Ο αγώνας για την υπεράσπιση της κυριακάτικης αργίας συνεχίζεται…

Μετά τη νομοθετική επιβολή των 7 εργάσιμων Κυριακών στο χώρο του εμπορίου, η συμμαχία κράτους/αφεντικών/εμπορικών συλλόγων τον περασμένο Απρίλη επιχείρησε να εφαρμόσει πιλοτικά το μέτρο των 52 εργάσιμων Κυριακών σε 10 επιλεγμένες περιοχές. Το κυριακάτικο άνοιγμα των καταστημάτων στο κέντρο της Αθήνας πλάι στην θεαματική προβολή του από τους mediaκους μηχανισμούς προπαγάνδας δημιουργεί άλλη μια συνθήκη εξαίρεσης που επιβάλλεται για «έκτακτους λόγους» και «ειδικούς σκοπούς»: για την «εξυπηρέτηση του εμπορικού τζίρου, της τουριστικής κίνησης, της εθνικής οικονομίας που ανακάμπτει». Πίσω από τα οργανωμένα ψέματα των ΜΜΕ, βρίσκεται η αλήθεια που γνωρίζουμε όλοι όσοι βιώνουμε καθημερινά την σκλήρυνση των συνθηκών εκμετάλλευσης, μέσα και έξω από τους εργασιακούς χώρους: στόχος τους είναι η πλήρης κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, σε όλες τις περιοχές, σε όλους τους εργασιακούς κλάδους.

Η στρατηγική των αφεντικών για την έξοδο από την κρίση, για την πολυπόθητη ανάπτυξη και την ανάκαμψη της εθνικής τους οικονομίας περνά πάνω από τις ζωές μας. Το πλεόνασμα που διαφημίζει η κλίκα κράτους/αφεντικών/ΜΜΕ είναι οι ανθρωπο-θυσίες των εκμεταλλευόμενων: τα μεροκάματα-ψίχουλα, οι πετσοκομμένες συντάξεις, τα κλεμμένα ένσημα, τα ωράρια-λάστιχο, η ανακύκλωση των ανέργων μέσα από προγράμματα κοινωφελούς εργασίας, οι φόροι, τα εισιτήρια, τα αντίτιμα. Ταυτόχρονα, οι φόβοι μας, η γενικευμένη πειθαρχία και σιωπή, η αστυνομοκρατία, η προθυμία να βγάλουμε το μάτι του διπλανού μας και ο κατακερματισμός της τάξης μας δεν είναι παρά το λάδι στα γρανάζια τους. Είναι η νέα πραγματικότητα που γεννά η ωμή επιβολή της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης στο παρόν και το μέλλον μας.

…έχει αποτελέσματα…

Από τον Απρίλιο και για 4 μήνες, στο κέντρο της Αθήνας δόθηκε μια επίμονη μάχη ενάντια στο κυριακάτικο άνοιγμα των καταστημάτων. Εργατικά σωματεία βάσης, συλλογικότητες εργαζομένων και ανέργων, συνελεύσεις γειτονιάς και πολιτικές ομάδες στο πλάι των αγωνιζόμενων εμποροϋπαλλήλων έδωσαν μαθήματα ταξικής αλληλεγγύης και συναδελφικότητας απέναντι στην μοιρολατρία, τον φόβο και την εργοδοτική τρομοκρατία. Μέσα από τον οριζόντιο συντονισμό και την επικοινωνία, τις καθημερινές παρεμβάσεις ενημέρωσης, τις απεργιακές περιφρουρήσεις και τους αποκλεισμούς, πήραν τον αγώνα στα χέρια τους φέρνοντας τα πρώτα αποτελέσματα. Ήδη, το ΣτΕ ανέστειλε προσωρινά την εφαρμογή του μέτρου για τις 52 εργάσιμες Κυριακές ενώ εργαζόμενοι-ες από τον χώρο του εμπορίου έχουν αποκτήσει αυτοπεποίθηση και οργανώνουν σε σταθερή βάση τον αγώνα και τις διεκδικήσεις τους. Και όλα αυτά, χωρίς κανέναν εργατοπατέρα, χωρίς κανέναν κοινοβουλευτικό μεσσία. Με μόνα όπλα την ταξική αλληλεγγύη, την οργάνωση και την αντίσταση μέσα και έξω από τους χώρους δουλειάς.

