Το ανώτατο δικαστήριο της Ελβετίας πρόκειται, να αποφασίσει κατά πόσο θα διερευνηθεί η σχέση ανώτατων διαχειριστών της Nestlé-της μεγαλύτερης με βάση τα έσοδα εταιρείας τροφίμων στον κόσμο- με τη δολοφονία ενός πρώην υπαλλήλου στην Κολομβία.

Παραστρατιωτικοί κακοποιοί βασάνισαν και σκότωσαν τον συνδικαλιστή ακτιβιστή Luciano Romero το 2005, λίγο πριν ο ίδιος καταθέσει στο Μόνιμο Λαϊκό Δικαστήριο για τις εταιρικές και συνδικαλιστικές πολιτικές της Nestle.

Κατώτερα ελβετικά δικαστήρια έχουν αποφανθεί ενάντια στο να γίνει έρευνα στην εταιρεία,  παρά τις συστάσεις από έναν Κολομβιανό δικαστή, αλλά η χήρα του Romero, κατέθεσε έφεση στις αρχές του τρέχοντος έτους στο Ανώτατο Ομοσπονδιακό Δικαστήριο της Ελβετίας.

Ο θάνατος του Romero, ο οποίος εργάστηκε στην θυγατρική της Nestle, τη Cicolac για είκοσι χρόνια, ήταν μια πάρα πολύ εξοικειωμένος και γνώριζε τους κινδύνους που αντιμετωπίζουν οι συνδικαλιστές στην Κολομβία. Παραστρατιωτικές ομάδες από την δεξιά πτέρυγα , που συχνά ενθαρρύνονται από δημόσιους αξιωματούχους, έχουν συχνά επιτεθεί σε συνδικαλιστές.

Θαρραλέος δικαστής αναγκάστηκε σε εξορία

Η υπόθεση του Ρομέρο τράβηξε την προσοχή της διεθνούς κοινότητας, όταν ένας κολομβιανός δικαστής καταδίκασε τους δολοφόνους του σε φυλακή- σπάνιο γεγονός, σε μια χώρα, όπου η δικαιοσύνη συνήθως υποκλίνεται στην πολιτική και οικονομική εξουσία. Και αυτός ο δικαστής, ο José Nirio Sanchez, δήλωσε ότι πρέπει να υπάρξει περαιτέρω έρευνα, τόσο σε τοπικό όσο και σε διεθνές επίπεδο, στο ρόλο που έπαιξε η Nestlé στη δολοφονία. Αλλά ο ίδιος ο δικαστής αναγκάστηκε σε εξορία στις Ηνωμένες Πολιτείες μετά από αυτή την απόφαση.
Ο δικαστής Sanchez, δήλωσε αργότερα, ότι ήταν εκείνοι που διέταξαν την εκτέλεση και έδωσαν και τα χρήματα-τους οποίους ονόμασε «διανοούμενους» παίκτες, οι οποίοι είναι και οι βασικοί υπεύθυνοι για τη συνεχιζόμενη βία. “Έτσι, τα εγκλήματα αυτά δεν θα σταματήσουν, δεδομένου ότι οι αληθινοί δράστες δεν διώκονται,” δήλωσε στην αμερικανική Βουλή Επιτροπής Παιδείας και Εργασίας το 2009.

ο δικαστής José Nirio Sanchez το 2009 (photo: Adam Wright, Metropolitan Washington Council, AFL-CIO)

Καμία προστασία για τους εργαζόμενους.

Η νομική ομάδα της χήρας του Ρομέρο στην Ελβετία και η συνδικαλιστική ένωση της Κολομβίας , SINALTRAINAL, υπέβαλαν αίτηση στους Ελβετούς εισαγγελείς, να εξετάσουν το ρόλο της Nestle στη δολοφονία. Υποστήριξαν ότι τα στελέχη της Nestlé είναι συνένοχοι στο φόνο, επειδή δεν έκαναν τίποτα για να αποτρέψουν τη δολοφονία, παρά το γεγονός ότι ενημερώθηκαν για τις απειλές θανάτου εναντίον του.

Χειρότερα ακόμα, στελέχη της Nestlé μπορεί ακόμη και να γνωρίζει τους εκπροσώπους της εταιρείας, που ενθάρρυναν τη δολοφονία του Ρομέρο.

Το Ευρωπαϊκό Κέντρο για τα Συνταγματικά και Ανθρώπινα Δικαιώματα (ECCHR) προσχώρησε στην υπόθεση, υποστηρίζοντας ότι οι διαχειριστές της Nestlé γνώριζαν, ότι οι εκπρόσωποι της εταιρείας στην Κολομβία, διατηρούσαν στενούς δεσμούς με τις παραστρατιωτικές ομάδες. Ακόμη περισσότερο, είπε η ECCHR, στελέχη της εταιρείας, αναφέρονταν στον Romero ως «αντάρτη», κάτι που στην Κολομβία, ισοδυναμεί με θανατική καταδίκη.

