Μοτοπορεία στο κέντρο της πόλης πραγματοποίησαν αλληλέγγυοι στον αγώνα της ΒΙΟΜΕ, στον αγώνα των εργατών να συνεχίσουν την επαναλειτουργία του εργοστασίου κάτω από εργατική αυτοδιεύθυνση παρά τις συνεχιζόμενες επιθέσεις που δέχονται από πλευράς της εργοδοσίας. Αλληλέγγυοι από διάφορους κοινωνικούς χώρους φώναξαν συνθήματα ενώ παράλληλα στις μηχανές και στα αμάξια που συμμετείχαν στην μοτοπορεία αναρτήθηκαν πανό με  συνθήματα με κυριότερο το «Κάτω τα χέρια από τη ΒΙΟΜΕ», «Η ΒΙΟΜΕ στα χέρια των εργατών –Αυτοδιεύθυνση παντού».

Να υπενθυμίσουμε ότι μετά την πρόσφατη ανεπιτυχή προσπάθεια της προηγούμενης εργοδοσίας του εργοστασίου -η οποία  εγκατέλειψε στην κυριολεξία εργοστάσιο και εργαζόμενους πριν δύο χρόνια – να επανέλθει το εργοστάσιο στα χέρια της, οι εργαζόμενοι έχουν αντιμετωπίζουν σήμερα μια νέα επίθεση.  Πρόκειται για την αίτηση πτώχευσης της ΒΙΟΜΕ που κατέθεσε η  ΑΓΕΤ Ηρακλής (ανήκει στην πολυεθνική Lafarge) για χρέη 130.000 ευρώ και η οποία έγινε δεκτή. Οι εργαζόμενοι αναμένεται να καταθέσουν μετά την καθαρογράφηση της απόφασης αίτημα τριτανακοπής ζητώντας την μη εφαρμογή της απόφασης μέχρι την εκδίκαση της .

Όπως τονίζει ο Χρ. Μανούκας, μέλος της Πρωτοβουλίας αλληλεγγύης η αποδοχή της αίτησης πτώχευσης της ΒΙΟΜΕ συνιστά τεράστια αντίφαση σε σχέση με την απόρριψη από τα δικαστήρια της αίτησης της προηγούμενης διοίκησης να επανέλθει στο εργοστάσιο. «Το δικαστήριο ζητά από την μία να συσταθεί προσωρινή διοίκηση αποδεχόμενο το αίτημα των εργαζομένων και οικονομικό έλεγχο στα χρέη της εταιρείας και από την άλλη αποδέχεται την αίτηση πτώχευσης από την ΑΓΕΤ Ηρακλής για ένα γελοίο ποσό την στιγμή που τα χρέη της ΒΙΟΜΕ ανέρχονται στα 23 εκατ» συνεχίζει και προσθέτει «Η μοτοπορεία συνιστά μια πρώτη απάντηση στις προσπάθειες να κλείσει το εργοστάσιο. Κατά την γνώμη μας η προσπάθεια πτώχευσης της ΒΙΟΜΕ εκ μέρους της ΑΓΕΤ Ηρακλής αποδεικνύει ότι η τελευταία παίζει το παιχνίδι της εργοδοσίας» καταλήγει ο Χρ. Μανούκας.
Οι εργαζόμενοι επισημαίνουν ότι αν προχωρήσει η αίτηση πτώχευσης της ΒΙΟΜΕ αυτό θα συνιστά απολύσεις χωρίς αποζημίωση και έξωση των εργαζομένων από το εργοστάσιο.

