Δύο έφηβοι, 18 με 20 χρονών, είναι τα νέα θύματα της θηριωδίας των νεοναζί. Η αφορμή απλή: στην ερώτησή των ακροδεξιών «από πού είσαι;», απάντησαν «από το Πακιστάν».

 

Νέα άγρια επίθεση κατά μεταναστών από χρυσαυγίτες, έγινε το βράδυ της Δευτέρας, στο Ηράκλειο της Κρήτης. Η νέα επίθεση φανερώνει το πώς ακριβώς εννοεί την αντιρατσιστική πολιτική (για την οποία υποτίθεται ότι δεσμεύτηκε) ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, τη στιγμή που οι ακροδεξιοί δολοφόνοι αλωνίζουν ελεύθεροι και ατιμώρητοι, ενώ τα θύματα δεν μπορούν να απευθυνθούν ούτε στην αστυνομία ούτε στις υπηρεσίες υγείας, από το φόβο της απέλασης.

Αυτή τη φορά δύο έφηβοι μετανάστες, ηλικίας 18 με 20 χρονών, είναι νέα θύματα της θηριωδίας των νεοναζί σε επεισόδιο που έγινε στο Ηράκλειο, όπου ομάδα χρυσαυγιτών είχε πραγματοποιήσει νωρίτερα συγκέντρωση στα γραφεία της Χρυσής Αυγής, παρουσία του χρυσαυγίτη βουλευτή Χρήστου Παππά, για τον ένα χρόνο λειτουργίας του γραφείου.

«Από πού είσαι;»

Πιο συγκεκριμένα, γύρω στις 3 τα ξημερώματα της Τρίτης, οι δύο μετανάστες περπατούσαν στο Γιόφυρο, έξω από το κατάστημα Τζάμπο, για να επιστρέψουν σπίτι τους. Ξαφνικά, εμφανίστηκε ομάδα μαυροφορεμένων αντρών με πέντε-έξι αυτοκίνητα και δέκα μηχανάκια. Σταμάτησαν, κατέβηκαν από τα οχήματα οι περισσότεροι, και τους έκαναν τη γνωστή ερώτηση: «Από πού είσαι;».

Στην απάντηση «από το Πακιστάν», τρεις χρυσαυγίτες έβγαλαν μαχαίρι. Το ένα έκοψε τις φλέβες στον καρπό του μεγαλύτερου μετανάστη, όπως πήγε να αμυνθεί. Το άλλο χάραξε το λαιμό του άλλου, λίγο πάνω από την καρωτίδα, αφήνοντας ουλή τριών εκατοστών. Οι μετανάστες έπεσαν στο έδαφος και οι υπόλοιποι άρχισαν να τους κλωτσούν με μανία, μέχρι που κουράστηκαν και έφυγαν.

Φοβήθηκαν να πάνε σε νοσοκομείο

Τα θύματα σύρθηκαν μέχρι το διαμέρισμά τους και περίμεναν εκεί μέχρι το απόγευμα της Τρίτης, όταν τους βρήκε τρομοκρατημένους και απελπισμένους ένας φίλος τους. Φοβήθηκαν να πάνε στο νοσοκομείο, γιατί δεν είχαν χαρτιά. Για την αστυνομία, ούτε λόγος. Έγινε κινητοποίηση, βρέθηκε γιατρός που κατέγραψε τα τραύματα στο χέρι και το λαιμό και μώλωπες στα πλευρά από τα χτυπήματα.

«Εκεί έχουμε φτάσει στην Ελλάδα; Είναι δυνατόν δύο θύματα άγριας επίθεσης να μην μπορούν να πάνε στο νοσοκομείο, γιατί φοβούνται ότι θα απελαθούν; Είναι δυνατόν να χάνουν το δικαίωμα να έχουν πρόσβαση σε περίθαλψη και στη δικαιοσύνη; Είναι δυνατόν να χάνεις στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα, επειδή βρίσκεσαι παράτυπα στη χώρα;», ρωτά η Κατερίνα Χασουράκη, συντονίστρια του τοπικού παραρτήματος της Διεθνούς Αμνηστίας, που συναντήθηκε με τα θύματα.