Μεγάλη προστασία για τη Nestlé

Τον Μάιο του 2013, περισσότερο από ένα χρόνο μετά, αφού η χήρα του Ρομέρο και η SINALTRAINAL, ζήτησαν από τους Ελβετούς εισαγγελείς, να ερευνήσουν τη σχέση της Nestlé  με τη δολοφονία, το αίτημα απορρίφθηκε. Οι Εισαγγελείς, δήλωσαν, πως μια τέτοια έρευνα αποκλείστηκε από ένα καταστατικό περιορισμών: πάρα πολύς χρόνος έχει περάσει από τη δολοφονία. Το Καντόνιο (Περιφερειακό ) Δικαστήριο του Vaud υποστήριξε τους εισαγγελείς, κάτι που οδηγήσε στην έφεση προς το Ανώτατο Δικαστήριο.

Οι δικηγόροι της χήρας του Romero, έχουν επίσης κατηγορήσει το ελβετικό γραφείο εισαγγελέων, ότι  χρησιμοποιήσε τυπικότητες ως δικαιολογίες, για να καθυστερήσει τις διαδικασίες-ουσιαστικά εξαντλώντας το χρόνο σχετικά με το καταστατικό των περιορισμών-προκειμένου να προστατεύσουν μία από τις μεγαλύτερες εταιρείες της χώρας.
“Αυτό θα ήταν το εύλογο συμπέρασμα,” είπε η Annelen Micus, νομικός σύμβουλος του ECCHR, στο «WhoWhatWhy». “Δεν είναι σύνηθες να ασχολούνται με υποθέσεις κατά αυτόν τον τρόπο. Αν φαίνεται, πως οι εισαγγελείς δεν θα προχωρήσουν σε μια έρευνα, συνήθεως το ανακοινώνουν μέσα σε δύο μήνες. “

Αυτή δεν είναι η πρώτη φορά, που οι Ελβετοίεισαγγελείς αρνήθηκαν να διερευνήσουν καταγγελίες εναντίον της Nestlé. Πρόσφατα απέρριψαν μια υπόθεση κατά της εταιρείας, όταν κατηγορήθηκε, πως προσέλαβε μία εταιρεία ασφαλείας, για να διεισδύσουν και να κατασκοπεύσει μια ελβετική ΜΚΟ, μέλη της οποίας επρόκειτο,  να γράψουν ένα βιβλίο σχετικά με τις πολιτικές της Nestle. Η υπόθεση τελικά εκδικάστηκε σε αστικό δικαστήριο, όπου, τον Ιανουάριο του 2013, η Nestle βρέθηκε ένοχη.

Η τρέχουσα υπόθεση εναντίον του γιγαντιαίου ομίλου τροφίμων είναι μια δοκιμασία για ένα δεκαετή νόμο σχετικά με την εταιρική ευθύνη στην Ελβετία. Σύμφωνα με την Micus, ο νόμος επιτρέπει στα ελβετικά δικαστήρια να αποδώσουν στις εταιρείες ποινική ευθύνη για πράγματα, που συμβαίνουν σε εργαζόμενους στο εξωτερικό. Για δέκα χρόνια ο νόμος αυτός υπάρχει μόνο στα χαρτιά, δεν έχει ακόμη χρησιμοποιηθεί σε καμία περίπτωση σχετική με τα δικαιώματα των ανθρώπων.

«Είναι μια ευκαιρία να δημιουργήσει ένα πρότυπο για την επιμέλεια των ανθρώπινων δικαιωμάτων» είπε η Micus στο WhoWhatWhy. Μια απόφαση υπέρ της έρευνας θα μπορούσε να αποτελέσει προηγούμενο για περαιτέρω περιπτώσεις.

Άλλοι δολοφονημένοι εργαζόμενοι της Nestlé

Η προσφυγή στην υπόθεση Romero έρχεται μόλις μήνες μετά, αφού ο Oscar Lopez Triviño, ένας άλλος υπάλληλος της Nestlé στην Κολομβία, δολοφονήθηκε. Όπως ο Romero, ανήκε στην συνδικαλιστική ένωση SINALTRAINAL και σύμφωνα με ορισμένες πηγές, ήταν ο 14^ος ενεργός ή πρώην υπάλληλος της Nestlé που δολοφονήθηκε στην Κολομβία από το 1986-οι περισσότεροι από αυτούς επικεφής της SINALTRAINAL. Η Nestle αναγνώρισε ότι επτά από τους συνδικαλιζόμενους εργαζομένους της, καθώς και αρκετοί εργαζόμενοι της σε υπαλληλικές θέσεις, έχουν σκοτωθεί. 

