης, ίσως ο πιο χυδαίος συνήγορος υπεράσπισης που έχω δει στα δικαστήρια των τελευταίων ετών. Αρχικά ζήτησε από τον Ουαλίντ να απαντάει στα ελληνικά και να μην επεμβαίνει η διερμηνέας. Όταν ο Ουαλίντ (και οι συνήγοροι) υποστήριξαν πως δεν μιλάει τόσο καλά ελληνικά και πως θα ήταν πιο εύκολο να υπάρχει η διερμηνέας, ο δικηγόρος των βασανιστών είπε «Αν δε ξέρει να μιλάει ή δεν καταλαβαίνει ελληνικά, μήπως δεν κατάλαβε τι του έλεγαν και κείνη την ημέρα ή τι συνέβη» και το γεμάτο από αλληλέγγυο κόσμο ακροατήριο αντέδρασε. Συνέχισε με διάφορες ερωτήσεις που κυρίως αφορούσαν τις σχέσεις των βασανιστών με τον Ουαλίντ πριν την ημέρα του βασανισμού. Παρόλο που ο Ουαλίντ επανέλαβε αυτά που είχε πει και την προηγούμενη φορά, ότι δηλαδή ο Σγούρδας και οι υπόλοιποι τον κορόιδευαν φωνάζοντας τον με γυναικεία ονόματα ή λέγοντας τον Μοχάμεντ, ειρωνευόμενοι τη θρησκεία του, ο συνήγορος υπεράσπισης επέμενε να προσπαθεί να αποδείξει πως ο Σγούρδας ήταν ένας καλός και τίμιος εργοδότης. Τη ρατσιστική αφήγηση του συνηγόρου υπεράσπισης ήρθαν να συμπληρώσουν τα τόσο-της-μόδας ισλαμοφοβικά σχόλια που ακολουθούν. Ο δικηγόρος των βασανιστών ρώτησε τον Ουαλίντ «τι υπαγορεύει το Κοράνι για όσους προσβάλλουν τη θρησκεία;» αναφερόμενος στα λόγια του Ουαλίντ ότι ο Σγούρδας και οι υπόλοιποι έκαναν ειρωνικά σχόλια για το Ισλάμ. Δεν σταμάτησε όμως στην ερώτηση, πρόσθεσε και το: «γιατί ξέρω τι κάνουν οι Μουσουλμάνοι». Το ακροατήριο τότε άρχιζε να φωνάζει «θα τον βγάλεις και τζιχαντιστή;». Όλα αυτά μέσα στην αίθουσα ενός δικαστηρίου και όχι στο δελτίο του μέγκα των 8.
Σε περίπου εκείνο το σημείο η διερμηνέας σχεδόν λιποθύμησε στα χέρια του Ουαλίντ που καθόταν σε μια καρέκλα δίπλα από το εδώλιο και η δίκη διεκόπη για λίγο. Όταν ξαναγυρίσαμε πίσω στην αίθουσα, ο δικηγόρος των βασανιστών ρώτησε τον Ουαλίντ αν έχει σοβαρά προβλήματα υγείας. Πριν προλάβει να απαντήσει συνέχισε λέγοντας «είπε πως είχε σοβαρό πρόβλημα υγείας αλλά τόση ώρα τον βλέπουμε να είναι όρθιος και να πηγαινοέρχεται». Ο Ουαλίντ είχε όντως στηρίξει τη διερμηνέα προκειμένου να μην πέσει κάτω και αφού είχε κάτσει λίγη ώρα πλάι της, είχε περάσει όλη την υπόλοιπη ώρα σε μια καρέκλα του ακροατηρίου. Όταν ο δικηγόρος ισχυρίστηκε πως ο Ουαλίντ πηγαινοερχόνταν, ακούστηκαν φωνές από το ακροατήριο που έλεγαν «Λες ψέμματα».
Για αρκετές ώρες ο δικηγόρος των βασανιστών προσπαθούσε με απανωτές ερωτήσεις που δεν αφορούσαν τις κατηγορίες, να φέρει το θύμα (ίσως και το ακροατήριο) σε κατάσταση θυμού. Δε δίστασε να προσβάλει το θύμα αρκετές φορές, φτάνοντας μέχρι και στο σημείο να υπονοήσει με ειρωνεία πως ίσως το τρίτο παιδί του Ουαλίντ δεν είναι δικό του. Ο Ουαλίντ σηκώθηκε όρθιος και έδειχνε σχεδόν τρέμοντας στην πρόεδρο τις φωτογραφίες των τριών του παιδιών. Λίγο αργότερα όταν ο δικηγόρος των βασανιστών ρώτησε τον Ουαλίντ γιατί ισχυρίστηκε στην πρώτη του κατάθεση ότι τα χρήματα που είχε πάνω του ήταν δικά του (ενώ σε επόμενη κατάθεση επεξήγησε πως δεν ήταν μόνο δικά του) ο Ουαλίντ του απάντησε «Αν είχες πάνω σου 100 ευρώ και σε συλλαμβάνανε και σε ρωτούσαν ποιανού είναι τα λεφτά, δε θα έλεγες ότι είναι δικά σου;». Τότε, το ακροατήριο χειροκρότησε ενώ η πρόεδρος παρενέβη υπενθυμίζοντας στον συνήγορο υπεράσπισης «πως δεν δικάζεται ο Τάλεμπ σήμερα» και πως θα πρέπει να προσέξει τις ερωτήσεις και το ύφος του για να μειωθούν οι αντιδράσεις. Λίγα λεπτά αργότερα ο συνήγορος υπεράσπισης θα αναφερθεί στο θύμα ως κατηγορούμενο. Εξάλλου τον ανέκρινε επί περίπου 3, 5 ώρες σαν να ήταν κατηγορούμενος.
Φυσικά δεν δίστασε επίσης να ισχυριστεί πως ο Ουαλίντ «έβγαλε τον εαυτό του ως θύμα ρατσισμού προκειμένου να παραμείνει στην Ελλάδα» αλλά και να ρωτήσει αρκετές φορές τον ίδιο τον Ουαλίντ για τα κίνητρα των κατηγορουμένων, λες και θα μπορούσε κανείς να φανταστεί τι οδηγεί κάποιον στο να βασανίσει έναν άνθρωπο για 48 ώρες. Τις περισσότερες φορές επενέβη είτε η δικαστής είτε η εισαγγελέας υπενθυμίζοντας του πως αυτές είναι οι ερωτήσεις για τους κατηγορουμένους και όχι για τον Ουαλίντ. Σε κάποιο σημείο ο συνήγορος υπεράσπισης ρώτησε τον Ουαλίντ «γιατί σας πήγαν στο στάβλο» και εκείνος απάντησε «Ρωτήστε τους» δείχνοντας τον Σγούρδα και τους υπόλοιπους. Λίγο αργότερα ο συνήγορος υπεράσπισης προσπάθησε να επανέλθει στις σχέσεις του Ουαλίντ με τους βασανιστές του πριν την ημέρα του συμβάντος και ανέφερε στο δικαστήριο πως ο ο αδελφός του Ουαλίντ έπαιζε ποδόσφαιρο με τον επίσης κατηγορούμενο, γιό του Σγούρδα. Η πρόεδρος τότε σχολίασε «το ότι έπαιζε μπάλα ο αδελφός του Ουαλίντ με τον Μάνι (έτσι φωνάζουν τον γιό) δεν αποδεικνύει ότι δεν είναι ρατσιστής». Το ακροατήριο χειροκρότησε.
Μετά από περίπου τρεις ώρες τελείωσε η «ανάκριση» του Ουαλίντ που ειδικά προς το τέλος ζήτησε πολύ ευγενικά από το δικαστήριο να τον προστατεύσει από την επίθεση που δεχόταν από τον συνήγορο υπεράσπισης. Ο Ουαλίντ βγήκε από την αίθουσα κυριολεκτικά καταρρακωμένος και υποβασταζόμενος μιας και η διαδικασία ήταν χρονοβόρα και ιδιαίτερα επίπονη.
Μετά από μια μικρή διακοπή, η δίκη συνεχίστηκε με τις καταθέσεις του ανθοπώλη που βρήκε τον Ουαλίντ Ταλέμπ χτυπημένο έξω από το μαγαζί του, τον αστυνομικό Καρανάσιο που έφτασε πρώτος στο συμβάν και την κα Τ. Σταυρινάκη, δικηγόρο και επιστημονική συνεργάτιδα της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου. Οι δύο πρώτοι, ο ανθοπώλης και ο αστυνομικός, περιέγραψαν το πόσο βαριά χτυπημένος ήταν ο Ουαλίντ όταν τον είδαν, ενώ ο αστυνομικός περιέγραψε την πρώτη κατάθεση του Σγούρδα στην ασφάλεια της Σαλαμίνας. Η κα Σταυρινάκη περιέγραψε τι επικρατούσε στην χώρα όταν έγινε ο βασανισμός του Ουαλίντ και πως την περίοδο αυτή υπήξε αύξηση των ρατσιστικών περιστατικών, ενώ λίγους μήνες πριν είχε γίνει η επίθεση στους συμπατριώτες του Ουαλίντ, τους Αιγύπτιους ψαράδες στην ιχθυόσκαλα, από μέλη της Χ.Α. Η Σταυρινάκη ισχυρίστηκε πως εκείνη την περίοδο ,ειδικά, υπήρχε σχετική ατιμωρησία και ανοχή από την πολιτεία και τους σχετικούς θεσμούς με αποτέλεσμα τα θύματα ρατσιστικής βίας να φοβούνται να πάνε στην αστυνομία καθότι ήξεραν πως δεν αποδοθεί δικαιοσύνη. Επίσης μίλησε για την εργασιακή σχέση Σγούρδα και Ουαλίντ αλλά και όλων των μεταναστών με τους εργοδότες που χαρακτηρίζονται από την τεράστια ανοχή των εργαζομένων προκειμένου να μην χάσουν τη δουλειά τους και την καταπίεση των εργοδοτών προκειμένου να «ξεζουμίσουν» και να κερδίσουν ότι περισσότερο μπορούν από τον εργαζόμενο. Αποδόμησε τις «καλές σχέσεις» που προσπαθούσε να ισχυριστεί ο συνήγορος υπεράσπισης και τον διόρθωσε διάφορες φορές για τις ανακρίβειες που έλεγε σε σχέση με προηγούμενα λεγόμενα της. Ο συνήγορος υπεράσπισης έφτασε μέχρι και στο αστείο σημείο να υπερασπιστεί πως ο Σγούρδας είναι αντιρατσιστής γιατί προσέλαβε έναν αλλοδαπό Αιγύπτιο που κούτσαινε (κάνοντας την μίμηση, αναφερόμενος στο πρόβλημα που είχε ο Ουαλίντ στο γόνατο). Φαίνεται πως η ειρωνεία, η διαστρέβλωση και οι ανακρίβειες είναι τα ιδιαίτερο ταλέντα του κατά τ” άλλα αδιάβαστου συνηγόρου υπεράσπισης. Αυτό που επίσης φαίνεται είναι πως η έδρα έχει τη διάθεση να διατηρήσει τη δίκη δημόσια και ανοιχτή ενώ δε φαίνεται να είναι διατεθειμένη να επιτρέψει στο νέο συνήγορο να συνεχίσει να ροκανίζει το χρόνο και την υπομονή όλων με τον ίδιο τρόπο.
