Αρχείο ημέρας 26/08/2013
Κατάληψη Rosa Nera: εγχείρημα, δράσεις και δομές
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=kCvWih5d3eA[/youtube]
η κοινωνια του ελεγχου σπερνει πανικο /καλεσμα απο cine votanikos
ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΤΩΡΑ-Μπάτσοι και Εισαγγελέας στην κατάληψη της Βαλβείου βιβλιοθήκης (Μεσολόγγι)ι-ΣΥΝΕΧΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ
συνεχής ροή πληροφοριών:https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1487360
Έρευνα κατόπιν εισαγγελικής παραγγελίας στο κτίριο της Βαλβείου που έχει καταληφθεί από ομάδα ατόμων πραγματοποίησε σήμερα το πρωί η Ασφάλεια Μεσολογγίου. Η έρευνα εντάσσεται στο σχέδιο της αστυνομίας για «εκκαθάριση» των κτιρίων που έχουν καταληφθεί από διάφορες ομάδες σε όλη την Ελλάδα.
Οι αστυνομικοί κατέσχεσαν κάποια αντικείμενα όπως μπουκάλια, μάσκες, πανό και άλλα. Αξίζει να σημειωθεί ότι το κτίριο της Βαλβείου Βιβλιοθήκης είχε παραχωρηθεί από το δήμο στο ΤΕΙ, ωστόσο το ΤΕΙ δεν αξιοποίησε ποτέ το κτίριο που τα τελευταία χρόνια βρίσκεται σε κακή κατάσταση.
Σε τοπικά ειδησεογραφικά sites γίνεται λόγος για εισβολή ασφαλιτών στο στέκι της Αυτόνομης Κίνησης Βαλβείου στο Μεσολόγγι.
Σύμφωνα με τις ίδιες πηγές οι μπάτσοι “βρήκαν και κατέσχεσαν μπουκάλια, κοντάρια, μάσκες, πανό και άλλα αντικείμενα.”
Η εν λόγω κατάληψη είχε δεχθεί και επίθεση από φασίστες πριν από 2 μήνες.
Ο Αναρχισμός μου
σημείωση της σύνταξης:
Σαν διαδικτυακή”κολεκτιβα” δημοσιοποιούμε κείμενα που πιστεύουμε ότι
αξίζει να επικοινωνηθούν. Mας είναι απόλυτα ξεκάθαρο ότι χωράνε όλες οι γνώμες και οι απόψεις στα πλαίσια του διαλόγου ενός ούτως η άλλως πολυμορφικού κινήματος.
Αυτό δέν σημαίνει αυτόματα ότι συμφωνούμε απόλυτα με καθε έκφανση λόγου και άποψης.Αντίθετα μερικές φορές μπορεί να είμαστε και κάθετα αντίθετοι.
Καί με κίνδυνο να χαρακτηριστούμε συνθετιστές,θεωρούμε ακράδαντα ότι χωράνε όλες οι εκφράσεις-η αν προτιμάτε οι τάσεις- του αναρχισμού. Από τους αναρχοατομικιστές μέχρι τους αναρχοσυνδικαλιστές.
Και απο τους αναρχοκομμουνιστές και του ελευθεριακούς κομμουνιστες μέχρι τους ελευθεριακούς κοινοτιστές και του αναρχοχριστιανούς.Οποιος βρεί τις αβυσσαλέες διαφορες κερδίζει μια ετήσια συνδρομή στην Βαβυλωνία.
Ολα αυτά στά πλαίσια μιας μεγάλης ομοσπονδίας στηριγμένης στην βάση ενός μίνιμουμ αντιεξουσιαστικού πλαισίου απο το οποίο κανείς δεν μπορεί να λείπει και απο το οποίο κανείς δεν μπορει να αποκλείεται.
omnia sunt communia
Ο Αναρχισμός μου
μεταφραση-προσαρμογη:Αναρχικό μεταφ./εκδοτ. εγχείρημα Έρεβος
Λίγο παλαιότερα, σε ένα τεύχος της Umanita Nova(1), υπήρχε μια δημόσια συζήτηση μεταξύ των συντρόφων Enzo Martucci και Malatesta. Ο συγγραφέας αυτού του κειμένου αντιλαμβάνεται τον αναρχισμό από μια ατομικιστική οπτική και γι’ αυτό, μπαίνει στη συζήτηση.
