Αρχείο ημέρας 26/11/2014
ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ
Τα Αφεντικά Έχουν Αποχαλινωθεί
Όσοι σήμερα δεν έχουμε ακόμη χάσει τη δουλειά μας ζούμε σε συνθήκες ανελέητης εκμετάλλευσης της εργασιακής μας δύναμης. Από κοινού βιώνουμε μισθούς πείνας, εντατικοποίηση ρυθμών, πλήρη επισφάλεια, γενίκευση της μερικής απασχόλησης, καθυστερημένη καταβολή δεδουλευμένων, απλήρωτες υπερωρίες και κυρίως καθολική καταπίεση και ευτελισμό της αξιοπρέπειάς μας υπό την εξουσία του αφεντικού. Τα αφεντικά έχουν αποχαλινωθεί και τα θέλουν όλα. Σε τέτοιες ώρες δεν ωφελεί πια να κάνουμε την πάπια, ελπίζοντας ότι θα τη γλιτώσουμε, επειδή θα ακουμπήσουν τον δίπλα. Είναι λοιπόν καιρός να οργανώσουμε την αντεπίθεσή μας.
Ο Σύγχρονος Ολοκληρωτισμός
Σε όλη την νότια Ευρώπη η καπιταλιστική κρίση έχει αναδιατάξει σημαντικά τους συσχετισμούς δύναμης ανάμεσα στους εργαζόμενους και στα αφεντικά. Το Ελληνικό κράτος είναι το βασικό εργαλείο αυτής της αναδιάταξης. Αποκτώντας όλο και πιο ολοκληρωτικά χαρακτηριστικά απέναντι στις επικίνδυνες τάξεις, επιφυλάσσει για τους εργαζόμενους ό,τι επιβάλλει στους 50+ πολιτικούς κρατουμένους, που σαπίζουν στις φυλακές, και στους μετανάστες, που κλείνονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, για να βρουν αργό θάνατο. Τέτοιες εξελίξεις δεν πρέπει να τις βλέπουμε ως αποκομμένες από την χειροτέρευση των συνθηκών εργασίας μας. Με την καθοδήγηση της ντόπιας και διεθνής ελίτ η Βουλή ετοιμάζεται να απαγορέψει de facto τον συνδικαλισμό και το δικαίωμα στην απεργία. Πίσω από τις απειλές του αφεντικού βρίσκεται το γκλομπ του μπάτσου, το βαρύ χέρι του δικαστή και η ρυπαρή γλώσσα του πολιτικού.
Οργανώνοντας την Αντεπίθεση του Κόσμου της Εργασίας
Οι εργατοπατέρες του κρατικού συνδικαλισμού λειτουργούν ακόμη με τους όρους της μεταπολίτευσης, έχουν χάσει τον διαμεσολαβητικό τους ρόλο πέρα από τη νομιμοποίηση κάθε εργοδοτικής αυθαιρεσίας με τη βούλα και των συνδικάτων και δεν έχουν τίποτα πια να προσφέρουν στους εργαζόμενους. Η αντεπίθεση του κόσμου της εργασίας πρέπει να λάβει χώρα μέσα στους νέους όρους της καπιταλιστικής συνθήκης μέσα από έναν χωρίς όρια πόλεμο με το κράτος και το κεφάλαιο, όπως ακριβώς μας πολεμούν και αυτοί. Σε μία όμως παγκοσμιοποιημένη καπιταλιστική κυριαρχία και με 35% πραγματική ανεργία οι παραδοσιακοί τρόποι πάλης του εργατικού κινήματος, όσο και αν είναι απαραίτητοι, σε καμία περίπτωση δεν αρκούν. Αν δεν γίνουν επιτροπές εργαζομένων από τα κάτω, άγριες απεργίες, οργανωμένη αντιβία απέναντι στα αφεντικά, όσμωση με τα σύγχρονα κοινωνικά κινήματα, ανάληψη της ευθύνης της παραγωγικής διαδικασίας και καταλήψεις χώρων εργασίας, οι αντιστάσεις μας θα υπερφαλαγγιστούν από τα αφεντικά. Η δε ανάθεση σε εκλογικές δυνάμεις είναι φανερό ότι αδυνατεί να αλλάξει οποιουσδήποτε συσχετισμούς χωρίς την κινητοποίηση του κόσμου της εργασίας, αντίθετα παθητικοποιεί και οδηγεί στην ήττα.
Να Καταλάβουμε την Παραγωγή
Η εποχή θέτει τους πάντες προ των ευθυνών τους. Λύσεις χωρίς να παίρνουμε τα πράγματα στα χέρια μας δεν υπάρχουν. Οι εργαζόμενοι στην ΒΙΟ.ΜΕ., το κατειλημμένο εργοστάσιο χημικών της Θεσσαλονίκης, ούτε πήγαν σπίτι τους, όταν έκλεισε, ούτε περίμεναν να βγάλει άλλος τα κάστανα από τη φωτιά. Εδώ και ήδη 2,5 χρόνια επαναλειτουργούν το εργοστάσιο με ισότιμους μεταξύ τους όρους και με τη βοήθεια ενός διεθνούς κινήματος αλληλεγγύης. Δείχνουν με αξιοπρέπεια στον κόσμο της εργασίας πως μπορούμε να γίνουμε πραγματικά επικίνδυνοι για τα αφεντικά, στερώντας τη ιδία τη θέση ισχύος τους στην παραγωγή. Ο πολύμηνος αγώνας αυτοδιαχείρισης του εργοστασίου της ΒΙΟ.ΜΕ από τους ίδιους τους εργαζομένους είναι ο πιο μακρόχρονος και πιο ουσιαστικός αγώνας εργαζομένων στην Ελλάδα της κρίσης. Να τον απλώσουμε και να τον γενικεύσουμε σε κάθε χώρο εργασίας.
Μια, δύο, πολλές ΒΙΟΜΕ… Εργατική και κοινωνική αυτοοργάνωση – αυτοδιαχείριση παντού!
Αγωνιστικό ραντεβού Στουρνάρα και Πατησίων, 27/11, στις 11:00.
ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
ΑΘΗΝΑΣ
Αναρχική Απεργιακή Συγκέντρωση / Συλλογικότητα για τον Κοινωνικό Αναρχισμό “Μαύρο & Κόκκινο”
Απεργιακή Συγκέντρωση 27.11 10.00 π.μ. Καμάρα, με τα Σωματεία Βάσης & τους ακηδεμόνευτους Ταξικούς και Κοινωνικούς Αγώνες
Εσύ θα απεργήσεις;
Η εποχή στην οποία ζούμε αν χαρακτηρίζεται από κάτι άλλο εκτός της κρίσης και των συνεπειών της, αυτό είναι η πλήρης διάλυση κάθε αυταπάτης για τον λεγόμενο καπιταλισμό με λαϊκό πρόσωπο ή για ‘’κράτος-κοινωνία δικαίου’’. Η επέλαση των βάρβαρων οικονομικών μέτρων, ιδίως μετά το 2010,δεν συνέπεσε απλά με τον εκφασισμό και την σκλήρυνση της εξουσίας απέναντι σε κοινωνία και αγωνιστές, αλλά τον περιέθαλψε και τον προκάλεσε όντας το ένα δομικό στοιχείο και παράγοντας του άλλου.
Τα εξουσιαστικά καθάρματα εντός και εκτός Ελλάδας ζητούν την πλήρη ισοπέδωση των όσων ασφαλιστικών δικαιωμάτων απέμειναν παράλληλα με τις μισθολογικές περικοπές. Η πλήρης υποτίμηση της εργασίας προς όφελος του κεφαλαίου δεν θα μπορούσε, παρά να πηγαίνει μαζί με τον ζόφο που επιχειρείται να επικρατήσει και στην κοινωνική ζωή.
Τις τελευταίες ημέρες το κράτος φοβούμενο όσο τίποτα άλλο την κοινωνική αυτοοργάνωση και αντίσταση, μακριά από τα κόμματα-υπηρέτες του, επιτίθεται μέσω των μπάτσων-μπράβων του με σφοδρότητα στα ελευθεριακά μπλοκ της πορείας του Πολυτεχνείου στην Αθήνα (παρόλο που στην Θεσσαλονίκη τα σκυλιά των αφεντικών φάγαν τις κλωτσιές που τους αρμόζουν), πνίγει στα χημικά τους διαδηλωτές στις Σκουριές, αρνείται εκπαιδευτικές άδειες στους πολιτικούς κρατουμένους της ψευτοδημοκρατίας του, οι οποίοι βρίσκονται σε απεργία πείνας διεκδικώντας τα δικαιώματά τους (Ηρακλής Κωστάρης από 29/10 και Νίκος Ρωμανός από 10/11) και νοσηλεύονται πλέον σε νοσοκομεία ενώ αγνοεί επιδεικτικά τους κολασμένους πρόσφυγες απο τη Συρία που επίσης βρίσκονται σε απεργία πείνας από τη Δευτέρα 24/11 στο Σύνταγμα ζητώντας μια στέγη και γιατρούς για τα παιδιά τους.
Στα Πανεπιστήμια οι εντεταλμένοι πρυτάνεις (βλ. Φορτσάκης, Μήτκας και τα υπόλοιπα τσιράκια της κυβέρνησης) προσπαθούν να ακυρώσουν στην συνείδηση του κόσμου τα όργανα του φοιτητικού συνδικαλισμού (βλ. Γενικές Συνελεύσεις) αντιπροτείνοντας αστεία υποκατάστατα όπως τα ηλεκτρονικά δημοψηφίσματα, ενώ παράλληλα επιστρατεύουν τα ΜΑΤ για να εμποδίσουν Γενικές Συνελεύσεις ή την υλοποίηση των αποφάσεών τους, επικυρώνοντας την παντοτινά φασιστική φύση της εξουσίας.
Ως απάντηση στην πλήρη και πολυδιάστατη διάλυση του κοινωνικού ιστού, για τις ξεπουλημένες ηγεσίες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ αλλά και του κομματικού στρατού του ΠΑΜΕ, το μόνο μέσω πάλης που τους απέμεινε να προτείνουν είναι μονοήμερες, συμβολικές σχεδόν επετειακού τύπου απεργίες. Χρεοκοπημένοι πολιτικοί σχηματισμοί δεν μπορούν παρά να προσφέρουν χρεοκοπημένες λύσεις. Η μοναδική επιλογή των καταπιεσμένων και εκμεταλλευομένων κοινωνικών στρωμάτων δεν είναι παρά οι απεργίες διαρκείας παράλληλα με την αυτοοργάνωσή τους που θα αντικαταστήσει το κράτος και το κεφάλαιο με την άμεση δημοκρατία της κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής αυτοθέσμισης.
Στηρίζουμε τα σωματεία βάσης που παλεύουν με τις δικές τους δυνάμεις μακριά από κόμματα και συστημικούς μηχανισμούς.
Απεργιακή Συγκέντρωση, Πέμπτη 27 Νοεμβρίου, Καμάρα 10.00 πμ
Συλλογικότητα για τον Κοινωνικό Αναρχισμό
Μαύρο-Κόκκινο
mauro-kokkino@hotmail.com
κείμενο για την πανεργατική απεργία στις 27/11/14 από την αναρχική συλλογικότητα οκτάνα
Οι συλλογικές συμβάσεις καταργούνται, το 8ωρο καταπατείται, οι Κυριακάτικες αργίες αναθεωρούνται, ο βασικός μισθός καταποντίζεται, η επίσημη ανεργία έχει ξεπεράσει το 26%, ενώ η υγεία και η παιδεία χάνουν εντελώς τον έτσι κι αλλιώς πλασματικό δημόσιο χαρακτήρα τους. Αυτό είναι εν συντομία το κοινωνικοπολιτικό σκηνικό που έχει στηθεί στην Ελλάδα τα τελευταία 5 χρόνια. Μέχρι πρότινος, η άρχουσα τάξη ενδιαφερόταν στοιχειωδώς για μια ορισμένη κοινωνική συναίνεση με σκοπό να διατηρεί τα κεκτημένα προς όφελος της. Στα πλαίσια αυτά αναγκαστικά ερχόταν σε μια συνεννόηση με τους απεργούς και τα συνδικάτα. Τώρα οι σχέσεις αυτές έχουν τελειώσει οριστικά. Αυτό είναι συστατικό στοιχείο της νέας εποχής.
