Δυναμική παρέμβαση πραγματοποίησε την Παρασκευή 6/2 το σωματείο μας έξω από το μαγαζί “Γκαζοχώρι”, από το οποίο ο συνάδελφος και μέλος μας Σ.Π., διεκδικούσε απλήρωτα δεδουλευμένα του. Στην παρέμβαση συμμετείχαν πάνω από 100 μέλη του σωματείου και αλληλέγγυοι, μοιράστηκαν κείμενα, φωνάχτηκαν συνθήματα και ακολούθησε πορεία. 
Τέσσερις μέρες μετά και ενόψει της τριμερής συνάντησης στην Επιθεώρηση Εργασίας, η άκαμπτη μέχρι τότε εργοδοσία του μαγαζιού, μπροστά στις οργανωμένες κινήσεις ταξικής αλληλεγγύης που συνάντησε, υπαναχώρησε και δεσμεύτηκε απέναντι στον συνάδελφο (καταβάλλοντας του ήδη ένα μέρος των χρημάτων), για το  μεγαλύτερο μέρος των δεδουλευμένων που διεκδικούσε.

Ακολουθούν φωτογραφίες από την παρέμβαση και το κείμενο που μοιράστηκε κατά την διάρκεια της.

Στο ’’ Γκαζοχώρι’’ ο εναλλακτισμός  πουλάει, καιρός να μάθει και να πληρώνει.

Ενώ για χρόνια το μεζεδοπωλείο ‘’Γκαζοχώρι’’ αυξάνει  έκταση και τζίρους , τα δικαιώματα των εργαζομένων του αντί να ικανοποιούνται, καταστρατηγούνται  όλο και περισσότερο. Ένα μαγαζί-‘’φάμπρικα’’ της διασκέδασης που απασχολεί περί τους 40 εργαζόμενους,  όχι  βέβαια με ‘’εναλλακτικό’’ τρόπο, αλλά όπως συνηθίζουν οι εργοδότες στον χώρο του επισιτισμού:                    Δώρα εορτών, υπερωρίες, βραδινά, άδειες δεν πληρώνονται, με ελάχιστα ένσημα που σε καμία περίπτωση δεν αντιστοιχούν στον πραγματικό χρόνο εργασίας.  Στην βραδινή βάρδια το ωράριο δεν τηρείται αφού η εργασία αρχίζει  στις 19.30 και αναλόγως των ορέξεων της εργοδοσίας, μπορεί να διευρυνθεί πέρα και των 9 ωρών. Οι αγώνες που έχουν γίνει από τον κόσμο  της εργασίας και στον  κλάδο του επισιτισμού και έχουν θεσπιστεί ως νόμοι, αφήνουν παγερά αδιάφορο τον εργοδότη.          Ενώ το μεροκάματο ήταν 40 €,  ο εργοδότης προσπάθησε να το μειώσει. Μετά την συνολική   αντίδραση των εργαζομένων που δήλωσαν  ότι «θα αγωνιστούμε με κάθε πρόσφορο τρόπο για να ανατρέψουμε μια τέτοια απόφαση (μείωση)», προχώρησε σε προσλήψεις νέων συναδέλφων/ισσών με 30€ή 15€ (για το τετράωρο).     

Σε όσους αντιδράσανε, το πετσόκομα των ημερών εργασίας είναι γεγονός και από εκεί που  δούλευαν 4 με 5 φορές την εβδομάδα, δουλεύουν 2 ή το πολύ τρεις.

 Στις ολοένα και πιο παράλογες  απαιτήσεις του εργοδότη του ‘’Γκαζοχωρίου’’ , έρχονται να προστεθούν οι συνθήκες εντατικοποίησης της δουλειάς λόγω της αυξανόμενης  έκτασης του μαγαζιού. Ενώ οι συνάδελφοι προσπαθούν να ανταπεξέλθουν, αντιμετωπίζουν  πολλές φορές την προσβλητική συμπεριφορά , την ψυχολογική και λεκτική βία και την απαξίωση της εργασίας  από τον εργοδότη τους.

Δεν είναι λίγες οι φορές που συνάδελφοι λύγισαν από την πίεση, έκλαψαν, τσακώθηκαν μεταξύ τους υπό το βάρος της δουλειάς και της πίεσης από το αφεντικό. Το μόνο που ενδιαφέρει την εργοδοσία είναι να κάτσουν οι πελάτες, δεν ενδιαφέρεται αν προλαβαίνουνε οι συνάδελφοι , αν μπορούν, αν αντέχουν μετά το σχόλασμα να μαζεύουν και να εξαφανίζουν τα τραπέζια που ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια κάθε Παρασκευή και Σάββατο.

 Όλα τα παραπάνω οδήγησαν τους εργαζόμενους/ες να συλλογικοποιηθούν δημιουργώντας μια συνέλευση εργαζομένων, ώστε μέσα από αυτή να αντισταθούν  και να διεκδικήσουν τα αυτονόητα. Η συνέλευση αυτή πέρα από την ζύμωση και την συλλογικοποίηση των διεκδικήσεων τους, σε ένα βάθος ύπαρξής της έχει καταφέρει να ανακόψει μειώσεις μεροκαμάτων (όπως έχει ήδη αναφερθεί) για μια αρκετά μεγάλη μερίδα εργαζομένων, όσων δηλαδή εργάζοταν ήδη, και να πετύχει την επαναπρόσληψη συναδέλφου που ενώ γύρισε από τον στρατό αρνήθηκαν να τον επαναπροσλάβουν όπως υποχρεούταν.                                                                                

 Η επίθεση της εργοδοσίας συνεχίζεται τρομοκρατώντας τους/τις συναδέλφους /ισες  πως για να πάρουν δώρα,  ένσημα κλπ θα πρέπει να υπογράψουν σύμβαση με ημερομίσθιο  20€! (προσλαμβάνοντας ταυτόχρονα  πολλούς νέους/ες συναδέλφους/ισες).

Ο συνάδελφος Σ.Π. ως ενεργό μέλος της συνέλευσης πρωταγωνίστησε σε όλες αυτές τις δράσεις (δείχνοντας με κάθε τρόπο την συναδελφική του αλληλεγγύη, ενημέρωνε τους συναδέλφους του και έκφραζε την γνώμη του ανοιχτά) με αποτέλεσμα να τιμωρηθεί από την εργοδοσία με  μείωση των εβδομαδιαίων μεροκαμάτων του  σε 1 την εβδομάδα.

Ο συνάδελφος Σ.Π. ξεκίνησε να δουλεύει στο ‘’Γκαζοχώρι’’ από τα τέλη του 2010 ως τα τέλη του 2014 όπου σταμάτησε να εργάζεται και κατέφυγε από τον Νοέμβριο του 2014 στην επιθεώρηση εργασίας, ζητώντας να του καταβληθούν τα χρωστούμενα ποσά από την πραγματική του σχέση εργασίας.

Ως σωματείο σερβιτόρων μαγείρων και λοιπών εργαζομένων του κλάδου του επισιτισμού συνεχίζουμε  στον δρόμο της υπεράσπισης των δικαιωμάτων όλων των εργαζομένων , που εργάζονται με όρους δουλείας για ένα κομμάτι ψωμί αλλά και όλων όσων κολυμπάνε στη θάλασσα της ανεργίας. Κανένας εργαζόμενος ή άνεργος δεν είναι μόνος του και το σωματείο δίνει  άλλον έναν αγώνα, αυτή τη φορά  στο πλευρό του συνάδελφου  Σ.Π. για την δικαίωση των διεκδικήσεων του.

Η επόμενη επιθεώρηση εργασίας θα γίνει στις 10/2 και θα είμαστε παρόντες.

Ενάντια στον φόβο και την τρομοκρατία του κάθε αφεντικού , ενάντια στην σιωπή και την υποταγή, ενάντια στον μονόδρομο της φτώχειας και εξαθλίωσης που θέλουν να μας επιβάλουν, είναι ώρα να απαντήσουμε με τους συλλογικούς μας αγώνες. Με την αλληλεγγύη, με την ανάταση του εργατικού κινήματος και των κοινωνικών αγώνων , να ανατρέψουμε το ασφυχτικό πλαίσιο εργασίας και ζωής  στο οποίο μας έχουν στριμώξει.

Απαιτούμε την  άμεση καταβολή των δεδουλευμένων στον συνάδελφο Σ.Π.

Τα εργατικά μας συμφέροντα μπροστά!

Να μην γίνουμε οι δούλοι του 21^ου αιώνα

Πλήρη εργασιακά  δικαιώματα για όλους τους εργαζόμενους στο Γκαζοχώρι

http://somateioserbitoronmageiron.blogspot.gr/2015/02/blog-post.html

Η προηγούμενη πανεπιστημιακή περίοδος σημαδεύτηκε, κυρίως, από την απεργία των διοικητικών υπαλλήλων σε ΑΕΙ και ΤΕΙ και από τις προεκτάσεις της. «Χάνουν το εξάμηνο οι φοιτητές;», «πόσοι εργαζόμενοι χρειάζονται στο ίδρυμα;», «πόση είναι η οικονομική ζημιά των ερευνητικών προγραμμάτων;». Για όσους όμως επιλέγουν, ακόμα, να διαβάζουν την ιστορία μέσα από την πάλη των τάξεων οι προεκτάσεις ήταν διαφορετικές. «Κατάφερε να συνδεθεί ο αγώνας των διοικητικών με τους φοιτητές;», «τι όρια συνάντησαν οι αγωνιζόμενοι;», «αμφισβητήθηκε ο κυρίαρχος ρόλος του πανεπιστημίου στην καπιταλιστική κοινωνία;». Σε αυτές τις τελευταίες ερωτήσεις, αλλά και σε ζητήματα που τέθηκαν όσον αφορά τη μορφή και το περιεχόμενο του αγώνα, προσπάθησαν να απαντήσουν μια σειρά εκδηλώσεων και συζητήσεων που έλαβαν χώρα σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας όλο το προηγούμενο διάστημα.