Ένα πανό τιμά μερικούς από τους δολοφονημένους συνδικαλιστές οι οποίοι εργάστηκαν στο Nestlé.

Αλλά ο εκπρόσωπος της Νεστλέ, ο Philippe Aeschlimann είπε στο WhoWhatWhy, ότι η εταιρεία απορρίπτει όλες τις αιτιάσεις της SINALTRAINAL, και αναφέρει ότι η Nestlé ακολουθεί όλα τα προβλεπόμενα μέτρα ασφαλείας για τους επικεφαλής των συνδικάτων, όπως την προσωρινή μετεγκατάστασή τους, ενώ διαθέτει και αυξημένη ασφάλεια στα σπίτια τους και στα κεντρικά γραφεία της Ένωσης. « Αυτά δεν έχουν σχεδιαστεί για να αντικαταστήσουν την υποχρέωση του κράτους για την προστασία τους, αλλά το συνδικάτο απέρριπτε συχνά την προσφορά της προστασίας, με το επιχείρημα ότι η προστασία των ηγετών τους ήταν  ευθύνη της κυβέρνησης της Κολομβίας”, είπε ο Aeschlimann. Δήλωσε επίσης ότι :”η Nestlé καταδικάζει όλες τις μορφές βίας. Εμείς δεν έχουν χρησιμοποιήσει ποτέ βία, ούτε έχουμε συνδέσεις με εγκληματίες. Δεν έχουμε καμία απολύτως ευθύνη, άμεσα ή έμμεσα, ούτε μέσω δράσης, ούτε λόγω παράλειψης για τη δολοφονία του Luciano Romero. “

Ακτιβιστές για τα δικαιώματα εργασίας θα παρακολουθούν στενά την επερχόμενη απόφαση του Ομοσπονδιακού Δικαστηρίου της Ελβετίας. Μικρή απορία: Λίγα μέσα υπάρχουν για να προστατεύσουν εκείνους, που στέκονται όρθιοι για τα δικαιώματα των εργαζομένων σε χώρες με ελάχιστη «ισχύ των νόμων». Οδηγώντας εταιρείες να λογοδοτήσουν στα πάτρια εδάφη τους, σε χώρες του Πρώτου Κόσμου, που ισχυρίζονται ότι είναι πολιτισμένες και αξιοπρεπείς, μπορεί να είναι η καλύτερη στρατηγική “του κράτους δικαίου.”

Παρακολουθήστε στο βίντεο, την μαρτυρία του δικαστή José Nirio Σάντσες, το 2009  ενώπιον της Βουλής Επιτροπή για την Εκπαίδευση και την Εργασία (ένας Άγγλος μεταφραστής μεταφράζει την ισπανική δήλωση).

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=wIwu_zBxcbY[/youtube]

(πηγή : http://whowhatwhy.com/2014/04/23/news-item-nestles-colombian-problem/)

(Αναδημοσίευση από: Omnia TV μετάφραση, επιμέλεια Sylvia)

Η θλίψη μας είναι ο σπόρος της οργής μας

Η πυρκαγιά που ξέσπασε στο ανθρακωρυχείο στη Manisa-Soma, στις 13 Μάη, εξελίχθηκε σε μια από τις μεγαλύτερες σφαγές σε αυτή τη χώρα. Με την πυρκαγιά αυτή, εκατοντάδες ανθρακωρύχοι δηλητηριάστηκαν από το έντονο μονοξείδιο του άνθρακα που εκλύθηκε. Ο αριθμός των εργαζομένων που έχασαν τη ζωή τους αυξάνεται ώρα με την ώρα. Οι υπουργοί Ενέργειας και Εργασίας και ο ίδιος ο πρωθυπουργός προσπάθησαν χωρίς επιτυχία να κρύψουν τον πραγματικό αριθμό των ανθρακωρύχων που πέθαναν ενώ ο τελευταίος δήλωσε απλώς ότι “ήταν ένα θλιβερό εργατικό ατύχημα”. Ο πρωθυπουργός δήλωσε ότι “Αυτό το είδος ατυχημάτων θα μπορούσε να συμβεί ανά πάσα στιγμή”.

