Σήμερα, που η κατάσταση της ανεργίας ταυτίζεται όλο και περισσότερο με τη στέρηση στοιχειωδών αγαθών και τον κοινωνικό αποκλεισμό.
Που η διαχείριση από την πλευρά του κράτους του ζητήματος της ανεργίας, όχι μόνο λύσεις δεν προσφέρει, αλλά αντίθετα συγκαλύπτει και διαιωνίζει το πρόβλημα.
Έχει έρθει η στιγμή να διεκδικήσουμε μια συνολική λύση για όλους τους ανέργους, που θα έχει διάρκεια και θα καλύπτει τις ανάγκες μας για να ζούμε αξιοπρεπώς.
Οι άνεργοι, είμαστε αναπόσπαστο κομμάτι της εργατικής τάξης και όχι μια ξεχωριστή κατηγορία από τους υπόλοιπους εργαζόμενους. Σαν κομμάτι λοιπόν του κόσμου της εργασίας, διεκδικούμε ένα ποσοστό του πλούτου που έχει παραχθεί και συνεχίζεται να παράγεται από το σύνολο της εργατικής τάξης και είναι δίκαιο να επιστραφεί στους εργαζόμενους που έχουν μείνει χωρίς δουλειά.
Γνωρίζουμε καλά ότι καμία κατάκτηση δεν έρχεται από τη μια στιγμή στην άλλη και ούτε πρόκειται βέβαια να μας δοθεί απλόχερα από το κράτος κι οποιαδήποτε κυβέρνηση.
Βασική προϋπόθεση για να κατακτήσουμε το επίδομα ανεργίας είναι να κατέβουμε οι άνεργοι στο δρόμο και να το απαιτήσουμε μαζικά. Εξάλλου, μόνο με αγώνες έχει καταφέρει η εργατική τάξη να κατακτήσει όλα τα δικαιώματά της.
4 μήνες με 3ετή αναστολή σε 29 ναυτεργάτες που απήργησαν στη Θάσο το 2010-2012 μετα από αγωγή εφοπλιστη ακτοπλοϊας.
Η απόφαση αυτή αποτελεί κόλαφο για την δικαιοσύνη που λειτουργεί αλά κάρτ,εξυπηρετώντας τα εφοπλιστικά συμφέροντα.
Η βιομηχανία διώξεων, απο αυτό το άθλιο και συνάμμα προκλητικό κομπρεμί δικαιοσύνης και αφεντικών ,επιβεβαιωνει περίτρανα οτι η δικαιοσύνη είναι για να επιβάλλει τα συμφέροντα των αφεντικών και εννοείται φυσικά όχι του κόσμου της εργασίας.
omnia sunt communia
Aκολουθεί αναλυτικα η ειδηση οπως μας σταλθηκε στην σελιδα μας στα social media
Σε 4 μήνες με τριετή αναστολή καταδίκασε χτες το μονομελές πλημμελειοδικείο Θάσου, 29 ναυτεργάτες (εν ενεργεία και συνταξιούχους) και άλλους εργαζόμενους που δικάστηκαν με την κατηγορία της «παρακώλυσης συγκοινωνιών» για τη συμμετοχή τους σε πανελλαδικές απεργιακές κινητοποιήσεις, που είχαν προκηρύξει η ΠΝΟ και η ΓΣΕΕ, από το 2010 έως και το 2012.
Συνολικά, ήταν να δικαστούν 45 ναυτεργάτες σε 4 υποθέσεις. Εκδικάστηκε μόνο η μία υπόθεση, ενώ οι άλλες τρεις αναβλήθηκαν για 21 και 23 Νοέμβρη του 2015. Η βιομηχανία διώξεων που έχει στήσει η εργοδοσία των ναυτιλιακών εταιρειών, μαζί με το Λιμεναρχείο, δε σταματά εδώ, καθώς εκκρεμούν ακόμη δεκάδες δίκες σε βάρος των ναυτεργατών.
Οι 29 ναυτεργάτες, που δικάστηκαν και καταδικάστηκαν χτες, κατηγορούνται από την ναυτιλιακή εταιρεία ΝΕΚ, ιδιοκτησίας Μητσόπουλου, για τη συμμετοχή τους σε πανελλαδικές απεργιακές κινητοποιήσεις, στις 21/4/2010, 22/4/2010, 5/5/2010, 14/10/2011, 18/10/2011, 19/10/2011, 20/10/2011, 21/10/2011, 22/10/2011, 19/3/2012, 20/3/2012.
Σύμφωνα με εκτιμήσεις συνδικαλιστών, η διαδικασία απέδειξε ότι υπήρχε κατεύθυνση για πάση θυσία καταδίκη των ναυτεργατών. Π.χ., απορρίφθηκαν όλες οι ενστάσεις και τα αιτήματα της υπεράσπισης, ενώ για πρώτη φορά (από τις πολλές δίκες που έχουν προηγηθεί) αν και το αδίκημα διώκεται αυτεπάγγελτα, έγινε δεκτή η παρουσία πολιτικής αγωγής, δηλαδή δικηγόρου εκπροσώπους της εργοδοσίας.
Το δικαστήριο δεν έκανε δεκτό το αίτημα αναβολής που κατέθεσε η υπεράσπιση, ενόψει της διάταξης που επίκειται στη Βουλή, σχετικά με την παύση των διώξεων για το αδίκημα της «παρακώλυσης συγκοινωνιών» που αφορά σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις του εργατικού – λαϊκού κινήματος.
Η υπόθεση «κρατήθηκε» και η εκδίκασή της ξεκίνησε μετά τη 1 το μεσημέρι, ενώ είχε γίνει γνωστό ότι πολλοί από τους κατηγορούμενους θα έπρεπε να αποχωρήσουν για να πάνε στη δουλειά τους. Η δίκη διακόπηκε στις 3 το μεσημέρι, καθώς παρήλθε το ωράριο και ο Γραμματέας του δικαστηρίου δήλωσε ότι προτίθεται να αποχωρήσει. Τελικά, η δίκη συνεχίστηκε με την παρουσία και του ίδιου.
Το δικαστήριο, βασιζόμενο ουσιαστικά στις μαρτυρίες των λιμενικών και των στελεχών της εργοδότριας εταιρείας, καταδίκασε τους ναυτεργάτες, αν και προέκυψε ότι δεν παρεμπόδισαν τη λειτουργία του λιμανιού.
Την Κυριακή 3/5, πραγματοποιήθηκε πολύωρος απεργιακός αποκλεισμός στον ΑΒ Βασιλόπουλο επί της Κουσίδου στου Ζωγράφου, δράση που εντάσσεται στις κινητοποιήσεις για υπεράσπιση της κυριακάτικης αργίας αλλά και στην επαναπρόσληψη της Ελένης Σ. από τη συγκεκριμένη αλυσίδα. Η παρέμβαση, ανοιχτά καλεσμένη από την κατάληψη Βίλα Ζωγράφου, πλαισιώθηκε από συλλογικότητες από τα ανατολικά, τη συλλογικότητα “εργαζόμενοι/εργαζόμενες στο εμπόριο – Ορθοστασία” καθώς και από αλληλέγγυο κόσμο. Κατά τη διάρκεια του αποκλεισμού μοιράστηκαν κείμενα για την κυριακάτικη αργία και για την απολυμένη συναδέλφισσα, πετάχτηκαν εκατοντάδες τρικάκια και κρεμάστηκαν πανό. Με το πέρας της δράσης, έγινε μαζικό μοίρασμα στη λεωφόρο Παπάγου, που ολοκληρώθηκε με παρέμβαση στον καινούργιο μεγάλο ΑΒ, ο οποίος θα ανοίξει τις επόμενες μέρες.
Κλείνουμε μία βδομάδα επίσχεσης των γιατρών στο Νοσοκομείο της Κέρκυρας όπως και σε δεκάδες νοσοκομεία της χώρας. Αφορμή αυτού του πανελλαδικού κύματος κινητοποιήσεων είναι η 4μηνη καθυστέρηση αποπληρωμής των δεδουλευμένων μας εφημεριών , ζήτημα αξιοπρεπούς διαβίωσης και στοιχειώδους στήριξης ανθρώπων που με μόχθο και αυτοθυσία κρατάνε όρθιο το ΕΣΥ.
Πραγματική αιτία ωστόσο , του ξεσηκωμού κυρίως των νέων γιατρών δεν είναι άλλη από τον ” αργό θάνατο ” του συστήματος υγείας που βιώνουμε κάθε μέρα με την πλήρη απαξίωση των υγειονομικών λειτουργών στο σύνολο τους και κυρίως τη συνεχή υποβάθμιση των παροχών υγείας προς τον ελληνικό λαό.
Απαιτούμε:
-Άμεση αποπληρωμή των δεδουλευμένων εφημεριών.
Σαφές χρονοδιάγραμμα αποζημίωσης.
-Να προχωρήσουν άμεσα οι διορισμοί μόνιμου και επικουρικού προσωπικού όλων των ειδικοτήτων και ανάπτυξη όλων των αναγκαίων τμημάτων του Νοσοκομείου
-Εργασιακή αξιοπρέπεια για όλους τους υγειονομικούς. Άμεση αθώωση των συναδέλφων ειδικευόμενων γιατρών για το περιστατικό στο νοσοκομείο Ρεθύμνου.
-Κίνητρα οικονομικά και εκπαιδευτικά για την αποφυγή της μετανάστευσης των νέων ιατρών.
-Στελέχωση και νόμιμη λειτουργία του τμήματος επειγόντων περιστατικών.
-Να σταματήσει η αυταρχική νοοτροπία με τα καθημερινά “εντέλλεσθαι” σε ειδικευόμενους για διακομιδές .Στελέχωση του ΕΚΑΒ Κέρκυρας ώστε να μην κινδυνεύουν ανθρώπινες ζωές
-Στήριξη της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας Στον αγώνα αυτό σας θέλουμε συμπαραστάτες.