Και θα δηλώσω αμέσως πως δε συμφωνώ καν με τον Martucci. Για παράδειγμα, εκεί που υποστηρίζει πως «αν υπάρχουν άτομα που πρέπει να συνεργαστούν με άλλους, για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες τους, υπάρχουν επίσης και δυνατές ατομικότητες, που αρκούνται στον εαυτό τους, για να διατηρήσουν και να αναπτύξουν την προσωπικότητά τους». Αυτό, επαναλαμβάνω, δεν το πιστεύω. Νομίζω πως, λόγω ιδιοσυγκρασίας και χαρακτήρα, εγώ είμαι από αυτούς που προσπαθούν να είναι όσο αυτάρκεις γίνεται. Αλλά, δε μπορώ να το κάνω. Οι υλικές ανάγκες της ζωής είναι τόσο πολυάριθμες, που ακόμα χρειάζομαι άλλους για κάποια πράγματα.
Και οι πνευματικές ανάγκες; Η διανοητική ευχαρίστηση και διασκέδαση; Αν, για παράδειγμα, θέλω να κάνω έρωτα με περισσότερες από μία γυναίκες; Αν θέλω να πάω στο θέατρο; Αν θέλω να ανέβω σε αεροπλάνο; Και όταν κάνω αυτά τα πράγματα, τι γίνεται αν δε θέλω να τα κάνω μόνος μου; Τι μένει τότε από το ικανοποιημένο Εγώ μου;
Για μένα, η λογική του Εγώ μου είναι αυτή που το προστατεύει από την ανησυχία για τους άλλους. Οι στρατιώτες και οι στρατηγοί υποτίθεται πως δεν υπάρχουν για μένα, η επαφή δε σημαίνει τίποτα, εξυπηρετώ τον εαυτό μου με αυτούς, ακόμα και αν ουσιαστικά υπηρετώ αυτούς. Αυτό συμβαίνει είτε επειδή η αντίληψή μου περί σκλαβιάς είναι τόσο χαμηλή και χυδαία, είτε επειδή το ένστικτό μου για εξέγερση δεν έχει τη δύναμη εκείνων, που απεχθάνομαι και που με σκλαβώνουν.
Όμως, δε μπορώ να συλλάβω την πραγματοποίηση ενός αναρχικού κουμμουνισμού, όπως εκείνον που λαχταράει ο Malatesta. Αν το πράγμα παραμένει ένας πόθος και μια φιλοδοξία, που όλοι έχουν, όπως έχω κι εγώ, τότε… όλα καλά. Και νομίζω πως σε αυτό το σημείο, ίσως εγώ -ο ατομικιστής- και ο κομμουνιστής Malatesta συμφωνούμε. Αλλά, γιατί παραπονέθηκε ο Malatesta σε ένα άρθρο του, πριν λίγο καιρό, για το ότι «δεν είμαστε αρκετά οργανωμένοι»; Τότε, γιατί γράφει, στα πλαίσια αυτής της δημόσιας συζήτησης: «Λέμε, με κάποιες αμφιβολίες, πως, κατά τη γνώμη μας, ο κομμουνιστικός τρόπος ζωής ταιριάζει με τον καλύτερο τρόπο στις ανάγκες των ατομικιστών, αλλά ποτέ δεν ονειρευτήκαμε να επιβάλλουμε τις ιδέες μας στους άλλους, πόσο μάλλον ένα στέρεο τρόπο ζωής». Και η οργάνωση που απαιτείς να υπάρξει; Για να ρίξει την τωρινή και κάθε επερχόμενη κυβέρνηση και να διεξάγει απαλλοτριώσεις; Αυτό είναι λογικό. Αλλά, ο κομμουνισμός θα συμβεί μόνο μέσω της «ελεύθερης προσκόλλησης σε αυτόν, των ανθρώπων».