Σε αυτή τη φάση που βρισκόμαστε απαντάμε στα απανωτά χτυπήματα που δεχόμαστε, τονίζει ο εκπρόσωπος των εργαζομένων» Μ. Αναγνώστου. «Χρησιμοποιούν δικαστικές μεθόδους γιατί έχουν την δύναμη και τα χρήματα να κάνουν πολλά δικαστήρια. Εμείς απαντάμε με πολιτικό τρόπο και υποσχόμαστε με τον ίδιο τρόπο να απαντάμε καις το μέλλον. Έχουμε κάνει όλα τα πολιτικά βήματα για να βρεθεί λύση και να λειτουργήσει ξανά το εργοστάσιο. Για ότι συμβεί από εδώ και πέρα υπεύθυνοι είναι αυτοί που προκαλούν το κοινό αίσθημα. Δεν μας μένει άλλος δρόμςο από τον δρόμο του αγώνα και πιστεύουμε ότι θα νικήσουμε γιατί έχουμε την κοινωνία με το μέρος μας».
Σύμφωνα με τον ίδιο, το εγχείρημα της αυτοδιαχείρισης συνιστά την μοναδική λύση «για να μην πτωχεύσει η κοινωνία, για να επιβιώσουμε εμείς, οι οικογένειές μας και οι εργαζόμενοι που βρίσκονται σε παρόμοια κατάσταση»
Η μοτοπορεία κατέληξε στο εργοστάσιο της ΒΙΟΜΕ όπου στα πλαίσια του φεστιβάλ “Άμεσης Δημοκρατίας” ανέβηκε η θεατρική παράσταση «Αντιγόνη» από την ομάδα “Theatre de Votanique”, με ελεύθερη είσοδο.
Να υπενθυμίσουμε ότι με αφορμή την Αντιγόνη του Σοφοκλή, η θεατρική ομάδα “theatre de Votanique”, πατώντας πάνω στον γνωστό μύθο, προσπαθεί να αποκρυπτογραφήσει, διασκευάζοντας το κείμενο, τις σχέσεις ατόμου και κράτους στα πρόσωπα της Αντιγόνης και του Κρέοντα αντίστοιχα.

Οι αλληλέγγυοι έδωσαν νέο ραντεβού στις 6 του Σεπτέμβρη στην Καμάρα στις κινητοποιήσεις για την ΔΕΘ και στις 7 του Σεπτέμβρη, το πρωί της Κυριακής διοργανώνεται μεγάλη συνάντηση των κινημάτων στον χώρο του εργοστασίου.

Αναδημοσίευση από: http://www.alterthess.gr/content/motoporeia-allileggyis-stin-viome

Η αλήθεια για το ΠΟΓΚΡΟΜ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ

Το βράδυ της Τετάρτης 18/06 η συνέλευση του Συντονιστικού Κατοίκων ΝΦ-ΝΧ αποφάσισε να αναβάλει για μια μέρα την εκδήλωσή του, από Πέμπτη σε Παρασκευή, λόγω της αντισυγκέντρωσης της Original. Οι υπάλληλοι του Μελισσανίδη ανανέωσαν  με τη σειρά τους  την αντισυγκέντρωση για την ίδια μέρα, στο ίδιο μέρος, μια ώρα νωρίτερα. Παρά την αναβολή και τη μετάθεση του Συντονιστικού για την επόμενη μέρα,  ο ιδιωτικός στρατός του αφεντικού έφτασε ως εισβολέας από νωρίς το απόγευμα και  κατέλαβε όλο το μήκος του δρόμου από την  πλατεία Πατριάρχου έως την Στρούγκα και το Δημαρχείο που βρίσκεται ακριβώς απέναντι. Εκφόβιζαν και τρομοκρατούσαν τους πάντες να μην προσεγγίσουν κεντρικά σήμεία της πόλης.

Ωστόσο, αρκετές δεκάδες από τους κατοίκους κατάφεραν να φτάσουν  στην προσυγκέντρωση του Συντονιστικού στο Δημαρχείο. Είχαν αποφασίσει ότι το δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης και στο συνέρχεσθαι είναι ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΟ  και πως επιτέλους η συζήτηση που καλούσε το Συντονιστικό Κατοίκων ΝΦ-ΝΧ και γύρω περιοχών για το Νέο Ρυθμιστικό σχέδιο θα πραγματοποιηθεί.