Ενώ χιλιάδες άνθρωποι περίμεναν κοντά στο ορυχείο προσπαθώντας να μάθουν νέα για τους συγγενείς τους που ήταν στο ανθρακωρυχείο, η εμφάνιση των ασθενοφόρων, των οχημάτων των γραφείων κηδειών, των οχημάτων-ψυγείων, έδειξε την σοβαρότητα της σφαγής. Ο αριθμός των νεκρών ανθρακωρύχων αυξήθηκε από 78, σε 151, σε 245, σε 282 …

Ο αριθμός εξακολουθεί να αυξάνεται. Αυτοί οι οποίοι είναι υπεύθυνοι για τη σφαγή, προσπαθούν να νομιμοποιήσουν τους “νεκρούς”, λέγοντας “αυτή είναι η μοίρα”. Γίνονται διαμαρτυρίες σε ολόκληρη τη γύρω περιοχή και τη χώρα. Οι άνθρωποι έχουν βγει στους δρόμους υποστηρίζοντας ότι δεν είναι ούτε η μοίρα ούτε ατύχημα, είναι μία σφαγή εκ μέρους του κράτους και των επιχειρήσεων .

Στις 14 Μάη, η αστυνομία επιτέθηκε στους ανθρώπους που διαμαρτύρονταν ενάντια στις δημιουργούς αυτής της σφαγής. Το κράτος και οι ένοπλες δυνάμεις του πίστεψαν ότι μπορούσαν να αποτρέψουν αυτή την οργή με πλαστικές σφαίρες, δακρυγόνα ή βόμβες αερίου. Αλλά αυτοί που βρίσκονται στους δρόμους, φωνάζουν όλοι μαζί: “Κράτος-δολοφόνος”.
Οι κρατικοί επίσημοι και τα αφεντικά των εταιρειών ενέργειας ισχυρίζονται ότι πενθούν. Αλλά αυτοί που είναι οι δολοφόνοι, είναι οι ίδιοι που αναγκάζουν τους ανθρώπους να εργάζονται εκατοντάδες μέτρα κάτω από την επιφάνεια του εδάφους για να κερδίσουν μερικά χρήματα για να ζήσουν. Αυτοί είναι οι δολοφόνοι που ανάγκασαν τους ανθρώπους να εργάζονται σε αυτές τις συνθήκες όπου ο θάνατος είναι αναπόφευκτος.

Είμαστε θλιμμένοι γι’ αυτούς που δολοφονήθηκαν στα ορυχεία από τους καπιταλιστές και το κράτος. Είμαστε στο δρόμο με την οργή εναντίον αυτών των δολοφόνων. Εμείς δεν θρηνούμε, αυτό είναι επανάσταση. Η θλίψη μας είναι ο σπόρος του θυμού μας !

Devrimci Anarsist Faaliyet (DAF – Revolutionary Anarchist Action – Επαναστατική Αναρχική Δράση)

http://www.anarkismo.net/article/27001

*Ελληνική μετάφραση “Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης”.

Το χρονικό μιας τυπικής μεταναστευτικής Οδύσσειας, ένα νησί που ο καπιταλισμός το πήγε πρώτα στον παράδεισο και ύστερα στην κόλαση, η πολύπαθη Μέση Ανατολή και ο Σαντάμ Χουσεΐν, η αντιμεταναστευτική πολιτική μιας χώρας μεταναστών.

Περίπου 160 χιλιόμετρα νότια της Βαγδάτης βρίσκεται η Νατζάφ, μια απ’ τις ιερότερες πόλεις του Ιράκ για τους Σιίτες μουσουλμάνους και ίσως το ισχυρότερο κέντρο της πολιτικής τους επιρροής. Εκεί βρίσκεται και ο μουσουλμανικός ναός του Αλή· ο Αλή ήταν ο γαμπρός του προφήτη Μωάμεθ και, σύμφωνα με τους Σιίτες, ο δίκαιος διάδοχος στην ηγεσία του μουσουλμανικού κόσμου. Είναι λοιπόν φυσικό η πόλη να αποτελεί προορισμό για εκατομμύρια προσκυνητές ετησίως.

Το 1976 γεννιέται στη Νατζάφ ο πρωταγωνιστής της ιστορίας μας, Μοχάμεντ Σαγκάρ. Τρία χρόνια μετά, ο Σαντάμ Χουσεΐν θα αναλάβει την προεδρία της χώρας. Δώδεκα χρόνια αργότερα (1991) ο 15χρονος πλέον Μοχάμεντ εγκαταλείπει προσωρινά το σπίτι του μαζί με την οικογένειά του για να γλιτώσει απ’ τη σφαγή που ακολουθεί την εξέγερση των Σιιτών ενάντια στον Σαντάμ Χουσεΐν. Όταν επιστρέφουν, το βρίσκουν κατεστραμμένο από μια ρουκέτα. Ψάχνοντας στα χαλάσματα, Ο Μοχάμεντ τραυματίζεται από μια βόμβα που δεν είχε εκραγεί κατά τη διάρκεια της μάχης.