Ρωτάω, αγαπητέ Malatesta, αν θα μπορούσα να θεωρήσω τον αναρχοκομμουνιστικό τύπο κοινωνίας τον καλύτερο… επειδή θα είναι μια κοινωνία αγγέλων, σε αντίθεση με τη σημερινή κοινωνία δαιμόνων, ενώ δεν ξέρω αν θα με ικανοποιούσε και αν θα ήταν πρακτικός. Μήπως προσπαθούμε να ξανακαρφώσουμε ένα σκουριασμένο καρφί; Και αν θέλω να ζήσω δίχως να παράγω για εσάς; Και αν από ένστικτο δεν επιθυμώ να ζήσω σε μια τέτοια κοινωνία μαζί σας; Θα μπορούσα, εύλογα, να ερωτηθώ «και τώρα τι κάνεις»; Κάνω τον εαυτό μου δυνατό, εξεγείρομαι και η κοινωνία με καταστέλλει με το… νόμο. Πώς θα με καταστείλει η κομμουνιστική κοινωνία;
Αλλά, αντιλαμβάνομαι πως μιλώ τόση ώρα για τον αναρχισμό των άλλων. Και ο δικός μου; Αντιλαμβάνομαι τον αναρχισμό από την πλευρά της καταστροφής. Σε αυτήν βρίσκεται η αριστοκρατική λογική της. Καταστροφή! Αυτή είναι η πραγματική ομορφιά του αναρχισμού. Θέλω να καταστρέψω οτιδήποτε με υποδουλώνει, με αποδυναμώνει και καταπιέζει τις επιθυμίες μου και θα ήθελα να περάσω πάνω από τα πτώματά τους. Όταν οι αναστολές, οι ενδοιασμοί και η συνείδηση, που υπάρχουν μέσα μου, με μετατρέπουν σε μη-χριστιανό σκλάβο τους, το εικονοκλαστικό μου πνεύμα τα καταστρέφει. Και όταν δεν τα νιώθω, κάποιος μπορεί να δει πως δεν υπάρχουν μέσα μου. Ναι, η εικονοκλαστική άρνηση είναι ό,τι πιο πρακτικό.
Και όταν αύριο εσείς πραγματώσετε την κομμουνιστική κοινωνία, θα είμαι ευχαριστημένος με την ομφαλοσκόπηση μου; Επιπλέον, εγώ δεν προσφέρω μια καλύτερη φιλοδοξία, για να έρθετε όλοι μαζί μας, ω προφητείες του σήμερα για την κομμουνιστική κοινωνία του αύριο.
Οι μάζες; Αυτές δε θα είναι ποτέ ικανές να συλλάβουν την ατομικότητα!
Στην πραγματικότητα, ο μοναδικός είναι εκείνος που καμώνει τα μεγάλα μυστικά, τα οποία δεν αντιλαμβάνονται καν εκείνοι που τα χαίρονται και τα εκμεταλλεύονται, η μοναδική θέληση της ατομικότητας είναι εκείνη που επιταχύνει την πρόοδο, η ατομικότητα είναι εκείνη που αναδύεται και υπερισχύει, η μεγάλη μάζα είναι μετριότητα, απόρριμμα, τροφή για τις αδηφάγες ορέξεις των κυβερνητών και των πολιτικών. Ο μοναχικός μηδενιστής είναι εκείνος που καταστρέφει τους ισχυρούς, ο εικονοκλάστης είναι εκείνος που καταστρέφει όλα τα παράλογα πιστεύω με την άρνησή του. Δε μπορεί να υπάρξει καμιά πραγματική ελευθερία στην ανοικοδόμηση. Και για αυτό, ό,τι δεν είναι ελεύθερο και καταστροφικό, δεν είναι αναρχικό. Η καταστροφική φιλοσοφία του Στίρνερ είναι αναντίρρητα πιο αληθινή από την ανοικοδόμηση του Κροπότκιν, όσο μαθηματική και αν είναι η τελευταία.
Armando Diluvi
Υποσημειώσεις:
1. H Umanita Nova είναι αναρχική εφημερίδα, που ξεκίνησε την κυκλοφορία της το 1920 και φιλοξενούσε υλικό διαφόρων τάσεων του αναρχισμού και της Αναρχίας καθώς και μεταξύ τους αντιπαραθέσεις, όπως αυτήν που αναφέρει ο συγγραφέας. Περνώντας από πολλές περιπέτειες, όπως έλλειψη πόρων, κρατική παρενόχληση, φασιστικές επιθέσεις και ευθεία καταστολή, συνεχίζει να υπάρχει ακόμα και σήμερα ως όργανο πλέον της Ιταλικής Αναρχικής Ομοσπονδίας.
2. Το παρόν κείμενο δημοσιεύτηκε στις 15 Αυγούστου του 1922, στο 3ο τεύχος της αναρχικής έκδοσης Proletario.