Στα πλαίσια της επίσχεσης και των πολύμορφων δράσεων που αποφασίσαμε , σας καλούμε σε ανοιχτή σύσκεψη στο αμφιθέατρο του Νοσοκομείου , την Πέμπτη 7 Μαΐου και ώρα 11πμ
νέο κάλεσμα για ανοιχτή συζήτηση και για την δημιουργία Επιτροπής Αλληλεγγύης για τους απολυμένους της SKYCOM ,στα γραφεία του Συλλόγου Υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου Αττικής ( ΣΥΒΧΑ) Λόντου 6 και Μεσολογγίου Εξάρχεια.
Τετάρτη 6 Μάη 2015 και ώρα 18.30
Οι ξεπουλημένοι εργατοπατέρες της ΠΟΣΤ ( Πανελλήνια Ομοσπονδία Σωματείων Ταχυδρομικών ), μέτοχοι στις Ταχυμεταφορές ΕΛΤΑ, άρα και ΑΦΕΝΤΙΚΑ των εργαζομένων, αποτελούν μέρος της διαπλοκής κράτους – “θεσμών” – εργολαβικών εταιριών ενοικίασης εργαζομένων που προωθούν την επισφάλεια και τον εργασιακό μεσαίωνα.
Η SKYCOM μία από τις δουλεμπορικές μέσα στις Ταχυμεταφορές ΕΛΤΑ, που καλύπτεται πίσω από περίεργες μηνιαίες συμβάσεις έργου “προσλαμβάνει και απολύει” κατ΄ εντολή στελεχών των ΕΛΤΑ. Με μηνιαίες ατομικές συμβάσεις ορισμένου χρόνου, μη τήρηση των ειδικοτήτων, με μισθούς που δεν είναι αυτοί που βγαίνουν μέσα από τη ΣΣΕ, με ένσημα τα οποία δεν είναι αυτά που θα έπρεπε για κάποιες ειδικότητες (οδηγοί αυτοκινήτων),βαφτίζοντας τις επίσημες αργίες ως κανονική άδεια.
Κάποιοι συνάδελφοι αντιδρούν στην αυθαιρεσία της SKYCOM και απολύονται εκδικητικά. Αν και δικαιώθηκαν στο πρωτοδικείο, η SKYCOΜ άσκησε έφεση γιατί ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ!!!
Οι συνάδελφοι παρά την δυσμενή θέση που τους έχει φέρει η μακροχρόνια ανεργία επιλέγουν για ακόμα μία φορά τον δρόμο του ΑΓΩΝΑ. Αποφάσισαν να προσφύγουν στο ανώτατο αναιρετικό δικαστήριο του Άρειου Πάγου μέχρι την δικαίωση τους που θα αποτελέσει και συλλογική δικαίωση όλων των «ενοικιαζόμενων» εργαζομένων.
Στην ανοιχτή συζήτηση που πραγματοποιήθηκε στις 22 Απρίλη στην ΟΛΜΕ μετά από το κάλεσμα της ΑΠΕΤΤ για το θέμα των «ενοικιαζόμενων» συναδέλφων στις Ταχυμεταφορές ΕΛΤΑ, οι συλλογικότητες που παραβρέθηκαν δηλώσαν ότι το θέμα αυτό είναι πολύ σοβαρό όσο έχει να κάνει με τον ίδιο τον αγώνα που έχει δοθεί από τους συναδέλφους που εργάζονταν κάτω από το δύσκολο καθεστώς της «ενοικίασης». Επίσης τα συμπεράσματα που βγαίνουν από το αποτέλεσμα των δικαστικών αποφάσεων που λίγο πολύ επιτρέπουν στην SKYCOM, όπως και στον κάθε εργοδότη να εκμεταλλεύεται την χρονοβόρα νομική διαδικασία με σκοπό να κουράσει-απογοητεύσει τους απολυμένους συνάδελφους, αλλά και να σπάσει τις οποίες νέες αντιστάσεις των εργαζομένων μέσα στις Ταχυμεταφορές ΕΛΤΑ που εργάζονται κάτω από το ίδιο καθεστώς.
Μετά από όλα αυτά αποφασίστηκε νέο κάλεσμα για ανοιχτή συζήτηση και για την δημιουργία Επιτροπής Αλληλεγγύης για τους απολυμένους της SKYCOM ,στα γραφεία του Συλλόγου Υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου Αττικής ( ΣΥΒΧΑ) Λόντου 6 και Μεσολογγίου Εξάρχεια.
εστάλη στο omnia sunt communia από φίλη της σελίδας
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ από το Σωματείο Υποστήριξης Διεμφυλικών
Αθήνα 4 Μαΐου 2015
Θέμα: «Εγκληματική ρατσιστική επίθεση μίσους κατά τρανς γυναίκας στην Εύβοια».
Το Σωματείο Υποστήριξης Διεμφυλικών (Σ.Υ.Δ.) αναγνωρισμένη συλλογικότητα για την υποστήριξη των δικαιωμάτων της τρανς κοινότητας, καταγγέλλει με έντονο αποτροπιασμό ρατσιστική επίθεση μίσους κατά τρανς γυναίκας και φίλου της που την υπερασπίστηκε σε κατάστημα στην Εύβοια από ομάδα πέντε ατόμων και του ιδιοκτήτη, που τυποποιεί κακουργηματικές πράξεις και σωρεία ποινικών αδικημάτων σε βάρος τους, καθώς κατά των αστυνομικών που όταν κλήθησαν όχι μόνο παραβίασαν το καθήκον τους, αλλά συμμετείχαν και συνήργησαν σε εγκληματικές ρατσιστικές πράξεις και σε βασανισμό της.
Αντιγράφουμε επί λέξει την έγγραφη καταγγελία της:
Τις πρώτες πρωινές ώρες του Σαββάτου 2.5.2015, βρισκόμουν με δύο φίλους μου σε βραδινό κατάστημα, το οποίο βρίσκεται στα Ψαχνά Ευβοίας για να γιορτάσω τα γενέθλιά μου. Ξαφνικά και δίχως καμία αιτία, ο σερβιτόρος του καταστήματος μας είπε να πληρώσουμε και να φύγουμε, διότι όπως μας είπε: «το αφεντικό δε γουστάρει πούστηδες και τραβέλια στο μαγαζί του».
Αισθάνθηκα καταρρακωμένη τη προσωπικότητά μου, βαθιά προσβεβλημένη, ωστόσο επειδή δεν ήθελα να συνεχίσω να βρίσκομαι αντιμέτωπη με αυτή την εχθρική και ρατσιστική συμπεριφορά, πλήρωσα και του είπα ότι θα φύγουμε αμέσως μόλις γυρίσει η φίλη μου από την τουαλέτα ώστε να μη χαθούμε. Εκείνος, έκανε αμέσως νόημα και ήρθε ο ιδιοκτήτης μαζί με άλλους πέντε. Οι τρεις εξ αυτών με έσπρωξαν βίαια πίσω και με κτύπησαν στο πρόσωπο με χαστούκια, με αποτέλεσμα να χάσω την ισορροπία μου και να πέσω στο πάτωμα. Στη συνέχεια και όντας πεσμένη στο πάτωμα με κλωτσούσαν σε όλο μου το σώμα, ακόμη και στο πρόσωπο αποκαλώντας με «τράβελο» και «βρομόπουστα».
Όταν ο φίλος μου προσπάθησε να τον σταματήσει, του επιτέθηκαν με μπουνιές και συνεχόμενα κτυπήματα. Ο ένας μάλιστα εκ των πέντε έβγαλε μαχαίρι και τον μαχαίρωσε με αυτό στο χέρι. Η φίλη μου ήρθε από την τουαλέτα, με σήκωσε και με έβγαλε έξω, ενώ παράλληλα ένας από την ομάδα των ατόμων που μας επιτέθηκαν έσπρωξε τον φίλο μου Β., από τις σκάλες.
Βγαίνοντας από το κατάστημα σε άθλια κατάσταση, κάλεσα την αστυνομία ώστε να καταγγείλω την ρατσιστική επίθεση μίσους που δέχτηκα εγώ και ο φίλος μου και να προβώ στα νόμιμα κάνοντας μήνυση. Ο αστυνομικός που κατέφτασε, πήρε μόνο τον ιδιοκτήτη μαζί και αρνήθηκε να πάρει και τους υπόλοιπους πέντε εμπλεκόμενους που είχαν προβεί σε κακουργηματικές πράξεις εναντίον μας.
Οδηγηθήκαμε στο Αστυνομικό Τμήμα Αρτάκης, όπου ζήτησα από τον Αξιωματικό Υπηρεσίας να προσαχθούν και οι πέντε που μας είχαν επιτεθεί. Εκείνος μου ζήτησε αρχικά ταυτότητα και όταν κατάλαβε ότι είμαι τρανς γυναίκα μου είπε: «τραβέλι είσαι ρε;». Του απάντησα ότι είμαι διεμφυλικό / τρανς άτομο, έχω κάνει επέμβαση επαναπροσδιορισμού φύλου, έχει γίνει το δικαστήριο για την αλλαγή των εγγράφων μου, ωστόσο δεν έχω πάρει ακόμη νέα ταυτότητα. Εκείνος γέλασε ειρωνικά. Του απάντησα ότι θα καταγγείλω το συμβάν στην οργάνωση ανθρωπίνων δικαιωμάτων που ανήκω, στο ΣΥΔ, και εκείνος που είπε: «στα αρχίδια μου κουμάντο εδώ κάνουμε εμείς». Κατά τη διάρκεια της κατάθεσης ζητούσα νερό και να ανοίξουν το παράθυρο για να πάρω αέρα, αλλά δε το έπραξαν. Λιποθύμησα δύο φορές κατά τη διάρκεια της κατάθεσης όντας σε έντονο σοκ τόσο ψυχολογικά όσο και σωματικά λόγω των κτυπημάτων που είχα δεχτεί. Τη δεύτερη φορά κάλεσαν ασθενοφόρο. Οδηγήθηκα μαζί με τον φίλο μου που ήταν τραυματίας από τη μαχαιριά στο Νοσοκομείο Χαλκίδας σε κατάσταση σοκ, αλλά και με δυσκολία αναπνοής καθώς έχω άσθμα.