*Η συνέχεια της δίκης ορίστηκε για τις 30 Απριλίου στον τρίτο όροφο του Εφετείου Πειραιά. Ο Ουαλίντ δεν θα είναι ξανά μόνος του.
Δύναμη από την αλληλεγγύη: μια συνέντευξη με τον Ουαλίντ Τάλεμπ
Posted by: koultouriaris and kinimatini
Αναδημοσίευση από provo.gr
Πως προσεγγίζεις έναν άνθρωπο που έχει τραβήξει όσα ο Ουαλίντ Τάλεμπ; Όσα πέρασε στα χέρια των φασιστό-βασανιστών του έχουν περιγραφεί και μπορείς να τα βρεις εδώ. Δεν τον ρωτήσαμε γι’αυτά.
Προσπαθήσαμε να καταλάβουμε πως αισθάνεται, αυτός ο προλετάριος τριανταδυάχρονος μετανάστης εργάτης από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, ο άνθρωπος Ουαλίντ.Μιλούσε σιγά και συγκρατημένα και όσο περνούσε η ώρα πιο γρήγορα και με μεγαλύτερη ένταση-όπως και στο δικαστήριο.Μας είπε για την πορεία του μέχρι εδώ-συνηθισμένη για τους μετανάστες χωρίς χαρτιά από την Αίγυπτο-και τη Σαλαμίνα μέσω Κρήτης.
Για τη δουλειά του στη Σαλαμίνα, τον αγώνα του να μαζέψει λεφτά για τους δικούς του και την εμπιστοσύνη που απολάμβανε από τους υπόλοιπους Αιγύπτιους. Για την απογοήτευση του για τις συμπεριφορές που υφίστανται οι ξένοι στην Ελλάδα και την πίστη του πως θα δικαιωθεί-έστω και έτσι-από το δικαστήριο.
Ευχαρίστησε όλους όσους είμασταν μαζί του στο δικαστήριο ενώ εμείς θα έπρεπε να του ζητάμε συγνώμη γιατί δεν είμασταν μαζί του από την αρχή και να τον ευχαριστούμε για τον αξιοπρεπή αγώνα του που συνεχίζεται χωρίς ο ίδιος να περιμένει κάποιο προσωπικό όφελος.
ο κουλτουριάρης
Ουαλίντ, πόσα χρόνια είσαι στην Ελλάδα;
Τέσσερα.
Γιατί ήρθες εδώ;
Για δουλειά, όλοι οι μετανάστες από την Αίγυπτο για δουλειά έρχονται στην Ελλάδα.Ήταν ο αδερφός μου εδώ, ήταν περίπου τέσσερα χρόνια πιο πριν, και μου έλεγε καλά λόγια για την Ελλάδα.
Πίσω στην Αίγυπτο ποιοι είναι;
Είμαι παντρεμένος και εχω τρία παιδιά, το μικρότερο ενός έτους.Τους βλέπω μόνο όταν μπορώ να πάω εγώ, τελευταία φορά ήταν πριν από εφτά μήνες.
Πως ήταν η κατάσταση στην Αίγυπτο όταν έφυγες;
Δεν ήταν καλά. Πολύς κοσμος ήταν χωρίς δουλειά και χωρίς λεφτά.Στην Αίγυπτο, επί Μουμπάρακ, οι δουλειές ήταν πολύ λίγες.Τριάντα χρόνια στην εξουσία ο Μουμπάρακ είχε κατακλέψει τα πάντα.
Στην εξέγερση της πλατείας Ταχρίρ ήσουν;
Ναι.Έμεινα εκεί πάνω από είκοσι μέρες.
Τι σε έκανε να πας εκεί και πως προέκυψε αυτό;
Ήθελα μια καλύτερη ζωή, για ‘μένα, τα παιδιά μου, όλο τον κόσμο. Είμασταν μια παρέα που πήγαμε από την Αλεξάνδρεια, δέκα άτομα, μαθαίναμε από το facebook.Μέναμε εκεί στην πλατεία, κάτω από μια τέντα και δεν θέλαμε να φύγομε μέχρι να αλλάξει το καθεστώς, να φύγει ο Μουμπάρακ.Υπήρχαν πολλές φασαρίες ( σημ.:εννοεί πολλά βίαια επεισόδια ) κυρίως με την αστυνομία που ήταν φανατικά με το καθεστώς. Ο στρατός, όμως, δεν ήταν τόσο φανατικά με το καθεστώς.
Γυναίκες στην πλατεία είχε; Γενικά τι κάνατε εκεί; Τρώγατε, συζητάγατε, παίζατε μουσική, γλεντούσατε;
Πολλές γυναίκες! Όλων των ηλικιών. Όλη η Αίγυπτος ήταν τότε στην πλατεία!
Πως αντιμετωπίσατε την προπαγάνδα του καθεστώτος που προσπαθούσε να λογοκρίνει το διαδίκτυο;
Πολύς κόσμος έγραφε σε χαρτιά για την κατάσταση στην Ταχρίρ και αυτά τα στέλναμε στον έξω κόσμο με ανθρώπους που πήγαιναν κάπου αλλού.Πολλά χαρτιά, πολλές αναφορές. Σαν αγγελιοφόροι.Στο σπίτι μου στην Αλεξάνδρεια έχω κάμποσα τέτοια χαρτιά (σημ: από τον φίλο του, Μοχάμεντ Τζαλάλ, που δολοφονήθηκε εκείνες τις μέρες από την αστυνομία ). Τώρα τα πράγματα είναι καλύτερα στην Αίγυπτο.
Γιατί έφυγες από την Ταχρίρ; Έπρεπε να γυρίσεις στους δικούς σου;
Όταν έφυγε ο κόσμος γύρισα κ εγώ στην Αλεξάνδρεια. Θέλαμε να πέσει το καθεστώς και έπεσε.
Από τη στιγμή που γυρνάς στην Αλεξάνδρεια, πόσο καιρό μετά έρχεσαι στην Ελλάδα;
Δέκα μέρες μετά. Μου είπαν αύριο φέυγει το καίκι και έπρεπε να φύγω και εγώ.
Πως ήρθες από την Αίγυπτο;
Μέσω Κρήτης χωρίς χαρτιά. όλοι έτσι έρχονται από την Αίγυπτο. Η ελληνική πρεσβεία για να δώσει βίζα ζητάει χαρτιά από τράπεζα που να δείχνουν πως έχεις ένα σημαντικό χρηματικό οσό για να στη δώσει.Αν είχα αυτό το ποσό θα ερχόμουν στην Ελλάδα;… Μας περίμεναν εκεί για να μας πάνε στο Ηράκλειο, είχα ήδη πληρώσει και με περίμενε ο αδερφός μου στη Σαλαμίνα. Τέσσερις μέρες σε ένα μικρό σκάφος μόνο μέχρι την Κρήτη.
Πως ήταν αυτό το ταξίδι;
Χάλια. Κάποια στιγμή μας τελείωσε και το φαγητό αλλά και το νερό, μετά από δύο μέρες. Όλο αυτό μόνο μΈχρι την Κρήτη.Έφτασα άρρωστος εκεί.Στον Πειραιά με βρήκε ο αδερφός μου και γυρίσαμε μαζί στη Σαλαμίνα.
Πως ήταν η πρώτη εντύπωση από τη Σαλαμίνα;
Μου φάνηκε ωραία.Εγω μέχρι τώρα από την Ελλάδα, δεν είχα δει ούτε την Αθήνα. Δουλειά-σπίτι ήταν κάθε μέρα.
Με την πρεσβεία της Αιγύπτου πως είναι τα πράγματα;
Καλύτερα τώρα. Μας στηρίζουν τώρα.
Ολόκληρο το ταξίδι από Αλεξάνδρεια μέχρι Σαλαμίνα πόσο κράτησε;
Δέκα μέρες.
Και όλες αυτές τις μέρες είχες επαφή με την οικογένεια σου;
Όχι, δεν ήξεραν τίποτα. Είχα, γραμμένο σε ένα χαρτάκι, τον αριθμό του ελληνικού κινητού του αδερφού μου, αλλά αυτό βράχηκε στη θάλασσα και δεν είχα λεφτά να τηλεφωνήσω όταν φτάσαμε στην Κρήτη. Μέχρι που μίλησα για πρωτη φορά μαζί τους, με είχαν για πεθαμένο, δεν το πίστευαν.
Ξεκίνησες αμέσως να δουλεύεις στη Σαλαμίνα;
Ναι. Για πολύ λίγο καιρό ήμουν σε οικοδομή, μετά δούλεψα στο φούρνο, γιατί είχα ξαναδουλέψει, είχα εμπειρία.
Πως ήταν στην αρχή η δουλειά στο φούρνο;
Καλά.Ήταν κοντά στο σπίτι μου, και είχα συνέχεια δουλειά ενώ στην οικοδομή όχι.
Σε πλήρωνε;
Ναι, αλλά πάντα με καθυστέρηση. Μία-δυο βδομάδες μετά πάντα.Αυτός φοβόταν μήπως ξαφνικά φύγω επειδή δεν είχα χαρτιά.Είχαν φύγει και άλλοι εργάτες πιο πριν, αυτός δεν τους φερόταν καλά.
Σε εσένα πως φερόταν;
Άσχημα.Μου φώναζε, ήταν απότομος, κορόιδευε τη θρησκεια μου, ήταν πολύ λάθος (σημ.: εδώ ο Ουαλίντ φορτίστηκε σημαντικά ).Από την αρχή αυτός αλλά και οι άλλοι τρεις έβριζαν το Ισλάμ, κορόιδευαν.
Ειδικά ο Αλβανός φίλος του φούρναρη γιατί να σε βρίζει;
Δεν ξέρω αλήθεια. Με έβριζαν συνέχεια. ήθελα να δουλέψω για να στέλνω,φοβόμουν, χρώσταγα και τα λεφτά για τον ερχομό στην Ελλάδα.