Η δολοφονική αγέλη των τραμπούκων δεν άργησε να αναλάβει δράση. Από την πρώτη στιγμή επιτέθηκαν με λύσσα στην προσυγκέντρωση στο δημαρχείο περνώντας ανενόχλητοι από τις γραμμές της αστυνομίας, χτύπησαν και κυνήγησαν τον κόσμο στα στενά της γειτονιάς με πέτρες, μπουκάλια και μάρμαρα. Ακόμα και γείτονες που άνοιγαν τις πόρτες τους  για να προφυλάξουν τον κόσμο που ζητούσε βοήθεια, δέχθηκαν επίθεση μέσα στα σπίτια τους. Στο Δημαρχείο είχαν μείνει μόνο  η αστυνομία και οι βάνδαλοι.  Την ίδια στιγμή που η μια ομάδα  εξαπέλυε πογκρόμ, κάποιοι άλλοι ξήλωσαν το ρολό της κατάληψης, εισέβαλαν και βανδάλισαν το χώρο, προκαλώντας σοβαρές ζημιές στην πόρτα και σε μηχανήματα. Αφού αποχώρησαν, μετά από λίγη ώρα κόσμος ξεκίνησε να συγκεντρώνεται και πάλι στην κατάληψη για να ελέγξει τις ζημιές και να γίνουν κάποιες άμεσες εργασίες. Τότε ακολούθησε το δεύτερο δολοφονικό πογκρόμ. Πάλι με πέτρες, τούβλα, μπουκάλια, μάρμαρα επιτέθηκαν στον κόσμο που ήταν ήδη σοκαρισμένος από τα πρωτοφανή γεγονότα και δη σε επίπεδο γειτονιάς. Κι άλλα ανοιγμένα κεφάλια, κι άλλοι τραυματίες (ξεπερνούν συνολικά τους δέκα), πάλι ασθενοφόρα, νοσοκομεία.  Επιχείρησαν να εισβάλουν ξανά στο χώρο και αποπειράθηκαν να βάλουν φωτιά. Η μαχητικότητα των συντρόφων που αντιστάθηκαν στη δεύτερη επίθεση στα λυσσασμένα σκυλιά του Μελισσανίδη και ο παράγοντας τύχη ήταν οι δύο λόγοι που το βράδυ της Παρασκευής  στη Φιλαδέλφεια δεν είχαμε νεκρό από το πογκρόμ της σύγχρονης ΚΑΡΦΙΤΣΑΣ.

Εδώ και αρκετό καιρό η μαφία είχε προειδοποιήσει με πολλούς τρόπους. Από το διαδίκτυο, με απειλητικά τηλεφωνήματα, με σφαίρα τυλιγμένη σε σημείωμα, με ανοιχτό τραμπουκισμό στο Πνευματικό Κέντρο, με στοχοποιήσεις προσώπων, με απειλές κατά της ζωής που συνεχίζονται μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, με αντισυγκεντρώσεις και άλλα τέτοια …αγαθοεργήματα. Ο λόγος; Να μην πραγματοποιηθεί η εκδήλωση για το Ρυθμιστικό Σχέδιο Αττικής και η συζήτηση με τους συμπολίτες μας για τη ζωή μας και το μέλλον της πόλης χωρίς το στολίδι της, το Άλσος.

Για όσους δε γνωρίζουν, με το Ρυθμιστικό Σχέδιο Αθήνας-Αττικής σχεδιάζεται και επιχειρείται η τσιμεντοποίηση και η εμπορευματοποίηση ελεύθερων χώρων και πνευμόνων πρασίνου σε όλη την Αττική, έναν από τους οποίους αποτελεί και  το Άλσος της Νέας Φιλαδέλφειας. Με το Ρ/Σ μετατρέπεται σε Μητροπολιτικό Πάρκο και η διαχείρισή του φεύγει από το Δήμο και πάει προς ΤΑΙΠΕΔ μεριά για ξεπούλημα. Με τα άρθρα 81 και 82 του νομοσχεδίου αποχαρακτηρίζονται (με κατάφορα αντισυνταγματικές μεθοδεύσεις) και  παραχωρούνται 29,5 στρέμματα δάσους προς τέρψιν της επιχειρηματικής δίψας του Μελισσανίδη. Η πόλη μας αλλάζει χαρακτήρα και από γειτονιά κυρίως κατοικίας μετατρέπεται σε αυλή επιχειρήσεων, ξενοδοχείων, παύει  να είναι βιώσιμη και γι’ αυτό, όπως ομολογούν και στο Ρ/Σ, «ο πληθυσμός της πόλης πρέπει να συγκρατηθεί».