Αποτέλεσμα όλων αυτών, ήταν η έκδοση ενός βιβλίου. Από ποιους; Είμαστε φοιτητές απειλούμενοι με διαγραφή και εργαζόμενοι σε διαθεσιμότητα, αιώνιοι καταληψίες και αμετανόητοι απεργοί, εχθροί των εκπαιδευτικών (και όχι μόνο) νόμων και της καθημερινής μιζέριας, αλληλέγγυοι σε κάθε αγώνα που προσπαθεί να αμφισβητήσει την κυριαρχία του κεφαλαίου πάνω στις ζωές μας. Είμαστε ζωντανό κομμάτι των κινημάτων, των συγκρούσεων και των αρνήσεων, της ταξικής πάλης με μία λέξη, που πραγματώνεται όλα αυτά τα χρόνια εντός των αμφιθεάτρων, των εργαστηρίων και των γραφείων ενάντια στην καπιταλιστική αναδιάρθρωση.

Στο βιβλίο περιλαμβάνονται οι αφίσες των εκδηλώσεων, οι εισηγήσεις των εργαζόμενων, των σχημάτων και οι κουβέντες που αναπτύχθηκαν στο τέλος των εκδηλώσεων της Θεσσαλονίκης και της Πάτρας. Πέρα από αυτά, η έκδοση αυτή περιλαμβάνει ένα επιγραμματικό χρονολόγιο του αγώνα και των σημαντικότερων στιγμών του, εμπλουτισμένο με φωτογραφίες, καθώς και ένα επίμετρο που περιγράφει την κατάσταση μέχρι τη στιγμή που εκδόθηκε το βιβλίο.

Θεωρούμε επιτακτική την αυτοκριτική και τον απολογισμό του αγώνα στον οποίο συμμετείχαμε για την προοπτική της επέκτασής του, την προώθηση της αυτοοργάνωσης, το ξεπέρασμα της λογικής της ανάθεσης και των διαχωρισμών και την ενίσχυση του ταξικού περιεχομένου του αγώνα. Γι’ αυτούς τους λόγους, προχωρήσαμε στην οργάνωση των εκδηλώσεων και την έκδοση του βιβλίου, σε μια προσπάθεια να αναλύσουμε μια σειρά από ζητήματα κομβικής σημασίας και αδιέξοδα που συναντούν οι ταξικοί αγώνες που πραγματώνονται στην Ελλάδα της καπιταλιστικής κρίσης.

Τώρα που προσπαθούν να μας πείσουν ότι η κρίση είναι μια μακρινή περιπέτεια, η σοσιαλδημοκρατική διαχείριση της καπιταλιστικής σχέσης η λύση και εμείς απλά κομπάρσοι, είναι η ώρα να ξαναδούμε τα λάθη και τις ελλείψεις μας, να πιάσουμε ξανά το νήμα που συνδέει τους αγώνες μας και να αντιληφθούμε ότι ο μόνος ρόλος που μας ταιριάζει είναι αυτός του πρωταγωνιστή στη ροή της ιστορίας. Το βιβλίο δεν διεκδικεί κανένα ίχνος αντικειμενικότητας, ούτε προσφέρει έτοιμες λύσεις και τρόπους διεξαγωγής των αγώνων, αυτή είναι δουλειά άλλων «ειδικών επιτροπών». Αυτό που προσφέρει είναι οι ανταγωνιστικές σχέσεις και πράξεις των αγωνιζόμενων υποκειμένων.

Ελπίζουμε η παρούσα έκδοση να συμβάλλει ακριβώς σ’ αυτό, στη μετάδοση των ανταγωνιστικών μορφών και περιεχομένων και στην ανάδειξη νέων, ικανών να ανταποκριθούν στην απαιτητική συγκυρία των καιρών μας.

Το βιβλίο εκδόθηκε τον Ιανουάριο του 2015 από τις συλλογικότητες:

Εργαζόμενοι ΕΚΠΑ,

Αυτόνομο Σχήμα Πολιτικών Μηχανικών ΑΠΘ,

Αυτόνομο Σχήμα Φυσικομαθηματικού (ΦΜΣ) ΕΚΠΑ,

Αυτόνομο Σχήμα Σχολής Καλλιτεχνικών Σπουδών (ΣΚΣ) ΤΕΙ Αθήνας,

Αυτόνομο Σχήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών Πανεπιστημίου Πάτρας.

Κεντρική διάθεση του βιβλίου: Βιβλιοπωλείο «Εκδόσεις των Συναδέλφων».

Βιβλιοπωλεία στην Αθήνα: Αλφειός, Ελεύθερος Τύπος, Ναυτίλος, Locomotiva, Εναντιοδρομία, Εναλλακτικό Βιβλιοπωλείο, Πολιτεία, Πρωτοπορία.

Στέκια-Κοινωνικοί Χώροι στην Αθήνα: Αυτόνομο Στέκι, Μπερντές, Άνω Κάτω.

Μπορείτε επίσης να βρείτε το βιβλίο σε καταλήψεις, αυτοδιαχειριζόμενα στέκια και κοινωνικούς  χώρους καθώς και σε επιλεγμένα βιβλιοπωλεία της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης και της  Πάτρας.

Για επικοινωνία σχετικά με τη διάθεση του βιβλίου και όχι μόνο: email:unistrike@espiv.net, blog:http://unistrike.espivblogs.net

Τ ο Σάββατο 24/1 πραγματοποιήθηκε παρέμβαση από την συνέλευση αλληλεγγύης στους εργαζόμενους του ταχυφαγείου “gamato”, στην Πετρούπολη από 100 περίπου άτομα. Η παρέμβαση περιελάμβανε μαζικό μοίρασμα ενημερωτικών κειμένων για την κατάσταση που επικρατεί στο μαγαζί, κατά μήκος της Πετρουπόλεως μέχρι την κεντρική πλατεία, σε κόσμο που υπήρχε στο δρόμο, σε μαγαζιά και στην λαϊκή αγορά που πραγματοποιούταν εκείνη την ώρα. Η παρέμβαση άρχισε με μια 20λεπτη στάση έξω από το μαγαζί στην οποία φωνάχτηκαν συνθήματα, έγινε μοίρασμα κειμένων και πετάχτηκαν τρικάκια ενώ ο υπεύθυνος του καταστήματος βγήκε έξω βρίζοντας και ειρωνευόμενος τον κόσμο με αποκορύφωμα να ανέβει στην μπάρα και να χορεύει με τέρμα τη μουσική βάζοντας τους εργαζόμενους να μαζεύουν τα τρικάκια από το μαγαζί. Μετά το τέλος του μοιράσματος στην Πετρουπόλεως το οποίο είχε θετική ανταπόκριση, έγινε άλλη μια 10λεπτη στάση στο κατάστημα με τα ίδια χαρακτηριστικά αλλά με τον υπεύθυνο ακόμα πιο επιθετικό από την πρώτη φορά.
Συνεχίζουμε με συγκέντρωση στην επιθεώρηση εργασίας Αγ. Παρασκευής την Τετάρτη 28 Γενάρη στις 10 π.μ. (Μεσογείων 429, έναντι πλ. Αγίας Παρασκευής)

Η επόμενη Συνέλευση αλληλεγγύης στους εργαζόμενους στο GAMATO θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 30 Γενάρη στις 7.30 μ.μ. στη Βίλα Ζωγράφου

Άμεση καταβολή των δεδουλευμένων.

Αγώνας μέχρι την τελική δικαίωση.

υγ. η επιθεώρηση εργασίας αναβλήθηκε από δευτέρα 26/1 και θα γίνει την τετάρτη 28/1 όπως αναφέρεται πάνω

keimeno_gamato.pdf

αναδημοσίευση από σκυα.

Πριν μερικά χρόνια κάποιες απόπειρες απολύσεων σε ένα Κέντρο Υγείας (Κ.Υ.) λίγα χιλιόμετρα έξω από την Θεσσαλονίκη στέκονται αφορμή να ξεκινήσει ένας πολύχρονος αγώνας που καταφέρνει να θέσει στο κέντρο του το ζήτημα της υγείας μέσα από την δημιουργία μιας διαφορετικού τύπου σχέσης μεταξύ υγειονομικών και χρηστών υπηρεσιών υγείας. Ο αγώνας στο Ζαγκλιβέρι και στα γύρω χωριά, καταφέρνοντας να συνενώσει διαφορετικές κατηγορίες εργαζομένων του Κ.Υ. μαζί με κατοίκους της περιοχής ντόπιους και μετανάστες, αποτέλεσε έναν από τους σημαντικότερους αγώνες στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας, λόγω της ριζοσπαστικότητας και των αυτόνομων χαρακτηριστικών που έλαβε. Προκειμένου να κυκλοφορήσει η συγκεκριμένη κινητοποίηση συστάθηκε στην Αθήνα μια πρωτοβουλία αλληλεγγύης με σκοπό να κάνει γνωστά τόσο τα περιεχόμενα, όσο και να συμβάλλει στην έμπρακτη στήριξή του. Η πρωτοβουλία αλληλεγγύης διοργάνωσε τον Ιανουάριο του 2007 δημόσια εκδήλωση με τους πρωταγωνιστές αυτού του αγώνα, την οποία εξέδωσε λίγο καιρό μετά σε μορφή μπροσούρας, προτού παύσει την δράση της. Παρόλα αυτά, τα γενικότερα συμπεράσματα από αυτήν την εμπειρία έμειναν σε εκκρεμότητα. Κάποιοι από τους συμμετέχοντες τότε στην πρωτοβουλία αυτή με την συλλογικότητα Νομάδες Αντιροής είχαμε αναλάβει να δημοσιεύσουμε ένα κείμενο συνολικής αποτίμησης πάνω τόσο στην σημασία του συγκεκριμένου αγώνα, όσο αναφορικά και με την εμπειρία εμπλοκής μας με την πρωτοβουλία αλληλεγγύης. Ωστόσο, κάτι τέτοιο δεν συνέβη αφού το κείμενο που είχε γραφτεί με σκοπό να έρθει προς συζήτηση ουδέποτε συζητήθηκε: η συλλογικότητα των Νομάδων έπαψε να υφίσταται μετά τον Δεκέμβρη του 2008 δίνοντας την θέση της στην δημιουργία της συνέλευσης που πήρε το όνομα για την κυκλοφορία των αγώνων. Το παρακάτω (εσωτερικό) κείμενο που γράφτηκε στις αρχές του 2009, αν και σε αρχικό στάδιο, έθετε κάποιες κατευθύνσεις που καθόρισαν μια στάση απέναντι σε επόμενους αγώνες και κινήσεις ανάλογης μορφής, πάνω σε ζητήματα που επανέρχονται και που μοιάζουν σήμερα αυτονόητα ή δεδομένα. Ένας αγώνας που έστω κι αν δείχνει μακρινός χρονικά, παραμένει κοντινός πρακτικά.