Ο φούρναρης από την πρώτη μέρα ηταν έτσι;
Περίπου στις 15 μέρες αρχισε. Με φώναζε Μοχάμεντ, ποτέ με το όνομα μου. Εγώ δεν τον φώναζα αφεντικό αλλά πατέρα. Στην αρχή μου έλεγε πως κάνω καλό ψωμί, καλή δουλειά. Μετά ξαφνικά άρχισε. Αν είχα κάνει λάθος να μου το έλεγε, αλλά δεν ήταν αυτό. Μάλιστα όταν κάποιος ερχόταν στο φούρνο και με ζητούσε με το όνομα μου αυτός απαντούσε πως δεν υπήρχε κάποιος με το όνομα αυτό εκεί.Δεν ήθελε να έρχεται κανείς και να με ζητάει, ειδικά μουσουλμάνοι.
Οι φίλοι του;
Τα ίδια. ‘Ερχονταν και με ενοχλούσαν ακόμα και στη δουλειά.
Πόσες ώρες δούλευες την ημέρα;
Δώδεκα ώρες την ημέρα, κάποιες μέρες (π.χ. το Πάσχα ) περισσότερες ώρες.
Τι σε έκανε μέσα μου να αντέχεις αυτή τη συμπεριφορά κάθε μέρα;
Ήθελα να ζήσω, να έχω δουλειά. Να στέλνω στην οικογένεια μου για να ζήσουν. Αν δεν δούλευα εγώ, δεν θα είχαν να φάνε. Θέλω να αγοράσω ένα σπίτι για την οικογένεια μου, τώρα ζουν με τους γονείς μου. Αυτός τα ήξερε αυτά. Ηθελα και θελω να μαζέψω λεφτά και μετά να γυρίσω πίσω.
Στη Σαλαμίνα έχει πολλούς Αιγύπτιους;
Ναι, πολλούς. Όλοι με εμπιστεύονταν και γι’αυτο μου έδιναν τα λεφτά τους.Πολλοί ήξεραν και ποιος ήμουν στην Αίγυπτο.Δούλευαν πολλά παιδιά σε οικοδομή και δεν μπορούσαν να τα έχουν μαζί τους,τα εμπιστεύονταν σε ‘μενα. Αυτό με νοιάζει περισσότερο από τα λεφτά. Η φιλία, πως κάποιοι με εμπιστεύονταν. Τα λεφτά είναι αέρας, φεύγουν, τα συναισθήματα μένουν.
‘Οσο περνούσε ο καιρός η συμπεριφορές χειροτέρευαν;
Ναι, συνεχώς. Όταν μια φορά ζήτησα να φύγω λιγο νωρίτερα γιατί είχαμε μια θρησκευτική γιορτή, αυτός δεν με άφησε καν να φύγω, χωρίς να υπάρχει δουλειά. Απλά έτσι. Και μιλώντας μου άσχημα.
Μετά τα γεγονότα που τα γνωρίζουν όλοι πλέον, το κράτος τι έκανε, πως σου συμπεριφέρθηκε;
Με κράτησαν τρεις μέρες,μετά από μια μερική νοσηλεία στο Θριάσιο, στο αστυνομικό τμήμα επειδή δεν είχα χαρτιά, ενώ οι τέσσερις ήταν έξω ελεύθεροι.Έκατσα στη φυλακή έτσι όπως ήμουν με τα αίματα και μύριζα μπύρα για δύο μέρες-αυτή που μου έριχναν όταν με βασάνιζαν.Ακόμα και στην Αίγυπτο φέρονται τελείως διαφορετικά στον ξένο απ’ότι στην Ελλάδα. Υπάρχει η νοοτροπία πως δεν μπορείς να πειράζεις ατιμώρητα τον ξένο.
Ουαλίντ εσύ γνώριζες ή σου είχαν πει αν κάποιοι από τους τέσσερις,ή ο γιος του φούρναρη ήταν στη ΧΑ. ή είχε σχέσεις; Τη συμπεριφορά του φούρναρη την είχες αναφέρει στον αδερφό σου ή σε κάποιον άλλο; Σου είχε πει ποτέ κανείς ¨πρόσεχε γιατί π.χ. ο γιος είναι στη Χ.Α.”;
Εγώ δεν ήξερα τίποτα.Κάθε Κυριακή ερχόταν ο γιος μαζι με φίλους του και μου ζητούσε τυρόπιτες και διάφορα άλλα για φίλους του.Δεν ήξερα όμως. Μετά με ρώτησαν κάποιοι δικοί μου γιατί ετοιμάζω φαγητά για ανθρώπους της Χ.Α. και τότε το κατάλαβα και εγώ. Μετά από αυτό φοβόμουν περισσότερο ακόμα και να βγαίνω από το σπίτι μου.
Στα προηγούμενα δικαστήρια, εκτός του τελευταίου, δεν είχες κόσμο μαζί σου.
Ναι.Μέχρι και το προηγούμενο αυτοί με απειλούσαν, με έβριζαν,μου έλεγαν θα μου κόψουν το λαιμό. Μιλούσαν συνέχεια και δεν φοβόταν. Εγώ σκεφτόμουν “τι μπορώ να τους κάνω εγώ”. Τα ίδια και στη Σαλαμίνα. Συνέχεια με απειλούσαν.Φοβόμουν να βγω από το σπίτι μη μου κάνουν τίποτα. Άλλα παιδιά από την Αίγυπτο δεν έρχονταν στο δικαστήριο γιατί δεν έχουν χαρτιά.
Πως σου φάνηκε την τελευταία φορά που είχες αλληλέγγυο κόσμο μαζί σου;
Αν δεν είχε κόσμο δεν θα έπαιρνα δύναμη να μιλήσω στο δικαστήριο.Στο δρόμο για το δικαστήριο σκεφτόμουν πως δεν θα μπορώ να μιλήσω απ΄το φόβο.
Και σε είδαμε στο δικαστήριο πως πήρες δύναμη και μιλούσες παρότι είχες τους τέσσερις βασανιστές δίπλα σου.
Πήρα δυναμη από το κόσμο. Ο κόσμος λειτούργησε σαν φωτιά μέσα μου.
Αυτή ήταν μια μεγάλη διαφορά δηλαδή.
Ναι. Η δύναμη από τον κοσμο
Αυτούς τους είδες φοβισμένους τώρα;
Ναι,πιστεύω ότι αυτοί τώρα καταλαβαίνουν και φοβούνται.
Περιμένεις κάτι από το δικαστήριο; Να βγάλει μια καταδικαστική απόφαση;
Να μπουν φυλακή και οι τέσσερις. Να βγάλει μια απόφαση το δικαστήριο που να στέλνει το μήνυμα σε όλους πως αν πειράζεις τον ξένο, θα πας φυλακή. Όποιος κάνει κακό να μπαίνει φυλακή.
Αν βγει μια καταδικαστική απόφαση εσύ θα είσαι ευχαριστημένος; Θα γυρίσεις πίσω στη Σαλαμίνα;
Όχι, θέλω να μείνω στην Αθήνα.Ναι θα αισθανθώ καλύτερα ( σημ.: απειλές έχουν υπάρξει και μέχρι το τελευταίο δικαστήριο )
Πως σου φάνηκε που σε ρώταγαν στο δικαστήριο εάν έχεις κλέψει εσύ όπως αυτοί σε κατηγορούν;
Πολύ άσχημο γιατί μετά από όσα πέρασα να με κατηγορούν πως έκλεψα κιόλας; Δεν γινόταν κιόλας να κλέψω θα με έβλεπαν, φαινόμουν. Δεν είναι σωστό, δεν είναι ζωή αυτή να με κατηγορούν κιόλας.
Έχεις αγωνία για την Τρίτη που είναι το δικαστήριο; Θες να τελειώνει;
Ναι, θέλω να τελειώσει.Δεν θέλω να ξαναδώ τους τέσσερις, με κάνουν και αισθανομαι άσχημα και θυμάμαι.
Ουαλίντ τι θα έλεγες σε κάποιον που είναι ρατσιστής και μέλος της Χ.Α.;
Δεν θα ήθελα να του πω τίποτα
Πως φαντάζεσαι τη ζωή σου μετά το δικαστήριο, πως την ονειρεύεσαι;
Θέλω να μείνω στην Αθήνα,να είναι καλά η οικογένεια μου.
31 Μαρτίου δικαστήρια Πειραιά: Όλοι για τον Ουαλίντ
Όλοι την Τρίτη 31/3, στις 09.00 το πρωί στο Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων Πειραιά Σκουζέ 3-5 για να δώσουμε σε αυτά τα κτήνη τη δικαιοσύνη που τους αρμόζει…
Αφίσα από : Αντιφασίστες Κάτοικοι Σαλαμίνας
Νεκρός εργάτης στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη
Μία ακόμα εργοδοτική δολοφονία σημειώθηκε στην ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη στο Κερατσίνι.Νέκρός είναι ένας εργάτης σε πλοίο ελληνικών συμφερόντων της hellenic seaways που ανήκει στη minoan lines, απο πυρκαγιά που εκδηλώθηκε το μεσημέρι στο πλοίο High Speed 5.Η φωτιά ξεκίνησε από το κατάστρωμα κατά τη διάρκεια εργασιών συντήρησης και αμέσως επεκτάθηκε και στο υπόλοιπο πλοίο.Ας είναι τελευταίο αυτό το αίμα που χύνεται στον βωμό του κέρδους των αφεντικών.Ακολουθεί η είδηση απο το διαδίκτυο
omnia sunt communia
Ένας νεκρός εργάτης εντοπίστηκε από την πυροσβεστική στη διάρκεια της κατάσβεσης της μεγάλης σε έκταση πυρκαγιάς που εκδηλώθηκε νωρίτερα το μεσημέρι της Δευτέρας 23 Μάρτη, στο πλοίο «Χάι Σπιντ 5», στο Κερατσίνι.
Η πυρκαγιά ξέσπασε λίγο μετά το μεσημέρι, από άγνωστη μέχρι στιγμής αιτία, στο επιβατηγό πλοίο, που βρισκόταν για επισκευή στο Μώλο Κερατσινίου. Δυστυχώς λίγο αργότερα εντοπίστηκε το πτώμα του άτυχου άνδρα, απανθρακωμένο, στο κατάστρωμα του πλοίου.
Όπως έγινε γνωστό, πρόκειται για τον 50χρονο ηλεκτρολόγο,Κοσμά Κοντόζη, μέλους του πληρώματος του High Speed 5.
Το πλοίο βρίσκοταν εκεί για εργασίες μετασκευής.