Η συνέλευση της Στρούγκας είχε διοργανώσει την πρώτη συζήτηση για το Άλσος  στις 14 Δεκέμβρη του 2013, ενώ τον ίδιο μήνα εκδόθηκε το 4^ο φύλλο της εφημερίδας Χαμπέρι (συντάσσεται από ομάδα εργασίας της συνέλευσης) με κεντρικό θέμα το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του δάσους στην πόλη . Στη συνέχεια επανήλθαμε τον Απρίλιο και το Μάιο  του 2014 με το  Χαμπέρι 6ο και 7οφύλλο, όπου κεντρικό άρθρο ήταν το ζήτημα του επενδυτικού σχεδίου της Δικέφαλος ΑΕ και τους κινδύνους που εγκυμονούσε για όλη την πόλη και το οποίο μοιράστηκε χέρι με χέρι περί τα χίλια περίπου αντίτυπα. Ώσπου φτάσαμε στην εκδήλωση της Πρωτοβουλίας Κατοίκων για την Προστασία  του Άλσους στο Πνευματικό Κέντρο με τους γνωστούς τραμπουκισμούς. Τότε άρχισε να γίνεται αντιληπτόποιος καθοδηγεί και οργανώνει την εφαρμογή του νόμου της μαφίας στην πόλη μας. Η απόπειρα τρομοκράτησης όχι μόνο δεν έπιασε τόπο, αλλά η πρωτοβουλία δυνάμωσε και στη συνέχεια δημιουργήθηκε το Συντονιστικό Κατοίκων, το οποίο ανακοίνωσε εκδήλωση  για τις 19/06 στην πλατεία Πατριάρχου.

Το προχθεσινό χτύπημα της μαφίας στη Νέα Φιλαδέλφεια δεν απευθυνόταν μόνο στο  Συντονιστικό Κατοίκων και  την κατάληψη Στρούγκα, τον αγωνιζόμενο κόσμο της περιοχής, αλλά αφορά συνολικά το λαϊκό κίνημα, τις παραδόσεις  και τους αγώνες του. «Αν δεν αντισταθούμε σ’ όλες τις γειτονιές, οι πόλεις μας θα γίνουνε μοντέρνες φυλακές»  φωνάζουμε εδώ και χρόνια στους δρόμους. Και αυτό  ΑΦΟΡΑ ΟΛΟΥΣ όσους αντιστέκονται στη βαρβαρότητα και τον επελαύνοντα φασισμό. Είναι χαρακτηριστικό ποιοι δεν πρόλαβαν να κρύψουν τη χαρά τους για τα γεγονότα της Παρασκευής. Το «πείραμα της Φιλαδέλφειας» δεν είναι διαφορετικό από αυτό στο Βόλο, στον Πειραιά, στα Εξάρχεια και σε όποια άλλη γειτονιά η μαφία επιχειρεί να απλώσει τα χέρια της. Μπροστά σε αυτή την κατάσταση, η επαμφοτερίζουσα στάση, οι πολιτικές των ίσων αποστάσεων, οι μεσοβέζικες διαμεσολαβήσεις λειτουργούν  υπέρ του αντιπάλου. Τόσο ο αστικός τύπος όσο και μερίδα των τοπικών μέσων ενημέρωσης αντιμετώπισαν το γεγονός είτε ως ήσσονος σημασίας συμβάν, με την αποσιώπηση της δολοφονικής επίθεσης στη γειτονιά, είτε καταλόγισαν ισόποσα την «ευθύνη στις δύο αντιμαχόμενες πλευρές».