O σύγχρονος συνδικαλισμός, τόσο στην Ελλάδα όσο και αλλού, υπονομεύει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Η διαίρεση των εργαζομένων σε κλάδους και ο καταμερισμός της εργασίας βοηθάνε στο να ελέγχεται και να καθοδηγείται εύκολα το εργατικό κίνημα. Ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που τα συμφέροντα διαφορετικών επαγγελματικών κλάδων έρχονται μεθοδευμένα σε σύγκρουση μεταξύ τους. Ο ριζοσπαστικός χαρακτήρας των συνδικάτων, εδώ και χρόνια, έχει αντικαταστάθει από μια μετριοπαθή στάση συμβιβασμών. Η στάση αυτή αποτυπώνεται στις απεργίες πυροτεχνήματα, που κηρύττουν οι εργατοπατέρες μόνο όταν οι κυβερνήσεις ετοιμάζουν νέα μέτρα και οι οποίες «διεκδικούν» μόνο να μην χαθούν τα ήδη υπάρχοντα εργασιακά δικαιώματα. Όπως πρέπει να είναι ξεκάθαρο, αυτή είναι μια επιτηδευμένη τακτική ήττας. Οι 24ωρες/48ωρες απεργίες είναι πολύ κατώτερες των περιστάσεων μιας και λειτουργούν σαν βαλβίδες εκτόνωσης. Όσοι απ’την άλλη επιλέγουν την παράκαμψη των συνδικαλιστικών ηγεσιών και καλούν σε μαχητικές απεργίες διαρκείας που ξεφεύγουν απ’ την κανονικότητα, βρίσκονται αντιμέτωποι με την νομοθεσία και τις δυνάμεις καταστολής.
Ο κυρίαρχος συνδικαλισμός των ημερών μας (ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ) είναι εχθρικός απέναντι στις ομάδες που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί, αφού η δομή του πρακτικά τον κάνει υποχείριο κομμάτων εξυπηρετώντας τα συμφέροντα των αφεντικών. Σύμφωνα με το σκεπτικό των συνδικαλιστών του Π.Α.Μ.Ε., απ’ την άλλη, προϋπόθεση για να έχει θετική έκβαση η απεργία είναι η συγκρότηση ενός τεράστιου πολιτικού μετώπου. Και επειδή αυτό το μέτωπο δεν υπάρχει, η περίοδος προετοιμασίας και ζύμωσης συνεχίζεται στο διηνεκές μέχρι να «ωριμάσουν οι συνθήκες». Ας μη γελιόμαστε. Είναι ξεκάθαρο ότι ο χαρακτήρας της απεργίας, στα μυαλά αυτής της αριστεράς, δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από προπαγανδιστικός.
Σήμερα πρέπει να δημιουργήσουμε ξανά ένα συνδικαλιστικό κίνημα που να βάζει μπροστά παντού και πάντα τα εργατικά ταξικά συμφέροντα, χωρίς συνεργασίες με το κράτος, τα αφεντικά και τους κομματικούς μηχανισμούς που τα εξυπηρετούν. Ο υγιής συνδικαλισμός είναι οργανωμένος από τη βάση του. Λειτουργεί αντι-ιεραρχικά, χωρίς «επαγγελματίες συνδικαλιστές», με στόχο τις κοινές ανάγκες και με την ισότιμη και την ενεργό συμμετοχή όλων των εργαζομένων.
Είναι δεδομένο ότι ένας αγώνας χωρίς διάρκεια είνάι καταδικασμένος σε αποτυχία. Είναι επίσης βέβαιο ότι δεν μπορεί να πετύχει αν δεν καλλιεργηθεί η κοινή συνείδηση για την ανάγκη ταξικής ενότητας. Είναι σημαντικό να παραδειγματιστούμε απ’ τους αγώνες του παρελθόντος και να μην περιοριστούμε μόνο στην υπεράσπιση των κεκτημένων ή στην επαναδιεκδίκηση όσων έχουν ήδη χαθεί, αλλά να παλέψουμε για την ολική ανατροπή του συστήματος. Ενός συστήματος που είναι βασισμένο στην καταπίεση και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Ας αγωνιστούμε λοιπόν για μια κοινωνία χωρίς αφεντικά και υπηκόους, χωρίς τάξεις, χωρίς φτώχεια, χωρίς πολυτέλεια. Για τη χειραφέτηση του εργαζομένου. Για την εργασία ως δημιουργία και όχι ως καταναγκασμό.
Για την αυτοοργάνωση, την αυτοδιαχείριση, την Αναρχία.
αναρχική συλλογικότητα
οκτάνα
http://oktana.espivblogs.net
Κοινό κάλεσμα στην γενική απεργία στις 27/11
Η Αναρχοσυνδικαλιστική Πρωτοβουλία Ροσινάντε και το ελληνικό τμήμα των Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου (IWW) θα συμμετάσχουν στην απεργιακή διαδήλωση της 27ης Νοεμβρίου με κοινό μπλοκ, στην κατεύθυνση να αναδειχθεί η αναγκαιότητα συγκρότησης ενός ανεξάρτητου ταξικού επαναστατικού συνδικαλιστικού πόλου.
ΚΟΙΝΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΑΝΑΡΧΟΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΡΟΣΙΝΑΝΤΕ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ (IWW) ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ 27ης ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
Η Εργασία δέχεται τα τελευταία πέντε χρόνια μια ασύλληπτη όσο και πρωτόγνωρη στην έντασή της επίθεση από το Κεφάλαιο, τόσο σε παγκόσμιο επίπεδο όσο και ειδικότερα μέσα στον ελλαδικό χώρο.
Κατακτήσεις της εργατικής τάξης και παραχωρήσεις του Κεφαλαίου που χρειάστηκαν περισσότερα από 150 χρόνια αγώνων για να κερδηθούν, καταρρέουν σα χάρτινοι πύργοι κάτω από το διπλό βάρος της καπιταλιστικής αντεπίθεσης με άξονα την κρίση του συστήματος αφενός και την αδράνεια στην οποία καταδίκασε επί δεκαετίες το εργατικό κίνημα η κυριαρχία εξουσιαστικών και πολιτικών αντιλήψεων στο εσωτερικό του αφετέρου.
Στην Ελλάδα ειδικότερα, η συνδικαλιστική έρημος που εγκαθίδρυσαν με σκληρή προσπάθεια οι πολιτικές δυνάμεις που δραστηριοποιήθηκαν στο εργατικό κίνημα, σε συνεργασία ή συνενοχή με το Κράτος και την εργοδοσία, οδήγησαν τις μαχητικές και πολυπληθείς απεργίες της περασμένης περιόδου σε στρατηγικό χαντάκωμα, εκφυλισμό και ήττα. Η συναίνεση, η αποδοχή και ο κοινοβουλευτικός κρετινισμός προβάλλουν από πολλές μεριές και για πολλοστή φορά, ως η ενδεδειγμένη και αναπόφευκτη λύση.