Η ζωή συνεχίζεται και το 1997 ο 21χρονος Μοχάμεντ σπουδάζει μικροβιολογία. Τότε είναι που θα ακούσει τις φήμες ότι η οικογένειά του έχει στοχοποιηθεί απ’ το καθεστώς. Παρατάει τις σπουδές του και φεύγει με την οικογένειά του για το Ιράν. Τα πράγματα στο Ιράν εξακολουθούν να μην είναι ρόδινα κι έτσι αποφασίζει, 4 χρόνια μετά, να φύγει μόνος του για τη Μαλαισία και στη συνέχεια την Ινδονησία. Ο τελικός προορισμός είναι η Αυστραλία κι έτσι τον Οκτώβριο του 2001 ο Μοχάμεντ επιβιβάζεται μαζί με άλλους 222 αιτούντες άσυλο στο Olong, ένα μικρό ξύλινο σκάφος με κατεύθυνση τη μακρινή ήπειρο της επαγγελίας. Ένα μήνα πριν, οι δίδυμοι πύργοι πέφτουν και το φόβητρο της τρομοκρατίας και των μεταναστών γίνεται το πολιτικό εργαλείο της νέας εποχής.

Η κυβέρνηση της Αυστραλίας εκείνη την περίοδο τηρεί μία στάση μηδενικής ανοχής στην παράνομη μετανάστευση. Έτσι, όταν το Olong εισέρχεται στα ύδατα της Αυστραλίας η κυβέρνηση, που το είχε ήδη χαρακτηρίσει ως σκάφος ύποπτο για παράνομη είσοδο, στέλνει το ναυτικό να το αναχαιτίσει. Το σκάφος ρυμουλκείται πίσω σε διεθνή ύδατα -κοντά στο Νησί των Χριστουγέννων- όπου και βυθίζεται υπό αμφίβολες συνθήκες (κάποιες αναφορές λένε ότι το σκάφος υπέστη φθορές εξ αιτίας της ρυμούλκησης). Οι επιβάτες διασώζονται απ’ το πλοίο του αυστραλιανού ναυτικού και ο Μοχάμεντ Σαγκάρ μεταφέρεται μαζί με άλλους πρόσφυγες στην Παπούα Νέα Γουϊνέα, όπου κάνει αίτηση για πολιτικό άσυλο. Τον Σεπτέμβριο του 2002, καταλήγει στο Κέντρο Κράτησης Μεταναστών του Ναούρου.

Στο μεταξύ, κυβερνητικοί εκπρόσωποι του Φιλελεύθερου Κόμματος που βρίσκεται στην εξουσία -συμπεριλαμβανομένου και του πρωθυπουργού της Αυστραλίας, η οποία βρίσκεται σε προεκλογική περίοδο- ισχυρίζονται ότι οι πρόσφυγες πετούσαν τα παιδιά τους στη θάλασσα για να εκβιάσουν την είσοδό τους στη χώρα (1). Οι ισχυρισμοί αποδείχτηκαν έωλοι και το επακόλουθο σκάνδαλο τελικά έβλαψε την κυβέρνηση (2).

Ναούρου

Το Ναούρου είναι ένα νησίδιο χαμένο μέσα στον Ειρηνικό ωκεανό, έκτασης 21 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Αυτό το μικροσκοπικό κομμάτι γης έχει ίσως δυσανάλογα πολυτάραχη ιστορία. Από ιδιοκτησία αποικιοκρατικών δυνάμεων και μετά από μια Ιαπωνική κατοχή έγινε ανεξάρτητη δημοκρατία το 1968, στη συνέχεια έγινε η πλουσιότερη χώρα στον κόσμο, ύστερα φορολογικός παράδεισος και φτωχός ερημότοπος με τον διαβήτη να μαστίζει τη συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού. Σήμερα βρίσκεται, θα λέγαμε, σε μια «κανονική» κατάσταση.

Το Ναούρου χρωστάει την περίοδο ευημερίας του (εξωφρενικού πλούτου μάλλον) στην εξόρυξη των τεράστιων κοιτασμάτων φωσφορικού άλατος απ’ το υπέδαφος του νησιού. Την εποχή της εκμετάλλευσης αυτού του ορυκτού πλούτου, οι κάτοικοι είχαν από πέντε αυτοκίνητα, δωρεάν ηλεκτρικό ρεύμα, έτρωγαν φαγητό αποκλειστικά απ’ έξω και για να μην πολυλογούμε: το κράτος είχε προσλάβει οικονομικούς μετανάστες για να καθαρίζουν τις τουαλέτες τους (!).