Πάντως, ερωτηματικά προκαλεί το γεγονός ότι ενώ έγινε ταυτοποίηση των εργαζομένων στα συνεργεία επισκευής δεν έχει γίνει το ίδιο και με το πλήρωμα του πλοίου με ευθύνη της εταιρείας.
Ερωτηματικά υπάρχουν επίσης για το αν λειτούργησαν ή αν ήταν σε θέση να λειτουργήσουν όλα τα συστήματα πυρασφάλειας (fire, σπρίγκλερ κλπ).
Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών, Ηρακλείου : Ψήφισμα αλληλεγγύης στην εργαζόμενη στην Ανακύκλωση
Ψήφισμα αλληλεγγύης στην εργαζόμενη στην Ανακύκλωση
20.03.2015
Νέα, νόμιμη αυτή τη φορά, αυθαιρεσία εργοδότη σε βάρος εργαζόμενης ήρθε στο φως. Το νόμιμο και το ηθικό σύμφωνα με την απάντηση της εργοδότριας συμβαδίζουν. Ήταν πιθανόν νόμιμες και οι πολυσέλιδες συμβάσεις εργασίας που εργαζόμενοι είχαν εξαναγκαστεί μεσάνυχτα κοντά να υπογράψουν. Νόμιμο και ηθικό ονομάζει τώρα η εργοδοσία, να απολύεται μία εργαζόμενη μάνα επειδή τόλμησε να πάθει σοβαρή ζημιά στην σπονδυλική της στήλη και να χρειαστεί εγχείρηση. Μάλιστα σε μία επιχείρηση που από τη φύση της εργασίας, οι εργαζόμενοι είναι αναγκασμένοι να σκύβουν συνέχεια μπροστά στην κορδέλα της διαλογής.
Είναι λοιπόν νόμιμο και ηθικό να σακατεύονται εργάτες στην δουλειά και αφού δεν αποδίδουν στον εργοδότη να τους πετά σαν στημένες λεμονόκουπες στον καιάδα του “κοινωνικού” κράτους πλένοντας τα χέρια του στο μνημονιακό καθεστώς αναλγησίας και ατιμωρησίας; Απαντάμε ότι ΟΧΙ, ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΗΘΙΚΗ η πρακτική αυτή και είναι ενδεικτικό της βαθιάς υποκρισίας τους, να μετέχει κάποιος σε “προγράμματα” και “φιλανθρωπίες” και να συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο.
Απέναντι σ’ αυτήν την υποκρισία και το σύγχρονο μεσαίωνα που κεφάλαιο-εργοδοσία επιβάλλουν για να διασώσουν τα κέρδη τους και το κράτος νομιμοποιεί τον καιρό της καπιταλιστικής κρίσης, οφείλουμε όλοι να φωνάξουμε: τα εργατικά δικαιώματα μπροστά! Νόμιμο και ηθικό είναι το δίκιο εκείνου που παράγει τον πλούτο με τον μόχθο του!
Σαν παράρτημα Ηρακλείου του Σωματείου Μισθωτών Τεχνικών καταγγέλλουμε την ανάλγητη συμπεριφορά της Creta Eco Phoenix, εργολάβου εταιρίας της Ελληνικής Εταιρίας Αξιοποίησης Ανακύκλωσης, συμπαραστεκόμαστε στον αγώνα που η εργαζόμενη δίνει μέσα από το σωματείο της, την Ένωση Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ηρακλείου, και ενώνουμε τις φωνές μας για να απαιτήσουμε την άμεση επαναπρόσληψη της εργαζόμενης, καθώς και να πάρουν άμεσα και χωρίς υπεκφυγές θέση τόσο η Ε.Ε.Α.Α. όσο και ο Δήμος Ηρακλείου που συνεργάζεται μαζί της για την αποκομιδή σκουπιδιών.
Καλούμε όλα τα σωματεία να πάρουν θέση και να στηρίξουν τον αγώνα για την επαναπρόσληψη της εργαζόμενης.
Κανένας εργαζόμενος μόνος του.
Επίθεση σε έναν είναι επίθεση σε όλους και όλοι μαζί απαντάμε.
Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών-Παράρτημα Ηρακλείου
τηλ. επικοινωνίας: 6948078671, 6948727573
blog: http://smtiraklio.wordpress.com/
Στάλθηκε στην mpalothia
εγχείρημα αυτόνομων εργατών «καφενείο των ανέργων»: αφίσα για τα εργατικά «ατυχήματα»
Μπαγκλαντές: Νέα εργατική δολοφονία και δεκάδες αγνοούμενοι
Μόνον ο σκελετός έχει απομείνει από την τσιμεντένια αποθήκη στο λιμάνι Μόνγκλα, του Μπαγκλαντές, που βρίσκεται 200 χλμ. νοτίως της πρωτεύουσας Ντάκα.
Μέχρι στιγμής έχουν ανασυρθεί πέντε νεκροί εργάτες, ενώ άλλοι 40 τραυματίες διεκομίσθησαν σε τοπικά νοσοκομεία, όπου γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό τους περιθάλπουν με όσα μέσα διαθέτουν.
Ο φόβος όλων είναι ότι ο αριθμός των θυμάτων θ’ αυξηθεί δραματικά αφού την ώρα που κατέρρευσε η οροφή, εκτιμάται ότι υπήρχαν τουλάχιστον άλλοι 100 εργάτες στις εγκαταστάσεις.
Το κτίριο βρισκόταν υπό κατασκευή, ωστόσο όλες οι δραστηριότητες διεξάγονταν κανονικά.
Το Μπαγκλαντές έχει αρνητικό ιστορικό στην ασφάλεια των χώρων εργασίας, με το χειρότερο δυστύχημα να λαμβάνει χώρα το 2013 με την κατάρρευση του συμπλέγματος Ράνα Πλάζα, που προκάλεσε το θάνατο 1.130 ανθρώπων.
[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=Ic7YDYb8NC8[/youtube]
https://athens.indymedia.org/post/1540948/
Ο Ουαλίντ Τάλεμπ δήλωσε “παρών” για την αξιοπρέπεια όλων μας
Αναδημοσίευση από provo
του risinggalaxy
Ουαλίντ Τάλεμπ:
Ο ανθός της εργατικής τάξης δήλωσε “παρών” για όλους μας.
Ο Ουαλίντ έχει έρθει στα δικαστήρια με τον αδελφό του και κάποιους συντρόφους και συντρόφισσες που τον συνοδεύουν. Δειχνεί κουρασμένος όσο και απόμακρος, μέσα στην πολυκοσμία των δικαστηρίων. Είναι φοβισμένος. Φοβάται, όπως μας εξηγεί πως οι βασανιστές του θα τον σκοτώσουν επειδή μίλησε. Έχει στο πρόσωπο του εμφανή τα σημάδια όσων πέρασε, ψυχολογικά όσο και σωματικά. Δεν τον ρωτάω για ένα μικρό αιμάτωμα που έχει στο μάτι του. Ήδη ντρέπομαι να του κάνω οποιαδήποτε ερώτηση. Το μόνο που μου βγαίνει είναι το “χρειάζεσαι κάτι;”. Ο αδελφός του πάντα δίπλα του. Του εξηγώ πως πλέον δεν είναι μόνοι τους. Έχουμε έρθει μερικές δεκάδες αλληλέγγυοι αναρχικοί και αριστεροί, αντιφασίστες, από ομάδες και οργανώσεις, δικηγόροι και κάποιοι δημοσιογράφοι που καλύπτουν την υπόθεση.
Κοινός τόπος ανάμεσα στους αλληλέγγυους που βρίσκονται στα δικαστήρια, η θέληση να μην νιώσει μόνος ο Ουαλίντ στη δίκη. Έχουν δεχτεί, αυτός και ο αδελφός του, πολλές απειλές από τους φασίστες στη Σαλαμίνα. Τους πρόστατεψαν σε κάποιες περιπτώσεις πολίτες της Σαλαμίνας. Κατέφυγαν στην αστυνομία και ζήτησαν περιοριστικά μέτρα. Οι απειλές συνεχίστηκαν και μετά, με την ασφάλεια Σαλαμίνας να κάνει το κορόϊδο. Γνωστή η τακτική του ελληνικού κράτους. Στις καταγγελίες ρατσιστικών επιθέσεων το θύμα μετατρέπεται σε κατηγορούμενο, ο θύτης σε κατήγορο. Στις καταγγελίες απειλών, οι φασίστες μετατρέπονται σε “τρελούς”. Σε κάθε άλλη περίπτωση, αν είχα σπάσει εγώ για παράδειγμα τους περιοριστικούς όρους που θα μου είχαν επιβληθεί, θα πήγαινα κατευθείαν μέσα. Είναι όμως κάποιες “περιπτώσεις”, εκείνες των φίλων του κράτους, των μαφιόζων αφεντικών ελληναράδων, όπου οι νόμοι αποκτούν ρευστή μορφή.
Ποτέ ξανά μόνος του λοιπόν ο Ουαλίντ, απέναντι στο κράτος, τα αφεντικά και τα βοθρολύματα της ακροδεξιάς. Αυτό λένε όλοι και όλες όσοι παρευρίσκονται στη δίκη.
Κάποια στιγμή αντικρίζω τους κατηγορούμενους. Τέσσερεις φυσιογνωμίες βγαλμένες από την ιστορία αυτού του τόπου. Από τις φασιστικές προπολεμικές οργανώσεις και τον Μεταξά, την Κατοχή, τα τάγματα ασφαλείας, την ΕΡΕ και τη Χούντα, τους αγανακτισμένους του Χημείου, τις “λαοσυνάξεις” του ’90 και τα κωλόμπαρα του trafficking, μέχρι την χρυσαυγίτικη καγκουρίλα, τις ..”πάνω πλατείες” και τις παρελάσεις της Χρυσής Αυγής στις γειτονιές.
Η κοινωνική χαβούζα του ελληνικού μικροαστισμού/φασισμού με τα χίλια πρόσωπα. Το αφεντικό μαφιόζος της εν ελλάδι επιχειρηματικότητας και της ανάπτυξης τύπου Μανωλάδας, που τρώει ”ψωμάκι” όλη η περιοχή, με μαγαζιά και το παρασκευαστήριο με μετανάστες εργάτες χωρίς χαρτιά. Ο διάδοχος γιός, με σχέσεις με τη Χρυσή Αυγή και οι φίλοι του αφεντικού που διασκέδαζαν με ουίσκια βρίζοντας και βασανίζοντας. Από κοντά και οι μάρτυρες υπεράσπισης, όπως η κοπέλα του γιού του αφεντικού, που δουλεύει ταμείο και ισχυρίζεται πως ο Ουαλίντ είχε κλέψει λεφτά και λοιποί παρατρεχάμενοι. Ένας από αυτούς, όταν αργότερα συνεχίστηκε η δίκη μετά από διακοπή, παρέμενε εντός της αίθουσας παρότι η πρόεδρος είχε ζητήσει αρκετές φορές να απομακρυνθούν οι μάρτυρες από τη διαδικασία. Τον ανακάλυψε το ακροατήριο και έτσι απομακρύνθηκε από την αίθουσα.