Την Κυριακή 2 Νοεμβρίου οργανώνεται η επόμενη μάχη. Οργανώνεται η απεργία στον κλάδο του εμπορίου ενάντια σε μια από τις 7 εργάσιμες Κυριακές που αποτελούν το «ανοιχτό παραθυράκι» για την ανά πάσα στιγμή γενίκευση τους. Μια απεργία που επιβλήθηκε «από τα κάτω», από τον κόσμο του αγώνα και την επιμονή των αγωνιζόμενων εμποροϋπαλλήλων, στους γραφειοκράτες συνδικαλιστές του εμπορίου. Για εμάς, κάθε εργάσιμη Κυριακή είναι αιτία πολέμου! Μέσα από τον οριζόντιο συντονισμό των κοινοτήτων αγώνα, των αγωνιζόμενων εργαζομένων και ανέργων των ανατολικών συνοικιών, συνεχίζουμε να στοχεύουμε στην κατάργηση του μέτρου στη πράξη. Η μαζική και δυναμική παρουσία στους δρόμους των γειτονιών μας μαζί με τους απεργιακούς αποκλεισμούς αποτελούν τα όπλα μας για να μπλοκάρουμε το κυριακάτικο άνοιγμα των μαγαζιών. Στις 2 Νοέμβρη και κάθε Κυριακή, κανένας εργαζόμενος να μη φοβηθεί να απεργήσει, κανένας να μη βρει ευκαιρία για κυριακάτικα ψώνια!

…και μας αφορά όλους και όλες…

Το νέο παραγωγικό μοντέλο του καπιταλισμού δεν αναγνωρίζει καθημερινές, Κυριακές και αργίες. Στα σύγχρονα εργασιακά κάτεργα, το σύνολο του χρόνου μας αποτελεί βορά στις ορέξεις των αφεντικών: διαθέσιμοι και υπάκουοι 7 μέρες την εβδομάδα, 24 ώρες το 24ωρο. Η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας και οι Λευκές Νύχτες της καταναλωτικής μαστούρας δεν είναι μόνο προκλήσεις για τα ιστορικά κεκτημένα της εργατικής τάξης, αλλά ένα ακόμα χτύπημα στο ήδη κατακρεουργημένο 5μερο/8ωρο σκλαβιάς.

Αντί να αγανακτούμε χωρίς προοπτική, ας προτάξουμε τη δική μας συλλογική δύναμη, τα δικά μας ταξικά αυτονόητα. Κάθε απόλυση, κάθε χαμένο ένσημο ή υπερωρία, κάθε λεπτό απλήρωτο εργασίας, κάθε εργοδοτικός τσαμπουκάς να μας βρει αμείλικτα ενωμένους και άμεσους. Χωρίς εργατοπατέρες και ειδικούς, να οργανώσουμε κοινότητες αγώνα μέσα και έξω από τους εργασιακούς χώρους. Να συνδέσουμε τις εργατικές διεκδικήσεις με το σύνολο των αγώνων ενάντια στην επέλαση του κεφαλαίου στις ζωές μας: στις γειτονιές, τα νοσοκομεία, τους ΟΑΕΔ, τα σχολεία. Αντί να φαγωθούμε για τα ψίχουλα που μας πετάνε, να απαλλοτριώσουμε το χρόνο και τον πλούτο που νέμονται τα αφεντικά εις βάρος μας. Στη φτώχεια, το φόβο και τη μιζέρια που σπέρνουν κράτος και αφεντικά, να απαντήσουμε με τις δικές μας άγριες απεργίες μπλοκάροντας την ομαλή παραγωγή και κυκλοφορία των εμπορευμάτων. Να οργανώσουμε την κοινωνική/ταξική μας αντεπίθεση, για την κοινωνική επανάσταση, για τον κόσμο της ισότητας, της αλληλεγγύης, της ελευθερίας.

 πρωτ.αναρχικών/αντιεξουσιαστών από τους πρόποδες του Υμηττού

ΚΥΡΙΑΚΗ 2 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

ΑΠΕΡΓΙΑ στον κλάδο του εμπορίου

Αν θέλεις να ψωνίζεις Κυριακή,
Ετοιμάσου να δουλεύεις Κυριακή!