Πηγή: The Anarchist Library
Σχετικά με την επίσκεψη του Γεωργιάδη στο νοσοκομείο Α.Φλέμινγκ
Οι εκκενώσεις των καταλήψεων ως επαναφορά της ισοτοπίας
του Νικόλαου Μιτζάλη*
Ο Λεφέμπρ[1] το είχε αντιληφθεί αλλά και διατυπώσει μοναδικά εδώ και δεκαετίες: Η ετεροτοπία των χώρων και πρακτικών της πόλης βρίσκεται σε διαρκή ένταση με την ισοτοπία της χωρικής ευταξίας τής εξουσίας. Οι ετεροτοπίες, ως παρεκκλίσεις της κανονικότητας που το κράτος επιβάλλει -κυρίως για την εύρυθμη λειτουργία των καπιταλιστικών σχέσεων και συσχετισμών-, συγκροτούν χώρους ανομίας που τελικά συνήθως ανακτώνται από την εξουσία. Και αυτό γιατί ό,τι είναι διαφορετικό στις κυρίαρχες πρακτικές είναι αυτομάτως ανατρεπτικό, ή δυνάμει ανατρεπτικό, για αυτές. Οι ετεροτοπίες, για τους μη μυημένους, είναι χώροι του έτερου, της διαφορετικότητας, εναλλακτικοί χώροι και τόποι έκφρασης, δημιουργίας, κουλτούρας, αλλά και κατοίκησης.
Ετεροτοπία μπορεί να είναι ένα αστικό κενό που μετατρέπεται λ.χ. σε πίστα πατινάζ (βλ. ταινία «Paranoid Park») εκπληρώνοντας μια συγκεκριμένη ανάγκη ατομικοτήτων και συλλογικοτήτων, ετεροτοπία μπορεί να είναι και μια κατάληψη ενός εγκαταλειμμένου κτιρίου και η μετατροπή του σε αυτοοργανωμένο χώρο ελεύθερης και εναλλακτικής έκφρασης (Αγορά Κυψέλης, Βίλα Αμαλίας κ.λπ.).
Η ετεροτοπία είναι μια διεκδίκηση του δικαιώματος στην πόλη, μια δήλωση και μια απόδειξη ότι είναι εφικτή μια διαφορετική χωρική προσέγγιση στον μονόδρομο που θέλει ο νεοφιλελευθερισμός να επιβάλει. Η εμπειρία που ξεκίνησε το 1975-77 και κρατά μέχρι και σήμερα στην Ιταλία, με τα δεκάδες κατειλημμένα, αντιιεραρχικά, κοινωνικά κέντρα, όπου βρήκαν χώρο συνελεύσεις γειτονιάς, θεατρικές ομάδες, συλλογικοί παιδικοί σταθμοί και βιβλιοθήκες, κέντρα απεξάρτησης και εναλλακτικές αγορές, ήταν μια πολιτική και κοινωνική απάντηση «από τα κάτω» στη λαίλαπα του νεοφασισμού και στη μη αντιπροσώπευση των θεσμών.
Η επίθεση των τελευταίων μηνών από το κράτος σε ελεύθερους κοινωνικούς χώρους, δηλαδή σε αμφισβητούμενους και εναλλακτικούς χώρους, με αποκορύφωση την πρόσφατη ταυτόχρονη σφράγιση των τριών κατειλημμένων χώρων της Πάτρας (Παράρτημα, Μαραγκοπούλειο, στέκι ΤΕΙ), όχι μόνο επαληθεύει τον Λεφέμπρ ή τον Χάρβεϊ, αλλά και καταδεικνύει την αδυναμία της εξουσίας, η οποία δεν μπορεί να ανεχτεί την οπτικοποίηση μιας διαφορετικής κουλτούρας/ταυτότητας που εκφράζει η εικόνα ενός κατειλημμένου κτιρίου. Πόσο μάλλον όταν στους χώρους του γίνονται χωρίς αντίτιμο προβολές διαφορετικών ταινιών από εκείνες της τηλεόρασης, θεατρικές παραστάσεις και εκθέσεις νέων δημιουργών, συζητήσεις, μαθήματα και συλλογικές κουζίνες και ιδιαίτερα εκδηλώσεις αλληλεγγύης για το περιβάλλον και για αγώνες άλλων κοινωνικών ομάδων (Κερατέα, Σκουριές, ΒΙΟΜΕ, μεταναστευτικό κ.λπ.).
Οι ελεύθεροι κοινωνικοί χώροι είναι κοινωνικά προϊόντα συλλογικοτήτων και διαμορφωμένων συντροφικοτήτων -που σημειωτέον ποτέ δεν ενόχλησαν την όποια γειτονιά ή εμπόδισαν κάποιον να συμμετάσχει στις εκδηλώσεις τους-, παράγωγα υποκειμένων αποκλεισμένων και εκτοπισμένων από την κυρίαρχη κουλτούρα και πρακτική.