Ποτέ ξανά μόνος ο Ουαλίντ. Πριν τον απειλούσαν κάνωντας του τη χειρονομία πως θα του κόψουν το λαιμό. Ακριβώς αυτή τη χειρονομία κάνει ένας από τους κατηγορούμενους όταν τον αντικρύζει. Φαίνεται πως ήταν εκτός πραγματικότητας μην κατανοώντας ποιοι είναι όλοι αυτοί που έχουν έρθει στη δίκη. Ακολουθεί πανδαιμόνιο. Συνθήματα και βρισιές προς τον φασίστα από τους αλληλέγγυους : “Φασίστες αυτά που ξέρετε τελείωσαν”, “Κανίβαλοι το κεφάλι χαμηλά θα το έχετε” “Μην τολμήσετε να τον ακουμπήσετε”. Ακολουθούν αντιφασιστικά συνθήματα και οι φασίστες φυγαδεύονται από τους μπάτσους σε γειτονική αίθουσα. Ο συγκεντρωμένος κόσμος ακριβώς απ’έξω να τους παρακολουθεί.
Απολύτως προκλητικοί οι φασίστες, με ειρωνίες όσο και τσαμπουκά. Εκείνο το είδος που ευδοκιμεί στην χαβούζα του ελληνικού φασισμού. Εκείνο το είδος που πιστεύει πραγματικά -και το πραγματοποιεί: “Εγώ γαμώ και δέρνω εδώ τριγύρω”. Αυτό το είδος που πιστεύει πραγματικά πως το “εγώ είμαι Χρυσή Αυγή”, είναι το εισητήριο που του επιτρέπει να κάνει ότι θέλει και που τόσο αναπτύχθηκε τα τελευταία χρόνια σε αυτόν τον τόπο.
Αυτό το είδος που του φεύγει αμέσως η μαγκιά, όταν φάει τις πρώτες φάπες από τον μαχητικό αντιφασισμό και το οργανωμένο εργατικό κίνημα.
Ακολουθεί τηλεφώνημα για βόμβα. Το κτήριο εκκενώνεται. Οι αλληλέγγυοι βγαίνουμε έξω μαζί με τον Ουαλίντ. Φαίνεται καταβεβλημένος. Του είναι εξαιρετικά δύσκολη η όλη διαδικασία. Ο αδελφός του μου λέει πως από τότε που βασανίστηκε φοβάται πολύ εύκολα και με την πολυκοσμία και την ένταση της δίκης έχει κουραστεί.
Αναρωτιέμαι πως θα μπορούσαμε ως κοινωνία να επανορθώσουμε για όλα όσα πέρασε. Με τι ακριβώς “κοστολογείται” το τραύμα του πολύωρου βασανισμού, του βιασμού με ξύλο, των σβησμένων τσιγάρων στο σώμα, των προσβολών και των απειλών θανάτου, της υποχρεωτικής κατανάλωσης αλκοόλ επειδή ήταν Μουσουλμάνος;
Ο Ουαλίντ είναι ένας εργάτης από την Αλεξάνδρια της Αιγύπτου. Έχει μια γυναίκα και τρία παιδιά. Τι θα σκεφτόταν άραγε ο Κωστής Μοσκώφ, ο σημαντικός διανοούμενος της αριστεράς, που τόσο αγάπησε αυτή την πόλη, που διέσωσε το σπίτι του Καβάφη και το έκανε μουσείο; Πως θα αντιδρούσε στο γεγονός πως ένας εργάτης από την Αλεξάνδρεια θα βασανίζονταν από φασίστες στην Ελλάδα;
Η δίκη ξεκινά ξανά. Ο Ουαλίντ καλείται να καταθέσει με τη βοήθεια ενός μεταφραστεί από το Αιγυπτιακό προξενείο. Είναι εμφανώς καταβεβλημένος. Η αίθουσα είναι πολύ μικρή για να χωρέσει όλος αυτός ο κόσμος. Την είσοδο έχει αποκλείσει μια διμοιρία ΥΜΕΤ που έχει έρθει για ενισχύση των μπάτσων. Αφού γεμίζει η αίθουσα, ανοίγουν δρόμο για να πλησιάσει κοντά και ο υπόλοιπος κόσμος.
Δικηγόροι που παροκολουθούν, γκρινιάζουν γιατί δεν γίνεται η δίκη σε μεγαλύτερη αίθουσα. Ο Ουαλίντ είναι κουρασμένος. Η έδρα του λέει να κάτσει σε μια καρέκλα για να καταθέσει.
Λόγω της στενότητας της αίθουσας κάθεται σε απόσταση αναπνοής από τους βασανιστές του! Διαμαρτυρόμαστε. Το ακροατήριο εξοργισμένο. Τον καλούν να καταθέσει ενάντια τους ενώ κάθεται σχεδόν κολλητά με αυτούς. Σε ποια Καφκική δυστοπία, η βιασμένη γυναίκα θα κατέθετε δίπλα στον βιαστή της; Ο βασανισμένος δίπλα στον βασανιστή του; Τα θύματα των Ναζί κολλητά με τον Άιχμαν;
Ποια είναι εκείνη η διαδικασία μέσα στο μυαλό των δικαστών που τους καθιστά ανίκανους να κατανοήσουν ότι έχουν να κάνουν με έναν άνθρωπο με βαθιά τραύματα και όχι με ένα ζήτημα διεκπεραίωσης; Πόσες διαφορετικές “κοινοτοπίες του κακού” να υπάρχουν άραγε; Ο Κάφκα και η Άρρεντ πέρασαν στην ιστορία. Ο Ουαλίντ όμως είναι εδώ, και δηλώνει “παρών”, δίπλα στους βασανιστές του, για λογαριασμό όλων μας.
Η κατάθεση του θα διαρκέσει κοντά δύο ώρες. Η αίθουσα θα μείνει άφωνη και εξοργισμένη αρκετές φορές. Μετά από λίγη ώρα, το ελληνικό κράτος πιάνει δουλειά. Η εισαγγελέας ξεκινά μια σειρά ερωτήσεων που δεν αφορούν ούτε στην κατηγορία της αρπαγής, ούτε τους βασανισμούς. Μέσα στη δικογραφία βρίσκεται και η κατηγορία πως ο Ουαλίντ έκλεψε αυτός τον μαφιόζο. Μέσα από αυτές τις ερωτήσεις δίνεται η εντύπωση πως ο Ουαλίντ είναι κατηγορούμενος. Σου μένει μια άσχημη γεύση στο στόμα. Δεν μπορεί κανείς παρά να αναρωτηθεί: Ακόμα και αν είχε κλέψει, γιατί διερευνάται διεξοδικά το πλημμέλημα της κλοπής και όχι οι υπόλοιπες κατηγορίες; Τι θα έβγαινε από αυτό; Θα “διαπιστώναμε” πως τα βασανιστήρια ήταν μια “παρεξήγηση”; Μήπως έγιναν “εν βρασμό ψυχής;” Η μήπως, αν τελικά προκύψει και κάποια “ενοχή” για τον Ουαλίντ, αυτό θα τον οδηγούσε σε μια δίωξη, μια καταδίκη και τελικά στην απέλαση; Είμαι εγώ αρκετά δύσπιστος ή μήπως το ελληνικό κράτος έχει και πιο “πολιτισμένους” τρόπους να εξαφανίζει τα θυματά του αντί να τα στέλνει στις Αμυγδαλέζες;
Ο θυμός πλέον είναι εμφανής στο ακροατήριο. O Ουαλίντ καλείται να απαντάει λες και είναι κατηγορούμενος. Αυτός συνεχίζει. Φαίνεται πως με το να λέει την αλήθεια του, αυτό τον βοηθάει να βρίσκει την αυτοκυριαρχία του. Έχει ζωντανέψει. Κάποια στιγμή, ενώ έχει απαντήσει σε όλες τις ερωτήσεις που αφορούν στους ισχυρισμούς των φασιστών περί κλοπής, ανασηκώνει το σώμα του από την καρέκλα και κοιτάει στα ίσια τον μαφιόζο αφεντικό και δείχνωντας τον, λέει σε σπαστά ελληνικά:
“Εγώ δεν λέω ψέμματα! Εσύ λες συνέχεια ψέμματα! Εγώ λέω την αλήθεια!”
Ο Ουαλίντ δηλώνει “παρών” για την οικογενειά του, τους συναδέλφους του εργάτες που του εμπιστεύονταν τα λεφτά τους και που αυτά είχε βάλει στο μάτι ο μαφιόζος. Δεν του έφτανε η υπεραξία και η εκμετάλλευση των εργατών που δεν είχαν χαρτιά. Δεν του έφτανε που ενώ ο Ουαλίντ του φέρονταν με σεβασμό αυτός τον έβριζε χυδαία κάθε μέρα, είναι προφανές πως ήθελε και τα μαζεμένα λεφτά τους πίσω. Ήθελε να δουλέψουν εν τέλη τζάμπα. Το αυθεντικό πρότυπο της “εθελοντικής” εργασίας, η ονείρωξη του Κεφαλαίου , η επαναφορά από τη μισθωτή σκλαβιά στη σκέτη σκλαβιά, όπως το είδαμε να διαφημίζεται από την κυριαρχία με κάθε είδους φερετζέ περί “προσφοράς”, εδώ ξεγυμνώνεται μπροστά μας, σε όλη του τη βία. Οι κατώτεροι στην διαστρωμάτωση της ελληνικής κοινωνίας, οι μετανάστες εργάτες χωρίς χαρτιά, στερημένοι από κάθε νομικό δικαίωμα, απομονωμένοι από την υπόλοιπη εργατική τάξη και τα επίσημα συνδικάτα της, δουλεύουν στους μαφιόζους. Η παρανομοποιημένη εργασία τους είναι το αντικείμενο της πολιτικής και στρατιωτικής τους διαχείρισης από τα αφεντικά, τους μπάτσους, τους δικαστές και εν τέλη από την επίσημη όσο και ανομολόγητη πολιτική του ελληνικού κράτους. Το αφεντικό-μαφιόζος δεν έκανε τίποτα διαφορετικό από ότι έκαναν τα αφεντικά-μαφιόζοι τη δεκαετία του ’90 όταν έπαιρναν αλβανούς μετανάστες να μαζεύουν τα χωράφια και μετά καλούσαν την αστυνομία να τους απελάσει. Το αφεντικό-μαφιόζος νιώθει ασφαλής, καλυμένος. Η επίσημη πολιτική του κράτους όσο και η πολιτική της έκφραση στη κοινωνία, στα Μ.Μ.Ε. και το κοινοβούλιο, του δίνουν το δικαίωμα να προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα. Να μην χρησιμοποιήσει την ΕΛ.ΑΣ. Αυτός ΕΙΝΑΙ το κράτος, γιατί ανήκει στους αιώνιους φίλους του κράτους, σε εκείνους που πρόσφεραν πάντα πρόθυμα τις υπηρεσίες τους στο Κεφάλαιο, όταν χρειάστηκε η στρατιωτικοποίηση της εργασίας της εργατικής τάξης όσο και η ίδια της η εξόντωση. Ο ελληνικός φασισμός, τα χίλια του πρόσωπα, χωρίς προσωπείο. Η τελευταία απειλή των βασανιστών φεύγοντας: “θα γυρίσουμε να σε σκοτώσουμε και θα σε πετάξουμε στη θάλασσα.” Ο Ουαλίντ αυτοτραυματίζεται για να αποδράσει, για να σπάσει τις αλυσίδες του και να βγει στο δρόμο.