Όπως γράψαμε και χτες, ήρθε η στιγμή που πρέπει ν’ αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις. Στη δουλειά, στο γήπεδο, στο δρόμο, στη γειτονιά, παντού. Το διαβατήριο της κινηματικής δράσης δεν ανανεώνεται επ’ αόριστον, και με όσους έχουμε βρεθεί κάποτε μαζί στο δρόμο έχει έρθει η ώρα να πάρουν θέση. Ας αναρωτηθούν έστω και τώρα, αν στο κίνημα και την αντιφασιστική δράση υπάρχουν πογκρόμ που δικαιολογούνται για χάρη του δόγματος «πάνω απ’ όλα ΑΕΚ»…

Εμείς έχουμε αποφασίσει να είμαστε με τον κόσμο των κινημάτων, της αλληλεγγύης, της δημιουργίας και της αντίστασης στη σημερινή βαρβαρότητα. Σε αυτόν τον κόσμο ανήκει και  η Στρούγκα, ένας αυτοδιαχειριζόμενος κοινωνικός χώρος που δημιουργήθηκε  στις 28 Μάρτη του 2009. Μέχρι τότε και για περισσότερα από δέκα χρόνια, ο χώρος αυτός ήταν σε πλήρη εγκατάλειψη  και με εντατική εργασία μερικών μηνών μεταμορφώθηκε σε έναν κήπο ελευθερίας και συλλογικών δράσεων. Από τότε έχουν περάσει 5 χρόνια γεμάτα: εβδομαδιαίες συνελεύσεις, παιδικά εργαστήρια, κουκλοθέατρα, κινηματογραφικές προβολές,  συναυλίες, χαριστικά παζάρια, θεατρικές εκδηλώσεις, συζητήσεις για κοινωνικά και πολιτικά θέματα κ.α. Η δράση μας αγκαλιάστηκε από τη γειτονιά από την πρώτη στιγμή και κέρδισε σταδιακά την αποδοχή και την υποστήριξή της. Και θα συνεχίσει να την έχει. Γιατί τα κινήματα γειτονιάς δεν τα κάνουν τα ντουβάρια και οι λαμαρίνες, αλλά το καθημερινό μοίρασμα, η συνάντηση και η ζωντανή παρουσία μέσα στον παλμό της συλλογικής αντίστασης.

Όμως όπως αναφέραμε και παραπάνω, η επίθεση της Παρασκευής ξεπερνά τη Φιλαδέλφεια. Είναι εικόνα από το μέλλον που μας ετοιμάζουν. Απευθύνουμε ανοιχτό κάλεσμα για αλληλεγγύη και κοινό αγώνα ενάντια σε φασίστες, μπράβους, τραμπούκους, μαφιόζους και τα αφεντικά τους. Είναι τώρα η ώρα τα κινήματα να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους και να δώσουν την απάντηση που αρμόζει στον σκοταδισμό και στην τρομοκρατία.

ΥΓ1. Το κάλεσμα για πορεία την Τετάρτη που διαβάσαμε στο Διαδίκτυο δεν ισχύει. Θα ακολουθήσει νεότερη ανακοίνωση.

ΥΓ2. Μέσα στη φωτιά των γεγονότων της Παρασκευής, η συλλογικότητα της Στρούγκας δεν εξέδωσε κανένα δελτίο τύπου, όπως γράφτηκε ανακριβώς σε διάφορα μέσα ενημέρωσης. Η πρώτη σύντομη ανακοίνωση του Σαββάτου εδώ.

