13 Αυγούστου, Περιστέρι. Ο 19χρονος Θανάσης Καναούτης επιστρέφει με το τρόλεϋ της γραμμής 12 στη γειτονιά του. Ένας ελεγκτής που επιβαίνει στο ίδιο τρόλεϋ του ζητά το εισιτήριο. Ο Θανάσης δεν έχει, αρνείται να δώσει τα στοιχεία του και αφού ο ελεγκτής απειλεί ότι θα καλέσει τους μπάτσους ακολουθεί έντονος διαπληκτισμός. Μέχρι εδώ τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από μια κλασσική σκηνή της μητρόπολης. Ένας ελεγκτής με υφάκι μπάτσου έρχεται να εισπράξει από έναν πιτσιρικά την άρνηση της επίδειξης των στοιχείων και την αμφισβήτηση του ίδιου του ρόλου του. Σε λίγο όμως -άγνωστο ακόμη πώς- ο Θάνάσης θα βρεθεί στο πεζοδρόμιο θανάσιμα τραυματισμένος στο κεφάλι.
Το περιστατικό είναι κραυγαλέο και επομένως αδύνατο να κουκουλωθεί έτσι απλά. Το αίμα πρέπει στα γρήγορα να ξεπλυθεί και η όποια οργισμένη αντίδραση είτε να κατευναστεί είτε να τσακιστεί. Τα περισσότερα ΜΜΕ εκτελώντας χρέη κυβερνητικού εκπροσώπου αποκόβουν το συμβάν από τη γενικότερη κοινωνική και οικονομική συνθήκη. Το εντάσσουν σε ένα στείρο συναισθηματικό πλαίσιο και προσπαθούν να μας πείσουν ότι ο θάνατος οφείλεται στον υπερβάλλοντα ζήλο ενός ελεγκτή. Προσπαθούν να αποδείξουν ότι δεν έχει σχέση με το ασφυκτικό πλαίσιο ανεργίας , καταστολής και φτωχοποίησης που ισοπεδώνει την πλειοψηφία της κοινωνίας. Και όποιος ισχυριστεί το αντίθετο στην καλύτερη περίπτωση ανήκει σε νεφελώδη, σκοτεινά κέντρα που εκμεταλλεύονται το θάνατο για να αποκομίσουν πολιτικά οφέλη. Ενώ ο Θανάσης που ήρθε να μας θυμίσει τι πάει να πει αξιοπρέπεια, παραμένει για τα ΜΜΕ ένα παιδί και όχι ένας άνθρωπος που ύψωσε ανάστημα απέναντι στην αυταρχικότητα ενός ελεγκτή και την αδικία ενός ολόκληρου συστήματος.
Μικρή σημασία έχει για εμάς το αν ο Θανάσης άνοιξε την πόρτα του τρόλεϋ από το μοχλό και χτύπησε στην προσπάθειά του να ξεφύγει ή αν σπρώχθηκε από τον ελεγκτή. Ούτε πργαματογνώμονες είμαστε ούτε ιατροδικαστές. Σίγουρα για εμάς δεν πρόκειται για ένα τυχαίο και μεμονωμένο περιστατικό, αλλά για μία πτυχή του χαμηλής έντασης πολέμου που βιώνουμε καθημερινά στις μητροπόλεις. Ο καπιταλισμός μέσα από την κρίση του εμφάνισε σε μεγαλύτερη έκταση και στην Ελλάδα, συμπτώματα που δε συνιστούν τίποτα παραπάνω από τα βασικά, εγγενή του στοιχεία. Η πιο βίαιη εργασιακή εκμετάλλευση, η φτώχεια και η ανεργία δεν αγγίζουν πλέον μόνο τους μετανάστες και όσους βρίσκονται στον πάτο της κοινωνικής κλίμακας. Τώρα επιβάλλονται σαν νόμος και σε ευρύτερα κοινωνικά σύνολα. Η ισχυροποίηση των οικονομικών ελίτ βαφτίζεται δημοσιονομική προσαρμογή και ‘αναγκαίες θυσίες για την πατρίδα’, η κοινωνική πρόνοια στην πράξη εξαϋλώνεται, βασικά εργατικά δικαιώματα καταργούνται και τώρα τα αφεντικά με τη συγκατάθεση του κράτους ξεζουμίζουν με μεγαλύτερη άνεση τους εργαζόμενους. Όσοι δεν παίρνουμε το δρόμο της μετανάστευσης, ζούμε μια εναλλαγή ανεργίας και επισφαλούς εργασίας που δεν επιτρέπει ούτε την κάλυψη των βασικών μας αναγκών. Κι όλα αυτά στο φόντο της πιο σκληρής στρατιωτικοποίησης της ζωής. Στο πλαίσιο αυτό ,λοιπόν, θεωρούμε κάτι παραπάνω από αυτονόητη την επιλογή του Θανάση να διεκδικήσει τη μετακίνησή του σε μια μεγαλούπολη όπως η Αθήνα χωρίς να πληρώσει εισιτήριο. Πόσο μάλλον όταν η αύξηση της τιμής του τα τελευταία χρόνια επιβλήθηκε για να καλύψει τρύπες και ελλείμματα που δημιουργήθηκαν από τις αδηφάγες διαθέσεις όλων όσων κυβέρνησαν. Κι όσοι ακόμη τολμούν να κάνουν λόγο για τζαμπατζήδες αν δεν είναι αφελείς είναι σίγουρα επικίνδυνοι.