Η τελευταία, ιδιαίτερα όταν αντιμετωπίζει ευρεία κρίση, δεν επιτρέπει να διαμορφώνονται υποκουλτούρες αντίστασης και αντιπληροφόρησης και προσπαθεί διακαώς να διευρύνει το κυριαρχικό και αδιαμφισβήτητο πεδίο κυριαρχίας της. Με άλλα λόγια, δεν επιτρέπει τη συγκρότηση δημιουργικής αυτονομίας υποκειμένων, απλά γιατί κυρίως από αυτά θα πηγάσει η μελλοντική ανατροπή της που θα συμπαρασύρει τα όποια διαπλεκόμενα συμφέροντα κοινωνικής και οικονομικής εκμετάλλευσης τη στηρίζουν. Ετσι, προσπαθεί αρχικά να απονοηματοδοτήσει τη σημασία των ελεύθερων κοινωνικών κέντρων με ολιγόνοες και παντελώς άδικες επιθέσεις προπαγανδιστικού τύπου (δήθεν φθορές κτιρίων, κέντρα διακίνησης ναρκωτικών ουσιών κ.λπ.). Δευτερευόντως, αναλαμβάνει ο «ορθοπεδικός» μηχανισμός του κράτους, για να θυμηθούμε τον Αμορός [2], ο οποίος, ασκώντας τη συντριπτική υπεροχή του, μπορεί ανά πάσα στιγμή να συνεχίσει τη βίαιη προλεταριοποίηση του αστεακού περιβάλλοντος και να επαναφέρει τις όποιες «αρρυθμίες» της ολοκληρωτικής πόλης.
Μονάχα όμως σε οπτικό επίπεδο, γιατί οι κοινωνικές αντιστάσεις δεν διαμορφώνονται από τα κτίρια ή τα υλικά πράγματα, αλλά από τις σχέσεις, την αλληλεγγύη, τη διατήρηση της αξιοπρέπειας, την αποσκίρτηση από τον κόσμο του εμπορεύματος και κυρίως από την προσωπική μεταβολή του καθενός. Αυτή η μεταβολή και η συνεπακόλουθη κοινωνική πράξη, όταν «οι άνθρωποι φοβηθούν λιγότερο να ζήσουν παρά να πεθάνουν», δεν μπορεί να «σφραγιστεί» από κανέναν τσιμεντένιο τοίχο ούτε να δια-κοπεί από κανέναν τροχό.
* Δρ Αρχιτεκτονικής ΕΜΠ
[1] H. Lefebvre, 1970, La Révolution Urbaine, Gallimard
[2] Miguel Amorόs, 2013, Η ολοκληρωτική πόλη, Εκδόσεις Ελευθεριακή Κουλτούρα, σ. 17
Πηγή: Η Εφημερίδα των Συντακτών
Κείμενο σχετικά με τις φύλακες ,εν όψη της ανέγερσης φυλακής στο Αγγελοκαστρο Αιτωλοακαρνανίας
Τον τελευταίο καιρό τοπικά ΜΜΕ, φορείς και εκπρόσωποι του ΄΄πολιτισμου΄΄ έφεραν στην επιφάνεια, αρχίζοντας να στρώνουν το έδαφος για ένα θέμα που ξύνει ευαίσθητες πληγές αυτής της κοινωνίας σχετικά με τον ΄΄πολιτισμένο κόσμο΄΄ που ζούμε και αφορά την ανέγερση φυλάκων στην περιοχή του Αγγελοκαστρου Αιτωλοακαρνανιας.Εδω και καιρό το βαρύ πυροβολικό της κατασκευής συναινέσεως ,τα ΜΜΕ, όπλισαν και στόχευσαν στα μυαλά των πολιτών-υπηκόων τονίζοντας την αναγκαιότητα και τα οικονομικά οφέλη για την τοπική κοινωνία από την ανέγερση ‘’σωφρονιστικού καταστήματος’’ όπως έχουν επιλέξει να ονομάζουν πάντα ‘’πολιτισμένα’’ τις χωματερές ανθρώπινων ζωών ,τους χώρους που οδηγείται κάθε ένας που δεν πληροί τις προϋποθέσεις για την συνοχή του κοινωνικού συνόλου. Το δημοτικό συμβούλιο του Αγρινίου έδωσε το πράσινο φως στο υπουργείο ‘’δικαιοσυνης΄΄παραχωρώντας 280 στρέμματα προσδοκώντας έτσι κέρδη από τους επισκέπτες των φυλακών και νέες θέσεις εργασίας για τους σύγχρονους δήμιους- σωφρονιστικούς υπαλλήλους. Συμφώνα με τα λεγόμενα των δημοτικών αρχών η δημιουργία φυλακών είναι ο μόνος τρόπος για να μπει ρεύμα,νερό και να κατασκευαστεί δρόμος στον κάμπο του Αγγελοκαστρου, εξαγοράζοντας έτσι την οποιαδήποτε αντίδραση των κατοίκων και μαζί οποιαδήποτε συνείδηση για το τι πρεσβεύει μια φυλακή!