Και ενώ η αξία της ζωής στην ελληνική κοινωνία μοιάζει να κοστολογείται μόλις σε μερικά λεπτά του ευρώ, τα αφεντικά προσπαθούν να καθιερώσουν μία νέα εφεύρεση. Το άνοιγμα των εμπορικών καταστημάτων και τις Κυριακές. Ο πρόσφατος νόμος προβλέπει τη λειτουργία τους για επτά Κυριακές το χρόνο, οι οποίες στη συνέχεια με υπουργική απόφαση αυξήθηκαν σε 52 για συγκεκριμένες αρχικά περιοχές (απόφαση που πάγωσε προσωρινά το ΣΤΕ, κρατώντας όμως σε ισχύ το μέτρο για τις 7). Έτσι παρουσιάζεται το πρωτοποριακό φαινόμενο, σε μια χώρα στην οποία οι άνθρωποι χάνουν τα σπίτια τους και αυτοκτονούν εξαιτίας της βίαιης φτωχοποίησης που έχουν υποστεί, να τους δίνεται ταυτόχρονα η δυνατότητα να καταναλώνουν ακόμα και τις Κυριακές. Λες κι αυτό που λείπει από όλους μας είναι μια παραπάνω μέρα για ψώνια. Η αντίφαση αυτή θα μπορούσε να αποτελεί και ειρωνεία του καθεστώτος απέναντι στους υπηκόους του, όμως όχι μόνο χιούμορ δεν είναι, αλλά αντίθετα, είναι άλλο ένα σοβαρότατο βήμα για το απόλυτο ξεπούλημα των ζωών μας, για χάρη των αγορών, του ανταγωνισμού, και εν τέλη, του κεφαλαίου γενικότερα.

Ποιός ωφελείται ?

Φυσικά, το άνοιγμα των μαγαζιών τις Κυριακές μπορεί να γεμίσει ορισμένες τσέπες μεγαλοαφεντικών, αλλά δεν πρόκειται να βελτιώσει τις δικές μας ζωές. Για τους περισσότερους το μέλλον είναι βαμμένο με τα πιο ζοφερά χρώματα… αυτά της φτώχειας, της κατάσχεσης, της αυτοκτονίας. Σήμερα μόνο οι πλούσιοι θα γίνουν πλουσιότεροι. Και μάλιστα, μόνο οι πολύ πλούσιοι. Τα μεγάλα εμπορικά κέντρα και οι κάθε λογής μεγαλοεπιχειρηματίες είναι οι ωφελημένοι. Αυτοί είναι, άλλωστε, που χρόνια τώρα πίεζαν για όλο και πιο ελαστικά ωράρια, για όλο και πιο επισφαλείς εργατικές σχέσεις, για σύγχρονα σκλαβοπάζαρα. Πνεύμα σύμφωνο με τις βασικές αρχές της καπιταλιστικής λογικής, δηλαδή, την συσσώρευση του κεφαλαίου, την εντατικοποίηση της εργασίας, την καθυπόταξη ολόκληρης της ζωής μας στους ρυθμούς και τους κανόνες του χρήματος.

Η σύγχρονη σκλαβιά

Ταυτόχρονα μεγάλο στοίχημα της κυριαρχίας αποτελεί η μεταμόρφωση των ανθρώπων, σε μάζες ανειδίκευτων και επισφαλών εργατών που ζουν μόνο για να δουλεύουν και αμείβονται με ψίχουλα. Πλέον δουλεύουμε ασταμάτητα, όλες τις ώρες και τις ημέρες της εβδομάδας. Μας μετατρέπουν σε μηχανές, ρομπότ, που δουλεύουν ολοένα και πιο πολύ και κοστίζουν τα ελάχιστα. Αυτοί θα χτυπούν τα τύμπανα κι εμείς θα χορεύουμε στους ρυθμούς της “ανάπτυξης”. Έχουμε φτάσει στο σημείο να παρακαλάμε για μια δουλειά, δυνάστη της ζωής μας, που θα μας ρουφάει όλη τη ζωτικότητα και όλο το χρόνο μας.

Αυτός είναι ο άνθρωπος που επιδιώκουν να πλάσουν. Πειθήνιο όργανό τους και δούλος τους. Χωρίς άποψη, χωρίς χρόνο για σκέψη, μια μηχανή παραγωγής και κατανάλωσης προϊόντων και υπηρεσιών. Δικαιώματα που κερδήθηκαν έναν αιώνα πριν με αγώνες και αίμα χιλιάδων εργατών, εγκαταλείπονται αμαχητί, μπροστά στην αυταρχική επέλαση του κεφαλαίου και της εξουσίας. Έτσι, στο παρόν, η επιταγή είναι να δουλεύουμε ασταμάτητα, να καταναλώνουμε πολύ, και αν τελικά κάπου χάνει η εξίσωση, μπορούμε να τους αδειάζουμε τη γωνιά πηδώντας από κάποιο μπαλκόνι.