(Επιμέλεια: F.G.A.)

ΕΚΤΙΜΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΣΤΟ ΖΑΓΚΛΙΒΕΡΙ

Μετά την συμμετοχή μας στην πρωτοβουλία αλληλεγγύης για τον αγώνα των κατοίκων και των υγειονομικών στο Ζαγκλιβέρι, θεωρήσαμε ότι έπρεπε να αποτιμήσουμε αυτή μας την εμπειρία, να βγάλουμε όποια πολιτικά συμπεράσματα ήταν δυνατόν και να τα καταγράψουμε για χρήση μελλοντική. Έχουμε σκοπό να το κάνουμε αυτό σε κάθε αγώνα που συμμετέχουμε με σκοπό να μένει σαν κριτική αποτίμηση που θα μας βοηθά να αντλήσουμε διδάγματα για μελλοντικές παρεμβάσεις και για να μπορούμε την πείρα μας να την μοιραζόμαστε και να την συζητάμε και με άλλους.

Α) Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΤΟ ΖΑΓΚΛΙΒΕΡΙ

Συζητώντας πάνω στα αίτια του αγώνα θελήσαμε καταρχήν να δούμε τα χαρακτηριστικά εκείνα που τον έκαναν ιδιαίτερο και που, συν τοις άλλοις, τράβηξαν και μας κοντά του.

Σε αυτά συγκαταλέγεται, καταρχήν, η κινητοποίηση για αρκετούς μήνες των κατοίκων από τα χωριά της περιοχής που μέσα από επιτροπές που έφτιαξαν, χωρίς την διαμεσολάβηση των συνήθων τοπικών παραγόντων, διεκδίκησαν μαχητικά τα αιτήματά τους. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό ότι οι επιτροπές δημιουργήθηκαν από ανθρώπους που δεν είχαν καμία προηγούμενη ενασχόληση με τα κοινά, άνθρωποι δηλαδή χωρίς ιδιαίτερη πολιτική, ή και, κινηματική πείρα, γυναίκες αγροτικών περιοχών και ηλικιωμένοι, ως επί το πλείστον. Μια ομάδα ευάλωτη δηλαδή με την πρώτη ματιά και σχετικά “κλειστή” από ευρύτερα ερεθίσματα.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό που είναι ενδιαφέρον, όσο και προκλητικό σε επίπεδο ανάλυσης, ήταν η συνάντηση των εργαζόμενων στο κέντρο υγείας, με τους αποδέκτες των υπηρεσιών υγείας. Δηλαδή, από την μια εκείνων που υπόκεινται στην εργασιακή εκμετάλλευση και από την άλλη εκείνων που έχουν ανάγκη την εργασία των πρώτων για να επιβιώσουν. Είναι δηλαδή το δίπολο εργαζόμενου-πελάτη μόνο που τώρα οι τροχιές δεν είναι σύγκρουσης, αλλά αλληλεγγύης. Ο αγώνας στο Ζαγκλιβέρι είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις που απέτυχε η παρέμβαση της εξουσίας του κεφαλαίου που σκοπό έχει πάντα να πολώνει αυτή τη σχέση ώστε να εμφανίζει ξένους τους μεν στους δε, να τους διαχωρίζει και τέλος να τους αντιπαραθέτει, μέσα στην αγορά σαν πωλητές υπηρεσιών-καταναλωτές και αντίστοιχα στην πολιτική σφαίρα σαν δημοσίους υπαλλήλους-πολίτες. Ακριβώς επειδή στις σύγχρονες συνθήκες έκρηξης του τριτογενή τομέα, σε πολλούς αγώνες ερχόμαστε αντιμέτωποι με την πόλωση αυτής της σχέσης γι’ αυτό είναι σημαντικό να εντοπίσουμε τους λόγους που στην συγκεκριμένη περίπτωση είχαμε την αξιοποίησή της προς όφελος του ανταγωνισμού.

Ένα άλλο σημαντικό στοιχείο του αγώνα ήταν ότι έγινε γύρω από το ζήτημα της υγείας. Και αυτό όχι μόνο γιατί σπανίζουν σήμερα οι αγώνες με αιτήματα μη οικονομικά, αλλά και γιατί το ζήτημα της υγείας είναι εκ των πραγμάτων ένα “δύσκολο” ζήτημα. Ένα ζήτημα που εμπλέκει τεράστια συμφέροντα, που εμφανίζονται στους αποδέκτες της περίθαλψης, άλλοτε με τη μορφή της επιστημονικής αυθεντίας, άλλοτε με την μορφή του οικονομικού εκβιασμού, άλλοτε με την μορφή του μονοπωλίου του ελεγχόμενου από την κεντρική εξουσία. Είναι δύσκολο λοιπόν να αρθρώσεις λόγο ανταγωνιστικό ότι εξαρτάται απ’ αυτό η υγεία σου και των δικών σου ανθρώπων.

Αυτά θα χαρακτηρίζαμε σαν πολύ ιδιαίτερα στοιχεία του αγώνα γύρω απ’ το κέντρο υγείας, αλλά παράλληλα δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι ξεκίνησε από μια συλλογικότητα που θέλησε να θέσει το ζήτημα της οργάνωσης στους χώρους δουλειάς αδιαμεσολάβητα και μακριά από τις συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες. Έχουμε δηλαδή ουσιαστικά δύο αγώνες που διεξάγονται παράλληλα και αλληλοτροφοδοτούνται: ένας των εργαζομένων και ένας των κατοίκων, ο καθένας με τις δικές του οργανωτικές δομές που όμως συντονίζονται. Και αυτό το λέμε γιατί οι κινητοποιήσεις αφορούσαν πολλά ζητήματα και συνεχίζονται μάλιστα μέχρι σήμερα.

Εκτιμώντας λοιπόν την σημασία αυτού του αγώνα ερχόμαστε στο γιατί κρίνουμε ότι ξεκίνησε. Το ότι υπήρχαν τα προβλήματα που υπήρχαν στην περιοχή ασφαλώς ήταν η βάση που συσπείρωσε τους κατοίκους. Αυτό όμως που έχει σημασία από κινηματική σκοπιά είναι τα ιδιαίτερα στοιχεία που υπήρξαν και έκαναν δυνατό αυτό τον αγώνα σε αντίθεση με περιπτώσεις που και πάλι υπάρχουν χίλιες αιτίες, αλλά τίποτα συλλογικό δεν γίνεται. Οι αγώνες σαν κοινωνικά γεγονότα δεν υπάγονται ασφαλώς σε οποιαδήποτε απλοϊκή νομοτέλεια. Μπορούμε πάντοτε όμως να ψηλαφούμε παράγοντες καθοριστικούς, στάσεις υποκειμένων σημαντικές, επιλογές που πήγαν μπροστά τα πράγματα και κοινωνικοϊστορικές συνθήκες που λειτούργησαν προς όφελος του αγώνα.

Σε σχέση μ’ αυτό, λοιπόν, σίγουρα σημαντικό ρόλο έπαιξε η στάση των δύο συντρόφων που λειτούργησαν σαν αρχικός πυρήνας για την συσπείρωση, των εργαζομένων στο κέντρο υγείας αρχικά και στην συνέχεια με την όλη στάση τους κατάφεραν σε κρίσιμες καμπές του αγώνα να βοηθήσουν προς την ανάπτυξή του και την ποιοτική του βελτίωση. Έχει τεράστια σημασία να εντοπίσουμε ακριβώς τους τρόπους με τους οποίους έγινε αυτό, δεδομένου του, στην καλύτερη περίπτωση, ατυχούς τρόπου που συνηθίζουν τα πολιτικά υποκείμενα να παρεμβαίνουν στους κοινωνικούς αγώνες, προσπαθώντας στην καλύτερη περίπτωση να εξάγουν πολιτικές μεθόδους και στάσεις που μπορεί να έχουν κάποια αξία μόνο στα πλαίσια πολιτικών δράσεων –για να μην αναφερθούμε βέβαια στις περιπτώσεις που επιχειρείται το καπέλωμα των αγώνων προς όφελος πολιτικών επιδιώξεων.