Τα κολλαστήρια του ελληνικού κράτους δεν είναι πλέον μόνο τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι φυλακές και τα αστυνομικά τμήματα, ούτε οι “υπηρεσίες αλλοδαπών”. Είναι και ο στάβλος πίσω από το νεκροταφείο στη Σαλαμίνα όπου τέσσερεις φασίστες βασανίζουν έναν εργάτη με όλο το ρεπερτόριο των βασανισμών από τον Μεσαίωνα μέχρι το Γκουαντανάμο, είναι και τα νερά του Αιγαίου όπου πνίγονται γυναικόπεδα.
Ο εργάτης Ουαλίντ, απέδρασε, έγινε γνωστός στο πανελλήνιο και φοβάται για τη ζωή του. Στο δικαστήριο κατέθεσε πως βγαίνει έξω από το σπίτι για λίγα λεπτά μαζί με τον αδελφό του. Φοβάται πώς οι φασίστες θα τον σκοτώσουν τελικά.
Η δίκη διακόπτεται στις 15:00. Οι μπάτσοι καλούν τον κόσμο να αποχωρήσει αλλά αρνούμασε όλοι να φύγουμε. Πρώτα θα φύγουν οι φασίστες και μετά θα φύγουμε όλοι μαζί. Οι μπάτσοι λένε πως θα εγγυηθούν αυτοί την προστασία του Ουαλίντ. Ο κόσμος τους περιγελά και τους λέει πως το παραμύθι αυτό πάλιωσε. Ποτέ ξανά μόνος του ο Ουαλίντ. Οι μπάτσοι υποχωρούν. Θα μείνουμε για να φύγουμε όλοι μαζί. Οι φασίστες ειρωνεύονται. Ο κόσμος ξεσπάει μέσα σε πανδαιμόνιο. “ Φασίστες τελειώσατε, εδώ δεν είναι Σαλαμίνα”, “Μαζέψου και κοίτα κάτω μαφιόζε”, “αν ξανακουμπήσετε εργάτη θα τρέχεις και στη Σαλαμίνα”, “που είναι τώρα η Χρυσή Αυγή σου μπάσταρδε”, “δεν σας τα μάθανε καλά στη Χρυσή Αυγή” και αντιφασιστικά συνθήματα. Ο Ουαλίντ αποχωρεί μαζί με τον κόσμο που τον έχει περικυκώσει. Στο διάδρομο, ένας φασίστας μάρτυρας υπεράσπισης διαπληκτίζεται με συγκεντρωμένους, κάνει να σηκώσει χέρι. Οι μπάτσοι τρέχουν να τον γλυτώσουν και χτυπούν τον κόσμο με τις ασπίδες. Ακολουθούν μικροσυμπλοκές. Η οργή ξεχειλίζει. Ένας απο τους κατηγορούμενους απείλησε ξανα τον Ουαλίντ. Ο κόσμος εγκαλεί τον αξιωματικό “τις ασπίδες για τον φασίστα τις χρησιμοποιήσες την ώρα που αυτοί απειλούσαν τον κατηγορούμενο”. Ο αρχίμπατσος λέει “να κατεβείτε όλοι οι φίλοι του μαζί”. Παίρνει την απάντηση: “ Δεν είμαστε φίλοι του, είμαστε αλληλέγγυοι, είμαστε σύντροφοι του” και “φίλους να πεις τους χρυσαυγίτες που κάνετε παρέα”. Ο Ουαλίντ είναι σε άσχημη κατάσταση. Τον βγάζουμε σιγά-σιγά, σύντροφοι τον κρατάνε και όλοι μαζί βγαίνουμε από τη κεντρική είσοδο. Εκεί μας περιμένουν με στημένα τρίποδα μερικά εξωτερικά συνεργεία που δίνουν υλικό σε κανάλια. Τους αποτρέπουμε να πάρουν εικόνες του Ουαλίντ. Αρκετά τον κανιβαλίσαμε σαν κοινωνία. Τα ξεστήνουν. Βέβαια θα μπορούσαν να περιμένουν να βγούν οι φασίστες και να πάρουν εικόνες από αυτούς. Αλλά και πάλι αμφιβάλω αν θα έπαιζαν και πουθενά.
Ο ανθός της εργατικής τάξης, ο Ουαλίντ Ταλέμπ, έδωσε το δικό του “παρών” απέναντι στο ελληνικό κράτος και τους φασίστες που τον βασάνισαν. Παρά τα όσα πέρασε βρήκε το ψυχικό σθένος να τους αντιμετωπίσει και να τους κοιτάξει στα μάτια. Ο Ουαλίντ, κέρδιζει την αξιοπρέπεια του όχι μόνο για αυτόν αλλά για όλους μας. Στέκεται απέναντι στους Καρατζαφέρηδες, τους Αδώνιδες, τους Μιχαλολιάκους, στους Κοτζιάδες και τους Καμένους. Ενάντια στην υποτίμηση της εργασίας του και της ζωής του, ενάντια στην υποτίμηση της εργασίας και των ζωών όλων μας. Η περίπτωση του Ουαλίντ θα πρέπει να διδάσκεται κάποτε. Η ιστορία του μας θυμίζει πως αν δεν μιλάμε για εργατική τάξη στον 21ο αιώνα, θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να ξαναζήσουμε στον 12ο αιώνα. Είναι χρέος όλων μας να διατηρήσουμε την ιστορία του ως μέρος της δικιάς μας ιστορίας. Της ιστορίας των κοινωνικών αγώνων και του εργατικού κινήματος.
Ο Ουαλίντ Ταλέμπ δεν θα είναι ποτέ ξανά μόνος.
risinggalaxy
Υπόθεση Ουαλίντ Ταλέμπ: Διεθνιστική ταξική Αλληλεγύη ενάντια σε φασίστες και αφεντικά
Το καλοκαίρι του 2012 ο Ουαλίντ Τάλεμπ δούλευε σε ένα φούρνο στη Σαλαμίνα. Το αφεντικό του χρωστούσε δεδουλευμένα δύο μηνών και ο Ουαλίντ τα είχε ζητήσει. Επίσης κουβαλούσε μαζί του κάθε μέρα στη δουλειά μια τσάντα με λεφτά. Ήταν οικονομίες μηνών που είχε μαζέψει αυτός και κάποιοι συμπατριώτες του για να τα στείλουν στις οικογένειες τους στην Αίγυπτο.
Μια μέρα το ποσό είχε φτάσει στα 12.350 ευρώ. Επειδή το ποσό ήταν μεγάλο, για να αισθάνεται πιο ασφαλής, είπε στο αφεντικό του για την τσάντα. Το μεσημέρι το αφεντικό του ο Γιώργος Σγούρδος πήγε στο πίσω μέρος του φούρνου που δούλευε ο Ουαλίντ, τον ρώτησε κάτι για τα λεφτά που ζήταγε. Μετά τον χτύπησε. Ύστερα ήρθαν κι άλλοι στο δωμάτιο (ο γιος του αφεντικού που είναι μέλος της Χρυσής Αυγής κι άλλοι δύο), οι οποίοι συμμετείχαν στο ξύλο. Το αφεντικό του πήρε την τσάντα με τα λεφτά και αφού τον χτύπησαν, τον έδεσαν με αλυσίδες χειροπόδαρα, έφεραν ένα φορτηγάκι και το πάρκαραν στην είσοδο του μαγαζιού. Αφού σιγουρεύτηκαν ότι δεν περνούσε κανείς, τον έβαλαν στο φορτηγάκι. Τον πήγαν σ’ ένα στάβλο και τον έδεσαν σε μία καρέκλα και άρχισαν να τον χτυπούν μέχρι που τον άφησαν αναίσθητο, ενώ έπιναν μπύρες και διασκέδαζαν με την ψυχή τους. Tα βασανιστήρια του διήρκησαν 18 ολόκληρες ώρες. Ο ίδιος έκλαιγε και τους παρακαλούσε να ξεσφίξουν την αλυσίδα, γιατί δεν μπορούσε να αναπνεύσει. Φεύγοντας κάποια στιγμή, ο γιος του ιδιοκτήτη, του είπε ότι θα πάει να φέρει όπλο, θα τον σκοτώσουν και θα τον πετάξουν στη θάλασσα.
Όταν έφυγαν από το στάβλο, ο Ουαλίντ κατάφερε να δραπετεύσει, σπάζοντας την αλυσίδα που τον κράταγε δεμένο στο ξύλο, με μια πέτρα. Χωρίς να βλέπει καλά και με τις αλυσίδες ακόμη πάνω του, έτρεξε μέσα από χωράφια, μέχρι που κατέρρευσε μπροστά σ’ αυτό το δέντρο που είδαμε όλοι στη φωτογραφία.
Τον βρήκε ένας άνθρωπος, πήγαν στην αστυνομία. Τα κατήγγειλε όλα. Η αστυνομία τον άκουσε και τον κράτησε εκεί. Έμεινε ματωμένος, πρησμένος, με σκισμένο κεφάλι, χτυπημένο πόδι και το αριστερό του μάτι σε κακό χάλι για τρεις μέρες στο κρατητήριο. Δεν είχε χαρτιά βλέπεις. Αμέσως μετά μεταφέρθηκε στο αλλοδαπών. Μετά από 5 μέρες τον πήγαν επιτέλους στο νοσοκομείο.