Δημήτρης Αγγελίδης

Πηγη:http://www.efsyn.gr/?p=91357

 

 

 

Μια κοινωνία που ανέχεται ένα κράτος του οποίου οι πολιτικές δολοφονούν οικογένειες προσφύγων στο Αιγαίο και στον Έβρο, μια κοινωνία που ανέχεται να ζει δίπλα σε στρατόπεδα απάνθρωπου εγκλεισμού μεταναστών είναι μια κοινωνία δολοφόνων. 

Πίσω από τα συρματοπλέγματα της Αμυγδαλέζας δεν ισχύουν ούτε τα ανθρώπινα δικαιώματα ούτε οι στοιχειώδεις κανόνες της καθημερινής ζωής που αφορούν την ανθρωπιά και την αξιοπρέπεια. Στο στρατόπεδο της Αμυγδαλέζας σχεδόν τα πάντα επιτρέπονται για τους ανθρωποφύλακες, ακόμα και οι βασανισμοί σε ανήλικα προσφυγόπουλα.

Η Αμυγδαλέζα είναι ένας ακόμα τόπος των διακρατικών στρατηγικών για την υποτίμηση της ανθρώπινης ζωής και ένα αποτέλεσμα των αλλαγών στις ευρωπαϊκές πολιτικές για τη μετανάστευση και το άσυλο: Aπό το ’93 μέχρι σήμερα έχουν τεκμηριωθεί από οργανώσεις δικαιωμάτων 17.500 θάνατοι για τους οποίους ευθύνονται οι πολιτικές ελέγχου της μετανάστευσης και της διακρατικής υπονόμευσης της παροχής ασύλου σε όσους την έχουν ανάγκη. Ο πραγματικός αριθμός των νεκρών και των αγνοούμενων είναι πολύ μεγαλύτερος.

Η Ελλάδα είναι μία από τις ευρωπαϊκές χώρες τα αφεντικά της οποίας εκμεταλεύονται τα τελευταία 20 χρόνια τη μεταναστευτική εργασία, η οποία έχει προσφέρει τα μέγιστα στην οικονομία και τα ασφαλιστικά ταμεία (σύμφωνα με τα στοιχεία του ΙΚΑ, 25% του τομέα της μεταποίησης και 46% της οικοδομής των εγγεγραμένων στα ταμεία τα τελευταία χρόνια είναι μετανάστες).

Παρά την συνεισφορά των μεταναστών, ο πληθυσμός αυτός δεν έχει τα ίδια κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα με τους γηγενείς και το ίδιο ισχύει για τη δεύτερη γενιά, τα παιδιά δηλαδή των μεταναστευτικών οικογενειών που γεννήθηκαν και ζουν εδώ. Τα ίδια ισχύουν για τους πρόσφυγες που έρχονται από πολέμους, στους οποίους συμμετέχει συχνά και ο ελληνικός στρατός.

Το ελληνικό κράτος σε συνεργασία με το τουρκικό και άλλα ευρωπαϊκά κράτη συμμετέχει σε ένα από τα μεγάλα και “αόρατα” εγκλήματα της εποχής μας: την αναγκαστική παρανομοποίηση της προσφυγιάς και της ξενιτιάς που οδηγεί στην εκμετάλλευση και στο θάνατο όσων επιχειρούν – αναγκαστικά παράνομα – να βρουν καταφύγιο ή εργασία στις χώρες της Ευρώπης.

Η ιστορία της ελληνικής μεταναστευτικής πολιτικής συμπυκνώνεται στα εξής: άρνηση δικαιωμάτων και ασύλου, καταλήστευση της εργασίας, παράνομοι και απάνθρωποι εγκλεισμοί, βασανισμοί και αναγκαστικές επαναπροωθήσεις, αναγκαστική παρανομοποίηση, με στόχο την ευρύτερη υποτίμηση της ζωής και της εργασίας.

Σε αυτό το καθεστώς, η Αμυγδαλέζα υπενθυμίζει τις ανοχές των αποτυχημένων κοινωνιών στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των ολοκληρωτικών καθεστώτων. Άνθρωποι που το μόνο τους “έγκλημα” είναι ότι έρχονται από φτωχές χώρες και από εκμεταλλευόμενες κοινωνικές τάξεις, τους αφαιρείται το οποιαδήποτε δικαίωμα – ακόμα και αυτό της αίτησης ασύλου – και στοιβάζονται χωρίς λόγο για 12 και 18 μήνες σε αποθήκες ανθρώπων που φυλάσσονται από καθάρματα και βασανιστές.