Τα κοιτάσματα άρχισαν κάποια στιγμή να λιγοστεύουν, οι πολιτικοί μπέρδευαν το ταμείο του κράτους με το δικό τους, μετά ήρθαν τα δάνεια και οι κακές επενδύσεις και εν ολίγοις το νησί κατέληξε ένας ρημαγμένος, πάμφτωχος και καταχρεωμένος τόπος που επιβίωνε με μηχανική υποστήριξη έξωθεν. Σε μια τέτοια συναλλαγή υποστήριξης, το Ναούρου δέχτηκε την πρόταση της αυστραλιανής κυβέρνησης να χτίσει δύο κέντρα κράτησης μεταναστών στο απομακρυσμένο νησί, με αντάλλαγμα οικονομική βοήθεια. Το σχέδιο, που ονομάστηκε «Ειρηνική Λύση», αποτέλεσε αντικείμενο κριτικής από τη διεθνή και εγχώρια κοινότητα. Η Αυστραλία, αν και είναι στην ουσία μια χώρα μεταναστών, έχει επιδείξει ένα παρελθόν φυλετικού διαχωρισμού εις βάρος των Αβορίγινων (αυτόχθονες κάτοικοι). Τώρα, ενισχύει τη σκληρή αντιμεταναστευτική της πολιτική με μακιαβελικού τύπου συμφωνίες. Ένα χρόνο μετά την υπογραφή της «Ειρηνικής Λύσης», ο Μοχάμεντ Σαγκάρ καταλήγει σε ένα απ’ τα κέντρα μεταναστών του μικροσκοπικού νησιού.

***

Ο Μοχάμεντ αφηγείται στον Luc Folliet (3):

Το πιο δύσκολο ήταν η διαδρομή. Τα νεύρα μας ήταν τεντωμένα. Για το παραμικρό στήνονταν καυγάδες, που σχεδόν έκαναν το καράβι να βουλιάξει. Το πιο οδυνηρό είναι αυτή η αναμονή με μοναδικό ορίζοντα τον ωκεανό. Δεν μπορείς να γαντζωθείς από τίποτε.

…
Φτάσαμε βράδυ. Κανείς απ’ τους οργανισμούς που προστατεύουν τα δικαιώματα των μεταναστών δεν ήταν εκεί. Υπήρχαν μόνο Αυστραλοί αστυνομικοί που μας οδήγησαν αμέσως στο κέντρο. Έπρεπε να περιμένουμε ένα μήνα μέχρι να δούμε έναν υπεύθυνο του Διεθνούς Οργανισμού Μετανάστευσης. Ήταν μια νέα δοκιμασία για μας. Ιδιαίτερα για μένα που είχα φύγει από το Ιράκ, στη συνέχεια από το Ιράν, και βρισκόμουν σε μια χώρα που δεν είχα καν ακουστά.

 

Τέσσερα χρόνια μετά (2005), ο Μοχάμεντ Σαγκάρ και ο επίσης Ιρακινός Μουχάμαντ Φαϊζάλ είναι οι μοναδικοί κρατούμενοι που έχουν απομείνει στο κέντρο. Όλοι οι υπόλοιποι έχουν λάβει άδεια παραμονής στην Αυστραλία ή έχουν επαναπατριστεί. Η υπηρεσία πληροφοριών της Αυστραλίας τους ενημερώνει ότι έχουν εκτιμηθεί ως «πιθανή απειλή για την εθνική ασφάλεια», οπότε δεν μπορεί να τους επιτραπεί η είσοδος στη χώρα. Δεν τους εξηγεί γιατί. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι η κράτησή τους μπορεί να τραβήξει επ’ αόριστον, εφόσον καταρχάς δεν μπορούν να γυρίσουν στο Ιράκ γιατί κινδυνεύουν και κατά δεύτερον ο στιγματισμός αυτός απ’ την υπηρεσία πληροφοριών δυσκολεύει το έργο της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, που προσπαθεί να τους εξασφαλίσει άσυλο σε κάποια άλλη χώρα.

Ο Σαγκάρ αποφασίζει να στήσει μια ιστοσελίδα με όνομα Πρόσφυγες Εγκλωβισμένοι στο Ναούρου, στην οποία ανεβάζει φωτογραφίες του ερειπωμένου κέντρου κράτησης και περιγράφει τις ψυχολογικές δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι δύο τελευταίοι απομείναντες (4):

Μπορεί να υπάρχουν άνθρωποι που δε γνωρίζουν την πραγματική σημασία της λέξης «κράτηση». Σημαίνει απλά ότι δε σου ανήκει πια η ζωή σου, με άλλα λόγια δε νιώθεις ζωντανός πια. Ειδικά όταν είσαι στην ίδια κατάσταση για πολύ καιρό και δεν έχεις ελπίδες για το κοντινό μέλλον.