ΚΑΝΕΝΑ ΠΡΟΒΑΤΟ ΔΕ ΣΩΘΗΚΕ ΒΕΛΑΖΟΝΤΑΣ
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ-ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ ΣΤΡΟΥΓΚΑ
Δεκελείας 116, Νέα Φιλαδέλφεια.

https://strouga.espivblogs.net/2014/06/23/%CE%B5%CE%BE%CF%89-%CE%B7-%CE%BC%CE%B1%CF%86%CE%B9%CE%B1-%CE%B1%CF%80%CE%BF-%CF%84%CE%B7-%CE%B3%CE%B5%CE%B9%CF%84%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%83-%CF%86%CE%B9%CE%BB%CE%B1%CE%B4%CE%B5%CE%BB/

Οι εργαζόμενοι της ΒΙΟ.ΜΕ. έχοντας συνεχείς επαφές και ανταλλάσσοντας συνεχώς εμπειρίες με συναδέλφους από την Τουρκία, αποστέλλουμε την βαθιά μας θλίψη προς τους ανθρακωρύχους αδελφούς μας και στις οικογένειες τους και αναρωτιόμαστε ενώ είναι τόσο καλά τα ανθρακωρυχεία γιατί συνέβη ένα τόσο μεγάλο ατύχημα;

Τι δουλειά είχε ένας δεκαπεντάχρονος μέσα στα ορυχεία; την στιγμή που η κυβέρνηση της Τουρκίας αναρωτιέται τι δουλειά είχε ένας δεκαπεντάχρονος σε διαδήλωση .

Συνάδελφοι και συναδέλφισσες δεν είναι ατύχημα είναι δολοφονία και έτσι πρέπει να δικάσει τους φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς η τουρκική δικαιοσύνη .

Είμαστε ταξικά αδέλφια και οφείλουμε να στηρίξουμε τα αδέλφια μας

Με αγανάκτηση και αγωνιστικότητα οι εργαζόμενοι στην ΒΙΟ.ΜΕ.

Μετά από 180 μέρες διαμαρτυρίας και έπειτα από περίπου 50 μέρες κατάληψης του εργοστασίου κλωστοϋφαντουργίας, οι εργαζόμενοι της KAZOVA στη περιοχή του Σισλί της Πόλης, ξεκίνησαν να παράγουν μόνοι τους, χωρίς μεσάζοντες.

Το εργοστάσιο της KAZOVA έκλεισε πριν από περίπου 7 μήνες χωρίς να αποζημιωθούν οι 94 εργάτες αλλά και μη έχοντας καταβληθεί οι τελευταίοι τους μισθοί. Οι εργοδότες Ümit Somuncu και Mustafa Umut Somuncu έδωσαν εντολή, εν μια νυχτί, να αδειάσει το εργοστάσιο και εξαφανίστηκαν.  Έκτοτε έχουν μείνει 10 εργάτες οι οποίοι αντιστέκονται, έστησαν καταυλισμούς μπροστά στο χώρο εργασίας τους και διεκδίκησαν τα δεδουλευμένα. Η εξέγερση του Γκεζί τους «ενθάρρυνε να κάνουν ένα βήμα παραπάνω» και έτσι στις 28 Ιουνίου κατέλαβαν το εργοστάσιο.

Ο Dursun Ceylan, εργάτης στην KAZOVA δήλωσε «Τεθήκαμε σε διαθεσιμότητα στις 31 Ιανουαρίου και μας υποσχέθηκαν ότι κατά την επιστροφή μας στη δουλειά θα μας καταβάλανε την αποζημίωσή. Γυρίσαμε στις 8 Φλεβάρη και αντικρίσαμε κλειστό το εργοστάσιο με τα εμπορεύματα να έχουν ήδη ξεπουληθεί. Οι δικηγόροι του Somuncu πρότειναν να μας ξεπληρώσουν σε γραμμάτια. Σκεφτήκαμε ότι θα υπογράψει ο εργοδότης για να πληρωθούμε, αλλά ούτε και αυτό έγινε, μας κορόιδεψαν.  Έτσι λοιπόν 94 εργάτες βρεθήκαμε άνεργοι και χωρίς χρήματα». Όταν ξαναήρθαμε την επόμενη μέρα το εργοστάσιο ήταν κλειδωμένο. Οι περισσότεροι από εμάς δεν είχαμε πληρωθεί για τους προηγούμενους 3-4 μήνες,  καθώς μας δίνανε μονάχα ορισμένα χρήματα για τα έξοδα της ημέρας. Δουλεύαμε 4 μήνες δεν μας πληρώσανε και εδώ και 10 μήνες, προσπαθούμε να επιβιώσουμε χωρίς μισθό».