Φυσικά και εδώ το “ελληνικό δαιμόνιο” παίζει το ρόλο του: καθώς τα στρατόπεδα αυτά επιδοτούνται από την Ε.Ε., αρκετά λαμόγια βρίσκουν την ευκαιρία για μίζες. Και εδώ η εξουσία κάνει πολιτική για κέρδη πάνω σε φυλακισμένους και πτώματα.

Αξίζει επίσης να θυμίσουμε πως στην Αμυγδαλέζα δεν στοιβάζονται μόνο μετανάστες αλλά και ντόπιοι φτωχοί, εξαρτημένοι και παρίες, που τους μάντρωσαν για να “φτιάξει” η εικόνα του κέντρου της  Αθήνας, ενώ η ελληνική δεξιά έχει κάνει και προτάσεις να φυλακιστούν στην Αμυγδαλέζα και όσοι ντόπιοι δεν μπορούν να πληρώνουν τα χρέη και τα δάνεια τους.

Το Σάββατο 10 Αυγούστου, όταν οι φύλακες απαίτησαν από τους έγκλειστους στην Αμυγδαλέζα να στριμωχτούν σε κοντέϊνερ με 50 βαθμούς κελσίου χωρίς εξαερισμό και στη συνέχεια ποδοπάτησαν το φαγητό των μεταναστών και φώναξαν “δεν μας νοιάζει αν θα πεθάνετε”, κάποιοι από τους έγκλειστους εξεγέρθηκαν. Δύο εβδομάδες πριν, ο πρόσφυγας Μοχαμάντ Χασάν από το Αφγανιστάν είχε πεθάνει στο κολαστήριο του κέντρου κράτησης μεταναστών της Κορίνθου, ακριβώς από την αδιαφορία των αστυνομικών και των γιατρών παρά τις εκκλήσεις για μήνες, του ίδιου και των συγκρατούμενων του, για σοβαρό πρόβλημα υγείας.

Στην Αμυγδαλέζα, οι εξεγερμένοι έβαλαν φωτιά στα μπουντρούμια και κάποιοι από αυτούς βρήκαν δρόμο στην ελευθερία. Οι εξεγερμένοι και οι δραπέτες έδωσαν ένα ακόμα μάθημα πως κανένα συρματόπλεγμα όσο σύγχρονο και τεχνολογικά εξοπλισμένο και αν είναι, δεν μπορεί να ανακόψει την ανθρώπινη αγωνία για ελευθερία και δικαιοσύνη.

Εμείς είμαστε με τους κολασμένους. Και δεν είμαστε μόνοι μας. Σε αυτές τις κοινωνίες δολοφόνων υπάρχουν και άνθρωποι. Χιλιάδες απλοί άνθρωποι που έχουν τη συνείδηση και το θάρρος της αλληλεγγύης και της ανθρωπιάς, όπως οι ψαράδες στη Σκάλα της Συκαμινιάς στη Λέσβο που ρισκάραν τη ζωή τους για να σώσουν τις οικογένειες των σύριων προσφύγων από τα σαπιοκάραβα, όπως και όσοι και όσες υπερασπίζονται την αυτονόητη ελευθερία της ανθρώπινης μετακίνησης και τους αγώνες ντόπιων και μεταναστών στους χώρους της δουλειάς και στην καθημερινή ζωή.

 Το μήνυμα της εξέγερσης στην Αμυγδαλέζα είναι το εξής: η βαρβαρότητα και ο νόμος του στρατοπέδου θα καταρρεύσει. Την επόμενη μέρα της εξέγερσης το ελληνικό κράτος μέσα από τα κόμματα και τους λακέδες του άρχισε να φλυαρεί προσπαθώντας να επιβάλει τη σύγχυση.

Δεν υπάρχει όμως κανένας νόμος και κανένα δίκαιο στην Αμυγδαλέζα, μόνο το πρόσταγμα του ανθρωποφύλακα βασανιστή, και η σιωπή και οι ανοχές μιας κοινωνίας υποταγμένης στους δολοφόνους.

Αλληλεγγύη στους εξεγερμένους της Αμυγδαλέζας – Καμία δίωξη στους συλληφθέντες της εξέγερσης.

Κατάληψη Rosa Nera