Αντίθετα, στο Ζαγκλιβέρι οι σύντροφοι επέλεξαν καταρχήν τον δύσκολο δρόμο του να λειτουργήσουν συλλογικά, για ζητήματα που τους αφορούσαν και τους ίδιους, βλέποντας έτσι τους γύρω τους στην πράξη ως ίσους και όχι με τον αέρα εκείνου που “σαν ανώτερος άνθρωπος” έρχεται να ενδιαφερθεί για ζητήματα που τον ίδιο δεν τον επηρεάζουν, αλλά παρόλα αυτά κινητοποιείται “για το καλό των άλλων”. Πατώντας σε σχέσεις που είχαν αναπτυχθεί σε βάθος χρόνου, είχαν χτιστεί μέρα-την-μέρα, στιγμή την στιγμή, σχέσεις καθημερινής αλληλοεκτίμησης και σεβασμού. Παρεμβαίνοντας όχι σαν ειδήμονες ή “ιδεολογικά καθαροί” ή σαν οι “προχωρημένοι” της ιστορίας, ξεκαθαρίζοντας την θέση τους κάθε φορά, αλλά σεβόμενοι και την εκάστοτε θέση του κόσμου που συμμετείχε, αναγνωρίζοντας τελικά πως η κινηματικές διαδικασίες πλάθουν τα αγωνιζόμενα υποκείμενα και οι πειραματισμοί σ’ αυτό το επίπεδο ούτε καταστρέφουν τις διαδικασίες ούτε τις “λερώνουν”, αλλά αντίθετα είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για την ανάπτυξή τους.

Εκεί θα πρέπει να εντοπίσουμε την ιδιαιτερότητα που έκανε δυνατό το ξεκίνημα των κινητοποιήσεων.

Αν η αρχή όμως είναι το ήμισυ του παντός θα πρέπει τώρα να μας απασχολήσει, τι ήταν το άλλο μισό που οδήγησε στην μεγέθυνση των συλλογικοτήτων, στην επέκταση του αγώνα και στην νικηφόρα έκβασή του, τουλάχιστον σε ότι αφορά στο πρώτο κεντρικό αίτημα που ήταν η μη απόλυση των γιατρών, δεδομένου ότι όπως προείπαμε οι κινητοποιήσεις συνεχίζονται. Και όχι μόνο αυτό, αλλά και τι στάθηκε εμπόδιο στην παραπέρα μεγέθυνση του αγώνα, αφού για να έχουμε μια χρήσιμη κινηματικά εικόνα θα πρέπει να σκεφτόμαστε και τα μεν και τα δε.

Εκείνο που τροφοδότησε ασφαλώς τις διαδικασίες ήταν από την μια οι άθλιες συνθήκες εργασίας που σε μας είναι γνωστές συνήθως από την επαφή μας με το σύστημα υγείας σαν ασθενείς και από την άλλη οι προβληματικές συνθήκες περίθαλψης που μας είναι για τους ίδιους λόγους δυστυχώς, επίσης γνωστές. Αυτές οι συνθήκες τροφοδότησαν τον αγώνα, αυτές καθόρισαν την σύσταση των αγωνιζόμενων υποκειμένων, αυτές έθεσαν και τα όρια του.

Εκτός από τους εργαζόμενους στο κέντρο υγείας, που κινητοποιήθηκαν μέσω της «Σύσκεψης εργαζομένων» και που αποτελούνταν από άνδρες και γυναίκες διαφόρων ειδικοτήτων και κοινωνικών προφίλ, στις επιτροπές κατοίκων η πλειοψηφία των συμμετεχόντων ήταν γυναίκες με παιδιά, οι συγγενείς τους και ηλικιωμένοι. Εκείνοι δηλαδή ακριβώς που έχουν περισσότερο ανάγκη τις υπηρεσίες υγείας. Αλλά και αυτό είναι το προκλητικό για κάθε γραμμική ανάγνωση, που είναι επίσης εξαιρετικά ευπαθείς κοινωνικές ομάδες και σε μειονεκτική θέση σε ένα περιβάλλον όπως αυτό της επαρχίας, τουλάχιστον όσον αφορά τις γυναίκες.

Από την άλλη, απουσιάζουν από τον αγώνα οι νέοι παρ’ ότι λόγω θέσης θα είχαν μεγαλύτερη ευχέρεια κινητοποίησης. Και εδώ φαίνεται πως υπάρχει και ένα όριο του αγώνα. Ότι δηλαδή μη καταφέρνοντας να ανοιχτεί στις μικρότερες ηλικίες, που είναι και οι πιο παραγωγικές και δραστήριες, δεν κατάφερε να πάει ακόμα παραπέρα και να γίνει αφορμή για ευρύτερες κινητοποιήσεις, αφού μην ξεχνάμε κάθε αγώνας διαμορφώνει σχέσεις και στάσεις που επηρεάζουν ευρύτερα το περιβάλλον που πραγματοποιείται και πάνε πολύ πιο μακριά από τους άμεσους στόχους που τίθενται. Γι’ αυτό και, παρεμπιπτόντως, η κινητοποίηση των γυναικών τις περιοχής, με ό,τι αυτό σημαίνει για τις συνθήκες της επαρχίας, δεν θα πρέπει να βλέπουμε ότι έπαιξε απλά το ρόλο του μέσου για την κατάκτηση της νίκης, αλλά και της διαδικασίας σπασίματος των συντηρητικών σχέσεων που υπήρχαν και δημιουργίας νέων πιο προοδευτικών. Διαδικασία που όσο ο αγώνας συνεχιζόταν, βάθαινε και έτσι εξηγείται ο πολλαπλασιασμός των αιτημάτων με το καιρό και η ποικιλομορφία τους.

Ένα άλλο στοιχείο που θεωρούμε ότι έπαιξε σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη του αγώνα και θετικά και αρνητικά ήταν η έλλειψη πείρας των αγωνιζόμενων υποκειμένων. Αυτό, σίγουρα, στάθηκε αρκετές φορές εμπόδιο στην διάρκεια του αγώνα για προφανείς λόγους. Ήταν όμως και θετικό τελικά γιατί βοήθησε να διεξαχθεί ο αγώνας χωρίς τις στρεβλώσεις που εμφανίζονται συχνά σε κινητοποιήσεις που παρεμβαίνουν αγωνιστές με ισχυρές πολιτικές απόψεις.

Τέλος, ένα σημαντικό στοιχείο για την εξέλιξη των κινητοποιήσεων ήταν ότι ο αγώνας διεξήχθη σε ένα σύμπλεγμα επαρχιακών κοινοτήτων, αρκετά μακριά δηλαδή από την μητρόπολη. Αυτό τον περιόρισε κατά πολύ και ως προς το ότι βρισκόταν μακριά από συστάδες αγωνιστών που θα μπορούσαν να τον βοηθήσουν –αν και πάλι μπαίνει το ζήτημα ότι θα μπορούσαν και να τον βλάψουν–, αλλά κυρίως μακριά από τους μαζικούς κοινωνικούς χώρους των μεγάλων πόλεων, στους οποίους θα μπορούσαν να αναζητηθούν σύμμαχοι.

Αυτή η απόσταση από τις μεγάλες πόλεις και ο κίνδυνος της απομόνωσης του αγώνα ήταν που έκανε και απαραίτητη την ύπαρξη της πρωτοβουλίας αλληλεγγύης.

Β) Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

Η πρωτοβουλία αλληλεγγύης ήταν το αποτέλεσμα της αυθόρμητης πρότασης από κάποιους συντρόφους, κατά την διάρκεια ενημέρωσης που πραγματοποιούσαν οι δύο σύντροφοι της «Σύσκεψης» σε ανοιχτή εκδήλωση. Δεν ήταν λοιπόν προσχεδιασμένη ενέργεια και δεν είχε γι’ αυτό τον λόγο κάποιο ιδιαίτερο σκεπτικό από πίσω, πέραν εκείνου που υποδήλωνε το όνομά της. Εδώ θα πρέπει να προσθέσουμε όμως ότι για μερίδα αριστεριστών -κάποιοι απ’ τους οποίους συμμετείχαν στην πρωτοβουλία- είναι συνήθης πρακτική η δημιουργία επιτροπών αλληλεγγύης για διάφορα θέματα και επομένως η παραπάνω άποψη περί έλλειψης ιδιαίτερου σχεδίου γύρω απ’ το τι θα έκανε η πρωτοβουλία αφορά μάλλον τον υπόλοιπο κόσμο, μεταξύ των οποίων και τα μέλη της ομάδας μας που συμμετείχαν.

Το βέβαιο όμως είναι ότι δεν ήταν προσχεδιασμένη ενέργεια και γι’ αυτό ο κόσμος που την απάρτιζε ήταν εξαρχής ετερόκλητος τόσο πολιτικά όσο και από πλευράς κινήτρων ανάμιξής του στην πρωτοβουλία. Υπήρχαν, καταρχήν, οι φίλοι και παλιοί σύντροφοι των δύο συντρόφων της σύσκεψης, που κινητοποιήθηκαν αρχικά εξαιτίας της φιλικής σχέσης και του προσωπικού ενδιαφέροντος, υπήρχαν κάποιοι αριστεριστές και κάποιοι αναρχικοί που είδαν την πρωτοβουλία μέσα στα κλασικά, θα λέγαμε, πλαίσια αλληλεγγύης και τέλος τα μέλη των νομάδων που κινητοποιηθήκαμε με κίνητρο τον ιδιαίτερο ριζοσπαστισμό που εμφάνισε ο αγώνας.