Όσο για την απόφαση κατάληψης του εργοστασίου ο Ceylan συμπληρώνει:

«Η εξέγερση του Γκεζί μας άλλαξε όλους. Βλέπαμε εξάλλου ότι οι μέχρι τότε προσπάθειες μας δεν έφερναν αποτέλεσμα, δεν εισακούστηκαν ποτέ τα αιτήματά μας. Είμαστε εδώ από τις 28 Ιουνίου. Ο εργοδότης, δεν είχε πατήσει καν το πόδι του και τώρα δηλώνει πως «δεν μπορώ να μπω στο εργοστάσιό μου.  Έχουν αλλάξει αρκετά πράγματα λόγω του Γκεζί… Για παράδειγμα θέλαμε να κάνουμε ανακοίνωση τύπου μπροστά από το σπίτι του πρωθυπουργού την πρώτη μέρα του Ραμαζανιού. Μπήκαμε σε λεωφορείο με σκοπό να κατευθυνθούμε εκεί, αλλά η αστυνομία σταμάτησε το λεωφορείο και μας ζήτησε να κατέβουμε». Αντικρίσαμε κάτι το οποίο δεν είχαμε ξανασυναντήσει πριν. Όλο το λεωφορείο μας συμπαραστάθηκε, μπήκε μπροστά και δεν άφησε κανέναν να μας πειράξει. Αυτοί που τις πρώτες μέρες μας γύριζαν την πλάτη, τώρα στέκονται δίπλα μας».

 Οι εργάτες ξεκίνησαν την παραγωγή το περασμένο Σάββατο (1/9) με τους εξοπλισμούς και τα υλικά που είχαν απομείνει. Επισκεύασαν δύο από τις μηχανές και έτσι προς το παρόν μπορούν και παράγουν μονάχα ζακέτες. Αυτή τη στιγμή έχουν τη δυνατότητα να παράγουν έως και 200 την ημέρα, ποσότητα την οποία σκοπεύουν να αυξήσουν. Η τιμή είναι περίπου 10 φορές χαμηλότερη, από τη τιμή του αντίστοιχης ποιότητας προϊόντος που μπορεί να εντοπίσει κανείς στα εμπορικά κέντρα. Να σημειωθεί ότι οι πρώτες από αυτές θα σταλούν σε μια γυναίκα και ένα παιδί που βρίσκονται στη φυλακή.

Σύμφωνα με καταγγελίες των εργατών, ο εργοδότης επικοινωνεί τακτικά με συναδέλφους και τους αποκαλεί «τρομοκράτες», ενώ σε ορισμένες πορείες, οι αστυνομικοί τους  φωνάζανε «εθνοπροδότες».

Στόχος των εργαζομένων είναι να φτιάξουν κάποια στιγμή συνεταιρισμό.

«Θέλουμε μια ζωή χωρίς αφεντικά. Να δουλεύουμε ως εργάτες, αλλά σε συνθήκες ανθρώπινες, με κανονικό μεροκάματο και σε ωράριο που δεν θα υπερβαίνει τις 6 ώρες. Ένα κομμάτι από τα κέρδη μας θα το δίνουμε σε άλλους εργαζόμενους για να συνεχίσουν τον αγώνα τους» δήλωσε σχετικά ένας άλλος εργάτης, ο  Bülent Ünal. Επίσης τόνισε ότι δεν υπήρξε εξαρχής καμία στήριξη εκ μέρους των συνδικάτων, πλην του σωματείου ταχυμεταφορών.

Η πρώτη προσπάθεια προώθησης των προϊόντων τους θα γίνει μέσω των λαϊκών συνελεύσεων.