Ο φίλος μου και μάρτυρας Β.Τ., έχει έγγραφο από το Νοσοκομείο όσον αφορά τη πληγή στο χέρι του που αποδεικνύει ότι υπήρξε θύμα επίθεσης με αιχμηρό αντικείμενο. Εγώ έχω μελανιές σε όλο μου το σώμα και έντονες ημικρανίες από την απρόκλητη ρατσιστική επίθεση. Θεωρώ ακόμη αναγκαίο να σημειωθεί ότι ένας εκ των πέντε που μας επιτέθηκαν και μας τραυμάτισαν είχε στο σβέρκο του χαραγμένη με τατουάζ μία σβάστικα. Ακόμη, τη δεύτερη φορά που λιποθύμησα ένας Αστυνομικός (αυτός που είχε έρθει για να μας πάρει με το περιπολικό από το κατάστημα), είπε στους υπόλοιπους «σηκώστε αυτή τη πατσαβούρα». Τέλος, ο ιδιοκτήτης του καταστήματος, κατά τη διάρκεια της κατάθεσης βγήκε στο μπαλκόνι μαζί με τον αστυνομικό και όταν μπήκε μέσα είχε σκισμένη τη μπλούζα του, λέγοντας πως «τον δείραμε και του σκίσαμε τη μπλούζα», θέλοντας εμφανώς να μας ενοχοποιήσει για μια πράξη που αφενός μεν ποτέ δεν κάναμε, αφετέρου θα μας ήταν αδύνατο να το κάνουμε ακόμη και από θέση άμυνας καθώς ήμασταν μόνο δύο άνθρωποι, αντιμέτωποι με άλλους πέντε συν τον ιδιοκτήτη έξι, και προφανώς σε θέση αδυναμίας.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο ιδιοκτήτης είχε το θράσος όταν το θύμα κατήγγειλε τις σοβαρές κακουργηματικές πράξεις στην αστυνομία, να κάνει μήνυση στη τρανς γυναίκα, γεγονός που προκάλεσε τη σύλληψη του θύματος η οποία ωστόσο ήταν προσωρινή καθώς αφέθηκε ελεύθερη. Δεν υπήρξε όμως σύλληψη των δραστών, ούτε του ιδιοκτήτη, ούτε των πέντε δραστών.
Το Σωματείο Υποστήριξης Διεμφυλικών (ΣΥΔ), από τη πρώτη στιγμή που μας καταγγέλθηκε η ρατσιστική επίθεση, προέβη σε όλες τις νόμιμες ενέργειες για τη προστασία του θύματος, κυρίως όμως για την ποινική δίωξη της ομάδας των πέντε ατόμων που επιτέθηκαν στη τρανς γυναίκα καθώς και του ιδιοκτήτη, για πλήθος κακουργημάτων που διέπραξαν όπως απρόκλητη επίθεση, έργω και λόγω εξύβριση, προσβολές προσωπικότητας, απειλές κατά της ζωής τους, βαριές σωματικές βλάβες, όλα με κίνητρο το ρατσιστικό μίσος λόγω της ταυτότητας φύλου της, καθώς και των αστυνομικών οι οποίοι παρενέβησαν το καθήκον τους, δε προσήγαγαν τα πέντε άτομα που επιτέθηκαν στη τρανς γυναίκα και στον φίλο της, παρενέβησαν το καθήκον τους και δεν προέβησαν στις άμεσες ενέργειες στην κατεύθυνση αυτόφωρης ποινικής δίωξης εναντίον τους, αυθαιρέτησαν, προσέβαλαν βάναυσα τη προσωπικότητά της λόγω της ταυτότητας φύλου της, ενώ αντί να την υπερασπιστούν ως θύμα απρόκλητης βίαιης επίθεσης τόσο την τρανς γυναίκα όσο και τον φίλο της, όταν λιποθύμησε στράφηκαν εναντίον της και τούτο συνιστά βασανιστήριο. Την υπόθεση έχει αναλάβει ο δικηγόρος Θανάσης Τάρτης, και τον ευχαριστούμε θερμά.
Ακόμη, το Σωματείο Υποστήριξης Διεμφυλικών, θα ακολουθήσει όλες τις απαραίτητες πρωτοβουλίες για την αποτελεσματική καταπολέμηση του ρατσιστικού εγκλήματος λόγω ταυτότητας και έκφρασης φύλου, αλλά και της αστυνομικής αυθαιρεσίας που εν προκειμένω αντί να προστατέψει τα θύματα, συνήργησε ευθέως στα ρατσιστικά εγκλήματα των δραστών και υπέβαλε την τρανς γυναίκα σε συνθήκες βασανισμού.
Ας αναρωτηθεί ο καθένας και η καθεμιά, σε περίπτωση που είναι μισθωτός/η, άνεργος/η, φτωχός/η χωρίς άκρες, χωρίς θέση εξουσίας χωρίς μια Lifestyle αναγνωρίσιμη μούρη πόσα είναι τα μέρη στα οποία του απαγορεύεται η πρόσβαση.
Βέβαια δεν υπάρχει κανένας νόμος που να σε εμποδίζει να κυκλοφορείς στο Κολωνάκι: η οικονομική αδυναμία είναι αυτή που δεν σε αφήνει να κανείς κάτι περισσότερο από το να οδηγείς το παπί σου στους δρόμους του.
Δεν θα σου ρίξουν πόρτα αν δοκιμάσεις να κολυμπήσεις σε διάφορες γραφικές παραλίες της Αττικής: είναι η κλειστή πόρτα από το το ιερό δικαίωμα της ιδιοκτησίας του καπιταλιστή που έχτισε τη βίλα του πάνω στο κύμα που θα σε σταματήσει. Και στην Πολιτεία μπορείς να περπατήσεις και στο Καστρί και στην Εκάλη. Ακόμα κι αν δεν σε σταματήσει το σεκιούριτι (και η εργασία είναι ιερό δικαίωμα, το λέει και το σύνταγμα… ) γρήγορα θα αντιληφθείς ότι αυτά τα μέρη δεν είναι για σένα όσο δεν καταφέρνεις να γίνεις αφεντικό, κρατικός αξιωματούχος, σοβαρός μαφιόζος, Lifestyle παράσιτο ή έως ότου υπομονετικά βάλεις στην άκρη βασικούς μισθούς μερικών εκατοντάδων ετών.
Υπάρχουν μέρη που δεν είναι για όλους, που δεν είναι για αυτούς που βρίσκονται στην βάση της κοινωνίας. Που δεν είναι για τους πολλούς.
Πόσα είναι στην τελική αυτά τα μέρη; Θα αναρωτηθεί η κοινή λογική.
Ελάχιστα. Πραγματικά, πολύ λίγα σε όλη την ελληνική επικράτεια
Όπως ελάχιστοι είναι κι αυτοί που έχουν πλήρη πρόσβαση σε αυτά. Την δυνατότητα (γιατί εκεί είναι το θέμα και όχι στις αστικές κενοδοξίες περί “δικαιωμάτων”) να μπορέσουν να τους κάνουν χρήση.
Τα ελάχιστα αυτά μέρη στα οποία η “πλέμπα”, το “πόπολο”, οι προλετάριοι, (οι δικοί μας δηλαδή) δεν μπορούν να πάνε δεν είναι άλλο από τα συμβολικά “βασιλικά κτήματα” της εξουσίας, εκεί που η νέα αριστοκρατία της αστικής τάξης και του κράτους κυνηγάει τα δικά της, τα αποκλειστικά δικά της “ελάφια”, κατά το πρότυπο της φεουδαρχίας. Τόποι που εκτός από το να εξασφαλίζουν καλοπέραση και ασφάλεια για την άρχουσα τάξη, μέσα από καθεστώς της εξαίρεσης, συμβολίζουν την δύναμη και την εξουσία της παντού.
Και τι έγινε στην τελική, υπάρχουν πολύ καλύτερες αμμουδιές από την Ψαρού και μάλιστα τσάμπα. Η Αθήνα είναι γεμάτη μαγαζιά που όσοι έχουν ακόμα ένα μισθό μπορούν να πάνε, οι περισσότερες παραλίες στην αττική είναι ακόμα άχτιστες και χωρίς πλαζ.
Πράγματι υπάρχουν τόσα ελεύθερα βουνά που κάνουν την Αράχωβα να δείχνει δυστοπία με αυθαίρετα. Σε κανέναν από τους πολλούς (με εξαίρεση προφανώς αυτούς που τυχαίνει να ζούν εκεί που “ο βιομήχανος κλείνει μια παραλία”) δεν λείπουν τα κάθε λογής βασιλικά κτήματα. Δεν είναι αυτός ο λόγος που τα ζηλεύουν τόσοι πολλοί εκμεταλλευόμενοι και τα στραβοκοιτάνε κάποιοι άλλοι λίγοι.
Όπως δεν είναι αυτός και ο λόγος που πολιτικοί, καθεστωτικοί δημοσιογράφοι και διανοούμενοι ωρύονται για το “άβατο των Εξαρχείων”. Πέρα από ελάχιστους δεν έχουν κανένα λόγο να θέλουν να κυκλοφορήσουν στα Εξάρχεια.