Τα διαφορετικά κίνητρα που έφεραν τον κόσμο στην πρωτοβουλία οδήγησαν γρήγορα και σε διαφορετικές αντιλήψεις γύρω απ’ τους συγκεκριμένους στόχους που θα έπρεπε να έχει. Από την μια, εκείνοι που είχαν προσωπικές σχέσεις με τους συντρόφους, οι αριστεριστές και οι αναρχικοί έβλεπαν την πρωτοβουλία σαν ένα ακόμα μέσο για την επίτευξη των αιτημάτων που είχε θέσει ο αγώνας στο Ζαγκλιβέρι και έβλεπαν τον ίδιο τον αγώνα σαν συνέχεια των αγώνων που δίνονται γενικά στο χώρο της υγείας (δηλ. απεργίες, συγκεντρώσεις, παραστάσεις διαμαρτυρίας από συνδικαλιστές του κλάδου κτλ.). Από την άλλη, τα μέλη της ομάδας μας κυρίως και κάποιοι σύντροφοι ατομικά, χωρίς να έχουμε προσωπικές σχέσεις με τους συντρόφους απ’ την Θεσσαλονίκη στην πλειοψηφία μας και, έχοντας ήδη προβληματισμούς από τον τρόπο που έχουμε δει να λειτουργούν πρωτοβουλίες αλληλεγγύης στο παρελθόν, θεωρούσαμε ότι καλύτερες υπηρεσίες στους αγωνιζόμενους του Ζαγκλιβεριου, αλλά και συνολικά στον ανταγωνισμό θα προσφέρονταν με την διερεύνηση του αγώνα, με την ανάδειξη των νέων στοιχείων που έφερνε (δηλαδή του αδιαμεσολάβητου χαρακτήρα του, της συνάντησης διαφόρων κοινωνικών υποκειμένων, της ριζοσπαστικότητας κτλ.) και την όσο γινόταν πιο πλατιά προπαγάνδιση γύρω από αυτά, με λίγα λόγια την κυκλοφορία του. Ενώ δηλαδή οι πρώτοι θεωρούσαν ότι στόχος μας θα έπρεπε να είναι η διακίνηση ψηφισμάτων σε συνδικαλιστές, το μάζεμα υπογραφών, η χρήση των μήντια για να προκληθεί ντόρος γύρω απ’ το θέμα και έτσι να ασκηθεί πίεση στους διοικούντες για την ικανοποίηση των αιτημάτων, εμείς θεωρούσαμε ότι έπρεπε πρώτα να επεξεργαστούμε τα δεδομένα του αγώνα και στην συνέχεια να βρούμε τρόπους προώθησής του στους άμεσα ενδιαφερόμενους θεωρώντας ότι η καλύτερη εξέλιξη θα ήταν η δημιουργία με αφορμή τις κινητοποιήσεις στο Ζαγκλιβέρι και άλλων εστιών αντίστασης. Ενώ δηλαδή οι μεν έβλεπαν εργαλειακά την πρωτοβουλία, θεωρώντας ότι έπρεπε κυρίως να διεκπεραιώνει, οι δε θεωρούσαμε ότι η πρωτοβουλία θα έπρεπε να είναι μια πλήρης διαδικασία που να συναντιέται τακτικά, να επεξεργάζεται τα ζητήματα που άπτονται του αντικειμένου της και να βάλει στόχους δράσης για την διεύρυνση του αγώνα και στην Αθήνα.

Αυτή η διάσταση σημάδεψε όλη την πορεία της πρωτοβουλίας, οδήγησε σε αποχωρήσεις και τριβές και κορυφώθηκε κατά την προετοιμασία της μοναδικής δημόσιας εκδήλωσης που οργάνωσε η πρωτοβουλία. Για να μην απαριθμήσουμε περιττές λεπτομέρειες θα πούμε μόνο ότι ενώ η άποψη των πρώτων ήταν ότι χρειαζόμαστε μια εκδήλωση στο κέντρο της Αθήνας, που να απευθύνεται σε αγωνιστές και συνδικαλιστές, με προσκεκλημένους γνωστούς συνδικαλιστές του χώρου της υγείας, που να έχει σαν αντικείμενο την παρουσίαση των προβλημάτων της και να επικεντρώνει στις διώξεις που ασκούνταν στην σύσκεψη, η δεύτερη άποψη ήθελε εξαρχής μια διαφορετική εκδήλωση που να προσπαθεί να βάλει το ζήτημα του αγώνα στους άμεσα ενδιαφερόμενους δηλαδή σε υγειονομικούς και ασθενείς κατά βάση, που να μην θυματοποιεί τους αγωνιστές, αλλά αντίθετα να δείχνει τα σημεία της δύναμής τους, και αυτό για να προβληματίσει γύρω απ’ το περιεχόμενο του αγώνα. Γι’ αυτό και προτάθηκε η εκδήλωση να γίνει στο αμφιθέατρο της κατειλημμένης ιατρικής, γι’ αυτό υπήρξε η επιμονή τον κύριο και μοναδικό λόγο στην εκδήλωση να τον έχουν οι αγωνιζόμενοι, δηλαδή μέλη των επιτροπών κατοίκων και μέλη της σύσκεψης, γι’ αυτό και δόθηκε τόση σημασία απ’ την πλευρά μας στη προπαγάνδισή της.

Η αντίθεση που δημιουργήθηκε οδήγησε ουσιαστικά και στην διάλυση της πρωτοβουλίας. Η παραπάνω περιοδολόγηση δεν γίνεται όμως για να δείξουμε πόσο καλοί ήμασταν εμείς μέσα στην πρωτοβουλία, αλλά για να φανούν οι λόγοι που καταλήξαμε σήμερα στα συγκεκριμένα συμπεράσματα, τα οποία είναι:

Πρώτον ότι τα λάθη μας ήταν αποτέλεσμα και του ότι ήμασταν -οι Νομάδες- μια νέα διαδικασία, που μπήκε χωρίς προετοιμασία στην πρωτοβουλία. Μέσα όμως από την εμπειρία μας αυτή μας προέκυψε το πόσο σημαντικό είναι το ζήτημα της κυκλοφορίας των αγώνων. Αποφασίσαμε λοιπόν ότι θα πρέπει να το επεξεργαστούμε πιο συγκεκριμένα και πιο συστηματικά, τι εννοούμε με αυτό και πώς επιτυγχάνεται.

Δεύτερον, ότι τα ζητήματα διαφορετικών αντιλήψεων που υπήρχαν δεν ήταν απλά δευτερεύοντα ζητήματα πάνω στα οποία διαφωνούσαμε επιδεικνύοντας σχολαστικισμό, αλλά ουσιαστικά ζητήματα που καθόρισαν την επιτυχία του εγχειρήματος. Η επιτυχία της εκδήλωσης στην οποία συνεισφέραμε στον μεγαλύτερο βαθμό αυτό αποδεικνύει. Αν είχαμε υπάρξει διαλλακτικοί σήμερα δεν θα υπήρχε το ντοκουμέντο της εκδήλωσης που αποτελεί χρήσιμο εργαλείο αγώνα με τις καταγραφές που περιέχει, αλλά ένα απονευρωμένο κείμενο κριτικής στο υπουργείο υγείας.

Τρίτον, ότι η προσπάθειά μας να λειτουργήσουμε συναινετικά στα πλαίσια της πρωτοβουλίας με σκοπό να διατηρηθεί η πολυσυλλεκτικότητα της πέρα από ιδεολογικοπολιτικές καθαρότητες, που ούτως ή άλλως αντιπαθούμε, αποδείχθηκε μάλλον προβληματική. Αυτό όχι όμως γιατί ήταν κακή σαν πολυσυλλεκτικότητα, αλλά γιατί δεν ήταν τέτοια. Γιατί με λίγα λόγια ήταν η συνάντηση αγωνιστών του α/α χώρου και όχι μια τυχαία συνάντηση αλληλέγγυων με κριτήρια ταξικά ή κοινωνικά. Έτσι το παρελθόν του καθενός βάραινε στις πράξεις του περισσότερο απ’ την λογική του. Καταλήγουμε επομένως ότι σε άλλες περιπτώσεις θα είμαστε πολύ πιο προσεκτικοί σε σχέση με τις συμπράξεις που επιλέγουμε.

Τέταρτον, αποτιμώντας συνολικά την εμπλοκή μας στην πρωτοβουλία, παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίσαμε θεωρούμε πως ήταν θετική. Και γιατί μας επέτρεψε να δούμε από πιο κοντά τον αγώνα και να γνωρίσουμε καλύτερα τα ίδια τα υποκείμενά του, προμηθεύοντάς μας εξαιρετικά σημαντικές εμπειρίες αγώνα, αλλά και γιατί αναγνωρίζουμε πως ήταν μια προσπάθεια που βοήθησε και τον ίδιο τον αγώνα, κυρίως ηθικά, αφού κατάφερε σε κρίσιμες στιγμές να στείλει το μήνυμα στους ίδιους τους αγωνιζόμενους ανθρώπους ότι δεν είναι μόνοι, να τους ενθαρρύνει. Και επομένως παρότι ήταν εξαιρετικά επίπονη, δεν ήταν μια χωρίς νόημα προσπάθεια.