 

Το Σεπτέμβριο του 2006, ο Φαϊζάλ παρουσιάζει αυτοκτονικές τάσεις και μεταφέρεται στο ψυχιατρικό νοσοκομείο του Brisbane στο Queensland, απ’ όπου μπορεί πλέον να αιτηθεί άσυλο κατευθείαν απ’ την κυβέρνηση. Η υπηρεσία πληροφοριών αναγκάζεται να επανεκτιμήσει την περίπτωσή του και αποφαίνεται ότι ο Φαϊζάλ δεν αποτελεί απειλή τελικά. Του χορηγείται μόνιμη βίζα για την Αυστραλία.

Ο Σαγκάρ είναι τώρα ο μοναδικός κρατούμενος στο Ναούρου. Περνάει τις μέρες του κάνοντας βόλτες -συνοδεία φρουρών- στον περιφερειακό δρόμο του νησιού ή στο Πανεπιστήμιο του Νότιου Ειρηνικού που στεγάζεται στο νησί, όπου υπάρχουν υπολογιστές και μια βιβλιοθήκη. Μετά από πιέσεις από πολιτικούς φορείς και ακτιβιστές, καθώς και νομικές κινήσεις που είχε κάνει μαζί με τον Φαϊζάλ και τον Αμερικανό ακτιβιστή Scott Parkin (που είχε απελαθεί απ’ την Αυστραλία έχοντας επίσης χαρακτηριστεί «πιθανή απειλή για την εθνική ασφάλεια» (5), το Δεκέμβριο του 2006 η κυβέρνηση της Σουηδίας δέχεται να του δώσει άδεια παραμονής.

***

Ο Μοχάμεντ Σαγκάρ έφυγε απ’ την πατρίδα του όταν ήταν 21 για να γλιτώσει απ’ το καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν. Έζησε 4 χρόνια κυνηγημένος και άλλα 5 κλεισμένος σε κέντρα κράτησης μεταναστών. Στα 30 του, τρία χρόνια μετά την εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ και το θάνατο του Σαντάμ Χουσεΐν, κατάφερε να κερδίσει την ελευθερία του. Σήμερα ζει στην πόλη Örnsköldsvik της Σουηδίας.

Το Κέντρα Κράτησης Μεταναστών του Ναούρου έκλεισαν το Δεκέμβριο της επόμενης χρονιάς και χορηγήθηκε αυστραλιανή βίζα στους πρόσφυγες που είχαν στο μεταξύ καταφτάσει μετά την απελευθέρωση του Μοχάμεντ. Τον Αύγουστο του 2012 τα κέντρα κράτησης ξανανοίγουν. Σύμφωνα με την τελευταία καταμέτρηση (Μάιος 2014), 1.162 πρόσφυγες αιτούντες άσυλο κρατούνται εκεί.

Κείμενο: Morgan S. Bailey

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ:
1. Wikipedia | Children Overboard affair
2. The Guardian | False claims about boat people could sink Australian leader
3. Luc Folliet, «Ναουρού, το ρημαγμένο νησί», βλ. ΠΗΓΕΣ.
4. archive.org | When the freedom’s detained
5. Wikipedia | Scott Parkin

ΠΗΓΕΣ:
Luc Folliet,  «Ναουρού, το ρημαγμένο νησί: πώς ο καπιταλισμός κατέστρεψε την πλουσιότερη χώρα του κόσμου», εκδόσεις Τοποβόρος
Wikipedia | Mohammed Sagar
Wikipedia | Najaf
Wikipedia | Nauru Detention Center