Απέναντι σε αυτή τη νέα φενάκη που ξεπροβάλει ο κόσμος της Εργασίας πρέπει να προφυλαχθεί αυτή τη φορά από θανάσιμες αυταπάτες. Η βαρβαρότητα που βιώνουμε, των εκατομμυρίων ανέργων και των ακόμα περισσότερων φτωχών, της κατάργησης των πιο στοιχειωδών δικαιωμάτων στην εργασία, της καταστολής και της κρατικής τρομοκρατίας, του εκφασισμού και του κοινωνικού αυτοματισμού, δεν μπορεί να απαντηθεί από κανέναν άλλον πέρα από εμάς τους ίδιους.
Η απεργία – πυροτέχνημα που εξήγγειλε η εξαφανισμένη ΓΣΕΕ, φιλοδοξεί να είναι ένα ακόμα βήμα προς τη λογική της παραίτησης και της ανάθεσης. Πρέπει να εμποδίσουμε αυτό το βήμα να γίνει. Πίσω από τα κούφια λόγια του δήθεν πραγματισμού, η εργατική τάξη μπορεί και οφείλει να ανακτήσει την εμπιστοσύνη στις δικές της δυνάμεις, μπορεί και οφείλει να οργανώσει τη δική της αντεπίθεση.
Την Πέμπτη 27 Νοεμβρίου θα βρεθούμε στον δρόμο, όχι για να καταδείξουμε την παραμικρή εμπιστοσύνη στους γραφειοκρατικούς μηχανισμούς του κρατικού συνδικαλισμού που «οργάνωσαν» την απεργία, αλλά αντίθετα, για να εκφράσουμε την ανάγκη μιας διαφορετικής οργάνωσης και δράσης της εργατικής τάξης. Μιας οργάνωσης που θα στοχεύει στην προετοιμασία της Γενικής Απεργίας Διαρκείας και στην όξυνση του πολέμου με το Κράτος και το Κεφάλαιο που καταδυναστεύουν τις ζωές μας.
Η Αναρχοσυνδικαλιστική Πρωτοβουλία Ροσινάντε και το ελληνικό τμήμα των Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου (IWW) θα συμμετάσχουν στην απεργιακή διαδήλωση της 27ης Νοεμβρίου με κοινό μπλοκ, στην κατεύθυνση να αναδειχθεί η αναγκαιότητα συγκρότησης ενός ανεξάρτητου ταξικού επαναστατικού συνδικαλιστικού πόλου.
-ΚΑΜΙΑ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΣΤΗΝ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ, ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
-ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ
-ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ Α.Π. ΡΟΣΙΝΑΝΤΕ – IWW Ελλάδας, 10. 30 πμ ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ, ΑΘΗΝΑ
Καλά Χριστούγεννα με οδοφράγματα και φωτιές….
Η υπόθεση του αναρχικού-συντρόφου Νίκου Ρωμανού είναι λίγο πολύ γνωστή.Συνελήφθη μαζι με τους συντρόφους του,τους συντρόφους μας, Δημήτρη Πολίτη,Ανδρέα-Δημήτρη Μπουρζούκο και
Γιάννη Μιχαηλίδη,.κατά την διάρκεια διπλής απαλλοτρίωσης στο Βελβεντό Κοζάνης.
Και οι τέσσερις βασανίστηκαν επί ώρες από τους μπάτσους,ενώ οι φωτογραφίες τους ρετουσαρίστηκαν για να μην φαίνονται τα σημάδια,εις μάτην,γιατι ο φακός κατέγραψε τους καταματωμένους συντρόφους.
Οι σύντροφοι οδηγήθηκαν στην φυλακή.Λίγους μήνες αργότερα αν και φυλακισμένος ο Νίκος Ρωμανός,επιδεικνύοντας μεγάλο σθένος, καταφέρνει και μετά από εξετάσεις περνάει στα ΤΕΙ.Στην συνέχεια αρνήθηκε να παραλάβει το δώρο των 500 ευρώ από τον υπουργό Δικαιοσύνης Χαράλαμπο Αθανασίου, για την επιτυχία του να εισαχθεί σε ΤΕΙ, αλλά αρνήθηκε επίσης να δει και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κάρολο Παπούλια, ο οποίος θέλησε να τους συγχαρεί εκ του σύνεγγυς.Ως αναρχικός πολυ καλά έκανε να μην αναγνωρίσει έναν αχυράνθρωπο της δημοκρατίας.Και η κατ’επίφαση δημοκρατία τιμώρησε για αυτό τον λόγο για τρίτη φορά τον Ν.Ρωμανό,μη επιτρέποντας του να πάρει την άδεια που δικαιούται για να παρακολουθήσει τα μαθήματα και να δώσει εξετάσεις. Όπως για τον ίδιο λόγο τιμώρησε τον Ηρακλή Κωστάρη.Γι αυτους είναι αναρχικός,κακοποιό στοιχείο και δεν δείχνει επιπρόσθετα τον προσήκοντα σεβασμό στους θεσμούς της μπάσταρδης κατάστασης που ονομάζουν δημοκρατία.
Σήμερα που γράφονται αυτές οι γραμμές ο Ν.Ρωμανος βρίσκεται σε αρκετά κρίσιμη κατάσταση διανύοντας την 16η ημέρα απεργίας πείνας και νοσηλεύεται στο Τζάνειο.