Νομάδες Αντιροής

Σχετικές δημοσιεύσεις

• Εκδήλωση/Συζήτηση: Η Επίθεση του Κράτους στην Περίθαλψη και Κοινοί Αγώνες Υγειονομικών – Ασθενών
• Ενημέρωση για τη συγκέντρωση της Δευτέρας 4ης Νοέμβρη στο Κέντρο Υγείας Σχηματαρίου
• Συγκέντρωση διαμαρτυρίας στο Κέντρο Υγείας Σχηματαρίου
• Λεπτομέρειες για το τέλος του κόσμου [*] ή πώς επιβιώνουμε και πώς αγωνιζόμαστε σε ένα κέντρο υγείας (οι λεπτομέρειες μέσα στις παρενθέσεις)
• Γιατί στηρίζουμε τις επισχέσεις των νοσοκομειακών γιατρών της Θεσσαλονίκης

Παρέμβαση στις Οδικές Συγκοινωνίες (Ο.ΣΥ Α.Ε)

Ενημέρωση: 9/1

Δυναμική παρέμβαση πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη 11/12/2014 στα κεντρικά γραφεία της ΟΣΥ στου Ρέντη από την συλλογικότητα «Άνεργες/άνεργοι από τις γειτονιές της Αθήνας».
Με αφορμή το θέμα της άμεσης διαγραφής του προστίμου που επιβλήθηκε από ελεγκτή σε άνεργη απολυμένη των Metropolis και σε άνεργο που επικοινώνησε με την συλλογικότητα, επισκεφτήκαμε την διεύθυνση του ΟΣΥ με σκοπό την έκθεση των προβλημάτων των ανέργων καθώς και την αντιμετώπιση τους από τους ελεγκτές. Η οικονομική ασφυξία που βιώνουν οι άνεργοι σε συνδυασμό με την σκληρή στάση του ΟΣΥ (που λειτουργεί κατ’ εικόνα και κατ’ ομοίωση του ανάλγητου και αστυνομοκρατούμενου κράτους) οδηγεί τους περισσότερους από εμάς να χρησιμοποιούμε τα ΜΜΜ σαν κυνηγημένοι αφού δεν υπάρχει καμία δυνατότητα αγοράς εισιτηρίου, πόσο μάλιστα καταβολής προστίμου.Έτσι πρωταρχικός στόχος της παρέμβασής μας, ήταν η τοποθέτησή μας για την αλλαγή του τρόπου μεταφοράς και αντιμετώπισης των ανέργων.

Ο διευθυντής στον οποίο απευθυνθήκαμε και οι εργαζόμενοι του ΟΣΥ που παραβρέθηκαν στη διαμαρτυρία μας, ενώ φαινομενικά «κατανοούν και συμφωνούν» με το πρόβλημα της μετακίνησης των ανέργων αρνούνται να πάρουν θέση αλλά και να αναπτύξουν πρωτοβουλίες, επικαλούμενοι την δουλειά τους, τον κανονισμό και τον νόμο.

Βρισκόμενοι ως άνεργοι με την πλάτη στον τοίχο, αδυνατώντας να πληρώσουμε κάτι που δεν έχουμε και αντιμέτωποι με την άδικη επιβολή εισιτηρίων και προστίμων δεν μας μένει παρά ένας δρόμος. Αυτός της διεκδίκησης και κατάκτησης του δικαιώματος της ελεύθερης μετακίνησης. Αυτή ήταν και η υπόσχεση που δώσαμε κατά την αποχώρησή μας.

• Κανένας άνεργος μόνος του.
• Ελεύθερη μετακίνηση των ανέργων, επισφαλών, χαμηλόμισθων εργαζομένων, φοιτητών και συνταξιούχων με τα μέσα μαζικής μεταφοράς.

Άνεργες/άνεργοι από τις γειτονιές της Αθήνας

Ακόμα μία Κυριακή μέσα στο χρόνο προγραμματίζουν κράτος και αφεντικά να είναι ανοιχτά τα μαγαζιά. Πιο συγκεκριμένα την τελευταία Κυριακή του χρόνου στις 28 Δεκεμβρίου επιδιώκουν να ανοίξουν τα εμπορικά καταστήματα. Η συγκεκριμένη διάταξη περιλαμβάνεται στο πολυνομοσχέδιο που ψηφίστηκε πρόσφατα στη Βουλή και αφορά το «ΕΣΠΑ 2014-2020» αλλά και άλλες ρυθμίσεις.
Η κατάργηση της Κυριακάτικης Αργίας δεν είναι ένα ζήτημα που αφορά μονάχα το χώρο του εμπορίου. Αποδεικνύεται πως η απόφαση που πήρε το ΣτΕ, κάτω από την πίεση που ασκεί ο διαρκής αγώνας ενάντια στην κατάργηση της Κυριακής ως αργίας δεν μπορεί να γίνει ανεκτή από την πολιτική και οικονομική εξουσία. Δεν είναι τυχαίο πως την Παρασκευή 7/11 παρενέβησαν υπέρ του ανοίγματος των καταστημάτων για όλες τις Κυριακές του έτους ο ΣΕΒ (βιομήχανοι), ο ΣΕΤΕ (μεγαλοξενοδόχοι) και ο ΣΕΛΠΕ (πολυκαταστήματα). Ο ΣΕΒ και οι παρατρεχάμενοι του δεν μπορούν να αποδεχτούν ότι η γραμμή τους δεν θα εφαρμοστεί. Αλήθεια, υπάρχει ακόμη κανένας που έχει αμφιβολία, ότι πίσω από αυτή την παρέμβαση των βιομηχάνων, κρύβεται η προσπάθεια τους για την κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας συνολικά για όλη την κοινωνία;
Εάν το συνδυάσουμε με τα θέματα που «συζητήθηκαν» στο Παρίσι μεταξύ κυβέρνησης και τρόικα αντιλαμβανόμαστε πως η κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας αποτελεί σημαντικό στόχο των εκμεταλλευτών μας στη διαρκή προσπάθειά τους να μας ξεζουμίσουν. Ενδεικτικά, της συνολικής επίθεσης που δεχόμαστε αλλά και της αγαστής συνεργασίας κράτους και κεφαλαίου, είναι ορισμένα από τα θέματα της συζήτησης. Π.χ η Κατάργηση της προσαύξησης 75% στο ημερομίσθιο της Κυριακής, η Επανεξέταση του 40% της αποζημίωσης που παίρνουν όσοι αποχωρούν με σύνταξη και 35ετία χωρίς όριο ηλικίας από ΔΕΚΟ, τράπεζες, καθώς και όσοι φεύγουν με τις προϋποθέσεις πλήρους συνταξιοδότησης, από ΙΚΑ, με 5.500, 10.000 και 10.500 ημέρες ασφάλισης, η αύξηση του ανώτατου ποσοστού των εργαζομένων υπό δοκιμή (ασκούμενοι) στις ξενοδοχειακές επιχειρήσεις κ.α.
Επομένως γίνεται ξεκάθαρο πως ο αγώνας που δίνεται από τους εμποροϋπάλληλους αλλά και άλλους εργαζόμενους ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας είναι και δικός μας αγώνας. Οι εργαζόμενοι στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς γνωρίζουμε πολύ καλά πόσο δύσκολο είναι να δουλεύουμε βάρδιες, αργίες και Κυριακές. Απαιτούμε να πληρωνόμαστε την αυτονόητη προσαύξηση και πρέπει να στηρίξουμε όπως μπορούμε τον αγώνα που διεξάγεται. Δεν πρέπει να έχουμε καμία αυταπάτη. Εάν η Κυριακάτικη αργία καταργηθεί όσοι από εμάς δουλεύουμε σε κυλιόμενο ωράριο θα δούμε το εισόδημά μας να μειώνεται ακόμα περισσότερο. Θέλουν μια κοινωνία τσακισμένη και υποταγμένη. Θέλουν εργαζόμενους με σκυμμένο κεφάλι χωρίς δικαιώματα.
Σε μια συνθήκη όπου όλα είναι ρευστά και η επίθεση εναντίων μας οξύνεται διαρκώς, δεν επιτρέπεται καμία ολιγωρία. Η αποπροσανατολιστική αναμονή των εκλογών, μόνο εις βάρος μας θα λειτουργήσει. Δεν έχουμε να δώσουμε πίστωση χρόνου σε κανένα. Εδώ και τώρα να υπερασπιστούμε τα συμφέροντά μας.
Στην σχεδιαζόμενη πρόθεση των αφεντικών να ανοίξουν ακόμα μία Κυριακή τα μαγαζιά μπορούμε και πρέπει να βρεθούμε απέναντί τους. Αν δεν τους σταματήσουμε σήμερα στο εμπόριο, τότε αύριο θα δούνε και άλλοι κλάδοι να αμφισβητείται η Κυριακάτικη αργία. Να σταθούμε δίπλα στους εμποροϋπάλληλους που απεργούν, μαζί με τον κόσμο του αγώνα. Ένάντια σέ ολες τίς αντεργατικές απαιτήσεις των αφεντικών, πού μεταξύ αλλων προωθούν νεκρανάσταση του αντεργατικου Ν.330 του Λάσκαρη. Να πραγματοποιήσουμε στάση εργασίας την Κυριακή 28/12 τις ώρες που σκοπεύουν να ανοίξουν τα μαγαζιά τους.

Ταξικό Μέτωπο
Πρωτοβουλία εργαζομένων στις Συγκοινωνίες
taxikometopo.wordpress.com
taxikometopo@gmail.com

Ενώ έχουμε το κλείσιμο και τις συγχωνεύσεις νοσοκομείων, τις ελλειψεις νοσηλευτικού προσωπικού, τα μισά πολυιατρεία του ΙΚΑ έκλεισαν, την

πολιτική που υποβαθμίζει και απαξιώνει παραπέρα την δημόσια – δωρεάν υγεία με σκοπό να κυριαρχεί στο τομέα της υγείας η επιχειρηματική δράση που σκοπό έχει το κέρδος και τη μίζα. Τα ράντζα και η υποχρηματοδότηση είναι ο κανόνας που κυριαρχεί στο παιχνίδι της κερδοσκοπίας των νοσηλευτικών ιδρυμάτων.