Την εποχή όπου οι εξουσιαστές κλείνουν σχολεία ,νοσοκομεία ,απολύουν εργαζομένους και μειώνουν μισθούς και συντάξεις(ανεβάζοντας τις δικες τους) ,χρήματα για την κατασκευή φυλακών περισσεύουν. Που αλλού όμως θα στοιβάξουν τους απόκληρους αυτής της κοινωνίας? Τους μετανάστες ,τους πολιτικούς κρατούμενους ,τους αντιδραστικούς ,’’αλήτες’’, όλους αυτούς που η αδικία ,η φτώχεια και η κρατική αδιαφορία οδήγησαν στην παρανομία,μιας και αυτοί αποτελούν την πλειοψηφία των φυλακισμενων ,αφού λίγες φορές και για τα μάτια του κόσμου έχουν οδηγηθεί πρεζεμπορες ,νταβατζηδες, άτομα της υψηλής κοινωνίας, κρατικοι δολοφόνοι, παρακρατικοί φασιστικών συμμοριών.
Πως είναι όμως να περιορίζεται η φυσική ελευθερία ενός ατόμου? (απόσπασμα από Φυλακές και Έγκλημα του Αλεξάντερ Μπεργκμαν)
Ένα άτομο στερείται την ελευθερία του, τα δικαιώματα και τη χαρά της ζωής˙ όλες οι φυσικές παρορμήσεις του, καλές και κακές, καταπιέζονται. Υπόκειται σε ταπεινώσεις και πειθαρχείται με σκληρές και συχνά απάνθρωπες μεθόδους και γενικά προσβάλλεται και κακοποιείται από επίσημα κτήνη τα οποία απεχθάνεται και μισεί. Ο νεαρός κρατούμενος, εντελώς ταλαιπωρημένος, φτάνει να αναθεματίζει για τη γέννησή του ,τη γυναίκα που τον γέννησε και όλους όσοι είναι υπεύθυνοι, στα μάτια του, για τη δυστυχία του. Αποκτηνώνεται από τη μεταχείριση που δέχεται και εξεγείρεται βλέποντας τον εαυτό του να εξαναγκάζεται να βρίσκεται στη φυλακή. Η ανίσχυρη οργή και πικρία του μετατρέπονται σε μίσος προς τους πάντες και τα πάντα, που η έντασή του αυξάνεται όσο περνούν τα χρόνια της δυστυχίας του. Η κοινωνία τον έχει κάνει φυσικό της εχθρό. Κανείς δεν είχε δείξει σ’ αυτόν καλοσύνη ή έλεος˙ θα είναι αμείλικτος με τον κόσμο.
Ύστερα αποφυλακίζεται. Οι πρώην φίλοι του τον απορρίπτουν˙ οι γνωστοί του πλέον δεν τον αναγνωρίζουν˙ η κοινωνία κουνά το δάχτυλο στον πρώην κατάδικο˙ αντιμετωπίζεται με χλευασμό, απέχθεια και περιφρόνηση˙ είναι δύσπιστος και προσβαλλόμενος. Δεν έχει λεφτά και δεν υπάρχει κάποιο φιλανθρωπικό ίδρυμα για την «ηθική λέπρα». Αναγνωρίζει στον εαυτό του τον Ισμαήλ της κοινωνίας, με τα χέρια όλων να στρέφονται εναντίον του και αυτός να στρέφει τα χέρια του εναντίον όλων των άλλων.
Ποιος είναι ο ρόλος ενός κτιρίου εγκλεισμού ,σε μια κοινωνία φυλακή?
Έχει πια περάσει η εποχή που φανταζόμασταν πως κλεισμένος μέσα σε τέσσερις τοίχους ο καταδικασμένος θα <<γινόταν καλυτερος>>, σήμερα πλέον λέμε πως οι ΦΥΛΑΚΕΣ είναι ΦΥΛΑΚΕΣ και τα ΚΕΛΙΑ είναι ΚΕΛΙΑ. Επίσης πως στόχος δεν είναι να τους σωφρονίσουμε αλλά να τους εξορίσουμε από τα σύνορα της κοινωνίας. Έτσι η φυλακή είναι ο ιδανικός θάνατος, αφού εξαλείφει μαζικά αυτούς που το ‘’δημοκρατικό προφίλ’’ των σύγχρονων εξουσιαστών δεν μπορεί να σκοτώσει με άλλον τρόπο.