Απ’ τα 12.350 ευρώ το αφεντικό του επέστρεψε μόνο 5.920 ευρώ. Τα υπόλοιπα ,όπως ομολόγησε με μεγάλη κυνικότητα ο δράστης, τα χρησιμοποίησε για να πληρώσει το ενοίκιο του μαγαζιού και να καλύψει διάφορα έξοδα.
Ο Ουαλίντ δούλευε στο φούρνο 12 ώρες τη μέρα επί ένα χρόνο και τέσσερις μήνες. Από τις 4:30 το πρωί μέχρι το μεσημέρι ή το απόγευμα. Του έδιναν 800 ευρώ και δεν είχε ασφάλιση, γιατί δεν είχε χαρτιά. Του μιλούσαν συχνά άσχημα. Κορόιδευαν τη θρησκεία του, το χρώμα του, τη γλώσσα του.
Οι δράστες είναι ελεύθεροι και κατηγορούνται για ληστεία, αρπαγή και απρόκλητη σωματική βλάβη (κακουργήματα), καθώς και για προσβολή γενετήσιας αξιοπρέπειας και απασχόληση αλλοδαπού χωρίς έγγραφα. Ο Ουαλίντ σήμερα είναι άνεργος. Δεν ξαναδούλεψε μετά το βασανισμό του. Δε βρίσκει δουλειά γιατί οι δυνατότητες του είναι πια πολύ περιορισμένες και οι καιροί ζόρικοι. Μπορεί πλέον τα σημάδια από τα χτυπήματα να έχουν φύγει αλλά του άφησαν κουσούρια. Έχασε την όραση του στο αριστερό μάτι, το αριστερό του πόδι δεν το πατάει καλά και έχει ακόμα αίμα στα νεφρά του.
Ο ιδιοκτήτης του φούρνου όποτε τον βρίσκει στον δρόμο τον βρίζει και τον απειλεί ενώ τον έχει τραμπουκίσει ακόμη και στα δικαστήρια. Η δίκη έχει πάρει τέσσερις φορές αναβολή.
Η νέα δικάσιμος είναι στις 10 Μάρτίου, στο Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων Πειραιά στην Αίθουσα 310 (Σκουζέ 3-5). Ας είμαστε εκεί από τις 9 το πρωί για να μην είναι ο Ουαλίντ μόνος του.
η ζωή του Ουαλίντ Τάλεμπ μετά τον βασανισμό του στη Σαλαμίνα. “Φόβος ένας επίμονος εχθρός”
Πηγή: το βυτίο
Αναδημοσίευση από το the cricket
Ουαλίντ Τάλεμπ
από το βυτίο | φωτογραφίες: Γιάννης Νικολόπουλος
Την ερχόμενη Τρίτη, 10 Μαρτίου, στο τριμελές εφετείο κακουργημάτων Πειραιά θα γίνει η δίκη της υπόθεσης του Αιγύπτιου εργάτη. Η δίκη έχει ήδη αναβληθεί τέσσερις φορές.
Κάθομαι δίπλα στον Ουαλίντ Τάλεμπ (Walid Talb). Είναι ένας πολύ ευγενικός και ντροπαλός άνθρωπος. Χαμογελάει εύκολα και απαντάει με προθυμία σε ερωτήσεις που μια έχουν να κάνουν με τη ζωή στην Αίγυπτο και μια με αυτό που συνέβη τρία χρόνια πριν. Δεν είμαι δημοσιογράφος για να μπορώ να διατηρώ μια συνέχεια στη ροή των ερωτήσεων. Κάθε φορά που περιγράφει μια λεπτομέρεια για αυτό που του έκαναν στη Σαλαμίνα, μου έρχεται αυτόματα η διάθεση να αλλάξω κουβέντα. Να βγω λίγο έξω από το μαγαζί να πάρω μια ανάσα. Απορώ με το κουράγιο αυτού του ανθρώπου. Ο Ουαλίντ Τάλεμπ κάθεται δίπλα μου με το καπέλο και το χαμόγελό του και η ύπαρξή του είναι μια σειρά υπενθυμίσεων.
Την ερχόμενη Τρίτη, 10 Μαρτίου, στο τριμελές εφετείο κακουργημάτων Πειραιά θα γίνει η δίκη της υπόθεσης του Αιγύπτιου εργάτη. Η δίκη έχει ήδη αναβληθεί τέσσερις φορές.
Αντιγράφω από την Αυγή (Οκτώβριος του 14): «Σε κλάματα ξέσπασε το θύμα του άγριου βασανισμού Ουαλίντ Ταλέμπ έξω από την αίθουσα του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων Πειραιά, στην είδηση μίας ακόμα αναβολής, της πέμπτης κατά σειρά, για την υπόθεσή του. Και παρά το γεγονός ότι η κακοποίηση του Ουαλίντ από τους εργοδότες του το καλοκαίρι του 2012 στη Σαλαμίνα είχε συγκλονίσει την κοινή γνώμη και είχε προκαλέσει το διεθνές ενδιαφέρον, ο άτυχος Αιγύπτιος κατά τη διαδικασία ήταν απελπιστικά μόνος, καθώς το κύμα αλληλεγγύης που είχε τότε ξεσηκωθεί χθες μετριόταν σε μια χούφτα ανθρώπους».
Η ιστορία είναι μάλλον γνωστή. Ή για να είμαι πιο ακριβής, θα πρέπει να πω ότι γνωστή είναι η φωτογραφία που κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 2012 και η οποία έδειχνε έναν κακοποιημένο άνθρωπο χτυπημένο και τυλιγμένο με μια αλυσίδα να κάθεται μπροστά σε ένα δέντρο. Ο Ουαλίντ Τάλεμπ δούλευε σε ένα φούρνο στη Σαλαμίνα, για λίγο πάνω από ένα χρόνο. Πριν τον Ουαλίντ εργάζονταν στο φούρνο συνολικά τέσσερα άτομα, τρεις έψηναν και ένας μπροστά στην εξυπηρέτηση. Ο Ουαλίντ λέει ότι όταν έπιασε δουλειά αυτός, το αφεντικό του, έδιωξε τους άλλους τρεις «μάστορες» (όπως χαρακτηριστικά τους λέει). Από τρεις μισθούς λοιπόν, έδινε πια μόνο έναν κι αυτόν σημαντικό μειωμένο σε σχέση με τους προηγούμενους. Ο Ουαλίντ έμενε σε ένα σπίτι μαζί με άλλους μετανάστες. Αυτοί, επειδή δεν είχαν χαρτιά και φοβόνταν μήπως τους πιάσει η αστυνομία, έδιναν τα λεφτά που μάζευαν να τα κρατάει ο Ουαλίντ μέχρι να τα στείλουν στην οικογένειά τους στην Αίγυπτο ή όπου αλλού. Ο Ουαλίντ τα κράταγε σε μια τσάντα που έπαιρνε μαζί του κάθε πρωί στο φούρνο. Κάποια μέρα, το ποσό που είχε μαζευτεί στην τσάντα – χωρισμένο σε φακέλους με το όνομα του κάθε μετανάστη – είχε φτάσει στα 12.000. Επειδή ακριβώς το ποσό ήταν μεγάλο, ο Ουαλίντ για να αισθάνεται πιο ασφαλής, είπε στο αφεντικό του για την τσάντα. Του είπε ότι έχει μέσα τόσα χρήματα και ότι την έχει μαζί στο δωμάτιο του μαγαζιού που δούλευε. Σημειώνω ότι τις ίδιες μέρες ο Ουαλίντ είχε ζητήσει από τον ιδιοκτήτη του φούρνου να πληρωθεί, γιατί του οφείλονταν δεδουλευμένα δύο μηνών.
Ο Ουαλίντ μου λέει ότι το μεσημέρι, λίγο πριν κλείσει το μαγαζί, το αφεντικό του μπήκε στο πίσω μέρος του καταστήματος εκεί που είναι ο φούρνος και τα μηχανήματα, εκεί που δηλαδή δούλευε ο Ουαλίντ. Τον ρώτησε κάτι για τα λεφτά που ζητάει ο Ουαλίντ. Μετά τον χτύπησε. Ύστερα ήρθαν κι άλλοι στο δωμάτιο (ο γιος του αφεντικού κι άλλοι δύο), οι οποίοι συμμετείχαν στο ξύλο. Ο Ουαλίντ μου περιγράφει ότι το αφεντικό του πήρε την τσάντα με τα λεφτά και αφού τον χτύπησαν, τον έδεσαν με αλυσίδες χειροπόδαρα, έφεραν ένα φορτηγάκι και το πάρκαραν στην είσοδο του μαγαζιού. Αφού σιγουρεύτηκαν ότι δεν περνούσε κανείς, τον έβαλαν στο φορτηγάκι. Τον πήγαν σ’ ένα στάβλο και τον έδεσαν. Τον βασάνισαν. Ο ίδιος έκλαιγε και τους παρακαλούσε να ξεσφίξουν την αλυσίδα, γιατί δεν μπορούσε να αναπνεύσει. Φεύγοντας κάποια στιγμή, ο γιος του ιδιοκτήτη, του είπε ότι θα πάει να φέρει όπλο, θα τον σκοτώσουν και θα τον πετάξουν στη θάλασσα. Όταν έφυγαν από το στάβλο, ο Ουαλίντ κατάφερε να δραπετεύσει, σπάζοντας την αλυσίδα που τον κράταγε δεμένο στο ξύλο, με μια πέτρα. Χωρίς να βλέπει καλά και με τις αλυσίδες ακόμη πάνω του, έτρεξε μέσα από χωράφια, μέχρι που κατέρρευσε μπροστά σ’ αυτό το δέντρο που είδαμε όλοι στη φωτογραφία.
Τον βρήκε ένας άνθρωπος, πήγαν στην αστυνομία. Τα κατήγγειλε όλα. Η αστυνομία τον άκουσε και τον κράτησε εκεί. Έμεινε ματωμένος, πρησμένος, με σκισμένο κεφάλι, χτυπημένο πόδι και το αριστερό του μάτι σε κακό χάλι για τρεις μέρες στο κρατητήριο. Δεν είχε χαρτιά βλέπεις. Αμέσως μετά μεταφέρθηκε στο αλλοδαπών. Μετά από 5 μέρες τον πήγαν επιτέλους στο νοσοκομείο.