Μόνος δρόμος, ο δρόμος του ενωμένου αγώνα για την υπεράσπιση της ΔΗΜΟΣΙΑΣ – ΔΩΡΕΑΝ ΥΓΕΙΑΣ. Όχι στην παραπέρα ιδιωτικοποίηση του τομέα της υγείας. Ανατροπή της πολιτικής Κυβέρνησης – τρόικας.

ΤΟ ΑΡΧΙΠΕΛΑΓΟΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Περιστέρι / Κινητοποίηση Νοσοκομείων Δυτικής Αθήνας / Δεκέμβρης 2014 / Toarxipelagosthscyxhs.blogspot.com

Στις 13-14/11 ζήσαμε την κορύφωση των πρόσφατων εξελίξεων στο χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, όπου εκδηλώθηκαν με τον πιο εμφανή τρόπο οι αντιφάσεις του φοιτητικού κινήματος.

Ας τα πιάσουμε από την αρχή:

Ήδη, από τις αρχές Οκτωβρίου η «κινηματική πανεπιστημιακή ατζέντα» επικεντρώθηκε στην εναντίωση στις προβλέψεις των νέων Οργανισμών, κυρίως όσον αφορά τις διαγραφές φοιτητών, στη σύνθεση των διοικητικών οργάνων, καθώς και στην ανάθεση της φύλαξης των χώρων σε εργολαβικές εταιρείες security.

Πράγματι, τα τελευταία τρία χρόνια είναι μια περίοδος ραγδαίας αναδιάρθρωσης στα πανεπιστήμια (στα πλαίσια της γενικευμένης καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης), η οποία, λόγω και των εσωτερικών συσχετισμών, ξεκίνησε καθυστερημένα σε σχέση με την υπόλοιπη κοινωνία. Η διαδικασία αυτή αποσκοπεί κυρίως στην απρόσκοπτη και αποδοτική σύνδεση του πανεπιστημίου με την αγορά. Αυτό σημαίνει: άμεση και αμφίδρομη σχέση με τις επιχειρήσεις, λειτουργία των ιδρυμάτων με όρους κερδοφορίας (περικοπές «περιττών» εξόδων -κυρίως φοιτητικών παροχών-, κατασκευή και διατήρηση brand-name για προσέλκυση επενδυτών), ανακατασκευή και προώθηση της ιδεολογίας του καριερισμού και της εξατομίκευσης με στόχο την «κατασκευή» πειθήνιων και παραγωγικών εργαζόμενων. Παράλληλα, η αναδιάρθρωση αδειάζει το πανεπιστήμιο από όσους και όσες δεν εξυπηρετούν τους παραπάνω σκοπούς (ακούσια ή εκούσια).

Και τι μας νοιάζει εμάς;

Μας νοιάζει γιατί είμαστε κομμάτια του -έτσι κι αλλιώς σάπιου- χώρου της εκπαίδευσης και βλέπουμε να πηγαίνουν περίπατο οι όποιες ευνοϊκές συνθήκες για την ύπαρξή μας μέσα σε αυτόν. Εντατικοποίηση, αποστείρωση, ανταγωνισμός, καριερισμός, άγχος, πειθαρχία, μετακύλιση του κόστους σπουδών σε μας, όξυνση ταξικών διαχωρισμών που φτάνει μέχρι τον πλήρη αποκλεισμό κάποιων από την τριτοβάθμια εκπαίδευση¹ και καταστολή κινηματικών (και κάθε είδους μη ακαδημαϊκών) δραστηριοτήτων είναι με λίγα λόγια αυτά που θα υποστούμε αν αδρανήσουμε.

Νοιάζει κανέναν άλλον;

Η αναδιάρθρωση της εκπαίδευσης δεν επηρεάζει μόνο τους φοιτητές και ούτε εμείς οι ίδιοι είμαστε απλά και μόνο φοιτητές. Οι χώροι των πανεπιστημίων χρησιμοποιούνται συχνά (και το πόσο συχνά εξαρτάται από αυτούς που αγωνίζονται) ως ανοιχτοί χώροι όπου οποιοσδήποτε μπορεί να κάνει τη βόλτα του, να αράξει κλπ, αλλά χρησιμοποιούνται και από το ευρύτερο κίνημα (δηλαδή από κοινωνικές ομάδες που δεν εντάσσονται απαραίτητα στον ακαδημαϊκό χώρο) για συνελεύσεις, πολιτικές εκδηλώσεις, φιλοξενία ελεύθερων αντιεμπορευματικών ραδιοσταθμών ενώ κατά καιρούς αξιοποιήθηκαν ως εστίες αγώνα με εξεγερσιακά χαρακτηριστικά (3ήμερη κατάληψη νομικής κατά την περίοδο ψήφισης του τάδε μνημονίου, κατειλημμένη ασοεε και νομική το Δεκέμβρη του 2008 κ.ά.). Επίσης αξιοποιούνται για (εφήμερη έστω) προστασία από την κρατική καταστολή (με πιο τρανταχτό παράδειγμα τους μικροπωλητές μετανάστες στην ασοεε).

Επιπλέον, βλέπουμε ότι όσο δεν δημιουργούνται, εντός και εκτός πανεπιστημίου, αναχώματα στα σχέδια της κερδοφορίας του κεφαλαίου, τόσο τα πανεπιστήμια θα παράγουν γνώση όλο και περισσότερο προσανατολισμένη στα συμφέροντα των αφεντικών, εκπονώντας έτσι μεταξύ άλλων όλο και περισσότερα ερευνητικά προγράμματα με περιεχόμενο την καταστροφή, την επιτήρηση, το θάνατο².

Ας επιστρέψουμε στο ψητό όμως, γιατί κουράσαμε:

Κάπως έτσι λοιπόν, ο φορτσάκης, φρέσκος πρύτανης του εκπα, ανέλαβε να παίξει το ρόλο της πρωτοπορίας της αναδιάρθρωσης. Ίσως διόλου τυχαία³, η πρώτη του κίνηση ήταν να εδραιώσει την παρουσία των security (κάτι που είχε δρομολογηθεί ήδη από το προηγούμενο εξάμηνο) και να απαλλάξει τις συγκλήτους από την ενοχλητική παρουσία των διαμαρτυρόμενων φοιτητών (δηλαδή, καλώς ή κακώς, των εαακ). Απ’ την πρώτη κιόλας παρέμβαση στη σύγκλητο, φρόντισε να περικυκλωθεί η πρυτανεία από δυνάμεις των ΜΑΤ, με αποτέλεσμα κάποιες μικροσυμπλοκές. Ως απάντηση σε αυτό, έγινε μια ολιγοήμερη κατάληψη της πρυτανείας και ξεκίνησαν κινητοποιήσεις, κατά κύριο λόγο σε σχολές του εκπα.

Την εβδομάδα πριν τις 17 Νοέμβρη, ο φορτσάκης ανακοινώνει πως η Νομική θα παραμείνει κλειστή από τις 13 έως και τις 17 του μήνα (πρακτική που ακολουθείται ευρέως τα τελευταία χρόνια). Την ίδια απόφαση πήρε και ο γάτσιος της ασοεε (τα κατορθώματα του οποίου σηκώνουν ένα κείμενο από μόνα τους). Έτσι, το ξημέρωμα της 13ης του μήνα βρήκε τη Νομική, την ασοεε και την πρυτανεία του εκπα υπό τον κλοιό των ΜΑΤ. Ο ένας σύλλογος της νομικής είχε πάρει απόφαση για κατάληψη, ενώ οι άλλοι δύο (και η ασοεε) είχαν προγραμματισμένη συνέλευση για εκείνη την ημέρα. Η προσπάθεια 100 περίπου φοιτητών να μπουν στην μπλοκαρισμένη Νομική, αντιμετωπίστηκε με ωμή βία, με αποτέλεσμα δυο άτομα να μεταφερθούν στο νοσοκομείο.

Το απόγευμα της ίδιας μέρας καλείται συγκέντρωση και πορεία στο μίζερο και σκοτεινό κέντρο της μητρόπολης και μάλιστα καταφέρνει να έχει σχετικά μεγάλη μαζικότητα• αξιοσημείωτη η ελλιπέστατη για φοιτητική πορεία περιφρούρηση. Κατά την καθιερωμένη στάση μπροστά από τη βουλή, μαθαίνουμε -με έκπληξη- πως “οι σύλλογοι αποφάσισαν να πάμε στο κάτω πολυτεχνείο για συντονισμό” αντίθετα με αυτό που πολλοί αναμέναμε για “διαμαρτυρία” μπροστά απ’ τη Νομική• το ΜΑΣ και ο σύλλογος που είχε ψηφίσει το πλαίσιο του δεν θα ακολουθούσαν, διότι “η απόφαση είναι για πορεία μέχρι προπύλαια, για περισσότερα έχουμε συνελεύσεις από αύριο”. Η πορεία, τελικά, περνά δίπλα από την αποκλεισμένη νομική, όπου γίνεται εμφανές το έλλειμμα δυναμισμού της (με μικρές αλλά αρκετά αμήχανες εξαιρέσεις), και συνεχίζει προς την Πατησίων.

Και ιδού μια πρώτη απορία: πώς αποφασίζει ο φοιτητικός σύλλογος για την περιφρούρηση και το δρομολόγιο μιας πορείας;

Φτάνοντας έξω από το κτίριο του πολυτεχνείου, η πύλη (της Στουρνάρη) είναι κλειστή με εντολή του πρύτανη, οπότε μετά από λίγα λεπτά ο κόσμος που είναι μπροστά παίρνει την πρωτοβουλία να την ανοίξει μόνος του. Σε μερικά δευτερόλεπτα, ακολουθεί κυκλωτική επίθεση των ΜΑΤ και όσοι δεν καταφέρνουν να μπουν στον προαύλιο χώρο του πολυτεχνείου χτυπιούνται βάναυσα.