Το πρόβλημα που αναδεικνύεται είναι πως αντίθετα από ότι πιστεύουν οι θαμώνες των “βασιλικών κτημάτων”, ούτε αυτοί τελικά έχουν άνετη πρόσβαση παντού στην κοινωνία την οποία δυναστεύουν.
Και το να υπάρχει στο εσωτερικό μιας κατακτημένης περιοχής ένας θύλακας εχθρικός για τους κατακτητές είναι πάντα, από την αυγή της οικονομικής εκμετάλλευσης και της πολιτικής εξουσίας ένα καμπανάκι κινδύνου.
Όποιος δεν εξαρτά την ενημέρωσή του από τα δελτία των 8.00 γνωρίζει καλά ότι την εξουσία στα Εξάρχεια την έχει το ελληνικό κράτος και το οικονομικό σύστημα που υπάρχει στην περιοχή είναι ο καπιταλισμός.
Ούτε εκεί αν δεν έχεις φράγκο μπορείς να φας σε ένα εστιατόριο, πολύ περισσότερο στους “Γιάντες”. Δεν υπάρχουν μπλόκα στους δρόμους, ούτε τελωνειακοί σταθμοί κατά την είσοδο (αν και υπάρχουν διμοιρίες των ΜΑΤ με το ανάλογο ύφος). Αρκετοί πλούσιοι ζουν στην περιοχή, ενώ η “ντόπια αστική τάξη του κρατιδίου” (βασικά η βιοτεχνία της διασκέδασης) μια χαρά κονομάει, μπορεί μάλιστα κατά καιρούς να πουλάει και (αληθινή ή μαϊμού) προοδευτικότητα για κάποια ζητήματα ενώ ταυτόχρονα δεν κολλάει ένσημα στους εργάτες της.
Αυτό που διαφοροποιεί τα Εξάρχεια είναι η ιστορική παρουσία του συγκεκριμένου πολιτικοκοινωνικού υποκειμένου και η σφραγίδα που άφησε επί δεκαετίες και αφήνει καθημερινά στην περιοχή. Ένα πολυσχιδές υποκείμενο το ισχυρότερο αλλά όχι πλειοψηφικό κομμάτι του οποίου είναι οι αναρχικοί ( μικρό κομμάτι του αναρχικού κινήματος σε επίπεδο πρωτεύουσας).
Από τις μεγαλύτερες γειτονιές διασκέδασης στο λεκανοπέδιο, συχνά υπο στρατιωτική αστυνομική κατοχή, τα Εξάρχεια είναι το αθηναϊκό μεταπολιτευτικό αντίστοιχο της “αριστερής όχθης” που φυτρώνει στις δυτικές μητροπόλεις. Με το underground στοιχείο, με τη νεολαία, με τη νύχτα,με τους “επαναστάτες” και με τις χιλιάδες αντιφάσεις που ενδημούν στις “αριστερές όχθες” και που συνήθως αποσιωπούνται στις ιστορικές αγιογραφίες τους.. Είναι μια συγκεκριμένη ισορροπία με υλικό όμως χαρακτήρα.
Αυτή η ισορροπία διάκειται εχθρικά σε ανθρώπους της εξουσίας, σε θεματοφύλακες του νόμου, σε φασίστες. Όσοι φαντάζονται ότι πρόκειται για κάποια τουριστική ατραξιόν μπορούν να βρεθούν σε κίνδυνο. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι εκεί επενδύει ένα μέρος της ζωής του ένα κομμάτι της κοινωνίας το οποίο έχει βρει σοβαρούς λόγους να αντιπαλεύει την εξουσία και τους ανθρώπους της. Εκεί η διάχυτη συνθήκη κάνει το ακριβό αυτοκίνητο στόχο αντί για ανταγωνιστικό πλεονέκτημα, οι επιδείξεις πλούτου δεν εκτιμώνται ιδιαίτερα, τουλάχιστον αυτές που δεν έχουν τη σοφία να μεταμφιεστούν σε μποέμ. Εκεί οι μαφιόζοι αναγκάζονται να βγουν από την αφάνεια “και να κάνουν πιο πέρα” γιατί κάποιοι κουτσά στραβά στέκονται απέναντί τους, εκεί ο αστυνομικός φυλάει κάπως τα νώτα του.
Εν κατακλείδι τα Εξάρχεια είναι μια κατακτημένη περιοχή, υπο πλήρη κρατικό έλεγχο και με συνθήκες άγριου καπιταλισμού στην οποία όμως έχει κερδηθεί ένα έδαφος ελευθερίας. Κι η ελευθερία δαγκώνει.
Είναι κατανοητό να σκανδαλίζεται ο κάθε πολιτικός ή δημοσιογράφος επειδή υπάρχει ένας τόπος που τον εχθρεύεται ακριβώς γιατί είναι στην κορυφή της πυραμίδας, ένας τόπος που η “αναγνωρισιμότητα” αντί να ανοίγει πόρτες φέρνει σφαλιάρες. Είναι λιγότερο κατανοητό αυτή η στάση να εκφράζεται από ανθρώπους της άλλης άκρης της πυραμίδας. Δεν είναι καθόλου κατανοητές διάφορες σχιζοφρενικές κριτικές που αντιμετωπίζουν τους αναρχικούς σαν κάποιου είδους κυβέρνηση των Εξαρχείων ή τα Εξάρχεια σαν την προδομένη Εδέμ της αναρχίας.
“Σοσιαλισμός” σε μία μόνο γειτονιά είναι ανέφικτος και μέχρι η κοινωνία να αποφασίσει να καταλάβει συνολικά “την γή της” είναι ελπίδα για την κοινωνία να υπάρχουν τόποι στον αστικό ιστό που η ζωή για τους από πάνω γίνεται λίγο πιο δύσκολη. Ακόμα κι αν αυτή η δυσκολία περιορίζεται στο να πρέπει να αλλάξουν εστιατόριο, ή να πρέπει να παρκάρουν την πόρσε σε κάποιο πάρκινγκ περιμετρικά ή να πρέπει να μεταφέρουν την πιάτσα των ναρκωτικών “πιο κάτω”.
Και για όλους τους λόγους είναι καλό να συνεχίσουν τα Εξάρχεια να είναι αυτό που είναι και να κάνουν τον εαυτό τους πολλά περισσότερα ακόμα.
Κι ακόμα καλύτερα, να γίνουν κι άλλα Εξάρχεια, σε άλλα σημεία της πόλης . Κι άλλοι τόποι πολιτικής ζύμωσης, κι άλλοι τόποι συγκέντρωσης ακηδεμόνευτης έκφρασης, κοινωνικού και πολιτικού πλούτου, να γίνουν περισσότερα τα μέρη στα οποία οι εμβληματικές φιγούρες της άλλης πλευράς του κοινωνικού πολέμου θα μπορούν να βγουν για λίγο από το πετσί του ρόλου του κυνηγού και να νοιώσουν όπως νοιώθουν οι πολλοί: θηράματα.
Llamamiento de la Coordinadora de acción contra la abolición del domingo como día festivo a una manifestación contra la abolición del domingo como día festivo, el domingo 3 de mayo, día de huelga en el sector del comercio.
Domingo 3 de mayo 2015: Huelga en el sector del comercio
No trabajamos, no compramos. Concentración de la huelga: A las 10:30h., en la esquina de las calles Ermú y Kornaru
Nuestra lucha justa y persistente contra la abolición del domingo como día festivo continúa. Al igual que nuestra lucha por defender nuestros intereses y derechos laborales, ¡de nuestra vida y dignidad! Esto se debe al hecho de que el gobierno, a pesar de sus promesas electorales y las “declaraciones de apoyo” a dicha lucha, que estamos dando hasta hoy (con batallas y no con palabras), y a pesar de las declaraciones programáticas supuestamente “claras” sobre la recuperación del domingo como festivo, todavía no ha abolido la relativa ley (que permite que las tiendas estén abiertas ocho domingos al año), sirviendo en realidad a los intereses de la patronal.
Sin embargo, los trabajadores y los luchadores mantiene una actitud de clase clara y agresiva, contra las demandas de la patronal y las planificaciones del Estado y del gobierno: ¡Los intereses comerciales por delante! ¡Ningún domingo las tiendas abiertas!
Exigimos la consolidación legislativa del domingo como día festivo. Por nuestra parte desde luego, desde el principio hemos dado por hecho que no había nada que se nos pudiera regalar, y nada que pudiéramos ganar a través de algún salvador que lucharía por nosotros o que prometería que nuestra lucha fuera victoriosa. Todo es conquistado con la organización y la lucha de los trabajadores.
En el sector del comercio (¡y en todas partes!) a romper el miedo y a luchar contra la horarios comerciales agotadores, las jornadas con los trabajadores estando de pie, el trabajo no remunerado, los contratos de trabajo individuales y humillantes, los “sueldos basura”, las modernas tratas de esclavos asalariados, los despidos vengativos, el terrorismo de la patronal.
Organización y resistencia en los lugares de trabajo. La solidaridad de clase es nuestra arma.
No nos falta el tiempo para comprar. Nos falta el dinero y el tiempo para vivir.
El domingo como día festivo ha sido conquistado con luchas y con luchas vamos a mantenerlo.
Coordinadora de acción contra la abolición del domingo como día festivo
Chamado da Coordenadora de ação contra a abolição do domingo como dia festivo para uma manifestação contra a abolição do domingo como dia festivo, no domingo, 3 de maio, dia de greve no setor do comércio.
Domingo, 3 de maio de 2015: Greve no setor do comércio
Não trabalhamos, não compramos. Concentração da greve: 10h30, na esquina das ruas Ermú e Kornaru.
Nossa luta justa e persistente contra a abolição do domingo como dia festivo continua. Tal como a nossa luta para defender os nossos interesses e direitos trabalhistas, de nossa vida e dignidade! Isto se deve ao fato de que o governo, apesar de suas promessas eleitorais e das “declarações de apoio” para essa luta, que estamos levando até hoje (com batalhas e não com palavras), e apesar das declarações programáticas supostamente “claras” sobre a recuperação do domingo como dia festivo, todavia ainda não aboliu a relativa lei (que permite que as lojas estejam abertas oito domingos por ano), na verdade servindo aos interesses da patronal.
No entanto, os trabalhadores e os lutadores mantêm uma atitude de classe clara e agressiva, contra as demandas da patronal e as planificações do Estado e do governo: Os interesses comerciais por último! Nenhum domingo com as lojas abertas!
Exigimos a consolidação legislativa do domingo como dia festivo. Para nós, desde o início assumimos que não havia nada que pudéssemos dar, e nada do que pudéssemos ganhar através de algum salvador que lutaria por nós ou que prometeria que nossa luta fosse vitoriosa. Tudo é conquistado com a organização e a luta dos trabalhadores.
No setor do comércio (e em todas as partes!) a romper o medo e a lutar contra os horários comerciais estressantes, as jornadas com os trabalhadores estando de pé, o trabalho não remunerado, os contratos de trabalho individuais e humilhantes, os “salários lixo”, as modernas relações de escravos assalariados, as demissões vingativas, o terrorismo dos patrões.
Organização e resistência nos locais de trabalho. A solidariedade de classe é a nossa arma.
Não nos falta o tempo para comprar. Nos falta o dinheiro e o tempo para viver.
O domingo como dia festivo foi conquistado com lutas e com luta vamos mantê-lo.
Coordenadora de ação contra a abolição do domingo como dia festivo
El domingo 5 de abril, día de huelga en el sector de comercio, la Coordinadora de acción contra la abolición del domingo como día festivo procedió a una serie de movilizaciones. También, este sería el primer domingo en que entraría en vigor la ley sobre la apertura de las tiendas en domingo. Por consiguiente, las movilizaciones realizadas tuvieron dos aspectos.
En Atenas desde las 9:00h se realizaron bloqueos en más de 40 tiendas en la calle más comercial de la ciudad. A las 10:30h se realizó la concentración que había sido convocada por la Coordinadora. La Asociación Sindical de Trabajadores en Librerías, Papelerías y Editoriales de la provincia del Ática realizó un bloqueo de la tienda de productos electrónicos Public, en la cual hay una librería. El sindicato de los trabajadores en Vodafone realizó un bloqueo en la tienda de Vodafone en las proximidades de la plaza mayor de Atenas.
Al mismo tiempo la colectividad “Trabajadores y trabajadoras en el sector del comercio”, la Asamblea de solidaridad con la trabajadora que fue despedida por la patronal de la cadena de supermercados AB Vasilopoulos, y la Coordinadora de Acción realizaron un bloqueo de seis horas del supermercado AB en el barrio de Jolargós, en el cual trabajaba la trabajadora despedida.
A las 15:00h terminaron los bloqueos y comenzó una marcha por el centro de Atenas. En el comunicado que emitió la Coordinadora de Acción se cita que la mayoría de los trabajadores participó en la huelga, al igual que una parte de la gente que había llegado al centro de Atenas para ver escaparates o para comprar algo. No obstante, no faltaron los gilipollas o los lacayos de la patronal de los grandes o pequeños negocios, quienes trataron de poner impedimentos a los bloqueos y los piquetes, y en algunos casos trataron de agredir a los huelguistas sin éxito.
Señalamos que al mismo tiempo que los miembros de estos colectivos, sindicatos de base, asambleas e iniciativas realizaban estas acciones combativas, tratando de anular en la práctica la tentativa de abolir el domingo como día festivo, la fracción sindical del autodenominado Partido Comunista se limitó a una marcha-paseo por la calle comercial, sin participar u organizar ninguna acción. Todos los medios de desinformación atacaron a los huelguistas y a los que participaron activamente en las movilizaciones, y elogiaron la actitud del Partido “Comunista”, calificándola de madura y responsable.
Llamamiento de la Coordinadora de acción contra la abolición del domingo como día festivo a una manifestación contra la abolición del domingo como día festivo, el domingo 3 de mayo, día de huelga en el sector del comercio.
Domingo 3 de mayo 2015: Huelga en el sector del comercio
No trabajamos, no compramos. Concentración de la huelga: A las 10:30h., en la esquina de las calles Ermú y Kornaru
Nuestra lucha justa y persistente contra la abolición del domingo como día festivo continúa. Al igual que nuestra lucha por defender nuestros intereses y derechos laborales, ¡de nuestra vida y dignidad! Esto se debe al hecho de que el gobierno, a pesar de sus promesas electorales y las “declaraciones de apoyo” a dicha lucha, que estamos dando hasta hoy (con batallas y no con palabras), y a pesar de las declaraciones programáticas supuestamente “claras” sobre la recuperación del domingo como festivo, todavía no ha abolido la relativa ley (que permite que las tiendas estén abiertas ocho domingos al año), sirviendo en realidad a los intereses de la patronal.
Sin embargo, los trabajadores y los luchadores mantiene una actitud de clase clara y agresiva, contra las demandas de la patronal y las planificaciones del Estado y del gobierno: ¡Los intereses comerciales por delante! ¡Ningún domingo las tiendas abiertas!
Exigimos la consolidación legislativa del domingo como día festivo. Por nuestra parte desde luego, desde el principio hemos dado por hecho que no había nada que se nos pudiera regalar, y nada que pudiéramos ganar a través de algún salvador que lucharía por nosotros o que prometería que nuestra lucha fuera victoriosa. Todo es conquistado con la organización y la lucha de los trabajadores.
En el sector del comercio (¡y en todas partes!) a romper el miedo y a luchar contra la horarios comerciales agotadores, las jornadas con los trabajadores estando de pie, el trabajo no remunerado, los contratos de trabajo individuales y humillantes, los “sueldos basura”, las modernas tratas de esclavos asalariados, los despidos vengativos, el terrorismo de la patronal.
Organización y resistencia en los lugares de trabajo. La solidaridad de clase es nuestra arma.
No nos falta el tiempo para comprar. Nos falta el dinero y el tiempo para vivir.
El domingo como día festivo ha sido conquistado con luchas y con luchas vamos a mantenerlo.
Coordinadora de acción contra la abolición del domingo como día festivo
Chamado da Coordenadora de ação contra a abolição do domingo como dia festivo para uma manifestação contra a abolição do domingo como dia festivo, no domingo, 3 de maio, dia de greve no setor do comércio.
Domingo, 3 de maio de 2015: Greve no setor do comércio
Não trabalhamos, não compramos. Concentração da greve: 10h30, na esquina das ruas Ermú e Kornaru.
Nossa luta justa e persistente contra a abolição do domingo como dia festivo continua. Tal como a nossa luta para defender os nossos interesses e direitos trabalhistas, de nossa vida e dignidade! Isto se deve ao fato de que o governo, apesar de suas promessas eleitorais e das “declarações de apoio” para essa luta, que estamos levando até hoje (com batalhas e não com palavras), e apesar das declarações programáticas supostamente “claras” sobre a recuperação do domingo como dia festivo, todavia ainda não aboliu a relativa lei (que permite que as lojas estejam abertas oito domingos por ano), na verdade servindo aos interesses da patronal.
No entanto, os trabalhadores e os lutadores mantêm uma atitude de classe clara e agressiva, contra as demandas da patronal e as planificações do Estado e do governo: Os interesses comerciais por último! Nenhum domingo com as lojas abertas!
Exigimos a consolidação legislativa do domingo como dia festivo. Para nós, desde o início assumimos que não havia nada que pudéssemos dar, e nada do que pudéssemos ganhar através de algum salvador que lutaria por nós ou que prometeria que nossa luta fosse vitoriosa. Tudo é conquistado com a organização e a luta dos trabalhadores.
No setor do comércio (e em todas as partes!) a romper o medo e a lutar contra os horários comerciais estressantes, as jornadas com os trabalhadores estando de pé, o trabalho não remunerado, os contratos de trabalho individuais e humilhantes, os “salários lixo”, as modernas relações de escravos assalariados, as demissões vingativas, o terrorismo dos patrões.
Organização e resistência nos locais de trabalho. A solidariedade de classe é a nossa arma.
Não nos falta o tempo para comprar. Nos falta o dinheiro e o tempo para viver.
O domingo como dia festivo foi conquistado com lutas e com luta vamos mantê-lo.
Coordenadora de ação contra a abolição do domingo como dia festivo
Σε απαγόρευση της διαδήλωσης προς το χώρο της διοργάνωσης του φετινού Madwalk 2015 προχώρησε η αστυνομία, καθώς διμοιρία των ΜΑΤ έκλεισε το δρόμο της πορείας που πραγματοποιήσαμε μαζί με αλληλέγγυους από σωματεία, εργατικές συλλογικότητες και συνελεύσεις γειτονιών με σκοπό να διαμαρτυρηθούμε έξω από το γκλαμουράτο σόου που διοργάνωσε ο επιχειρηματίας Ανδρέας Κουρής . Κατά πως φαίνεται, οι κυβερνήσεις μπορεί να αλλάζουν, αλλά τα ΜΑΤ εξακολουθούν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους αφιλοκερδώς στους μεγαλοεπιχειρηματίες και το κεφάλαιο.
Η συγκέντρωση διαμαρτυρίας που είχαμε αναγγείλει με δημόσιο κάλεσμα για την Τετάρτη 29 Απριλίου στις 7:30 μ.μ. ξεκίνησε στην αρχή του ενός από τους δύο δρόμους που οδηγούσαν στο «κτίριο 56» του «Ελληνικού Κόσμου» όπου πραγματοποιούνταν το φετινό Madwalk, επί της οδού Πειραιώς 260. Με πολλά πανό, τρικάκια και μοίρασμα ενημερωτικών κειμένων.
Στη συνέχεια, αποφασίσαμε να διασχίσουμε αυτό το δρόμο και να κατευθυνθούμε με πορεία προς το χώρο της διοργάνωσης, ένα σημείο εντελώς απομονωμένο από τον υπόλοιπο κόσμο με ερειπωμένα βιομηχανικά κτίρια, έδρα μεταφορικών εταιρειών που εκείνη την ώρα είχαν κλείσει και που διόλου τυχαία επέλεξε ο Ανδρέας Κουρής, προκειμένου να αποφύγει την ενοχλητική παρουσία μας. Αλλά και να ξεχάσει την υπόσχεση που του έχουμε δώσει ότι στο δρόμο και στα δικαστήρια θα μας βρίσκει συνέχεια μπροστά του, κάτι που μέχρι σήμερα τηρούμε ανελλιπώς.
Έχοντας αντιληφθεί την παρουσία μιας διμοιρίας των ΜΑΤ προχωρήσαμε συντεταγμένα φωνάζοντας συνθήματα. Μόλις φθάσαμε μπροστά σε μια από τις δύο διόδους που οδηγούσαν στο Madwalk, τα ΜΑΤ μας έκλεισαν κάθετα το δρόμο προτάσσοντας τις ασπίδες τους. Σε ερώτηση προς τον επικεφαλής αστυνομικό γιατί μας απαγορεύει τη διαδήλωση η απάντηση ήταν «γιατί έτσι!» και στη συνέχεια ότι εκτελεί εντολές των ανωτέρων του. Κι όταν του ζητήσαμε να επικοινωνήσει μαζί τους και να τους πει ότι είναι μια εργατική διαδήλωση με αίτημα την καταβολή των μισθών και των αποζημιώσεων από τον Ανδρέα Κουρή που διοργανώνει το σόου στο οποίο μας απαγορεύουν την πρόσβαση, μας απάντησε «εγώ δεν ξέρω κανένα Ανδρέα Κουρή».
Ετσι, έχοντας έρθει για πολλοστή φορά αντιμέτωποι με τον αυταρχισμό και την καταστολή -με αποκορύφωμα τις διαδηλώσεις μας έξω από τη Eurovision-, υποχωρήσαμε λίγα μέτρα πίσω επιχειρώντας να προσεγγίσουμε το χώρο μέσω της δεύτερης διόδου και συγκεκριμένα του πάρκινγκ του κτιρίου που γινόταν το Madwalk. Αιφνιδιάζοντας τα ΜΑΤ, που έδωσαν αγώνα δρόμου σε άτσαλο έδαφος και πέφτοντας κάτω κάποιοι από αυτούς, προκειμένου να στήσουν ακόμη ένα τείχος για να μην πλησιάσουμε πιο κοντά. Τόση ήταν η μανία τους κι αυτές οι εντολές τους για να προστατέψουν μια κερδοφόρα εμπορική διοργάνωση ενός ιδιώτη επιχειρηματία!
Το νέο σημείο που μας απέκλεισαν τα ΜΑΤ προκάλεσε κυκλοφοριακό χάος για τα πολυτελή αυτοκίνητα με τους «εξέχοντες» καλεσμένους, μεταξύ των οποίων και οι Βαρδιονογιάννηδες, που κατέφθαναν στους στενούς κάθετους και παράλληλους δρόμους που οδηγούσαν προς το Madwalk, με τους δεκάδες παρκαδόρους να τρέχουν πανικόβλητοι προς όλες τις κατευθύνσεις και αναγκάζοντας κάποιες απαστράπτουσες προσερχόμενες να χαλάσουν τα… τακούνια τους. Κι όλα αυτά, συνέβαιναν με αποκλειστική ευθύνη της αστυνομίας. Την ίδια ώρα που μια ακόμη διμοιρία αποβιβαζόταν στη Πειραιώς με σκοπό να ενισχύσει την πρώτη και που άλλη μία καραδοκούσε μέσα στην κλούβα της, λίγο πιο μακριά στο ύψος της οδού Χαμοστέρνας.
Στην πραγματικότητα οι κυβερνήσεις πέφτουνε μα, τα ΜΑΤ παραμένουν. Όπως και με την προηγούμενη κυβέρνηση, έτσι και με την τωρινή, για να προσφέρουν τις ένοπλες υπηρεσίες τους στο κεφάλαιο και στους επιχειρηματίες. Παρόλη την αλλαγή του νομοθετικού πλαισίου, σύμφωνα με την οποία οι ιδιώτες που θέλουν αστυνομική προστασία πρέπει να την πληρώνουν, οι οπλισμένοι λεγεωνάριοι ήταν εκεί αμισθί για να εμποδίσουν την πρόσβασή μας και να προστατέψουν τον Ανδρέα Κουρή και τους πάμπλουτους καλεσμένους του από την αρνητική δημοσιότητα. Αψηφώντας ότι αυτός παρανομεί φεσώνοντας τους πάντες, ακόμη και το Δημόσιο και ότι εμείς ως απλήρωτοι απολυμένοι ζητάμε στοιχειωδώς το δίκιο μας.
Και καλά, τις σχέσεις του Ανδρέα Κουρή με υψηλά ιστάμενους και με τον απερχόμενο υπουργό Δημόσιας Τάξης, Βασίλη Κικίλια τις γνωρίζουμε και είναι απαθανατισμένες στο φωτογραφικό φακό, οπότε μπορούσαμε να κατανοήσουμε το πώς στο πρόσφατο παρελθόν υπεράριθμες αστυνομικές δυνάμεις προστάτευαν τα σόου που διοργάνωνε, παρόλο που όλες οι διαμαρτυρίες μας ήταν πάντα ειρηνικές – και ήταν πάμπολλες.
Αυτό που, όμως, αναρωτιόμαστε είναι ποια είναι η θέση του υπουργού Εργασίας Πάνου Σκουρλέτη στα γεγονότα που παραθέτουμε, ο οποίος γνωρίζει από πρώτο χέρι την υπόθεσή μας και, τελικά, ποιες είναι οι σχέσεις του Ανδρέα Κουρή και με ποια στελέχη της σημερινής κυβέρνησης, έτσι ώστε να μπορεί ακόμη και σήμερα να κινεί τα νήματα σε τέτοιο βαθμό που τα ΜΑΤ να πέφτουν (στην κυριολεξία) στα πόδια του απαγορεύοντας μια εργατική κινητοποίηση, κατά τα λοιπά, μόλις δυο μέρες πριν από την Εργατική Πρωτομαγιά…
Συνέλευση Απολυμένων από τα καταστήματα Metropolis
Ακολουθούν περισσότερες φωτογραφίες από τη διαδήλωση:
Μαζικά ήταν τα καλέσματα από μαχητικά σωματεία και συλλογικότητες για την Πρωτομαγιά. Μαζική ήταν και η ανταπόκριση της εργατικής τάξης, που έδωσε δυναμικά το παρών στις συγκεντρώσεις – πορείες, τιμώντας τον αιματοβαμμένο αγώνα και συνεχίζοντας τον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση.
Για μια ακόμη Κυριακή, στις 3 Μάη τα μαγαζιά ήταν ανοιχτά και αυτή τη φορά με το καταναλωτικό δέλεαρ των εαρινών εκπτώσεων. Οι εργαζόμενοι στο Εμπόριο βρέθηκαν στους δρόμους διεκδικώντας την άμεση νομοθετική κατοχύρωση της αργίας, και δήλωσαν για ακόμα μια φορά ότι η Κυριακάτικη αργία με αγώνες κατακτήθηκε, με αγώνες θα περιφρουρηθεί και θα κατοχυρωθεί.
Δείτε εδώ αναλυτικά την ανταπόκριση από την απεργία της Κυριακής
Οι νοσοκομειακοί γιατροί του ΕΣΥ στην Κέρκυρα ξεκίνησαν επίσχεση εργασίας από 29/4 και λειτουργία με προσωπικό ασφαλείας. Σε ανακοίνωσή τους περιγράφεται γλαφυρά η διάλυση στο χώρο της υγείας, με υποστελέχωση που αγγίζει σχεδόν το 50% των προβλεπόμενων θέσεων, με υπερανταντικοποίηση εργασίας και μάλιστα με απλήρωτη εργασία και πολλά ακόμα.
Απλήρωτοι όμως από το Φλεβάρη είναι και 13 εργαζόμενοι στην Παιδοψυχιατρική Κλινική του Πανεπιστημιακού Γενικού Νοσοκομείου Ηρακλείου(ΠΑΓΝΗ). Από τους 16 εργαζόμενους μόλις 3 έχουν σταθερή και μόνιμη εργασία, με τους υπόλοιπους να είναι όμηροι του καθεστώτος ολιγόμηνων συμβάσεων.
Δίωρες στάσεις εργασίας την Τετάρτη 29 και την Πέμπτη 30 Απρίλη πραγματοποίησαν οι εργαζόμενοι της «Χαλυβουργικής» στην Ελευσίνα, αντιδρώντας στις ανακοινώσεις της διοίκησης ότι θα προχωρήσει σε 100 απολύσεις. Η εργοδοσία πρότεινε σε 100 εργαζόμενους να αποχωρήσουν «οικειοθελώς», δίνοντας το ανάλογο «κίνητρο», ενώ ξεκαθάρισε πως αν δεν δεχτούν, θα προχωρήσει με απολύσεις 5% κάθε μήνα, όπως της επιτρέπει ο νόμος.
Η συλλογικότητα Attack διοργάνωσε εκδήλωση – συζήτηση με θέμα: «ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ ο εφιάλτης της ανεργίας και η δίνη της επισφάλειας. Η γενιά μας μπορεί να ΝΙΚΗΣΕΙ !» με ομιλητές από σωματεία και συλλογικότητες. Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 02 Μάη.
Τρίωρη στάση εργασίας και συγκέντρωση διαμαρτυρίας πραγματοποίησαν οι εργαζόμενοι στο ΕΚΒΑΑ (πρώην ΙΓΜΕ) την περασμένη Τετάρτη, διεκδικώντας την κατάργηση του ΕΚΒΑΑ και επανασύσταση του ΙΓΜΕ.
Παρασκευή 24/4 πραγματοποιήθηκε επίσης κινητοποίηση στη ΜΚΟ “Ασπίδα του Δαυίδ”. Οι εργαζόμενοι καταγγέλλουν τη μετατροπή των συμβάσεων σε ορισμένου χρόνου μερικής απασχόλησης ενώ η εργοδοσία τους ανάγκαζε να εργάζονται σε πλήρες ωράριο, τις απολύσεις που ακολούθησαν μετά την κινητοποίηση των εργαζομένων, τρομοκρατία για να υπογράφουν οι εργαζόμενοι άδειες άνευ αποδοχών και άλλα αναίσχυντα. Οι εργαζόμενοι πραγματοποιούν δράσεις και έχουν καταφύγει στην επιθεώρηση εργασίας και τότε η εργοδοσία φρόντισε μάλιστα διακριτικά να τους ενημερώσει για τις σχέσεις που διατηρεί με όλα τα κόμματα αλλά και με τη Χρυσή Αυγή. Όμως οι εργαζόμενοι δεν τρομοκρατούνται από τα φασισταριά και συνεχίζουν τον αγώνα τους.
Ανερυθρίαστα το Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης και μέλη του ΔΣ του σωματείου εργαζομένων στην ΕΛΒΟ, έκαναν μήνυση σε δυο εργάτες της ΕΛΒΟ γιατί σε ανακοίνωση της παράταξης «Πρωτοβουλία για την Ενότητα εργαζομένων ΕΛΒΟ» που συμμετέχουν, ασκώντας κριτική στις συνδικαλιστικές ηγεσίες τους αποκάλεσαν με την κοινή ονομασία τους, δηλαδή «εργατοπατέρες»!
Το Σωματείο Βάσης Εργαζομένων σε ΜΚΟ έκλεισε τα πέντε χρόνια λειτουργίας. Μέσα από τις δράσεις τους, διεκδικούν την αναγνώριση του εργασιακού καθεστώτος τους αντίθετα με την εργοδοτική στάση που συχνά πυκνά αναφέρονται σε «εθελοντές» και ό,τι άλλο, καταγγέλλουν την μαύρη εργασία και τις απολύσεις, και δηλώνουν ότι παραμένουν σε ετοιμότητα και θα φροντίζουν σε κάθε περίπτωση εργοδοτικής αυθαιρεσίας, αυτή θα «απαντάται άμεσα και να καταγγέλλεται δημόσια».
Η Συνέλευση Απολυμένων από τα καταστήματα Metropolis πραγματοποίησαν συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από το Madwalk την Τετάρτη 29 Απριλίου. Ο Ανδρέας Κουρής που έχει φεσώσει εργαζόμενους και δημόσιο, εξακολουθεί ανεμπόδιστα να γεμίζει τις τσέπες του διοργανώνοντας φιέστες. Οι απολυμένοι των Metropolis όπως κάνουν τα 3 τελευταία χρόνια σε κάθε διοργάνωση που πραγματοποιεί ο Κουρής, συνεχίζοντας τον επίμονο αγώνα και μέχρι να υποχρεωθεί να καταβάλει τους μισθούς και τις αποζημιώσεις που οφείλει, θα βρίσκονται παρόντες σε κάθε του φιέστα.
Η εταιρεία ΑΦΟΙ Κωνσταντακάτου προσπαθεί επίσης να πτωχεύσει δικαστικά, με τις τράπεζες να προγραμματίζουν εκποίηση της περιουσίας της μέσα στο μήνα, οδηγώντας τους εργαζόμενους στην ανεργία και μάλιστα χωρίς να έχουν λάβει τα δεδουλευμένα τους. Οι εργαζόμενοι είναι σε επίσχεση εργασίας από τον Ιανουάριο και αγωνίζονται ακόμα για την καταβολή των δεδουλευμένων τους.
Σε στάση εργασίας από τις 12 έως τις 3 το μεσημέρι και παράσταση διαμαρτυρίας στο υπουργείο Υγείας προχώρησαν στις 28/4 οι εργαζόμενοι του Ελληνικού Κέντρου Ψυχικής Υγιεινής και Ερευνών (ΕΚΕΨΥΕ). Καταγγέλλουν πως διανύουν τον δεύτερο μήνα χωρίς καταβολή της μισθοδοσίας τους.
Σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις προχωρούν οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα των δημόσιων σχολείων και στα εργολαβικά συνεργεία. Την Τετάρτη 6 Μάη προχωρούν σε κινητοποιήσεις έξω από το υπουργείο Εσωτερικών, διεκδικώντας μεταξύ άλλων να σταματήσει το καθεστώς της εργολαβίας, να καταβληθούν τα δεδουλευμένα.
Η Ελευθεριακή Συνδικαλιστική Ένωση συνεχίζει το κάλεσμα για μποϊκοτάζ στον Ιανό, θυμίζοντας την εργοδοτική αυθαιρεσία, τις εκδικητικές απολύσεις, τον κανιβαλισμό μέσω scanners, και φυσικά την καταστολή. Το μποϊκοτάζ θα συνεχίσει μέχρι να ανακληθούν οι απολύσεις, να καταργηθούν τα scanners, και να αποσυρθούν οι μηνύσεις.
Απίστευτη εργοδοτική τρομοκρατία στα Everest. Η εργοδοσία λέγοντας ψέματα σε εργαζόμενη ότι πάει για εκπαίδευση την οδήγησαν και την κράτησαν σαν όμηρο στα κεντρικά γραφεία. Με περίσσιο θράσος της έδειξαν βίντεο παρακολούθησης των εργαζόμενων και με την αιτιολογία ότι δεν έκοψε απόδειξη 2 ευρώ ενώ έβαλε τα χρήματα στο ταμείο, απαίτησαν να υπογράψει ότι παραιτείται οικειοθελώς για να μην καταβάλλουν αποζημίωση. Την κράτησαν υπό διαρκή πίεση και απειλές, δεν την άφηναν να τηλεφωνήσει και η εργαζόμενη τρομοκρατημένη υπέγραψε παραίτηση για να μπορέσει να φύγει. Όταν έφυγε και συνειδητοποίησε τι υπέστη κατήγγειλε το γεγονός στην επιθεώρηση εργασίας, και με την υποστήριξη του Σωματείου Σερβιτόρων Μαγείρων του οποίου είναι μέλος, πραγματοποιήθηκε παρέμβαση στο κατάστημα Everest στην Αγ. Μελετίου, όπου εργαζόταν, μετά την πορεία για την Πρωτομαγιά μαζί με αλληλέγγυους.
Ελεύθεροι οι μαστροποί της αλυσίδας Χωριάτικο. Κρίθηκαν μεν ένοχοι για τα αδικήματα της εγκληματικής οργάνωσης και της σωματεμπορίας, αλλά οι ποινές που επιβλήθηκαν από την αστική δικαιοσύνη προκαλούν οργή. Η μεγαλύτερη ποινή κάθειρξης είναι 12,5 έτη, αλλά όλοι έχουν αφεθεί ελεύθεροι με περιοριστικούς όρους και με την μεγαλύτερη εγγύηση να φτάνει τα 200.000 ευρώ, ποσό αστείο για σωματέμπορους. Σημειώνουμε ότι αναγνωρίστηκε στα καθάρματα το ελαφρυντικό του προτέρου εντίμου βίου, παρά το γεγονός ότι αφορά σε ένα κύκλωμα trafficking που ελέγχει το 80% των εκδιδομένων γυναικών στην Ελλάδα, αλλά και διασυνδέσεις τους ως χρηματοδότες της χρυσής αυγής.
Συνεχίζεται η δίκη των βασανιστών του Ουαλίντ Τάλεμπ, με μαρτυρίες που ανατριχιάζουν αλλά και με στοιχεία δεν προκαλούν καμία έκπληξη. Κατά την Τρίτη ημέρα εκδίκασης, ο αδερφός του Ουαλίντ κατέθεσε τη συμμετοχή του δεύτερου κατηγορούμενου στη Χρυσή Αυγή, και τα όσα φριχτά υπέστη ο αδερφός του από τους βασανιστές του. Η δίκη συνεχίζεται με πλήθος αλληλέγγυων και δράσεις αλληλεγγύης.
Ανατριχιαστικά όμως είναι και τα στοιχεία που παρουσιάστηκαν σε ημερίδα του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου με θέμα «Υγεία και Ασφάλεια στο Χώρο Εργασίας της Πρωτοβάθμιας Υγείας». Όπως επισημάνθηκε το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι τα κρυμμένα εργατικά ατυχήματα αυτά δηλαδή που δεν δηλώνονται αλλά και η απουσία φορέα καταγραφής και άρα η απουσία τεκμηριωμένων στοιχείων σχετικά με τις επαγγελματικές νόσους. Όπως πολύ σωστά τονίστηκε «δεν έχουμε να κάνουμε με εργατικά ατυχήματα αλλά με προσχεδιασμένα εγκλήματα τα οποία έχουν να κάνουν με την εργασία δηλαδή με μια δεδομένη διαδικασία.» Σε ευρωπαϊκό επίπεδο με στοιχεία του 2007, κάθε 3,5 λεπτά σημειώνεται μια εργοδοτική δολοφονία.