Ναι, αλλά νοείται κοινωνία χωρίς φυλακές? Και τι θα γίνει με όσους διαπράττουν εγκλήματα?
Καμία ποσότητα ποινών δεν μπορεί να αποτρέψει το έγκλημα ,μέσα στις παρούσες συνθήκες ,εντος και εκτός φυλακων,εφοσον η λειτουργία αυτού του συστήματος οδηγεί τους ανθρώπους σε αυτές.
Προφανώς και σε αυτή την παράγραφο δεν θα αναφερθούμε στους μικροπαραβατες ,τους μετανάστες ,τους αγωνιστές, τις πόρνες και τους χρηστες ουσιων που αποτελούν και το συντριπτικό ποσοστό των έγκλειστων,αλλα για όσους έχουν διαπράξει ειδεχθή εγκλήματα.
Κατά αρχάς πρέπει να κατανοήσουμε τα αίτια της εγκληματικότητας όπου διαμορφώνονται ανάλογα με την κοινωνική πραγματικότητα ,την έλλειψη ευημερίας και εκπαίδευσης.Σε μια κοινωνία χωρίς εξουσιαστές ,με ισότητα,ελευθερία και ευημερία για όλους,είναι φυσικό και η εγκληματικότητα να αποτελεί σπάνια εκδήλωση αντικοινωνικής πράξης.Και σαν αντικοινωνική πράξη αναφερόμαστε σε εκείνες τις πράξεις που παραβιάζουν το δικαίωμα όλων για ισότητα εν ελευθερία και όχι το πλήθος των πράξεως που τιμωρεί ο ποινικός κώδικας για να προστατεύει τα συμφέροντα της εκαστοτε κυρίαρχης ελίτ, τιμωρώντας όποιον δεν πληροί της προδιαγραφές της και τους νόμους της, αφήνοντας ανοιχτα παράθυρα διαφυγής γι αυτη.
Μια αντιεξουσιαστικη κοινωνία που θα λειτουργεί με γενικές συνελεύσεις(στις γειτονιες,στην εργασία και όπου αλλού χρειάζεται να παρθούν συλλογικές αποφάσεις)πρέπει από μόνη της να εξαλείψει κάθε κοινωνική αιτία του εγκλήματος ,να καλλιεργηθεί ο αλληλοσεβασμός και να αναζητηθούν νέες εναλλακτικές λύσεις ,λαμβάνοντας υπ όψιν και θεωρώντας τους εγκληματίες αδέλφια μας που έχουν παρεκτραπεί ,ασθενείς που χρειάζονται στοργική θεραπεία .Αυτή η κοινωνία θα πρέπει να αμυνθεί από μόνη της σε τέτοια φαινόμενα, μέχρι την πλήρη εξάλειψη του εγκλήματος μέσα από την καλλιέργεια της παιδείας και του αλληλοσεβασμού, αλλιώς πάντα θα εμφανίζονται οι μπάτσοι ,οι δικαστές , οι κυβερνήσεις και όλα τα δεινά που φέρνουν μαζί τους.
Καταλαβαίνουμε πλέον πως οι φυλακές δεν είναι γεμάτες αιμοδιψείς δολοφόνους ,αλλά πως η ιδία καπιταλιστική κοινωνία νοσεί και η ασθένεια αυτή καλλιεργείται και πολλαπλασιάζεται μέσα από την εκμετάλλευση ,την αδικία και την ανισότητα.
Αντιεξουσιαστες-στριες απο Αγρινιο
Αμερική, Όκλαντ: εκκένωση της κατάληψης StayAway
μεταφραση:Athens Imc Translations Team
22 Αυγ. 2013 – Η κατάληψη StayAway στο Όκλαντ εκκενώθηκε από μία καμουφλαρισμένη παραστρατιωτικά ομάδα SWAT εφοδιασμένη με αυτόματα όπλα. Επίσης μια κατοικία μακροχρόνιας πληρωμής με νοίκι εκκενώθηκε και έμεινε άστεγος ο κάτοικος, όλα για το κέρδος του REO Homes.