Η δολοφονία του Θανάση φανέρωσε τη στρατηγική του κράτους να μετατοπίζει τις ευθύνες για την παρούσα κατάσταση στα πιο ευάλωτα κοινωνικά σύνολα και να τα χαρακτηρίζει ως λαθραία. Με τον τρόπο αυτό, το λαθραίο αποκτά στη ζωή μας μια ευρεία κοινωνική νομιμοποίηση. Είναι η ίδια νομιμοποίηση που ονομάζει όλους όσους δεν κόβουν εισιτήρια λαθρεπιβάτες και δυναμώνει τον τσαμπουκα του κάθε ελεγκτή για να δρα όπως στο Περιστέρι. Είναι η ίδια νομιμοποίηση μέσα από την οποία στοχοποιήθηκαν για ολόκληρα χρόνια οι μετανάστες ως επικίνδυνοι και παράνομοι για να μπορούν μετα οι φασίστες να τους μαχαιρώνουν ανενόχλητοι. Και είναι η ίδια τακτική που όταν χρειαστεί θα ενεργοποιηθεί για να απομονώσει κάποιους άλλους ΄΄ενοχλητικούς΄΄ για να μπορέσει στη συνέχεια το κράτος να τους τσακίσει κάτω από το βάρος μιας αμφιλεγόμενης κοινωνικής συγκατάθεσης.
Η δολοφονία του Θανάση ξεγύμνωσε την ποιότητα των σχέσεων πάνω στις οποίες οικοδομείται η κοινωνία αυτή. Ο κοινωνικός κανιβαλισμός δεν εμφανίστηκε ξαφνικά. Έχει παρελθόν, παρόν και δυστυχώς μέλλον στην ελληνική κοινωνία. Και είναι το τρικ της εκάστοτε κυβέρνησης να διασπά εμάς τους΄΄ από κάτω΄΄. Ένα σύνολο παράλληλων μικρών πολέμων διεξάγεται καθημερινά. Εργαζόμενοι στο δημόσιο εναντίον εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, άνεργοι εναντίον χαμηλόμισθων,γενικώς φτωχοί εναντίον φτωχών και ένας ελεγκτής/κυνηγός κεφαλών για λίγα παταπάνω ευρώ στην τσέπη εναντίον ενός 19χρονου χωρίς εισιτήριο. Αναμφισβήτητα η ευθύνη για όλα αυτά ακουμπάει πολλούς. Όσο την ταξική συνείδηση την καταπίνει η εθνική, όσο την αλληλοβοήθεια την αντικαθιστά η καβάτζα, όσο η αξιοπρέπεια εξαγοράζεται από μια σιωπή όλοι θα είναι συνένοχοι σε μια τέτοια δολοφονία.
· Να αντισταθούμε στη φτώχεια και την εξαθλίωση που μας επιβάλλεται.
· Να τσακίσουμε μπάτσους, ελεγκτές και όσους δολοφονούν για την προάσπιση των συμφερόντων των αφεντικών.
· Να τσακίσουμε τους φασίστες που καλλιεργούν και συντηρούν τον κατακερματισμό των ΄΄από κάτω’’ λειτουργώντας ξεκάθαρα ως το δεξί χέρι του κράτους και των αφεντικών.
· Να οργανώσουμε αντιεραρχικές κοινότητες αγώνα σε κάθε πόλη και χωριό. Να στήσουμε δομές κοινωνικής αλληλεγγύης συλλογικοποιώντας την κάλυψη των αναγκών μας.
Να μη συνηθίσουμε στη σιωπή
Να μη ζήσουμε σαν δούλοι
ΠΟΡΕΙΑ:ΤΡΙΤΗ 27/8 ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ 19:00
αναρχικοί/ές-αντιεξουσιαστές/στριες