Όχι δεν πρόκειται για ταινία με θέμα το Mississippi του 1930. Μιλάμε για τη Σαλαμίνα και την Ελλάδα του 2012. Στο αφεντικό του Ουαλίντ απαγγέλθηκαν κατηγορίες για αρπαγή, ληστεία, απρόκλητη σωματική βλάβη, προσβολή γενετήσιας αξιοπρέπειας και απασχόληση αλλοδαπού χωρίς άδεια παραμονής. Όπως αναφέρθηκε και προηγουμένως, έχουν υπάρξει ήδη τέσσερις αναβολές στην υπόθεση, η τελευταία επειδή δεν υπήρχε διερμηνέας.
Όσο ακραία κι αν είναι η υπόθεση (είναι όμως στ’ αλήθεια; Ας θυμηθούμε και τη Μανωλάδα) δεν θα πρέπει να ειδωθεί ως μια μεμονωμένη περίπτωση. Ο βασανισμός του Αιγύπτιου εργάτη Ουαλίντ Τάλεμπ έχει πολλές προεκτάσεις και συγκεκριμένο υπόβαθρο. Ο Ουαλίντ περιγράφει ότι κάποια Σάββατα ή Κυριακές, πριν από μοιράσματα της Χρυσής Αυγής, το αφεντικό του έλεγε να ετοιμάσει τυρόπιτες τις οποίες μοίραζε στον πλαϊνό δρόμο του φούρνου στα μέλη της οργάνωσης. Τότε δεν ήξερα τι είναι αυτές οι μπλούζες, λέει.
Ο Ουαλίντ λοιπόν είναι το ξένο παράνομο φτηνό εργατικό δυναμικό. Είναι ταυτόχρονα και ο απλήρωτος εργάτης που όταν ζητάει τα δεδουλευμένα του, συναντάει τη γροθιά και το ξύλο. Είναι ο ανώνυμος μετανάστης που πληρώνει στην πράξη και πολύ ακριβά τον ελληνικό φασισμό που επανέκαμψε δριμύτερος τα τελευταία χρόνια. Είναι ο ξένος εργάτης που δουλεύει για τρεις και πληρώνεται λιγότερο απ’ τον έναν. Είναι ο ξένος που πρησμένος και ματωμένος φτάνει στην αστυνομία κι αυτή τον στέλνει όχι στο γιατρό, αλλά στο κελί. Είναι ο μόνος του, που δέχεται απειλές και τραμπουκισμούς και η τριγύρω κοινωνία σωπαίνει, ενώ το κίνημα (κι εγώ μαζί) γράφει ποστ.
Από το Νοέμβριο του 2012 ο Ουαλίντ Τάλεμπ δεν έχει καταφέρει να δουλέψει. Προσπάθησε να δουλέψει σε οικοδομικές εργασίες, αλλά δεν μπορούσε. Έβαφε, αλλά μόλις σήκωνε τα μάτια να κοιτάξει ψηλά, ζαλιζόταν. Εντωμεταξύ καταγγέλλει ότι οι απειλές και οι τραμπουκισμοί συνεχίζονται. Μου λέει, ότι προχθές Δευτέρα, το πρώην αφεντικό του τον πέτυχε σ’ ένα βενζινάδικο. Του φώναζε ότι θα τον σκοτώσει. «Δεν φοβάμαι (γενικά) γιατί έχω κόσμο μαζί μου, αλλά όταν μου φώναζε αυτός χωρίς οι άλλοι να κάνουν τίποτα, φοβάμαι». Ο κόσμος που ήταν εκεί δεν μίλησε. Όταν έφυγε μόνο ο φούρναρης, του είπαν δυο λόγια. Εμείς είμαστε εδώ μη φοβάσαι. Ο Ουαλίντ μου λέει ότι μετά απ’ όλα αυτά, βλέπει (και του λένε) ότι η δουλειά στο φούρνο έχει πέσει. Ίσως είναι κάτι κι αυτό. Αν η ντόπια κοινωνία δεν μιλάει και δεν παρεμβαίνει, τότε ίσως μια ελάχιστη απάντηση είναι σε αυτό το πεδίο, στο οποίο ο κόσμος μας μπορεί να συνεννοηθεί. Στο οικονομικό.
Σήμερα ο 32χρονος Ουαλίντ μου λέει ότι θα ήθελε να μείνει στην Ελλάδα. Να φέρει τη γυναίκα του και τα τρία παιδιά τους και να ζήσουν εδώ. Εξακολουθεί να ζαλίζεται μόλις σηκώσει λίγο το βλέμμα. Έχει πρόβλημα με το ένα πόδι και με το αναπνευστικό του. Βλέπει μια φορά τη βδομάδα γιατρό και ψυχολόγο. Ο φόβος είναι ένας πολύ ζόρικος κι επίμονος εχθρός. Ψυχολογικά είναι σε πολύ εύθραυστη κατάσταση, όπως άλλωστε είναι λογικό. Τον βοηθάνε κάποιοι άνθρωποι μεμονωμένοι, για το κίνημα καλύτερα να μη μιλήσουμε. Λέμε να τον κεράσουμε ένα φαΐ, αλλά, είπαμε, ντρέπεται, κάθε φορά που του απευθύνω το λόγο διακόπτει και τις ελάχιστες πιρουνιές του. Δεν θέλει, λέει, λεφτά απ’ το πρώην αφεντικό του. Μόνο όσα πήρε απ’ την τσάντα (τα μισά περίπου επέστρεψε, τα άλλα όχι) για να τα δώσει πίσω στους υπόλοιπους.
Προσπαθώ να τον καταλάβω, είναι αδύνατον. Έχει περάσει από μια κόλαση που δεν μπορεί να συλλάβει το μυαλό μου. Κάνουμε τη γνωστή εξωτική συζήτηση για τα φαγητά. Φαλάφελ (που φτιάχνει για τον αδερφό του τα πρωινά) και ful. Λέει τι ωραίο ψωμί έφτιαχνε. Τυρόπιτες και μπουγάτσες. Λέει για την Αλεξάνδρεια, απ’ όπου ήρθε. Είναι πολύ ωραία. Μιλάει καλά ελληνικά, αλλά τα επίθετα που χρησιμοποιεί είναι περιορισμένα.«Πολύ ωραίο το ful, πολύ ωραίο η Αλεξάνδρεια». Αλλά ο τρόπος που μιλάει υπερνικά τη χρήση του ίδιου επιθέτου. Η φάτσα του, ολόκληρη ένα χαμόγελο, ο τρόπος που κουνάει τα χέρια. Χαίρεται όλος απ’ την κορυφή ως τα νύχια και ίσως για λίγο να ξεχνιέται. Δεν ξέρω, δηλαδή ελπίζω.
Ο Ουαλίντ Τάλεμπ είναι 32 χρονών. Βρίσκεται στην Ελλάδα τέσσερα χρόνια. Δούλεψε, τον λήστεψαν (με χίλιους δύο τρόπους) και τον βασάνισαν. Παραμένει, εν πολλοίς, σχεδόν μόνος. Ο Ουαλίντ Τάλεμπ δεν είναι ο Ουαλίντ Τάλεμπ. Είναι και ο νεκρός Μοχάμεντ Καμαρά που πέθανε στο ΑΤ Κηφισίας και δεν βρίσκονται τα χρήματα για την ταφή του. Είναι και ο ανώνυμος εργάτης που τρέχει και πίσω απ’ αυτόν τρέχουν οι σφαίρες της Μανωλάδας. Είναι και ο ανώνυμος μετανάστης που ξεφτιλίζει ο αστυνομικός έλεγχος στην Γ’ Σεπτεμβρίου. Είναι όλοι οι έγκλειστοι στην Αμυγδαλέζα.
Η ιστορία του είναι η ιστορία των χρόνων μας, η ιστορία της Ελλάδας. Είναι όλη μας η αδράνεια, η αδιαφορία, η απάθεια, ο κυνισμός και η κατρακύλα προς τον φασισμό.
***
+ ένα σχόλιο για τον Ουαλίντ και για μας.
Εμείς πρέπει να κοιτάμε κάτω
Από τη Μαριάννα ΡουμελιώτηΟυαλίντ είναι από την Αίγυπτο. Έχουμε την ίδια ηλικία πάνω κάτω. Εργαζόταν στη Σαλαμίνα κάνα χρόνο. Όταν πήγε να ζητήσει τα λεφτά που του χρωστούσαν, τον χτύπησαν και τον έβρισαν και τον εξευτέλισαν. Για ώρες. Τον έδεσαν και τον βασάνιζαν. Για ώρες. Ο ιδιοκτήτης του φούρνου, ο γιος του, ένας άλλος μετανάστης από την Αλβανία και ένας φίλος της οικογένειας.
(Στα Αμπελάκια είχαμε αφήσει τον Ουαλίντ μόνο)
Από τότε προσπαθεί να φέρει τη ζωή του στα ίσια της. Προσπαθεί να επανέλθει σωματικά μπας και βρει κανά μεροκάματο. «Όταν κοιτάζω πάνω, κάτι το μάτι μου και μετά όλα μαύρα» θυμάμαι να λέει. Από κείνη την καταραμένη μέρα προσπαθεί να τελειώσει με τις δίκες. Προσπαθεί να αποδοθεί η δικαιοσύνη. Η δική του έχει πάρει τέσσερις αναβολές. Τέσσερις.
(Συνεχίσαμε να τον αφήνουμε μόνο)
Ο φούρναρης κυκλοφορεί στους δρόμους της Σαλαμίνας και απειλεί τον Ουαλίντ όπου τον βλέπει. Του κάνει νοήματα, του φωνάζει πως θα τον σκοτώσει. Ο νταής, ο φασίστας που ακόμα και στο δικαστήριο έχει το θράσος να πουλάει μαγκιά.
(Έπρεπε να ήμασταν όλοι εκεί, όλες εκείνες τις φορές)
Την πρώτη φορά που γνώρισα τον Ουαλίντ ήθελα να του ζητήσω συγνώμη. Ήθελα να πέσω στα πόδια του και να του ζητήσω συγνώμη. Συγνώμη που υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, συγνώμη που σε αφήσαμε μόνο σου ως τώρα. Ο Ουαλίντ δε σε κοιτάει εύκολα στα μάτια, συνήθως κοιτάει κάτω. Εμείς πρέπει να κοιτάμε κάτω, σκέφτομαι κάθε φορά που το παρατηρώ.
***
Και αυτό κάπου εδώ σταματάει. Ο Ουαλίντ δεν πρέπει και δε θα είναι μόνος πια. Ο Ουαλίντ έχει εμάς, πρέπει να έχει εμάς. Την Τρίτη 10 Μαρτίου στο Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων Πειραιά ο Ουαλίντ πρέπει να έχει όλους εμάς.
+ η σελίδα στο facebook Αλληλεγγύη στον Ουαλίντ Τάλεμπ