Σήμερα, Κυριακή 3 Μάη, ημέρα απεργίας στον κλάδο του εμπορίου, το«Συντονιστικό Δράσης ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης Αργίας και τα «απελευθερωμένα» ωράρια» προχώρησε και πάλι σε μια σειρά δυναμικών απεργιακών κινητοποιήσεων.
Από τις 9:00 το πρωί ξεκίνησαν απεργιακές περιφρουρήσεις σε μεγάλα καταστήματα στην Ερμού όπου σταδιακά επεκτάθηκαν στο μεγαλύτερο μέρος της Ερμού με αποτέλεσμα να κλείσουν δεκάδες μικρά και μεγάλα καταστήματα. Στις 10:30 ήταν το δημοσιοποιημένο κάλεσμα του «Συντονιστικού Δράσης» και των «Εργαζομένων στον κλάδο του εμπορίου» για απεργιακή συγκέντρωσηστη συμβολή των οδών Ερμού και Κορνάρου. Παράλληλα ο «Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου – Χάρτου Αττικής» πραγματοποιούσε και πάλι απεργιακή περιφρούρηση στο Public του Συντάγματος. Στην αρχή της Σταδίου το σωματείο της «Wind» έκανε αποκλεισμό στο κατάστημα της Wind.
Στις απεργιακές περιφρουρήσεις η στάση των συναδέλφων/ισσών ήταν θετική. Έγιναν αρκετές συζητήσεις με τους εργαζόμενους ενώ δεν ήταν λίγοι αυτοί που στάθηκαν έξω από τα καταστήματα συμμετέχοντας με αυτόν τον τρόπο στην απεργιακή συγκέντρωση. Επίσης ένα κομμάτι των καταναλωτών, μετά και από τη δική μας ενημέρωση, στήριζε με τη στάση του τον αγώνα. Δεν έλειψαν όμως και κανιβαλικές συμπεριφορές «αγανακτισμένων» καταναλωτών και αφεντικών, οι οποίοι έφτασαν μέχρι και σε προπηλακισμούς προς τις απεργιακές περιφρουρήσεις.
Στις 14:00 το μεσημέρι έληξαν οι απεργιακές περιφρουρήσεις και ακολούθησεπορεία που διέσχισε όλη την Ερμού και κατέληξε στο Μοναστηράκι. Κατά τη διάρκεια της απεργιακής συγκέντρωσης λειτουργούσε μικροφωνική, μοιράστηκαν χιλιάδες κείμενα του «συντονιστικού δράσης» (ελληνικό,αγγλικό) και των «εργαζομένων στον κλάδο του εμπόριου» (orthostasia) και πετάχτηκαν χιλιάδες τρικάκια.
Ο αγώνας ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας και στη συνολική επίθεση που ως εργαζόμενοι δεχόμαστε συνεχίζεται!
Τα εργατικά συμφέροντα μπροστά! Καμία Κυριακή τα μαγαζιά ανοιχτά!
Απαιτούμε νομοθετική κατοχύρωση της Κυριακάτικης Αργίας.
> ακολουθούν κάποιες ενδεικτικές εικόνες από την όλη κινητοποίηση – στη συνέχεια θα δημοσιευθούν κι εδώ περισσότερες εικόνες από τις απεργιακές περιφρουρήσεις και την πορεία
Σύντροφοι εργάτες/τριες! Οργανώσεις, συνδικάτα και σωματεία εργαζομένων!
Θερμούς χαιρετισμούς από το καντόνι του Κομπανί, το καντόνι της επανάστασης, της αντίστασης και των μαρτύρων, 1η Μάη, η μέρα μνήμης του αγώνα και της αντίστασης των εργαζομένων ενάντια στην τυρρανία, την καταπίεση και την εκμετάλλευση του καπιταλισμού!
Η επανάσταση στη Ροτζάβα, υπήρξε μια ιστορική αφετηρία στον αγώνα των εργαζομένων και των καταπιεσμένων στη μέση ανατολή και στον υπόλοιπο κόσμο, για την επαναδιεκδίκηση της πολιτικής αρχής. Και ήταν μια επανάσταση των γυναικών, των νέων και των εργαζομένων για να εγκαθιδρύσουν ένα νέο σύστημα που θα βασίζεται στη μεταφορά της εξουσίας στο λαό, μιας και αποτελεί τον πραγματικό ιδιοκτήτη της. Όπως και η αντίστασή μας ενάντια στους τρομοκράτες του Ισλαμικού Κράτους και στους διεθνείς υποστηρικτές τους δεν διεξάγεται μόνο για την προστασία της ζωής και της αξιοπρέπειας των ανθρώπων μας, αλλά και για την υπεράσπιση των επιτευγμάτων της επανάστασης και την αυτοανάδειξη ενός συστήματος που βασίζεται στη ριζοσπαστική δημοκρατία και στην εξάλειψη των ιεραρχικών οργανώσεων.
Σήμερα, χάρη στις ηρωικές μάχες των συντρόφων μας στις “μονάδες λαϊκής προστασίας” (YPG) και στις “γυναικείες μονάδες προστασίας” (YPG), οι τρομοκράτες εκδιώχθηκαν από την πόλη, οι επιθέσεις τους όμως στα προάστια και ο αποκλεισμός των δρόμων του καντονιού συνεχίζονται. Η αντίστασή μας έχει εισέλθει σε μια νέα πιο δύσκολη φάση και αυτή είναι η φάση της αποκατάστασης της κοινωνικής ζωής στο Κομπανί, κάτω από εμπάργκο, μια κατάσταση υπό την οποία περισσότερο από 80% των δομών και των ζωτικών υποδομών της πόλης έχουν καταστραφεί.
Η ιστορία της ταξικής πάλης δείχνει ότι η ένωση των εργαζομένων δεν έχει γεωγραφικά εμπόδια, όπως αναγνωρίζουμε και από την αντίστασή μας ενάντια στην βάρβαρη τρομοκρατία και τους διεθνείς υποστηρικτές της, ως αντίσταση που υποστηρίζει όλους τους λαούς του κόσμου. Θεωρούμε ότι, η επανάσταση, καθώς παρενοχλεί τα θεμέλια της κυριαρχίας και θεμελιώνει έναν καινούριο κόσμο, εξασφαλίζοντας το σεβασμό, την ελευθερία και την ισότητα για όλους τους λαούς, απαιτεί πράξη και τρομακτικό αγώνα. Με τον ίδιο τρόπο, η διεθνής αλληλεγγύη των εργαζομένων, είναι η ιστορική αναγκαιότητα και το υλικό πεδίο για να υπερασπιστούμε τα επιτεύγματα της τάξης μας και να αγωνιστούμε χέρι με χέρι ενάντια στην κυριαρχία και στην καταπίεση του καπιταλισμού.
Εμείς οι εργαζόμενοι και η ένωση του καντονιού του Κομπανί, εις μνήμην των ελευθεριακών και εξισωτικών αγώνων των εργαζομένων και των καταπιεσμένων σε όλο τον κόσμο, και εκτιμώντας την υποστήριξη και την αλληλεγγύη στην αντίστασή μας ενάντια στην επίθεση των τρομοκρατών, καλούμε τους εργαζόμενους συντρόφους μας, τα συνδικάτα, τα σωματεία και όλους τους ελευθεριακούς, να συμμετάσχουν πρακτικά στην αλληλεγγύη στην επανάσταση στη Ροτζάβα και στο Κομπανί, και σας καλούμε να συνδράμετε σ’ αυτήν την ιστορική κατάσταση προκειμένουν να υπερασπιστούμε τα επιτεύγματα της επανάστασης!
Ζήτω οι ελευθεριακοί αγώνες των λαών του κόσμου!
Ζήτω η διεθνής ένωση των εργαζομένων του κόσμου!
Η Διοίκηση του καντονιού του Κομπανύ.
Ακολουθεί το αγγλικο κείμενο:
1 May 2015 (English)
Worker comrades! Organizations, syndicates and trade unions of workers!
With warm regards of workers from Canton of Kobanê, the Canton of revolution, resistance and martyrs, on first of May, the commemorating day of struggle and resistance of Workers against tyranny and oppression, and exploitation of capitalism!
The revolution of Rojava, was a historical departure point in workers’ and oppressed people’s struggle in the middle east and all over the world, to repossess the political authority; and it was the revolution of women, youth and workers to establish a new system based on transition of power to people as the true owners of it. As well as our resistance against ISIS-terrorists and their international supporters is not only to protect our people’s human life and dignity, but also is the resistance to defend the achievements of revolution and self-demonstration-system which is based on radical democracy and elimination of hierarchical organizations.
Now, through heroic battles of our comrades in “protect units of people” (YPG) and “protect units of women” (YPJ), terrorists are driven out from the city, but attacks on suburbs areas and blocking of the canton’s roads is still continuing. Our resistance has entered a new more difficult phase and that is the phase of restoring social life to Kobanê, under attack and economical and logistical siege, such situation in which more than 80% of the city’s structures and vital infrastructures have been destroyed.
The history of class struggle shows that the union of the workers has no geographical boundaries, as we recognize our resistance against savage terrorism and its international sponsors, as the resistance in representation of all people throughout the world. We believe that, the revolution, as disrupting the foundations of dominance and founding a new world, ensuring respect and freedom and equality for all of the people, requires practice and fierce struggle. The same way, the international solidarity of workers, is the historical necessity and a material field to defend the class achievements and to struggle shoulder by shoulder against domination and oppression of capitalism.
We, the workers and association of the Canton of Kobanê, commemorating workers’ and oppressed people’s libertarian and egalitarian struggles all over the world, and appreciating your support and solidarity with our resistance against terrorist attacks, invite our worker comrades, syndicates, trade unions and all the libertarians, to participate the practical solidarity with the revolution of Rojava and the resistance of Kobanê, and invite you to join us in this historical situation to protect the achievements of the revolution!
Long live libertarian struggles of people around the world!
Long live international union of the workers of the world!