Θα το θέσω ξεκάθαρα.Αν πάθει κάτι ο Νίκος Ρωμανός και κάθε αναρχικός η άλλος πολιτικός κρατούμενος,η Αθήνα θα καεί.Αν η χουντοκρατία αποφάσισε να εξοντώσει ηθικά και φυσικά τον Ν.Ρωμανό και κάθε σύντροφο μας που βρίσκεται αιχμάλωτος στα κάτεργα της,τότε να είναι έτοιμη για να γιορτάσει τα χριστούγεννα με οδοφράγματα και φωτιές…..
salut y Ⓐnarcosindicalismo
πρωτοβουλία για την απελευθέρωση της εργασίας:απεργία 27/11 Βέροια
Την Πέμπτη 27 Νοεμβρίου απεργούμε και βγαίνουμε στο δρόμο για να φρενάρουμε την επίθεση των αχόρταγων αφεντικών στα δικαιώματα μας. Είμαστε εργαζόμενοι στον κρατικό και ιδιωτικό τομέα, διανομείς, σερβιτόροι, δάσκαλοι, εργάτες γης και εργοστασίων, άνεργοι και άνεργες, με μπλοκάκι ή μεροκάματο, με ελάχιστα ένσημα ή και χωρίς. Είμαστε οι άνθρωποι πίσω από τις βιτρίνες της πλαστικής ευτυχίας, κάπου ανάμεσα στις κούκλες ενός συστήματος, που παράγει για να κερδίζουν κάποιοι ελάχιστοι από το κόπο μας. Δεν έχουμε καταγωγή, προέλευση, πατρίδα. Μιλάμε όλες τις γλώσσες του κόσμου, ονειρευόμαστε σε αυτή τη γωνιά της γης μια άλλη ζωή χωρίς αφεντικά και δούλους, χωρίς πολιτικούς προστάτες και ανήμπορες πόρνες, χωρίς πόνο και φτώχεια.
Με τα χέρια και τα μολύβια μας σχεδιάζουμε και φτιάχνουμε αυτόν τον κόσμο, με βάση τις εντολές των από πάνω. Με τον ιδρώτα και μερικές φορές με το σώμα μας κινούμε τις μηχανές, που εμείς φτιάχνουμε αλλά με τη βία του νόμου και των δυνάμεων της τάξης αφαιρούν τα αφεντικά. Κι αν εμείς δημιουργούμε τον πλούτο αυτού του κόσμου, τα μεροκάματα μας όταν κι αν τα πάρουμε είναι της πείνας. Ακόμα κι αυτό τον κακό κλαδικό συνδικαλισμό που διασπά την τάξη μας, τον διαλύουν προκειμένου να περάσουν ανεμπόδιστα πάνω από τα σώματα μας. Χρησιμοποιούν όλα τα μέσα για να τρομοκρατήσουν τις αντιστάσεις και τους αγώνες μας, γιατί ξέρουν καλά πως μέσα μας αιώνες ζυμώνουμε τον νέο κόσμο.
Στις κομμούνες μας, στα συμβούλια μας, τις αυτόνομες συνελεύσεις και τα σωματεία βάσης μας, τον μαχητικό συνδικαλισμό, στα κινήματα της άρνησης της εργασίας, τα σαμποτάζ και τις άγριες απεργίες μας, δυο αιώνες τώρα σιγοβράζει το πάθος των εργατών και των εργατριών για κοινωνική απελευθέρωση, για τη δημιουργία ενός κόσμου χωρίς αφεντικά και εργάτες, χωρίς διευθυντές και διευθυνόμενους. Με αυτή τη φωτιά, με αυτές τις ιδέες, με αυτά τα όνειρα φτιάχνουμε τα όπλα μας, χτίζουμε ένα νέο εργατικό κίνημα, συμμετέχουμε στην ανάδυση μίας νέας τάξης εργατών, περισσότερο αποφασισμένων, περισσότερο ώριμων από ποτέ για την τελική αναμέτρηση, για το τελικό άλμα σε μια κοινωνία ελεύθερων και ίσων δημιουργών, όπου ο καθένας θα μετέχει στη συλλογική ευτυχία με τις επιθυμίες και τις ικανότητες του.
Είμαστε εμείς ο σπόρος που γίνεται δέντρο, είναι τώρα ο χρόνος, είναι εδώ ο τόπος.
Για μια κοινωνία αυτοδιεύθυνσης, χωρίς “από πάνω”, χωρίς “από κάτω”.
Απεργία – Συγκέντρωση Πλατεία Δημαρχείου, Πέμπτη 27/11 στις 10.30πμ
Πρωτοβουλία για την απελευθέρωση της εργασίας
Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσ/νίκης :Απεργιακή συγκέντρωση
Γενική απεργία 27/11/2014
Η κήρυξη της πανελλαδικής απεργίας στις 27 Νοεμβρίου από την ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ με αφορμή τον προϋπολογισμό, είναι ακόμη μια προσπάθεια των οργανώσεων του κρατικού συνδικαλισμού για «επιστροφή στην κανονικότητα». Έχοντας καταφέρει τα προηγούμενα χρόνια να εκτονώσει την κοινωνική οργή και να αποδυναμώσει το εργατικό και κοινωνικό κίνημα που πάλεψε και παλεύει ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα στους καιρούς της μνημονιακής επέλασης, επιστρέφει στο παλιό μοτίβο των επετειακών απεργιών που δε σημαίνουν απολύτως τίποτα για τους εργαζόμενους και αδυνατούν να αποτελέσουν, έστω και συμβολικά την παραμικρή απειλή για το κράτος και τα αφεντικά.
Μεγάλο κομμάτι του γραφειοκρατικού συνδικαλισμού έχει προσχωρήσει πλέον στον ΣΥΡΙΖΑ και φοράει έναν μανδύα αγωνιστικότητας. Μια αγωνιστικότητα όμως που καλλιεργεί την ανάθεση και την αντίληψη ότι η λύση των προβλημάτων της εργατικής τάξης θα έρθει με την έλευση μιας αριστερής κυβέρνησης. Δεν είναι παρά η μετεξέλιξη του κρατικού συνδικαλισμού που κύριο στόχο έχει το καναλιζάρισμα των αγώνων των εργαζομένων και την κοινωνική και ταξική ειρήνη.
Κοινωνική και ταξική ειρήνη όμως μόνο από την πλευρά των εργαζόμενων γιατί το κράτος και το κεφάλαιο συνεχίζουν να διεξάγουν έναν σκληρό ταξικό πόλεμο ενάντια στους καταπιεσμένους κι εκμεταλλευόμενους. Η επίσημη ανεργία παραμένει πάνω από 25%, οι περισσότεροι εργαζόμενοι δουλεύουν ανασφάλιστοι και με μισθούς πείνας, η δημόσια υγεία έχει διαλυθεί προς όφελος των εταιριών, τα σχολεία υπολειτουργούν, τα πανεπιστήμια αυταρχικοποιούνται και μετατρέπονται σε think tank της κυριαρχίας, οι μεταφορές με τα ΜΜΜ ακριβαίνουν συνεχώς ενώ γίνονται σε όλο και πιο άθλιες συνθήκες, η κυριακάτικη αργία καταργείται και ολοένα και περισσότερες πλευρές της κοινωνικής ζωής εμπορευματοποιούνται για να συμβάλλουν στα αυξανόμενα κέρδη των καπιταλιστών. Ταυτόχρονα χτίζονται φυλακές τύπου Γ’, αυθαίρετα κόβονται δικαιώματα των κρατουμένων όπως οι εκπαιδευτικές άδειες με βάση πολιτικά κι ιδεολογικά κριτήρια, κλείνουν κοινωνικές δομές που αφορούν μετανάστες και πρόσφυγες, δικαστήρια παίρνουν συνεχώς αποφάσεις ενάντια σε εργαζόμενους, απεργίες κι εργατικούς-κοινωνικούς αγώνες, η κρατική καταστολή αυξάνεται συνεχώς και ο χρυσαυγιτισμός αναδεικνύεται σε κυρίαρχη ιδεολογία και πρακτική της αστυνομίας. Ο εκφασισμός του κράτους και των εξουσιαστικών μηχανισμών (με την έννοια της αυταρχικοποίησης και της μονιμοποίησης της κατάστασης έκτακτης ανάγκης κι εξαίρεσης) δεν είναι μονάχα ευσεβής πόθος του, ανεκδιήγητου αλλά ειλικρινή ταυτόχρονα, πρώην αντιπρύτανη του ΑΠΘ, Τζιφόπουλου αλλά μια διαδικασία σε πλήρη εξέλιξη.
Η απάντηση δε μπορεί να έρθει ούτε από τις κάλπες, ούτε από τον κρατικό-γραφειοκρατικό συνδικαλισμό των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, ούτε από τον κομματικό συνδικαλισμό του ΠΑΜΕ. Οι κατεστημένες δομές του εργατικού κινήματος αποτελούν βαρίδι στα πόδια της εργατικής τάξης και όπλο στα χέρια της κυριαρχίας. Σπέρματα της ελπίδας βρίσκονται στους αγώνες ενάντια σε πλευρές της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης όπως των δασκάλων ενάντια στην αξιολόγηση και των καθαριστριών ενάντια στις απολύσεις, στην ανάπτυξη δομών κοινωνικής αλληλεγγύης, στην πάλη ενάντια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, στους μαχητικούς αντιφασιστικούς αγώνες, στις καταλήψεις σχολείων και σχολών, στα νέα περιεχόμενα που φέρνει ο αγώνας των εργατών της ΒΙΟΜΕ. Η δημιουργία εργατικών σχημάτων, συλλογικοτήτων και σωματείων βάσης, η ανάπτυξη κοινοτήτων αγώνα και ο οριζόντιος συντονισμός τους έξω κι ενάντια στο κράτος, στα αφεντικά και στους εργατοπατέρες, είναι ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσουμε αν θέλουμε να σταματήσουμε την επέλαση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας στις ζωές μας. Η πάλη για τα αυτονόητα είναι συνδεδεμένη όσο ποτέ άλλοτε με τον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση από τα δεσμά του κράτους και του κεφαλαίου.
ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ
27 ΝΟΕΜΒΡΗ 09:30 ΚΑΜΑΡΑ
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
libertasalonica.wordpress.com
lib_thess@hotmail.com
Ανεξάρτητη Ταξική Συγκέντρωση & Πορεία
Η τοπική ένωση Βόλου της Αναρχοσυνδικαλιστικής Πρωτοβουλίας Ροσινάντε καλεί τα συνδικάτα και κάθε εργατική συλλογικότητα, τη μέρα της 24ωρης απεργίας, στην Ανεξάρτητη Ταξική Συγκέντρωση & Πορεία, Πέμπτη, 27/11, 9.30πμ, πλατεία Ελευθερίας που θα έχει το χαρακτήρα του διαχωρισμού με την πορεία των γραφειοκρατών-εργατοπατεράδων και ενωτικό χαρακτήρα για την τάξη μας. Μια περίοδο, όπου η ίδια η προσπάθεια για επιβίωση αποτελεί αντικείμενο αγώνα, παίρνουμε την κατάσταση στα χέρια μας και δημιουργούμε τις προϋποθέσεις της δικιάς μας νίκης. Η διάσπαση από την ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ και η μετάβαση σε έναν άλλο τύπο συνδικαλισμού, μαχητικό και οριζόντιο, που να αφορά συνολικά την εργατική τάξη, οφείλει να γίνει κεντρικό ζήτημα το επόμενο διάστημα, έτσι, ώστε οι επόμενες κινητοποιήσεις να είναι ακόμα πιο μαζικές, πιο επικίνδυνες για τα αφεντικά, πιο αποτελεσματικές για τις ζωές μας! Πρέπει να κάνουμε τα συνδικάτα ξανά μαχητικά και κοινωνικά υπεύθυνα, εξοστρακίζοντας για πάντα τα τσιράκια της εργοδοσίας και της πολιτικής εξουσίας από μέσα τους.
http://rocinante-volou.blogspot.gr/2014/11/blog-post.html
ΣΥΒΧΑ :: κάλεσμα στη Γενική Απεργία [Πεμπτη 27/11, 10.30πμ, Πολυτεχνείο] και στη Γενική Συνέλευσή μας [Κυριακή 30/11, 11πμ]
[το ακόλουθο κείμενο σε pdf για εκτύπωση και μοίρασμα στους χώρους δουλειάς μας]
Γενική Απεργία :: Πέμπτη 27 Νοέμβρη 2014
Μία ακόμα επετειακή απεργία, μια άσφαιρη ντουφεκιά ή μια ακόμα αφορμή για μια ακόμα πραγματική μάχη στο πλαίσιο της συνεχιζόμενης ταξικής μας πάλης, την οποία δίνουμε καθημερινά και την οποία καλούμαστε να δυναμώσουμε;
Δεν είναι η πρώτη φορά που στεκόμαστε με κάποια αμηχανία μετά από την εξαγγελία μιας απεργίας της ΓΣΕΕ. Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία χωρίς πραγματική σχέση με τους εργαζόμενους, χωρίς διάθεση πραγματικής σύγκρουσης και σχέδιο κλιμάκωσης των αγώνων, εξαγγέλει την καθιερωμένη απεργία για τον προϋπολογισμό. Οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ έχοντας αποδεχθεί τα ιδεολογήματα της ανταγωνιστικότητας, της εθνικής ανάπτυξης, της κερδοφορίας, ουσιαστικά υπηρέτησαν τα σχέδια κυβέρνησης και εργοδοτών, εκτόνωσαν και υπονόμευσαν κάθε δυνατότητα πραγματικού αγώνα.