Γύρω στις 10πμ, τέσσερα βαριά τεθωρακισμένα μαύρα φορτηγά της SWAT τράβηξαν την προσοχή καθώς κατηφόρισαν στο Vallecito Place στο Highland. Αφού απωθήθηκαν από τα οδοφράγματα που είχαν κτιστεί από τον προηγούμενο μήνα μπροστά από την StayAway ως άμυνα ενάντια στην εκκένωση, η καμουφλαρισμένη ομάδα SWAT εξοπλισμένη με AR-15s ανέβηκε από την 28η Λεωφόρο και εισήλθε από ένα γειτονικό ακίνητο. Αυτός ο χειρισμός φαίνεται να ήταν προσχεδιασμένος, καθώς η γειτόνισσα ανέφερε ότι ενώ ο Σερίφης δεν πήρε τη συγκατάθεσή της να περάσει η ομάδα από την αυλή της, της φώναξε να απομακρυνθεί. Εισερχόμενη από την πίσω αυλή χωρίς προειδοποίηση, οι καταληψίες του StayAway ήρθαν αντιμέτωποι με την ομάδα και αναγκάστηκαν υπό την απειλή όπλων να εγκαταλείψουν τα υπάρχοντά τους και να αφήσουν το σπίτι τους παρά μόνο με τα ρούχα που φορούσαν. Δύο σύντροφοι συνελήφθησαν και όσο γραφόταν το άρθρο αυτό οι κατηγορίες δεν είχανε γίνει γνωστές, αν και γνωρίζουμε ότι τους μετέφεραν στη φυλακή της κομητείας Santa Rita. Όσοι ήταν παρόντες στις συλλήψεις ανέφεραν ότι ένας από τους συλληφθέντες συντρόφους ξυλοκοπήθηκε από τους αστυνομικούς. Όσοι είχαν την ατυχία να είναι ξυπόλητοι εκείνη την στιγμή της εφόδου δεν τους επιτράπηκε καν να φορέσουν τα παπούτσια τους, και κανείς δεν ήταν σε θέση να παρέχει τροφή για τα τρία σκυλιά που ήταν νηστικά. Ολόκληρο το οικοδομικό τετράγωνο ήταν κλειστό για την κυκλοφορία για πάνω από δύο ώρες. Η κολλεκτίβα StayAway και υποστηρικτές της διαδήλωσαν ώστε να προκαλέσουν το φασιστικό τμήμα του σερίφη, να αντιπαρατεθούν στον ιδιοκτήτη, και απαίτησαν την επιστροφή των κλεμμένων υπάρχοντών τους.
Εκτός από την εκκένωση της σχεδόν δύο ετών κατάληψης, ο Σερίφης σφράγισε το σπίτι ενός βετεράνου και εργαζομένου στην ταχυδρομική υπηρεσία ο οποίος πλήρωνε νοίκι για το διαμέρισμά του για πάνω από δέκα χρόνια. Ήταν στη δουλειά του εκείνη την ώρα, επιστρέφοντας διαπίστωσε ότι δεν μπορούσε καν να ανέβει από τις σκάλες από την μποστινή πόρτα και όλα τα παράθυρα είχαν σφραγιστεί. Μετά από μερικές ώρες, οι σερίφηδες έφυγαν και εργολάβοι οι οποίοι προσλήφθησαν για να καθαρίσουν το συγκρότημα πείστηκαν να αφήσουν τους καταληψίες να μπούνε μέσα ένας ένας για να πάρουν τα προσωπικά τους αντικείμενα. Για όποιον δεν είχε τη χαρά να περάσει κάποιο χρόνο στην κατάληψη StayAway, ήταν ένας όμορφος χώρος γεμάτος τέχνη που στέγαζε μια συνεχώς εξελισσόμενη κοινότητα από κηπουρούς, μουσικούς, ταξιδιώτες, συγγραφείς και ακτιβιστές. Σήμερα, αυτή η κοινότητα διαχωρίστηκε βίαια από τη φυσική βάση της προς όφελος του REO Homes. Να είστε σε επιφυλακή για τις επερχόμενες δράσεις κατά του REO, μια εταιρεία διαβόητη για την αγορά κατασχεμένων σπιτιών και εκκενωμένων καταλήψεων.
Πηγή: https://www.indybay.org/newsitems/2013/08/22/18741974.php
Πηγή:https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1487325
προηγούμενο σχετικό ποστ
https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1484081
Πανο αλληλεγγυης για τους δυο προφυλακισμενους συντροφους που κατηγορουνται για το σχεδιο φοινικας και για θαναση καναουτη 18 ετων που εχασε τη ζωη του για ενα εισιτηριο.