Ο καταναλωτισμός σαν κοινωνική αδιαφορία

Το μέτρο αυτό, βέβαια, όπως και όλα τα άλλα, τα οποία έχουν οδηγήσει τις ζωές μας στην απόλυτη απαξίωση, χρειάζονται και αυτούς που θα τα δικαιώσουν και θα τα επιβεβαιώσουν. Όλες αυτές τις ουρές των, χρήσιμων για το σύστημα, ηλιθίων, που θα τρέξουν στα καταστήματα κυριακάτικα. Αδιαφορώντας για τους υπόλοιπους που έχουν συρθεί εκεί μέσα με το ζόρι, αμειβόμενοι με ψίχουλα.

Αδιαφορώντας και για το γεγονός ότι το πιλοτικό αυτό πρόγραμμα σε κοντινό χρόνο θα αποτελεί μόνιμη κατάσταση. Είναι απαραίτητες για την κυριαρχία όλες αυτές οι άχρωμες και άοσμες μάζες καταναλωτών – τηλεζόμπι, που ακολουθούν πιστά τις προσταγές του νόμου και την ηθική των πολιτικών ηγετών τους. Αυτοί γίνονται οι χειρότεροι εχθροί των συνανθρώπων τους. Είναι οι ίδιοι που χρόνια πριν εναλλάσσονταν στα πολιτικά γραφεία παρακαλώντας για μια θέση στο δημόσιο, ή σέρνονταν στους δρόμους αυτής της πόλης, κοιτώντας ειρωνικά και αφ υψηλού όσους μάχονταν για έναν διαφορετικό κόσμο. Είναι η λογική του “παρτάκια”, αυτού που ενδιαφέρεται μόνο για το σπίτι του, κι ας καίγεται το διπλανό του. Είναι όλοι αυτοί που συναινούν στα εγκλήματα της εξουσίας. Είναι αυτοί που βρίσκουν καταφύγιο στους νόμους και στην τηλεοπτική ηθική για να κρύψουν την αδιαφορία τους και τελικά την βαρεμάρα τους για την ίδια την ζωή. Και είναι αυτή η ιδεολογία του μαλάκα που θα οδηγήσει κάποιον με 50 ευρώ όλα κι όλα στην τσέπη μέσα σε ένα εμπορικό πολυκαταστήματα κυριακάτικα.

Να αντισταθούμε στα σύγχρονα στρατόπεδα εργασίας.

Να καταστρέψουμε τα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς.

Τον τελευταίο χρόνο ο αγώνας των εμποροϋπαλλήλων, μαζί με το Συντονιστικό δράσης ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας και τα «απελευθερωμένα» ωράρια, και την πλαισίωση τους από αλληλέγγυους και αλληλέγγυες , διεξάγουν ένα πολύ σημαντικό και δύσκολο αγώνα. Όλο αυτό το διάστημα έχουν πραγματοποιηθεί αυτοοργανωμένοι και αδιαμεσολάβητοι αγώνες: αποκλεισμοί καταστημάτων – δυναμικές περιφρουρήσεις, παρεμβάσεις, πορείες και σαμποτάζ, σπάζοντας συλλογικά το κλίμα φόβου και απάθειας. Όλο το καλοκαίρι, στο κέντρο της Αθήνας, στο εμπορικό «καμάρι» της Ερμού, ο κόσμος του αγώνα στηρίχθηκε στις δικές του δυνάμεις, μακρυά από το θεσμικό συνδικαλισμό και έδειξε έμπρακτα, με την οργάνωση και την αποφασιστικότητά του πως οι Κυριακές μας δεν ανήκουν στα αφεντικά και στους τραπεζίτες. Είναι δικές μας και θα τις αξιοποιήσουμε για να ζήσουμε και να ονειρευτούμε. Θα τις αξιοποιήσουμε για να οργανώσουμε την ημέρα που τα Mall δε θα ορθώνονται σαν σύμβολα της κατανάλωσης και της ματαιότητας της βιτρίνας, αλλά θα στέκουν καμένα και έρημα πια…

Σύμβολα μιας εποχής που υποχώρησε μπροστά στην ορμητική βία της επανάστασης, με μοναδικό στόχο να ζήσει επιτέλους ελεύθερος ο Άνθρωπος.

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΙΣ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΣΜΟΥ

ΝΑ ΜΠΛΟΚΑΡΟΥΜΕ ΤΗ ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΤΩΝ ΖΩΩΝ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

ΜΕ ΑΥΤΟ-ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΠΟΛΥΜΟΡΦΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ 2 ΝΟΕΜΒΡΗ

11:00, ΕΡΜΟΥ & ΚΟΡΝΑΡΟΥ

Αναρχικοί και Κομμουνιστές από την Κυψέλη και το Γκύζη