 από: omniatv.com

Την Τρίτη 13 Μαΐου ένα μεγάλο “εργατικό ατύχημα” / εργοδοτικό έγκλημα έλαβε χώρα στην περιοχή της Μανίσα στην Τουρκία. Ύστερα από έκρηξη σε ανθρακωρυχείο της εταιρείας Soma Holding, περισσότεροι από 700 εργάτες βρέθηκαν παγιδευμένοι στις στοές του. Έπειτα από τρεις ημέρες ερευνών και διασωστικών προσπαθειών, οι 301 από αυτούς ανασύρθηκαν νεκροί. Ακόμα προκλητικότερες από τις άθλιες συνθήκες και τις μηδαμινές προφυλάξεις της εταιρείας για του εργαζομένους της, ήταν οι δηλώσεις του πρωθυπουργού Ερντογάν σχετικά με το συμβάν: “Αυτά τα ατυχήματα είναι φυσιολογικά”. Καλύπτοντας πλήρως το κεφαλαιοκρατικό έγκλημα που στοίχισε τη ζωή σε εκατοντάδες ανθρώπους, το τουρκικό κράτος έσπευσε να παρουσιάσει τη φριχτή καθημερινότητα των εργαζομένων στα ορυχεία σαν μια συνθήκη που οι ίδιοι και ολόκληρη η κοινωνία οφείλουν να αποδεχθούν, καθώς είναι δήθεν εκ φύσεως επικίνδυνη δουλειά. Το γεγονός αλλά και οι δηλώσεις του πρωθυπουργού που το ακολούθησαν προκάλεσαν μαχητικές μαζικές κινητοποιήσεις εργατών, κατάληψη από φοιτητές του τμήματος Γεωλογίας του Πολυτεχνείου το οποίο συνεργάζεται με την συγκεκριμένη εταιρεία, καθώς και βίαιες συγκρούσεις εξαγριωμένων διαδηλωτών με τους μπάτσους στους δρόμους της Κωνσταντινούπολης. Στην περιοχή του ανθρακωρυχείου η αστυνομία απαγόρευσε τις κινητοποιήσεις και προχώρησε σε προληπτικές συλλήψεις/απαγωγές. Μεγάλες συγκρουσιακές διαδηλώσεις ξέσπασαν σε όλη τη χώρα.

Δεν είναι η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που οι αρχές και ο κρατικός μηχανισμός συγκαλύπτουν πλήρως εργοδοτικές φρικαλεότητες και στηρίζουν ολοφάνερα τους καπιταλιστές εγκληματίες. Άλλωστε, ο ίδιος ο ιστορικά αποδεδειγμένος ρόλος του Κράτους δεν είναι παρά αυτός του θεματοφύλακα, προστάτη και διαχειριστή του Κεφαλαίου. Άλλωστε, ειδικά σε μια περίοδο που η συστημική (παρουσιαζόμενη από το ίδιο το σύστημα ως “οικονομική”) κρίση έχει αλλάξει και σκληρύνει τους όρους εκμετάλλευσης των καταπιεσμένων, και μάλιστα σε μια χώρα που ούτως ή άλλως κατέχει νούμερα-ρεκόρ στα εργατικά “ατυχήματα” (από το 1941 μέχρι σήμερα, περίπου 3.000 άνθρωποι έχουν σκοτωθεί σε ατυχήματα σε ανθρακωρυχεία στην Τουρκία και τουλάχιστον 100.000 έχουν τραυματιστεί), όποιος περίμενε κάποια διαφορετική αντίδραση από τον κρατικό μηχανισμό, μάλλον πλανάται πλάνην οικτρά. Είναι δεδομένο πως το Κράτος κάνει και θα συνεχίσει να κάνει ό,τι περνά από το χέρι του για να διευκολύνει τη διάλυση του κοινωνικού ιστού και την πάταξη κάθε αντίστασης που θα εξασφαλίσουν στους κάθε λογής “επενδυτές” πλήρη ελευθερία στη σκλήρυνση των συνθηκών της μισθωτής σκλαβιάς και στη λεηλασία του κοινωνικού και φυσικού πλούτου.

Η Τουρκία και η Ελλάδα δεν βρίσκονται κοντά μόνο γεωγραφικά. Το παγκοσμιοποιημένο καπιταλιστικό σύστημα δεν αναγνωρίζει εθνικές διακρίσεις. Οι δολοφονίες των 301 εργατών της Soma δεν αφορούν μόνο τις οικογένειες και τους συναδέλφους των θυμάτων∙ αφορούν ολόκληρη την εργατική τάξη και τους από τα κάτω αυτού του κόσμου.

Ως αναρχικοί και ως κομμάτι των καταπιεσμένων αυτής της κοινωνίας, δεν μπορούμε παρά να εκφράσουμε τη θλίψη και την οργή μας για τις δολοφονίες των ταξικών μας αδερφών και την αλληλεγγύη μας στους αγωνιζόμενους εργάτες της Τουρκίας που εξεγέρθηκαν απέναντι στους οικονομικούς και στους κρατικούς δυνάστες τους. Η θέση μας είναι, όπως και η δική τους, στον δρόμο, στον αγώνα για αξιοπρέπεια και ζωή, για γη και ελευθερία. Μέχρι την κοινωνική απελευθέρωση, την αναρχία και τον κομμουνισμό.

ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑΣ
ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ, ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΑ ΔΟΛΟΦΟΝΙΚΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΩΝ

Αναρχική ομάδα “Δυσήνιος Ίππος”

http://ipposd.wordpress.com/2014/05/21/%CE%B1%CF%80%CE%BF-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CE%B4%CE%B1-%CE%BC%CE%B5%CF%87%CF%81%CE%B9-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BA%CE%B9%CE%B1-%CE%BA%CE%B5%CF%86%CE%B1/