Αυτή, πράγματι, είναι η μία πλευρά του νομίσματος…
Η άλλη πλευρά είναι ότι όσο δεν έχει ανάγκη η γραφειοκρατία τους απεργιακούς αγώνες, τόσο τους έχουμε εμείς… Και μάλιστα, μιας που δεν έχουμε την προσδοκία ή την αυταπάτη ότι κάποιοι άλλοι θα αγωνιστούν για τα δίκια και τις ανάγκες μας, εμείς είμαστε και αυτοί που έχουν και το χρέος να τους οργανώσουμε και να διεξάγουμε τους αγώνες αυτούς. Γιατί η έξοδος από την εργασιακή ζούγκλα στην οποία ζούμε, δεν θα έρθει απλώς με κυβερνητικές αλλαγές, με συν/πλην 180 βουλευτικές έδρες. Ήδη με τις εξελίξεις του τελευταίου διαστήματος επαληθεύεται και πάλι το παλιό σύνθημα: όταν τα βρίσκουν στο κτίριο της Βουλής, η μόνη αντιπολίτευση είμαστε εμείς…
Άλλωστε ας μην ξεχνάμε ότι για τα αφεντικά η συμμετοχή στην απεργία είναι καρφί στο μάτι τους…
Η απεργία έχει ως αφορμή την κατάθεση και ψήφιση του κρατικού προϋπολογισμού. Γίνεται σε μια περίοδο που η «μαγική εικόνα» της δήθεν ανάπτυξης και του success story καταρρέει, αφού τρόικα και κυβέρνηση ομολογούν ότι τα μνημόνια θα συνεχιστούν. Οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, οι νέοι ζούμε σε συνθήκες πρωτοφανούς για τα μεταπολεμικά δεδομένα οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής. Την ίδια στιγμή προετοιμάζονται κι άλλα μέτρα «μνημονιακού» τύπου, τα οποία, για επικοινωνιακούς λόγους, βαφτίζονται «ενισχυμένη γραμμή προληπτικής χρηματοδοτικής στήριξης». Η σημερινή μνημονιακή συγκυβέρνηση ετοιμάζεται στην πραγματικότητα να βαθύνει και να μονιμοποιήσει τη σκληρή λιτότητα τα επόμενα χρόνια, προκειμένου να πληρώνονται οι τόκοι του δημόσιου χρέους στους διεθνείς τοκογλύφους-δανειστές. Κι αυτό όταν ήδη στα μνημονιακά χρόνια έχουμε 1,5 εκατομμύριο άνεργους, εκατοντάδες χιλιάδες απλήρωτους «εργαζόμενους», ραγδαία αυξανόμενη μετανάστευση, φτωχοποιημένο το 60% της κοινωνίας μας. Όταν το μερίδιο των αμοιβών εργαζόμενων κι αυτοαπασχολούμενων έχει δραματικά μειωθεί στο ΑΕΠ σε σχέση με το ουσιαστικά άτρωτο μερίδιο των εσόδων για το κεφάλαιο (η αναλογία ανάμεσα στα δύο από 1:0,6 έφθασε ήδη μέσα σε 6 χρόνια το 1:0,9 σύμφωνα με την ετήσια έκθεση του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ).
Θέλουν λοιπόν να προσθέσουν κι άλλα «συστατικά» στο μείγμα της συμφοράς των εργαζόμενων:
– θέλουν να ρίξουν νέο τσεκούρι στο ασφαλιστικό με αύξηση των ορίων ηλικίας, να ισοπεδώσουν ολοκληρωτικά τα ταμεία (κι άλλη κλοπή στα αποθεματικά που έχουν απομείνει), να εξαφανίσουν τις επικουρικές συντάξεις, ενώ στις κύριες θα δώσουν κρατική εγγύηση μόνο για τα 360 ευρώ.
– θέλουν να απελευθερώσουν τις απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα, να προχωρήσουν σε νέες απολύσεις-διαθεσιμότητες στο δημόσιο, να ισοπεδώσουν εντελώς τους μισθούς (πρόσφατα ανέτρεψαν με τροπολογία ακόμη και απόφαση του Συμβουλίου Επικρατείας που είχε εν μέρει αποκαταστήσει τη μνημονιακά καταργημένη δυνατότητα των συνδικάτων για προσφυγή στη διαιτησία).
– θέλουν να υπονομεύσουν τα βασικά εργατικά και συνδικαλιστικά δικαώματα, όπως το δικαίωμα στην απεργία μέσω της επαναφοράς του εργοδοτικού λοκ-άουτ, να διευκολύνουν τις διώξεις εργαζομένων, συνδικαλιστών και πολιτών που διεκδικούν τα δίκια τους, να υπονομεύσουν την ανεξάρτητη λειτουργία των συνδικάτων, ενώ μερικά παπαγαλάκια φτάνουν να μιλάνε ακόμη και για κατάργηση των πρωτοβάθμιων και δευτεροβάθμιων οργανώσεων – ουσιαστικά επάνοδο στη δουλοκτητική κοινωνία…
– θέλουν να επιβάλλουν νέους φόρους και χαράτσια, να προχωρήσουν σε ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας και δημόσιων αγαθών στην ιδιωτική εκμετάλλευση, σε κατασχέσεις σπιτιών, ενώ καταδικάζουν την παιδεία, την υγεία, και όποια ίχνη κοινωνικού κράτους είχαν απομείνει, την ίδια στιγμή που χαρίζονται αμέτρητα δις στο κεφάλαιο.
Όλα αυτά τα μέτρα δεν σκοπεύουν στη δήθεν «σωτηρία της χώρας». Παίρνονται για να εξασφαλιστούν τόσο οι διεθνείς δανειστές όσο και τα κέρδη του εγχώριου κεφαλαίου που απαιτούν μεγάλη μείωση του εργατικού κόστους για να αντισταθμίσουν τις απώλειες των κερδών τους λόγω της ύφεσης. Για να εξασφαλιστεί η επιβίωση των τραπεζιτών, που επιβιώνουν μόνο χάρις σε κολοσσιαίες ενισχύσεις που τους εξασφαλίζουν οι μνημονιακές κυβερνήσεις, φεσώνοντας τους εργαζόμενους με το εξωπραγματικό δημόσιο χρέος. Είναι πια φανερό σε όλους ότι τα μέτρα της Τρόικας έχουν υποβολέα τους καπιταλιστές (ΣΕΒ κι Ένωση Τραπεζών, σε πλήρη σύμπνοια με τους μηχανισμούς των ΕΕ, ΕΚΤ και ΔΝΤ). Είναι άλλωστε χαρακτηριστική η τελευταία παρέμβαση ΣΕΒ και μεγαλοξενοδόχων στο Συμβούλιο της Επικρατείας υπέρ του ανοίγματος των καταστημάτων 52 Κυριακές το χρόνο.
Δεν πάει λοιπόν παρακάτω… είναι ανάγκη να διεκδικήσουμε άμεσα…
– να δοθούν αυξήσεις στους μισθούς και να αναιρεθούν όλες οι περικοπές που επιβλήθηκαν από τον Γενάρη του 2010 με κεντρική αιχμή την υπογραφή νέας κλαδικής συλλογικής σύμβασης εργασίας
– να καταβληθούν άμεσα τα δεδουλευμένα όλων των απλήρωτων συναδέλφων μας
– να αυξηθεί το επίδομα ανεργίας και να υπάρχει καταβολή του σε όλους τους άνεργους συναδέλφους μας για όσο διάστημα βρίσκονται εκτός δουλειάς
– να μειωθεί ο χρόνος εργασίας, να καταργηθούν όλες οι μορφές ελαστικής απασχόλησης, να μειωθούν τα όρια συνταξιοδότησης για να βρουν δουλειά οι άνεργοι συνάδελφοί μας
– να καταργηθούν οι νόμοι που απελευθέρωσαν τη λειτουργία των εμπορικών καταστημάτων την Κυριακή
– να μην περάσουν οι περικοπές, η φοροληστεία, τα χαράτσια, οι πλειστηριασμοί, η καταλήστευση του λαϊκού εισοδήματος, οι κατασχέσεις, ο ΕΝΦΙΑ.
– να σταματήσει η βία και αυταρχισμός των κρατικών μηχανισμών ενάντια στο εργατικό κίνημα και τους κοινωνικούς αγωνιστές.
Η πάλη γι’ αυτά τα αιτήματα δεν είναι υπόθεση κάποιων εκπροσώπων-εργατοπατέρων, δεν μπορεί να «ανατεθεί» σε κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες. Χωρίς ένα ταξικό, μαχητικό, εργατικό κίνημα δεν πρόκειται να υπάρξει ουσιαστική βελτίωση της θέσης μας, πραγματική αλλαγή στα δικαιώματα του κόσμου της δουλειάς. Κι αυτό το εργατικό κίνημα πρέπει να το συγκροτήσουμε όλοι μας. Στη σημερινή δύσκολη εποχή, της σύγχρονης εργασιακής ζούγκλας, το εργατικό κίνημα, για να υπάρξει ως τέτοιο, είναι καταδικασμένο να οργανώνεται και να μάχεται διαμορφώνοντας ευνοϊκούς για τους αγώνες μας όρους. Κι αυτό προϋποθέτει την καταδίκη της προηγούμενης κυριαρχούσας κατάστασης του εργοδοτικού, γραφειοκρατικού συνδικαλισμού που ευθύνεται για τη σημερινή κατάσταση. Προϋποθέτει την αντίθεση με τα συμφέροντα των αφεντικών και των πολιτικών που τα υπηρετούν, τη χειραφέτηση των εργαζόμενων και όχι την υποταγή και το γλείψιμο (φαινόμενα που δυστυχώς βιώνουμε τον τελευταίο καιρό σε επιχειρήσεις του κλάδου μας). Προϋποθέτει την προσπάθεια (την οποία και ως Σωματείο εδώ και πολλά χρόνια επιδιώκουμε) να υπάρξει ένα δυναμικό, ταξικό, εργατικό κίνημα που θα στηρίζεται στην από τα κάτω οργάνωση των εργαζόμενων στους χώρους της δουλειάς, στα πρωτοβάθμια σωματεία και στις αρχές της αλληλεγγύης, της συλλογικότητας και του μαζικού και συντονισμένου αγώνα.
Ας δώσουμε όλοι μας τα αναγκαία δείγματα γραφής…
– Όλοι στην απεργία την Πέμπτη 27/11 και στη συγκέντρωση στο Πολυτεχνείο στις 10.30πμ για να διαδηλώσουμε στους δρόμους της Αθήνας
– Όλοι στη Γενική Συνέλευση την Κυριακή 30/11 στις 11πμ στα γραφεία του Συλλόγου μας για να συζητήσουμε και να οργανώσουμε τη δράση μας ενάντια στην εργασιακή ζούγκλα που μας έχουν επιβάλει και τα νέα μέτρα που προωθούν, ενάντια στο περαιτέρω χτύπημα της δυνατότητάς μας ως εργαζόμενοι για συλλογική οργάνωση και διεκδίκηση, ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας
Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου – Χάρτου Αττικής
Λόντου 6, Εξάρχεια, 10681, Αθήνα | τηλ: 210-3820537
sylyp_vivliou@yahoo.gr | https://bookworker.wordpress.com
ενημέρωση απο την παρέμβαση στην Ισπανική πρεσβεία στις 21/11 σε ένδειξη αλληλεγγύης στον ΑΛΦΟΝ
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ TO SITE THΣ ΕΣΕ-ΑΘΗΝΑΣ
Η παρέμβαση έγινε στις 21 Νοέμβρη, απο την Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στον Αλφόν και συμμετείχαν περίπου 30 αλληλέγγυες αλληλέγγυοι.Μοιράστηκαν εκατοντάδες κείμενα στα Ελληνικά και στα Αγγλικά,καθώς η Ισπανική πρεσβεία βρίσκεται σε περιοχή με έντονη τουριστική παρουσία.Επίσης φωνάχτηκαν συνθήματα,ενώ οι συγκεντρωμένοι,αποχώρησαν μετά από περίπου 2 ώρες συντεταγμένα,φωνάζοντας συνθήματα.Είχε προηγηθεί εκτεταμένο μοίρασμα κειμένων έξω απο τον σταθμό του μετρό Ακρόπολης.
Δείτε το σχετικο βίντεο ΕΔΩ
Ακολουθούν φωτογραφίες απο την παρέμβαση:
καφενείο των ανέργων το σάββατο 29 νοέμβρη στην ανατόπια…