Και εδώ εμφανίζεται το εξής παράδοξο: 500 περίπου άτομα βρίσκονται κλεισμένα στο πολυτεχνείο, η Μεγάλη Επέτειος που μόλις πριν λίγο φώναζαν πως πρέπει να αναβιώσει η γενιά μας απέχει 4 μέρες, ήδη από το πρωί (ή από βδομάδες; ή από χρόνια;) το κράτος έχει δείξει τις προθέσεις του για το μέλλον του φοιτητικού (και όχι μόνο) κινήματος, δυο άτομα το πρωί και πολλά περισσότερα λίγο νωρίτερα έχουν χτυπηθεί χωρίς (καλώς ή κακώς) την επίδειξη επιθετικής συμπεριφοράς, η πύλη της Τοσίτσα είναι (όπως μάθαμε λίγο αργότερα) ανοιχτή και αφύλακτη με το κομμάτι της πορείας που νωρίτερα είχε αποκοπεί να περιμένει στη δίπλα γωνία και, όπως άλλωστε θα περιμένατε,…

…με συνοπτικές και “πατρικές” διαβουλεύσεις μερικών εαακιτών, αποφασίζεται και ανακοινώνεται ότι “συνάδελφοι, αποχωρούμε συντεταγμένα από το χώρο”, σηκώνουν το πανό των φοιτητικών συλλόγων και τραβάνε προς Τοσίτσα. Οι ελαφρώς καθυστερημένες αντιδράσεις κάποιων από εμάς (περίπου 50 ατόμων) δεν στάθηκαν αρκετές για να αντιστρέψουν το κλίμα και όσοι θέλαμε να μείνουμε, κρίναμε πως δεν ήμασταν αρκετοί για να κρατήσουμε το χώρο. Ξεχάστηκαν λοιπόν συντονισμοί, συνελεύσεις, πολυτεχνεία της γενιάς μας, χούντες που δεν τελείωσαν κλπ και η πορεία κατέληξε χωρίς άλλα έκτροπα, φωνάζοντας τα επαναστατικά της συνθήματα (και με κάτι καλοπροαίρετους τύπους να ουρλιάζουν κάτι για φοιτητοπατέρες), στην πλατεία Βικτωρίας.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, την επόμενη μέρα, πριν την τότε πορεία, το ΜΑΣ παίρνει την πρωτοβουλία να μπει στο χώρο του πολυτεχνείου, από την πύλη της Τοσίτσα πλέον, διότι η άλλη ήταν αποκλεισμένη από τα ΜΑΤ• μετά την πορεία, ακολουθούν και οι σύλλογοι. Οι δυνάμεις καταστολής δίνουν τελεσίγραφο ότι θα επέμβουν σε 15 λεπτά και οι συγκεντρωμένοι -με το ΜΑΣ για πρωτοπορία αυτή τη φορά- αποχωρούν, δηλώνοντας ότι έτσι κι αλλιώς συμβολικά μπήκαν. Αυτή τη φορά, οι “καλοπροαίρετοι τύποι”, απογοητευμένοι από τα της προηγούμενης, είναι ακόμα λιγότεροι, αλλά επιμένουν στα περί φοιτητοπατέρων.

Ας ξεκινήσουμε τώρα την κριτική μας, που ήταν ο βασικός σκοπός του κειμένου, εφορμώμενοι κυρίως από τα γεγονότα της 13/11, όπου ήμασταν παρόντες:

Κατ’ αρχάς, διαφωνήσαμε και διαφωνούμε με την απόφαση για έξοδο από το πολυτεχνείο, γιατί έτσι χάθηκε μια (ακόμα) προοπτική αγώνα, που θα μπορούσε να πλαισιωθεί και από άλλα καταπιεσμένα και εκμεταλλευόμενα κομμάτια της κοινωνίας, σε μια περίοδο μάλιστα που κάτι τέτοιο αφενός θα έδινε μια ώθηση στο ανταγωνιστικό κίνημα και αφετέρου θα ήταν ίσως η μόνη δυναμική απάντηση στις κινήσεις του κράτους και του κεφαλαίου στα πανεπιστήμια. Βέβαια δεν θεωρούμε ότι είμαστε ικανοί να κρίνουμε τις διαθέσεις του κόσμου που ήταν μέσα στο πολυτεχνείο, αντίθετα με αυτούς που αποφάσισαν για την έξοδο από αυτό με τη στάμπα του φοιτητικού συλλόγου. Θεωρούμε ότι και μπορούσαμε και έπρεπε να κάτσουμε να κάνουμε μία μίνι συνέλευση στο προαύλιο του εμπ, όπου θα ενημερωνόμασταν για τις επικρατούσες συνθήκες, θα συζητούσαμε τις προοπτικές που διαφαίνονταν, θα κρίναμε τις καταστάσεις και θα μετρούσαμε τις δυνάμεις μας, αποφεύγοντας τις σπασμωδικές και πανικόβλητες κινήσεις. Όσοι ψήνονταν για κατάληψη θα έμεναν και οι υπόλοιποι θα έφευγαν. Άλλωστε, μην ξεχνάμε πως στο πολυτεχνείο κατευθυνθήκαμε αρχικά με στόχο να γίνει συντονισμός .

Η τακτική που αποφάσισαν να ακολουθήσουν τα εαακ ήδη πριν την πορεία, όπως φάνηκε από την περιφρούρηση, ήταν η ανάδειξη της εικόνας του φοιτητή-θύματος απέναντι στην κρατική βαρβαρότητα. Αυτή η λογική, που στόχο έχει τη συγκίνηση του «λαού» ώστε να «πάρει το μέρος μας», είναι επικίνδυνη για πολλούς λόγους: δημιουργεί μια εικόνα παντοδυναμίας του εκάστοτε εχθρού, αναπαράγοντας έτσι το φόβο, μεταφέρει την αντιπαράθεση στο θυμικό, αποπολιτικοποιώντας την, και επιπλέον, για να είναι επιτυχημένη σε βάθος χρόνου, δεν πρέπει να συνοδεύεται από δυναμικές ή επιθετικές κινήσεις. Πέρα απ’ όλα τα άλλα, η τακτική αυτή έρχεται σε αντίφαση με τους πύρινους λόγους των γενικών συνελεύσεων και με κάποιες από τις πρακτικές του ίδιου του φοιτητικού κινήματος (και των ίδιων των εαακ).

Οι επόμενες μέρες επιβεβαίωσαν κάποιες ακόμα υποψίες μας. Στις γενικές συνελεύσεις των σχολών ήρθαμε σε επαφή με μία άλλη οπτική: «Δεν χρειαζόταν κάτι παραπάνω εκείνη τη μέρα (13/11), αφού ούτως ή άλλως θα ακολουθούσαν αγωνιστικές δράσεις όπως η επετειακή τριήμερη “κατάληψη” του πολυτεχνείου». Τι να πρωτοσχολιάσουμε; Το επιχείρημα καθ’ εαυτό ή την αγωνιστικότητα ακίνδυνων παραδοσιακών δράσεων; Θα περιοριστούμε στην επισήμανση ότι δεν είναι η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που κάποια «επαναστατική πρωτοπορία» αποκλιμακώνει την κατάσταση προς όφελος των σχεδιασμών της, οι οποίοι εν γένει δε συνάδουν με τις ανάγκες του κοινωνικού-ταξικού ανταγωνισμού.

Και αυτό μάλλον δεν είναι τυχαίο: έρχεται ως αποτέλεσμα της αντίληψης των διάφορων οργανώσεων της αριστεράς ότι αυτές είναι που κατέχουν την αλήθεια, το σωστό σχέδιο δράσης για την «επανάσταση» κλπ και ότι ρόλος τους είναι να τραβάνε αιωνίως τις μάζες μπροστά• επόμενο είναι λοιπόν να αντιμετωπίζουν τον κόσμο (τους) ως πλήθος που χρειάζεται καθοδήγηση (και τον εαυτό τους –διαχωρισμένο- στη θέση του καθοδηγητή).

Ταυτόχρονα, το μεγαλύτερο κομμάτι του αγωνιζόμενου κόσμου ενσωματώνει, λόγω και των δομών που χτίζονται στο ευρύτερο κίνημα, τον παραπάνω διαχωρισμό, περιμένοντας από την εκάστοτε ηγεμονική οργάνωση να αναλύσει τις καταστάσεις, να θέσει προτάγματα, να σχεδιάσει και να υλοποιήσει δράσεις. Περιορίζεται έτσι στην καλύτερη περίπτωση σε ένα ρόλο παθητικού συμμετέχοντα στα γεγονότα, ενώ στη χειρότερη παραμένει στο ρόλο του απλού ψηφοφόρου, αποτυγχάνοντας να αντιληφθεί τον εαυτό του -και να δράσει- ως υποκείμενο που μπορεί να φέρει την οποιαδήποτε κοινωνική αλλαγή. Με βάση τα παραπάνω, είναι αναμενόμενο σε κάθε αγώνα να πρωτοστατεί μία «πεφωτισμένη» μειοψηφία και να ακολουθείται από τις μάζες. Επειδή όμως η ύπαρξη των «πρωτοποριών» εξαρτάται άμεσα από τη στήριξη των μαζών, οι πρώτες θα πρέπει πάντα να λειτουργούν και με όρους πολιτικού κόστους.

Προφανώς, τα παραπάνω ισχύουν και εντός των φοιτητικών συλλόγων και εκεί εντοπίζουμε τη βαθύτερη αιτία για την άδοξη εγκατάλειψη μιας προοπτικής δυναμικού αγώνα όπως αυτή στις 13/11.

ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΟΙ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΜΕ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΠΛΑΤΕΣ