Αρχείο ημέρας 23/06/2014
Επιτροπή Αγώνα Εργαζομένων στον ΚΑΦΕΝΑΙ: ΟΥΤΕ ΜΕ ΑΓΩΓΕΣ, ΟΥΤΕ ΜΕ ΜΗΝΥΣΕΙΣ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙΣ!
20/6/2014
Η ψευτο-αριστερή εργοδοσία στον ΚΑΦΕΝΑΙ- ΜΥΡΣΙΝΗ μάταια συνεχίζει τις προσπάθειές της, ώστε να ποινικοποιήσει πλήρως τον δίκαιο αγώνα μας. Στις 16/6 πραγματοποιήθηκε το δικαστήριο που αφορούσε στις ψευδείς και εκδικητικές μηνύσεις που είχε καταθέσει η εργοδοσία τον Αύγουστο του 2013 (εδώ να υπενθυμίσουμε ότι οι δύο συνάδελφοι που είχαν περάσει τότε αυτόφωρο, είχαν αθωωθεί για την ίδια μήνυση). Στο δικαστήριο η εργοδοσία προσπάθησε να μας παρουσιάσει σαν εκβιαστές και τρομοκράτες, που το μόνο μέλημά μας είναι ο διασυρμός και το κλείσιμο της επιχείρησης. Παραβλέπουν μάλλον το γεγονός ότι κύριο αίτημά μας, από την πρώτη στιγμή, ήταν και είναι να επιστρέψουμε στην εργασία μας, από την οποία εκδιωχθήκαμε εκδικητικά και καταχρηστικά.
Η τακτική αυτή που έχει υιοθετήσει η «αριστερή» εργοδοσία του ΚΑΦΕΝΑΙ- ΜΥΡΣΙΝΗ, θυμίζει κατά πολύ αυτήν που ακολουθεί και η ίδια η κυβέρνηση, απέναντι σε όλους όσους αποφασίζουν να αντισταθούν και να διεκδικούν τα όποια δικαιώματα έχουν απομείνει. Στο δικαστήριο αθωωθήκαμε, αφού κρίθηκε ότι δεν τίθεται θέμα συκοφαντικής δυσφήμησης.
Η εργοδοσία όμως, συνεχίζοντας στο ίδιο μοτίβο, κατέθεσε στις 20/6 ασφαλιστικά μέτρα εναντίον μας και ζητούσε με προσωρινή διαταγή την πλήρη φίμωσή μας (να απαγορευτεί η οποιαδήποτε δημόσια προφορική ή έγγραφη δήλωση που να αναφέρεται στο πρόσωπο ή στην επιχείρηση) και την παύση κάθε παράστασης διαμαρτυρίας και συνάθροισης έξω από το κατάστημα!!! Και πάλι όμως οι προσπάθειές τους έπεσαν στο κενό, αφού το αίτημα τους απορρίφθηκε!
Εμείς οι απολυμένοι- εργαζόμενοι του ΚΑΦΕΝΑΙ- ΜΥΡΣΙΝΗ θα συνεχίσουμε τον δίκαιο αγώνα μας και καλούμε για ακόμη μία φορά την εργοδοσία να «καθίσει» στο τραπέζι του διαλόγου, ώστε να βρεθεί λύση στο πρόβλημα που η ίδια έχει δημιουργήσει.
http://kafenesworkersfight.blogspot.gr/2014/06/blog-post_20.html
Ταξικό Μέτωπο: Σχετικά με την προοπτική διάλυσης των σωματείων και δημιουργία ενιαίου σωματείου στη ΣΤΑ.ΣΥ Α.Ε.
Την περασμένη βδομάδα ανακοινώθηκε «ομόφωνη συμφωνία» των 3 Σωματείων για τη δημιουργία ενός μεγάλου Σωματείου και γενική συνέλευση στα γραφεία του Σ.Ε.Λ.Μ.Α. Μετά από μια μακρά περίοδο αντεγκλήσεων, αλληλοκατηγοριών, επιθέσεων (λεκτικών και όχι μόνο) φαίνεται πως τώρα μπαίνουμε στην περίοδο όπου όλοι μαζί αγαπημένοι και μονιασμένοι θα ξεχάσουν όλα όσα τους χώριζαν και θα πορευθούν προς «…την αειφόρο ΝΙΚΗ!.» όπως λένε στην τελευταία κοινή ανακοίνωση τα 3 σωματεία (ΣΕΛΜΑ, Ένωση εργαζομένων ΗΣΑΠ και ΣΗΕΚ).
Είμαστε τελικά τόσο ηλίθιοι; Είναι δυνατόν να πιστεύει κανείς πως αυτοί που μέχρι πρότινος «σφάζονταν», κατηγορούσαν οι μεν τους δε, μέχρι και στα δικαστήρια έχουνε πάει για ξυλοδαρμό, τώρα ξαφνικά συνειδητοποίησαν πως επιβάλλεται η ενότητα των Σωματείων και η μαζική εκπροσώπηση. Πιστεύει κανείς πως σκοπεύουν πραγματικά το «μικροσυφεροντάκι» του καθενός να αποτελέσει παρελθόν, διότι οι εποχές άλλαξαν και επιβάλλεται να γίνουν άλματα προς τα εμπρός, όπως μας λένε από κοινού μάλιστα;
Προχθές κυκλοφόρησε «ΟΡΘΗ ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ» της ως άνω ανακοίνωσης μετατρέποντας την ατζέντα σετροποποίηση καταστατικού του Σ.Ε.Λ.Μ.Α. Μιλάμε δηλαδή αίφνης και απροειδοποίητα για καταστατικήΓ.Σ! Αυτό από μόνο του έχει αυξημένες καταστατικές απαιτήσεις, δεν αρκούν οι συνήθεις απαρτίες και πλειοψηφίες, πόσο δε μάλλον οι συνήθεις προθεσμίες. Αν είναι να γίνει κάτι τέτοιο χρειάζεται ένας εκτεταμένος προσυνελευσιακός διάλογος και ζύμωση, να αναπτυχτούν, αιτιολογηθούν και ωριμάσουν οι όποιες εναλλακτικές εκδοχές για τον καταστατικό μας χάρτη, πού οφείλουν να ενσωματώσουν την εμπειρία δεκαετιών συνδικαλιστικού κινήματος στις συγκοινωνίες. Δεν θέλουμε να πιστέψουμε ότι τα Δ.Σ. των σωματείων είχαν προαποφασίσει καταστατικές αλλαγές κεκλεισμένων των θυρών «από τα άνω» και ότι προσβλέπουν σε μία φάστ-τρακ τυπική έγκριση από παρωδίες Γ.Σ.
Σε αυτό το σημείο πρέπει να κάνουμε σαφές πως σε καμία περίπτωση δεν συμφωνούμε με την υπάρχουσα κατάσταση. Η πολυδιάσπαση των σωματείων και ο συντεχνιακός χαρακτήρας τους καλλιεργήθηκε από τους όψιμους τιμητές της ενότητας. Εμείς από την πλευρά μας προωθούμε με κάθε τρόπο την ενότητα των εργαζομένων. Αλλά την πραγματική ενότητα. Μια ενότητα όπου όλοι όσοι εργαζόμαστε στις συγκοινωνίες θα αγωνιζόμαστε από κοινού, χωρίς παιχνίδια στις πλάτες μας. Χωρίς να μας απασχολεί αν είμαστε από το Μετρό ή τον ΗΣΑΠ, την ΕΘΕΛ ή τον ΗΛΠΑΠ, χωρίς να κατηγορούμε ο ένας τον άλλο για τα λεφτά που παίρνουμε ή το ποιος εργάζεται περισσότερο. Το πώς λειτουργούν τα υπάρχοντα σωματεία δεν μας εκφράζει και το έχουμε κάνει σαφές με κάθε τρόπο. Για εμάς δεν έχει σημασία αν τα σωματεία στη ΣΤΑΣΥ είναι ένα ή επτά. Το πραγματικό πρόβλημα είναι πως λειτουργούν αυτά τα σωματεία. Είναι προφανές, αν αναλογιστούμε ποιοι μας ζητάνε την ενοποίηση των σωματείων αλλά και το πώς φτάσαμε μέχρι εδώ, ότι ακόμα και ένα σωματείο να υπάρχει ποτέ δεν θα υπάρξει ενότητα των εργαζομένων, ποτέ δεν θα ξεπεραστούν οι αγκυλώσεις του παρελθόντος, ποτέ δεν θα ξεφύγουν από τη νοοτροπία της καρέκλας. Από την πλευρά μας προωθούμε διαρκώς και με κάθε τρόπο τη δημιουργία ενός σωματείου βάσης. Κατά τη γνώμη μας μόνο εάν υπάρξει ένα σωματείο που θα συμμετέχουν ισότιμα όλα τα μέλη του, όπου οι αποφάσεις θα παίρνονται από τις Γενικές Συνελεύσεις, όπου θα έχει ξεκάθαρα ταξικό χαρακτήρα θα μπορέσει να ενώσει τους εργαζόμενους, να συγκρουστεί με τις διοικήσεις και τις κυβερνήσεις, να δώσει όραμα και ελπίδα πως στον ταξικό πόλεμο που μαίνεται θα βγούμε νικητές.
Ταξικό Μέτωπο
Πρωτοβουλία εργαζομένων στις Συγκοινωνίες
taxikometopo.wordpress.com
taxikometopo@gmail.com
Proledialers: Απεργία των τηλεφωνικών κέντρων στην Ιταλία. Συνέντευξη με μία εργαζόμενη της Accenture
Στις 4 Ιουνίου είχε προκηρυχτεί απεργία για τους εργαζόμενους των τηλεφωνικών κέντρων στη γειτονική μας Ιταλία. Στα ιταλικά call centers εργάζονται περίπου 80.000 άνθρωποι και σύμφωνα με τα συνδικάτα η πλειοψηφία των εργαζομένων στήριξε την απεργία. Ωστόσο, όπως και στα μέρη μας, έτσι και στην Ιταλία υπάρχουν χιλιάδες εργαζόμενοι που δεν μπορούν να απεργήσουν είτε λόγω της εργοδοτικής τρομοκρατίας είτε λόγω του εργασιακού τους καθεστώτος (πχ. επισφάλεια, ενοικιαζόμενη εργασία).
Βρήκαμε, μεταφράσαμε (ευχαριστούμε τον Α. για τη βοήθεια) και αναδημοσιεύουμε από την ιστοσελίδα clashcityworkers τη συνέντευξη μίας εργαζόμενης σε call center στη Νάπολη. Η ομοιότητα των καταστάσεων που περιγράφει με όσα βιώνουμε ως τηλεφωνητές και τηλεφωνήτριες εδώ στην Ελλάδα είναι τρομακτικά πανομοιότυπη. Εργοδοτική αυθαιρεσία, απολύσεις, επισφάλεια, στόχοι, μηδαμινά εργασιακά δικαιώματα, ατομικισμός.
Τελικά, η εκμετάλλευση των αφεντικών είναι ίδια παντού. Καιρός είναι λοιπόν να συλλογικοποιήσουμε και να οργανώσουμε τις αντιστάσεις μας και να απαντήσουμε και εμείς οι εργαζόμενοι με τον τρόπο που μας αρμόζει στις καθημερινές εργοδοτικές αυθαιρεσίες.
Απεργία των τηλεφωνικών κέντρων: συνέντευξη με μία εργαζόμενη της Accenture (Νάπολη).
Πέμπτη, 4 Ιουνίου 2014, Clash City Workers
Η 4η Ιουνίου ήταν μία ημέρα γενικής κινητοποίησης για τους εργαζόμενους στα τηλεφωνικά κέντρα (80.000 χιλιάδες εργαζόμενοι στην Ιταλία). Τα συνδικάτα SLCCgil, FistelCisl, UilcomUil εξήγγειλαν μία μεγάλη διαδήλωση στη Ρώμη, από τις Θέρμες του Διοκλητιανού μέχρι την Πλατεία Σαντίσιμι Απόστολι, διεκδικώντας σαφείς κανόνες όσον αφορά τις συμβάσεις εργασίας και το μπλοκάρισμα των μετεγκαταστάσεων. Σύμφωνα με τα συνδικάτα η συμμετοχή στην απεργία ξεπερνάει το 80% και στη Ρώμη έφτασαν 7.000 εργαζόμενοι. Σύμφωνα με τον Saccone (SLCCgil): «Από την Almaviva μέχρι την Call&Call, από την Teleperformance μέχρι την Comdata, η συμμετοχή κυμάνθηκε στο 87% αγγίζοντας σε ορισμένες εταιρείες και το 98%, με ολόκληρα τμήματα εξυπηρέτησης πελατών να σταματάνε τη λειτουργία τους».
Από την πορεία αναδύονται χιλιάδες ιστορίες, όλες διαφορετικές αλλά με μεγάλες ομοιότητες: ιστορίες εκμετάλλευσης, συμβάσεων έργου που ανανεώνονται κάθε 6 ή, συχνότερα, κάθε 2 ή 3 μήνες ή, ακόμα χειρότερα, με μηδενικό σταθερό μισθό: πληρώνεσαι μόνο εάν πιάσεις τους στόχους, διαφορετικά έχεις δουλέψει επί ματαίω, τζάμπα. Οι εργαζόμενοι που δουλεύουν με συμβάσεις αορίστου χρόνου είναι αληθινές «λευκές μύγες» και τα πράγματα δεν είναι ρόδινα ούτε για αυτούς: εξαρτημένοι από τις παραγγελίες που σήμερα υπάρχουν και ποιος ξέρει τι θα ξημερώσει αύριο, ακόμα και οι «προστατευμένοι» εργαζόμενοι είναι δυνατόν να μείνουν χωρίς δουλειά από τη μια στιγμή στην άλλη.
Πολλές εταιρείες αναθέτουν την οργάνωση των τηλεφωνικών κέντρων σε εταιρείες του εξωτερικού. Η εξυπηρέτηση πελατών πηγαίνει σε χώρες όπως η Αλβανία, η Ρουμανία, η Τυνησία και το Μαρόκο στις οποίες η γνώση των ιταλικών είναι διαδεδομένη και όπου μπορούν να πληρώνουν ακόμα λιγότερο –και να εκμεταλλεύονται ακόμα περισσότερο– τους τηλεφωνητές. Τοζήτημα των μετεγκαταστάσεων τέθηκε με επικίνδυνο τρόπο στο κέντρο της χθεσινής κινητοποίησης [εννοεί της 4ης Ιουνίου], κινδυνεύοντας να πάρει ανοιχτά ρατσιστικούς τόνους: αν και αληθεύει το γεγονός ότι η διάδοση ευαίσθητων προσωπικών στοιχείων –ονόματα, διευθύνσεις, τραπεζικοί λογαριασμοί, πιστωτικές κάρτες– στο εξωτερικό μπορεί να αποτελέσει έναν κίνδυνο για τους πελάτες και έτσι να χρησιμοποιηθεί σαν ένα ισχυρό επιχείρημα ώστε να πειστούν οι καταναλωτές να «εγκαταλείψουν» τις εταιρείες που θέλουν να μεταφέρουν τα τηλεφωνικά κέντρα τους στο εξωτερικό και να τις ωθήσουν να παραμείνουν στην Ιταλία, μία οπτική που βλέπει τους εργαζόμενους στις διάφορες χώρες να συγκρούονται μεταξύ τους σε έναν πόλεμο μεταξύ φτωχών δεν ωφελεί κανέναν πέρα από τα αφεντικά, όπως διδάσκει η ιστορία. Ένα μεγαλύτερο ενδιαφέρον των συνδικάτων για τον τομέα των τηλεφωνικών κέντρων, θα σήμαινε και μία μεγαλύτερη προσπάθεια εκ μέρους τους για την επίλυση των προβλημάτων των εργαζομένων, πέρα από το να επισείουν το φόβητρο του «ξένου». Ο τομέας αυτός είναι, και για αντικειμενικούς λόγους που οφείλονται στη μικρή διάρκεια των συμβάσεων και το διαρκή εκβιασμό που υφίστανται οι εργαζόμενοι, μία από τις λιγότερο συνδικαλισμένες κατηγορίες. Με την εξαίρεση του αυτο-οργανωμένου αγώνα στην Atesia, ήταν ελάχιστες οι νίκες σε έναν τομέα που η εκμετάλλευση και η επισφάλεια είναι τόσο έκδηλες ώστε οι τηλεφωνητές να αποτελούν πραγματικό σύμβολο της οπισθοδρόμησης –όσον αφορά το μισθό και τα δικαιώματα– του κόσμου της εργασίας στην εποχή μας.
Με αφορμή την κινητοποίηση στα τηλεφωνικά κέντρα, δημοσιεύουμε τη συνέντευξη μίας τηλεφωνήτριας της AccentureTechnologySolution από τη Νάπολη, η οποία μας προσφέρει μίαεικόνα της ζωής στα τηλεφωνικά κέντρα όσον αφορά τις αργίες, τις ασθένειες, το δικαίωμα στη μητρότητα. Όπως και πολλοί άλλοι συνάδελφοί της που εργάζονται σαν ενοικιαζόμενοι εργαζόμενοι, η εργαζόμενη που μας έδωσε τη συνέντευξη δεν μπόρεσε να συμμετάσχει στην απεργία.
Σε ποια εταιρία εργάζεσαι και σε ποια πόλη;
Εργάζομαι για την Accenture Technology Solution στη Νάπολη.
Πόσοι εργαζόμενοι είστε; Ποια είναι η αναλογία ανδρών-γυναικών στο χώρο εργασίας σου; Τι σύμβαση έχετε;
Αυτή τη στιγμή είμαστε περίπου 80 εργαζόμενοι, όταν έπιασα δουλειά ήμασταν περίπου 200, αλλά τους τελευταίους μήνες το προσωπικό μειώθηκε σημαντικά. Η εταιρεία αποφάσισε να μεταφέρει ένα τμήμα των δραστηριοτήτων της έξω από την Ιταλία (κατά μέσο όρο ένας εργαζόμενος της Accenture που εργάζεται στην Ιταλία κερδίζει περίπου 900 ευρώ το μήνα, ενώ ένας εργαζόμενος της Accenture που εργάζεται στην Ινδία πληρώνεται περίπου 40 ευρώ το μήνα), επομένως φρόντισε να μειώσει το προσωπικό. Σήμερα εργάζονται στην εταιρεία πολλοί εργαζόμενοι με σύμβαση μαθητείας, η οποία λήγει το 2015, ημερομηνία στην οποία τελειώνει και το έργο. Οι ενοικιαζόμενοι/ες εργαζόμενοι/ες σήμερα είναι περίπου 30 και οι συμβάσεις τους ανανεώνονται ανάλογα με το δείκτη παραγωγικότητάς του προηγούμενου μήνα. Οι τελευταίες ανανεώσεις είχαν διάρκεια 12 ημερών.
Τι γνωρίζεις για την εταιρεία στην οποία εργάζεσαι;
Είναι μία από τις μεγαλύτερες πολυεθνικές συμβούλων επιχειρήσεων στον κόσμο, παρέχουμε συμβουλές σε μεγάλες εταιρείες.
Ποια είναι η εργασία που κάνεις;
Εργάζομαι σε ένα έργο (πρότζεκτ) που διαχειρίζεται τα Κρατικά Μονοπώλια, απασχολούμαι στο γραφείο dataentry (εισροή στοιχείων). Παίρνω και καταχωρώ τις παραγγελίες που έρχονται για τις πωλήσεις ειδών καπνού και τιμολογώ τα εμπορεύματα που βρίσκονται στις αποθήκες πριν την παράδοσή τους.
Τι είδους σύμβαση έχεις;
Έχω μία σύμβαση ενοικιαζόμενης εργασίας, εργάζομαι σε μία εταιρεία ενοικίασης εργαζομένων η οποία με αναγκάζει να εργάζομαι στην Accenture. Η σύμβασή μου είναι μερικής απασχόλησης, για τέσσερις ώρες την ημέρα, αλλά σχεδόν πάντα εργάζομαι έξι και, ορισμένες φορές, ακόμα και οκτώ ώρες. Οι υπερωρίες μου ανακοινώνονται πάντα στο τέλος της βάρδιας ή πολύ συχνά μου τηλεφωνούν λίγες ώρες νωρίτερα για να μου ανακοινώσουν ότι πρέπει να πιάσω δουλειά νωρίτερα.
Οι εργασίες που κάνεις, προβλέπονται από τη σύμβασή σου;
Με τον όρο «εξυπηρέτηση πελατών» υπονοούνται τα πάντα, οι εισερχόμενες και εξερχόμενες κλήσεις για την εξυπηρέτηση πελατών, οι λειτουργίες dataentry για την κατανομή των εμπορευμάτων στις αποθήκες και εξυπηρέτηση πελατών γενικότερα. Όσοι εργάζονται στην Accenture πρέπει να γνωρίζουν να εκτελούν αυτές τις εργασίες και στη διάρκεια της βάρδιας σε μετακινούν από θέση σε θέση ανάλογα με τις ανάγκες της στιγμής.
Τι προβλέπει η σύμβασή σου όσον αφορά άδειες, ασθένειες,διαλείμματα;
Η σύμβαση προβλέπει και άδειες και ασθένειες και διαλείμματα, αλλά στην πραγματικότητα μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε μόνο αναρρωτικές άδειες, πληρωμένες από το ασφαλιστικό μας ταμείο. Προβλέπονται ημέρες άδειας, και για αυτόν το λόγο, θεωρητικά, θα μπορούσαμε να ζητήσουμε άδεια, αλλά δεν μας δίνονται σχεδόν ποτέ και, εδώ και κάποιους μήνες, αφαιρέθηκε από την ον-λάιν πλατφόρμα η δυνατότητα αυτή και επομένως δεν υπάρχει κανένας τρόπος να κανονίσουμε ημέρες διακοπών. Το γραφείο Ανθρωπίνων Πόρων λέει ότι υπάρχει έλλειψη προσωπικού, τη στιγμή που οι ίδιοι απέλυσαν εργαζομένους λόγω «επιλογών της εταιρείας».
Θα μπορούσες να μου πεις ποιον τύπο ατόμων είναι πιο εύκολο να συναντήσεις ως συναδέλφους στην εταιρεία που εργάζεσαι; Α) Νέους ή λιγότερο νέους; Β) Παντρεμένους/ες ή μη; Γ) Με παιδιά ή χωρίς; Δ) Τι τίτλο σπουδών διαθέτουν: Απολυτήριο γυμνασίου, λυκείου ή πανεπιστημιακό πτυχίο; Είναι δυνατόν να σκιαγραφήσειςένα προφίλ που συναντάμε πιο συχνά από τα άλλα;
Οι εργαζόμενοι της εταιρίας στην οποία εργάζομαι, είναι ως επί το πλείστον νέοι κάτω των 35, ορισμένοι από τους οποίους είναι παντρεμένοι και έχουν παιδιά. Οι γυναίκες και οι άντρες είναι μοιρασμένοι, αν και στον καταμερισμό των υπερωριών οι άντρες είναι περισσότερο ευνοημένοι, δεδομένου ότι τα ωράρια που κάνουμε προβλέπουν βάρδιες από τις 6 π.μ. μέχρι τις 10 μ.μ. και πολύ συχνά οι γυναίκες που έχουν παιδιά και οικογένεια δεν μπορούν να κάνουν μη προγραμματισμένες υπερωρίες. Η σύμβαση κάποιων συναδελφισσών δεν ανανεώθηκε επειδή, ως μητέρες και σύζυγοι, δεν ήταν «προδιατεθειμένες» να κάνουν υπερωρίες. Κατά μέσο κάνουμε σχεδόν 40 ώρες υπερωριών το μήνα, σε περιόδους όπως τα Χριστούγεννα, φτάνουμε σχεδόν τις 50.
Ποιες είναι οι χειρότερες πτυχές αυτής της εργασίας, κατά τη γνώμη σου;
Δεν μπορείς να προγραμματίσεις την ημέρα σου, γνωρίζεις πότε θα μπεις, αλλά δεν γνωρίζεις πότε θα βγεις. Εάν δεν κάνεις υπερωρίες σε κοιτάνε με μισό μάτι. Καθώς η σύμβασή σου παρατείνεται για μικρό χρονικό διάστημα, σε εκβιάζουν για να δεχθείς τις υπερωρίες και τρελά ωράρια εργασίας. Έχω δει συναδέλφους που ξέχασαν να φύγουν στο τέλος της βάρδιάς τους, επειδή δεν θυμόντουσαν τι ώρα είχαν πιάσει δουλειά. Όσοι εργάζονται στη φάση της καταχώρησης των παραγγελιών, πρέπει να το κάνουν μέσα σε καθορισμένο χρόνο. Μία παραγγελία πρέπει να καταχωρηθεί μέσα σε χρόνους καθορισμένους από την εταιρεία (ο χρόνος υπολογίζεται στα 4 λεπτά και σαράντα δευτερόλεπτα)· όλοι οι εργαζόμενοι πρέπει να λογοδοτούν για ορισμένες επιδόσεις τους κάθε εβδομάδα και οι ανανεώσεις των συμβάσεων όπως και η κατανομή των υπερωριών γίνονται βάσει αυτών των επιδόσεων. Το γεγονός ότι πρέπει να εργαστείς μέσα σε προκαθορισμένους χρόνους σου δίνει μία διαρκή αίσθηση άγχους, για να μη μιλήσουμε καλύτερα για την αλλοτρίωση που αισθάνεσαι όντας αναγκασμένη να σέβεσαι τα στάνταρτ της εταιρείας. Οι συνάδελφοι και οι συναδέλφισσές μου που ασχολούνται με τις εισερχόμενες και εξερχόμενες κλήσεις εργάζονται διαρκώς με τα ακουστικά και αυτό σου προκαλεί προβλήματα στην ακοή. Το να εργάζεσαι σε βάρδιες όπως οι δικές μου σου καθιστά δύσκολη τη διαχείριση του ύπνου. Υπάρχουν μέρες που ξυπνάω στις 4 και 30 το πρωί για να πιάσω δουλειά στις 6 και ημέρες που τρώω βραδινό μετά τις 10 το βράδυ και το σώμα αισθάνεται τις συνέπειες αυτής της συνήθειας. Μετά από οκτώ μήνες που εργάζομαι σε αυτή την εταιρεία, ξυπνάω όλες τις ημέρες στις 4 και 30, ακόμα και όταν δεν χρειάζεται, και υποφέρω από διαταραχές του ύπνου.
Υπάρχουν συνδικάτα στην εταιρεία σου; Εάν ναι, ποια; Τι σχέση έχουν με εσάς, τι λειτουργίες εκτελούν;
Στους οκτώ μήνες που εργάζομαι σε αυτή την εταιρεία, δεν ήταν ποτέ παρών κάποιο συνδικάτο, ούτε καν την περίοδο των απολύσεων. Παρά τις μαζικές απολύσεις που πραγματοποιήθηκαν, κανένα συνδικάτο δεν έδειξε το παραμικρό ενδιαφέρον για το ζήτημα. Επ’ ευκαιρίας της Πρωτομαγιάς πάρθηκε μία πρωτοβουλία στην οποία συγκεντρώθηκαν οι εργαζόμενοι για να συζητήσουν τη μετεγκατάσταση των τηλεφωνικών κέντρων, αλλά μου φάνηκε μια προπαγανδιστική πρωτοβουλία.
Σήμερα είναι η ημέρα της απεργίας στα τηλεφωνικά κέντρα, έχετε πληροφορηθεί για αυτήν τη διαμαρτυρία; Απεργήσατε;
Κανένα από τα συνδικάτα που εξήγγειλαν την απεργία δεν επικοινώνησε μαζί μας για να συμμετάσχουμε σε αυτή την απόφαση, μολονότι εργαζόμαστε σε ένα από τα μεγαλύτερα τηλεφωνικά κέντρα στη Νάπολη. Εγώ γνωρίζω ότι είχε προκηρυχθεί απεργία για σήμερα, αλλά κανένας από τους συναδέλφους μου δεν συμμετείχε. Όσον αφορά εμένα προσωπικά, όντας μία ενοικιαζόμενη εργαζόμενη, δεν μπορώ να απεργήσω.
ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ ΣΤΡΟΥΓΚΑ: ΕΞΩ Η ΜΑΦΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΤΗΣ ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑΣ-ΧΑΛΚΗΔΟΝΑΣ
Η αλήθεια για το ΠΟΓΚΡΟΜ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ
Το βράδυ της Τετάρτης 18/06 η συνέλευση του Συντονιστικού Κατοίκων ΝΦ-ΝΧ αποφάσισε να αναβάλει για μια μέρα την εκδήλωσή του, από Πέμπτη σε Παρασκευή, λόγω της αντισυγκέντρωσης της Original. Οι υπάλληλοι του Μελισσανίδη ανανέωσαν με τη σειρά τους την αντισυγκέντρωση για την ίδια μέρα, στο ίδιο μέρος, μια ώρα νωρίτερα. Παρά την αναβολή και τη μετάθεση του Συντονιστικού για την επόμενη μέρα, ο ιδιωτικός στρατός του αφεντικού έφτασε ως εισβολέας από νωρίς το απόγευμα και κατέλαβε όλο το μήκος του δρόμου από την πλατεία Πατριάρχου έως την Στρούγκα και το Δημαρχείο που βρίσκεται ακριβώς απέναντι. Εκφόβιζαν και τρομοκρατούσαν τους πάντες να μην προσεγγίσουν κεντρικά σήμεία της πόλης.
Ωστόσο, αρκετές δεκάδες από τους κατοίκους κατάφεραν να φτάσουν στην προσυγκέντρωση του Συντονιστικού στο Δημαρχείο. Είχαν αποφασίσει ότι το δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης και στο συνέρχεσθαι είναι ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΟ και πως επιτέλους η συζήτηση που καλούσε το Συντονιστικό Κατοίκων ΝΦ-ΝΧ και γύρω περιοχών για το Νέο Ρυθμιστικό σχέδιο θα πραγματοποιηθεί.
Η δολοφονική αγέλη των τραμπούκων δεν άργησε να αναλάβει δράση. Από την πρώτη στιγμή επιτέθηκαν με λύσσα στην προσυγκέντρωση στο δημαρχείο περνώντας ανενόχλητοι από τις γραμμές της αστυνομίας, χτύπησαν και κυνήγησαν τον κόσμο στα στενά της γειτονιάς με πέτρες, μπουκάλια και μάρμαρα. Ακόμα και γείτονες που άνοιγαν τις πόρτες τους για να προφυλάξουν τον κόσμο που ζητούσε βοήθεια, δέχθηκαν επίθεση μέσα στα σπίτια τους. Στο Δημαρχείο είχαν μείνει μόνο η αστυνομία και οι βάνδαλοι. Την ίδια στιγμή που η μια ομάδα εξαπέλυε πογκρόμ, κάποιοι άλλοι ξήλωσαν το ρολό της κατάληψης, εισέβαλαν και βανδάλισαν το χώρο, προκαλώντας σοβαρές ζημιές στην πόρτα και σε μηχανήματα. Αφού αποχώρησαν, μετά από λίγη ώρα κόσμος ξεκίνησε να συγκεντρώνεται και πάλι στην κατάληψη για να ελέγξει τις ζημιές και να γίνουν κάποιες άμεσες εργασίες. Τότε ακολούθησε το δεύτερο δολοφονικό πογκρόμ. Πάλι με πέτρες, τούβλα, μπουκάλια, μάρμαρα επιτέθηκαν στον κόσμο που ήταν ήδη σοκαρισμένος από τα πρωτοφανή γεγονότα και δη σε επίπεδο γειτονιάς. Κι άλλα ανοιγμένα κεφάλια, κι άλλοι τραυματίες (ξεπερνούν συνολικά τους δέκα), πάλι ασθενοφόρα, νοσοκομεία. Επιχείρησαν να εισβάλουν ξανά στο χώρο και αποπειράθηκαν να βάλουν φωτιά. Η μαχητικότητα των συντρόφων που αντιστάθηκαν στη δεύτερη επίθεση στα λυσσασμένα σκυλιά του Μελισσανίδη και ο παράγοντας τύχη ήταν οι δύο λόγοι που το βράδυ της Παρασκευής στη Φιλαδέλφεια δεν είχαμε νεκρό από το πογκρόμ της σύγχρονης ΚΑΡΦΙΤΣΑΣ.
Εδώ και αρκετό καιρό η μαφία είχε προειδοποιήσει με πολλούς τρόπους. Από το διαδίκτυο, με απειλητικά τηλεφωνήματα, με σφαίρα τυλιγμένη σε σημείωμα, με ανοιχτό τραμπουκισμό στο Πνευματικό Κέντρο, με στοχοποιήσεις προσώπων, με απειλές κατά της ζωής που συνεχίζονται μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, με αντισυγκεντρώσεις και άλλα τέτοια …αγαθοεργήματα. Ο λόγος; Να μην πραγματοποιηθεί η εκδήλωση για το Ρυθμιστικό Σχέδιο Αττικής και η συζήτηση με τους συμπολίτες μας για τη ζωή μας και το μέλλον της πόλης χωρίς το στολίδι της, το Άλσος.
Για όσους δε γνωρίζουν, με το Ρυθμιστικό Σχέδιο Αθήνας-Αττικής σχεδιάζεται και επιχειρείται η τσιμεντοποίηση και η εμπορευματοποίηση ελεύθερων χώρων και πνευμόνων πρασίνου σε όλη την Αττική, έναν από τους οποίους αποτελεί και το Άλσος της Νέας Φιλαδέλφειας. Με το Ρ/Σ μετατρέπεται σε Μητροπολιτικό Πάρκο και η διαχείρισή του φεύγει από το Δήμο και πάει προς ΤΑΙΠΕΔ μεριά για ξεπούλημα. Με τα άρθρα 81 και 82 του νομοσχεδίου αποχαρακτηρίζονται (με κατάφορα αντισυνταγματικές μεθοδεύσεις) και παραχωρούνται 29,5 στρέμματα δάσους προς τέρψιν της επιχειρηματικής δίψας του Μελισσανίδη. Η πόλη μας αλλάζει χαρακτήρα και από γειτονιά κυρίως κατοικίας μετατρέπεται σε αυλή επιχειρήσεων, ξενοδοχείων, παύει να είναι βιώσιμη και γι’ αυτό, όπως ομολογούν και στο Ρ/Σ, «ο πληθυσμός της πόλης πρέπει να συγκρατηθεί».
Η συνέλευση της Στρούγκας είχε διοργανώσει την πρώτη συζήτηση για το Άλσος στις 14 Δεκέμβρη του 2013, ενώ τον ίδιο μήνα εκδόθηκε το 4ο φύλλο της εφημερίδας Χαμπέρι (συντάσσεται από ομάδα εργασίας της συνέλευσης) με κεντρικό θέμα το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του δάσους στην πόλη . Στη συνέχεια επανήλθαμε τον Απρίλιο και το Μάιο του 2014 με το Χαμπέρι 6ο και 7οφύλλο, όπου κεντρικό άρθρο ήταν το ζήτημα του επενδυτικού σχεδίου της Δικέφαλος ΑΕ και τους κινδύνους που εγκυμονούσε για όλη την πόλη και το οποίο μοιράστηκε χέρι με χέρι περί τα χίλια περίπου αντίτυπα. Ώσπου φτάσαμε στην εκδήλωση της Πρωτοβουλίας Κατοίκων για την Προστασία του Άλσους στο Πνευματικό Κέντρο με τους γνωστούς τραμπουκισμούς. Τότε άρχισε να γίνεται αντιληπτόποιος καθοδηγεί και οργανώνει την εφαρμογή του νόμου της μαφίας στην πόλη μας. Η απόπειρα τρομοκράτησης όχι μόνο δεν έπιασε τόπο, αλλά η πρωτοβουλία δυνάμωσε και στη συνέχεια δημιουργήθηκε το Συντονιστικό Κατοίκων, το οποίο ανακοίνωσε εκδήλωση για τις 19/06 στην πλατεία Πατριάρχου.
Το προχθεσινό χτύπημα της μαφίας στη Νέα Φιλαδέλφεια δεν απευθυνόταν μόνο στο Συντονιστικό Κατοίκων και την κατάληψη Στρούγκα, τον αγωνιζόμενο κόσμο της περιοχής, αλλά αφορά συνολικά το λαϊκό κίνημα, τις παραδόσεις και τους αγώνες του. «Αν δεν αντισταθούμε σ’ όλες τις γειτονιές, οι πόλεις μας θα γίνουνε μοντέρνες φυλακές» φωνάζουμε εδώ και χρόνια στους δρόμους. Και αυτό ΑΦΟΡΑ ΟΛΟΥΣ όσους αντιστέκονται στη βαρβαρότητα και τον επελαύνοντα φασισμό. Είναι χαρακτηριστικό ποιοι δεν πρόλαβαν να κρύψουν τη χαρά τους για τα γεγονότα της Παρασκευής. Το «πείραμα της Φιλαδέλφειας» δεν είναι διαφορετικό από αυτό στο Βόλο, στον Πειραιά, στα Εξάρχεια και σε όποια άλλη γειτονιά η μαφία επιχειρεί να απλώσει τα χέρια της. Μπροστά σε αυτή την κατάσταση, η επαμφοτερίζουσα στάση, οι πολιτικές των ίσων αποστάσεων, οι μεσοβέζικες διαμεσολαβήσεις λειτουργούν υπέρ του αντιπάλου. Τόσο ο αστικός τύπος όσο και μερίδα των τοπικών μέσων ενημέρωσης αντιμετώπισαν το γεγονός είτε ως ήσσονος σημασίας συμβάν, με την αποσιώπηση της δολοφονικής επίθεσης στη γειτονιά, είτε καταλόγισαν ισόποσα την «ευθύνη στις δύο αντιμαχόμενες πλευρές».
Όπως γράψαμε και χτες, ήρθε η στιγμή που πρέπει ν’ αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις. Στη δουλειά, στο γήπεδο, στο δρόμο, στη γειτονιά, παντού. Το διαβατήριο της κινηματικής δράσης δεν ανανεώνεται επ’ αόριστον, και με όσους έχουμε βρεθεί κάποτε μαζί στο δρόμο έχει έρθει η ώρα να πάρουν θέση. Ας αναρωτηθούν έστω και τώρα, αν στο κίνημα και την αντιφασιστική δράση υπάρχουν πογκρόμ που δικαιολογούνται για χάρη του δόγματος «πάνω απ’ όλα ΑΕΚ»…
Εμείς έχουμε αποφασίσει να είμαστε με τον κόσμο των κινημάτων, της αλληλεγγύης, της δημιουργίας και της αντίστασης στη σημερινή βαρβαρότητα. Σε αυτόν τον κόσμο ανήκει και η Στρούγκα, ένας αυτοδιαχειριζόμενος κοινωνικός χώρος που δημιουργήθηκε στις 28 Μάρτη του 2009. Μέχρι τότε και για περισσότερα από δέκα χρόνια, ο χώρος αυτός ήταν σε πλήρη εγκατάλειψη και με εντατική εργασία μερικών μηνών μεταμορφώθηκε σε έναν κήπο ελευθερίας και συλλογικών δράσεων. Από τότε έχουν περάσει 5 χρόνια γεμάτα: εβδομαδιαίες συνελεύσεις, παιδικά εργαστήρια, κουκλοθέατρα, κινηματογραφικές προβολές, συναυλίες, χαριστικά παζάρια, θεατρικές εκδηλώσεις, συζητήσεις για κοινωνικά και πολιτικά θέματα κ.α. Η δράση μας αγκαλιάστηκε από τη γειτονιά από την πρώτη στιγμή και κέρδισε σταδιακά την αποδοχή και την υποστήριξή της. Και θα συνεχίσει να την έχει. Γιατί τα κινήματα γειτονιάς δεν τα κάνουν τα ντουβάρια και οι λαμαρίνες, αλλά το καθημερινό μοίρασμα, η συνάντηση και η ζωντανή παρουσία μέσα στον παλμό της συλλογικής αντίστασης.
Όμως όπως αναφέραμε και παραπάνω, η επίθεση της Παρασκευής ξεπερνά τη Φιλαδέλφεια. Είναι εικόνα από το μέλλον που μας ετοιμάζουν. Απευθύνουμε ανοιχτό κάλεσμα για αλληλεγγύη και κοινό αγώνα ενάντια σε φασίστες, μπράβους, τραμπούκους, μαφιόζους και τα αφεντικά τους. Είναι τώρα η ώρα τα κινήματα να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους και να δώσουν την απάντηση που αρμόζει στον σκοταδισμό και στην τρομοκρατία.
ΥΓ1. Το κάλεσμα για πορεία την Τετάρτη που διαβάσαμε στο Διαδίκτυο δεν ισχύει. Θα ακολουθήσει νεότερη ανακοίνωση.
ΥΓ2. Μέσα στη φωτιά των γεγονότων της Παρασκευής, η συλλογικότητα της Στρούγκας δεν εξέδωσε κανένα δελτίο τύπου, όπως γράφτηκε ανακριβώς σε διάφορα μέσα ενημέρωσης. Η πρώτη σύντομη ανακοίνωση του Σαββάτου εδώ.
ΚΑΝΕΝΑ ΠΡΟΒΑΤΟ ΔΕ ΣΩΘΗΚΕ ΒΕΛΑΖΟΝΤΑΣ
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ-ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ ΣΤΡΟΥΓΚΑ
Δεκελείας 116, Νέα Φιλαδέλφεια.
Παρεμβάσεις από συνελευση αναρχικών σε σχολεία της Θεσσαλονίκης για το πρόγραμμα myschool
Στα τέλη της σχολικής χρονιάς και εν μέσω εξετάσεων, πραγματοποιήθηκαν παρεμβάσεις σε λύκεια και τα γυμνάσια του πολεοδομικού συγκροτήματος της Θεσσαλονίκης. Μοιράστηκαν κείμενα, πετάχτηκαν τρικάκια και κολλήθηκαν αυτοκόλλητα.
myschool * ή πως το σχολείο από φυλακή
γίνεται στρατόπεδο
…κάποιος θέλει να μας έχει σε κλουβί –
κάποιος θέλει να ζήσουμε μια βαρετή ζωή …
(τραγούδι που σιγοτραγουδιέται ψιθυριστά και με τσίλιες στις τουαλέτες των σχολείων εν έτη 2020)
Το σχολείο ποτέ δεν ήχησε σαν όμορφη λέξη στα αυτιά μας, όπως άλλωστε συνέβαινε και όσο ήμασταν μαθητές. Παρά τα όσα λέγονταν και λέγονται για το σχολείο ως χώρο δημιουργίας και άλλες μπούρδες , εμείς παραδόξως συμφωνούμε με τα λόγια του ίδιου του υπουργού παιδείας όσο αφορά το τι είναι το σχολείο :
«Το δημόσιο σχολείο αποτελεί πολύτιμο κύτταρο της κοινωνίας».
Η κοινωνία όμως μας θυμίζει φυλακή
Κύτταρο λοιπόν μιας κοινωνίας που το μόνο που επιζητά είναι το ανθρώπινο δυναμικό της να μην ξεφεύγει ούτε ρούπι από αυτά που έχουν σχεδιάσει οι οικονομικοί και πολιτικοί αρχηγοί . Άρα όλοι πρέπει να βιαστούν να φτιάξουν μια ασφαλή και σταθερή γραμμή ζωής που να μην έχει σχέση με το πώς θέλουν να ζήσουν αλλά αντίθετα με το πώς θα μπορούν να είναι χρήσιμοι για μια κοινωνία που μοιάζει με στρατώνα. Αυτές οι γραμμές ζωής, που αρχίζουν από το μόνιμο επάγγελμα όπου κάποιοι θα εκμεταλλεύονται τον χρόνο σου μέχρι και την βραδινή διασκέδαση όπου κάποιοι άλλοι θα εκμεταλλεύονται τη μοναδική σου διέξοδο από την βαρετή καθημερινότητα, δεν έρχονται βίαια αρχικά αλλά αντίθετα μας “φοριούνται” ως πεποιθήσεις μετά από χρόνια προπαγάνδα που ξεκινάει από το σχολείο και συνεχίζει στην “ελεύθερη” περίοδο του φοιτητή, στο στρατό, στην εργασία και εγκαθιδρύονται συνεχώς μέσα απ’ την τηλεόραση αλλά και τις “εναλλακτικές” πηγές ενημέρωσης του διαδικτύου. Όταν κάποιοι “ξεφύγουν” επιλέγοντας να ζήσουν διαφορετικά και ενάντια σε αυτό το σύμπλεγμα καταπίεσης τότε αρχίζει το ξύλο οι διώξεις και οι φυλακίσεις από έναν εσωτερικό στρατό που βρίσκεται παντού αλλά τυχαίνει να μην τον παρατηρούμε, τους μπάτσους κάθε είδους. Με κράνη ή και χωρίς, με μηχανές ή και πεζοί , φιλικοί είτε και τραμπούκοι σουλατσάρουν παντού απ’ τις πλατείες ως και τις καταλήψεις συλλαμβάνοντας και ενίοτε ξυλοκοπώντας από μαθητές καταληψίες μέχρι και αναρχικούς που αποφάσισαν να απαντήσουν έμπρακτα στο κράτος (χωρίς να ξεχνάμε και μετανάστες που βρίσκονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, απεργούς που δεν έχουν να φάνε, κατοίκους που αντιστέκονται στην καταστροφή των χωριών τους και γενικότερα οποιονδήποτε δεν ακολουθεί τον “κανονικό” δρόμο).
Μια κοινωνία δηλαδή που φωνάζει ότι όποιος δεν υπακούει κατά γράμμα θα ποδοπατηθεί κάτω απ τις αρβύλες της (που τυχαίνει να μην είναι φασιστικές αλλά δημοκρατικότατες)
Τι θυμόμαστε όμως εμείς απ το σχολείο ;
το άγχος να είμαστε καλύτεροι απ τους άλλους ή έστω να την βγάλουμε , το τρέξιμο για να προλάβουμε όλα τα μαθήματα εντός και εκτός και επί τα αυτά πολλές φορές χωρίς να μας μένει φράγκο, τους γονείς να ουρλιάζουν μες στα αυτιά μας χωρίς να ξέρουν και οι ίδιοι γιατί , επαναλαμβάνοντας λόγια-συμβουλές μέσα απ την τηλεόραση, τους φόβους για να αντιδράσουμε σε οτιδήποτε ή σε οποιονδήποτε που μας καταπιέζει από το πρωινό ξύπνημα μέχρι και τις απειλές διευθυντών και καθηγητάδων, τον διαχωρισμό των συμμαθητών μέσα στο κεφάλι μας σε καλούς και σε κακούς, εξετάσεις σαν εφιάλτη να αποφασίσουμε για όλη μας τη ζωή πριν προλάβουμε καλά καλά να ζήσουμε, τη βεβαιότητα της υποταγής που μας επαναλάμβαναν “ότι έτσι είναι τα πράγματα” που σήμαινε ότι δεν μπορούμε να χαρούμε, να ζήσουμε και να αγωνιστούμε για να υπάρξουμε έστω και λίγο όπως θα θέλαμε.
Όμως όλα αυτά δεν έφταναν, τώρα θέλουν να είμαστε και ακίνητοι!
Ένα νέο νομοσχέδιο έρχεται να διορθώσει τις παραλείψεις των προηγούμενων δεκαετιών. Πλέον ο “φτωχός”, ο “άρρωστος”, ο “διαφορετικός”, ο “ανυπάκουος” και γενικότερα οποιοσδήποτε μαθητής που δεν τηρεί τις προϋποθέσεις θα σημειώνεται κατευθείαν στο τεφτέρι του διευθυντή και θα αποστέλλεται κατευθείαν στον στρατηγό του (η αλλιώς στον εργοδότη του δηλαδή κατευθείαν στο υπουργείο παιδείας μέσω του διαδικτύου). Έτσι θα είναι πλέον σίγουροι ποιος τους κάνει και ποιος μπορεί να αποτελέσει εμπόδιο στην ομαλή συνέχεια του σχεδίου “κανείς δεν θα αποφασίζει για τη ζωή του”. Με δύο λόγια χωρίζουν τους μαθητές σε δύο κατηγορίες , στους χρήσιμους και σε αυτούς που θα τους τοποθετήσουν στα σκουπίδια (ενίοτε και στη φυλακή). Και αν τύχει καμιά φορά και κάποιος καθηγητής δεν ακολουθεί τον ρόλο του δεσμοφύλακα και του μπάτσου; Στα σκουπίδια και αυτός!
* Νομοσχέδιο myschool! (από σεπτέμβρη στις τάξεις )
Μια φιλόξενη διαδικτυακή πλατφόρμα που θα φροντίζει για :
-Καταγραφήόλων των στοιχείων του μαθητή και της οικογένειας του. Από τη μόρφωση των γονιών μέχρι την οικονομική τους κατάσταση (εργασία, εισόδημα), απ’ το τηλέφωνο των μαθητών μέχρι τα “εγκλήματα” τους στο σχολείο (αποβολές, καταλήψεις, “ειδικές ανάγκες”)
-Καταγραφή όλων των μαθητών που είναι διαφορετικοί στη φυλή, στη γλώσσα, στις “ικανότητες”. Από το αν είσαι αρκετά έλληνας μέχρι το πόσα έτη έχεις φοιτήσει σε σχολείο, από το πότε έχεις φτάσει στη χώρα μέχρι ερωτήσεις του τύπου “ποιός είσαι εσύ”.
-Καταγραφή όλων των καθηγητών που φαίνεται να “αντιδρούν”. Απ’ την συμμετοχή σε απεργίες και καταλήψεις μέχρι σε τι είδους αντιδράσεις συμμετείχαν (καθηγητές που στηρίζουν μαθητές;)
Aυτή η αθώα “καταγραφή” για μας αποτελεί ένα καθόλου αθώο “φακέλωμα” του κράτους , που έχει στόχο να γίνει πιο εύκολος ο διαχωρισμός μαθητών σε επίπεδα και κατηγορίες προκείμενου να ενστερνιστούν πιο εύκολα τον προδιαγεγραμμένο ρόλο τους . Επιπλέον φροντίζει να καταστείλει κάθε πιθανή αντίδραση που μπορεί να προκύψει μέσα στο σχολικό περιβάλλον , από τη μαθήτρια που τα γράφει όλα κατεβαίνοντας στο δρόμο μέχρι ακόμα και το δάσκαλο που αποφασίζει να απεργήσει . Όλοι θα ελέγχονται και τα ατοπήματα τους θα σημειώνονται και θα αποστέλλονται κατευθείαν στο υπουργείο και από εκεί γιατί όχι και στους μπάτσους ;
Άλλωστε δεν έχουν περάσει παρά μερικοί μήνες από όταν κλιμάκια της αστυνομίας (κατ’ εντολή της ΓΑΔΑ!) επισκέφτηκαν σχολεία που τόλμησαν να καταληφθούν από τους μαθητές , ενδιαφερόμενοι να καταγράψουν τυχόν “προβλήματα” και να “καλέσουν” μερικούς μαθητές στα τμήματα (ενώ παράλληλα ανέπτυσσαν τις προσωπικές τους επαφές με τους διευθυντές).
άρα το βουλώνουμε με φόβο και πάλι ;
η προσπαθούμε για αυτό που δεν ήθελαν να μάθουμε ποτέ ;
“Όταν λοιπόν το σχολείο είναι η καταστροφή του παιχνιδιού , της δημιουργία και της γνώσης , τότε το παιχνίδι , η δημιουργία και η γνώση μπορούν να προκύψουν μόνο απ την καταστροφή του .”
(αμπελοφιλοσοφίες αναρχικών παίδων)
Από τις διάφορες “εφηβικές ασθένειες” που μας κολλάνε “ απ’ το να καθόμαστε ήσυχοι” μέχρι τα φροντιστήρια για πανελλήνιες, ανά καιρούς έχουν φανεί κάποιες περιπτώσεις που θεωρούμε ότι μπορέσαμε να νιώσουμε καλύτερα .
Μπορεί ορισμένες φορές αυτές οι στιγμές χαράς να αντιμετωπίζονταν ακόμα και από μας τους ίδιους από κάποια αμηχανία, φόβο ή κριτική (πολλές φορές και λόγω των ατόμων που δρούσαν πρώτα) αλλά το σημαντικό είναι να διακρίνουμε εναντίον ποιού στρέφονται και το πόσο επικίνδυνες μπορούν να γίνουν γι’ αυτούς που μας καταπιέζουν. Έτσι μπορούμε να ξεπεράσουμε τους εαυτούς μας και να αγωνιστούμε με χίλιους τρόπους προκειμένου να ζήσουμε λίγο πιο κοντά στον τρόπο που αισθανόμαστε απ’ το δημοτικό μέχρι και όταν κρατάμε μπαστούνια (άμα λάχει να προλάβουμε βέβαια) .
Επιπλέον, στο τώρα , με το να στεκόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλο και απέναντι τους, γινόμαστε μια δύναμη που ανά πάσα στιγμή μπορεί να σταματήσει από ένα καινούργιο νομοσχέδιο μέχρι και την γενική ομαλή λειτουργία του σχολείου .
Μικρές στιγμές χαράς μες στο σχολείο (ή κατά τη διάρκεια του ωραρίου του) :
Καταλήψεις με ή και χωρίς τυρόπιτες, η αποχή είναι η μισή αρχοντιά, δεκαπενταμελές χωρίς μέλη, η άλλη μισή είναι η απεργία οπότε σπάμε τα νεύρα όσων δεν απεργούν, κοπάνες για πορείες, αμπούλες βρώμας στις εθνικές γιορτές και πινέζες στους ενοχλητικούς καθηγητές, κόλλα στις κλειδαριές και στις κάμερες μπουνιές, άραγμα σε πλατείες τις ώρες των θρησκευτικών αλλά και των μαθηματικών, των αρχαίων, των αγγλικών και των φροντιστηρίων, μπουρλότο και φωτιά στα σχολικά κελιά, λούτσα απ’ τον αγιασμό ο παππάς, η εκδρομή είναι για κάθε μέρα, προσευχή : ευκαιρία για πειράγματα και φωνές , κάψιμο των βιβλίων πριν τελειώσει ο χρόνος, κυνηγητό, κρυφτό, πετροπόλεμος και άλλα παιχνίδια με τους μπάτσους και τις κάμερες σε μαθητικές και μη πορείες, ρόδα τσάντα και κουκούλα, απ’ το γραπτό στην τουαλέτα και πάλι πίσω, δίκτυα αντιγραφής παντού! , μπουγέλο όλο το χρόνο, ψειρίσματα απ’ το κυλικείο για όσους δεν έχουν, και όσοι έχουν τα μοιράζονται, διαλείμματα μόνο στο γραφείο του διευθυντή για όποιον δηλώνει μπατσοσχολή, κατάληψη σημαίνει φασίστες τσακισμένοι, οι τοίχοι είναι όμορφοι μόνο όταν είναι βρώμικοι, τα θρανία για οδοφράγματα και τα τετράδια για συνθήματα και τραγούδια.
Τώρα λοιπόν που αρχίζουν το φακέλωμα και κτίζουν διαχωρισμούς στα σχολεία, ήρθε η ώρα : αποχή απ’ το μάθημα και συμμετοχή σε συνελεύσεις, καταλήψεις και βανδαλισμούς δημόσιων εγγράφων και υπολογιστών .
συνέλευση αναρχικών για τη σύνδεση των αγώνων μέσα στη κοινωνία φυλακή
για τα τρικάκια και τα αυτοκόλληταεδώ
Δίκη στις 25 Ιουνίου των συλληφθέντων της ΑΣΟΕΕ
Εδώ και πάνω από 3 χρόνια, και ανάλογα με τις επιλογές των από πάνω την εκάστοτε χρονική περίοδο, η ΑΣΟΕΕ γίνεται το θέατρο μιας επίδειξης δύναμης από την αστυνομία. Κάτι τέτοιο συνέβει με φόντο της πρόσφατες δημοτικές εκλογές όπου οι κατασταλτικές επιχείρησεις εντάθηκαν. Καθημερινά, μπάτσοι κάθε είδους, πολλές φορές συνοδευόμενοι από φασίστες, σταθμεύουν γύρω από το πανεπιστήμιο και εξαπολύουν επιθέσεις εναντίων των μεταναστών μικροπωλητών που έχουν επιλέξει αυτόν τον τρόπο ως έσχατη λύση βιοπορισμού. Πέρα από αυτό όμως έχουν επιλέξει, προτάσσοντας την αξιοπρέπεια τους, να αντισταθούν στην εξαθλίωση και την τρομοκρατία που προσπαθεί να τους επιβληθεί σε κάθε στιγμή της καθημερινότητας τους. Και στον αγώνα αυτό δεν είναι μόνοι, έχουν στο πλευρό τους πλήθος αλληλέγγυου κόσμου, φοιτητών και μη, που από κοινού προσπαθούν να δώσουν λύση στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Σε αυτό το πλαίσιο χτίζεται και λειτουργεί εδώ και τρία χρόνια η Συνέλευση Μεταναστών και Αλληλέγγυων ΑΣΟΕΕ. Και είναι ακριβώς αυτές οι επιλογές που μπαίνουν στο στόχαστρο της καταστολής και παρουσιάζονται από το κράτος και τα μίντια ως «καταπολέμηση του παραεμπορίου» και «εστίες ανομίας».
Η τελευταία επιχείρηση των μπάτσων γίνεται στις 8 Απριλίου και είχε ως αποτέλεσμα τη σύλληψη ενός φοιτητή και 12 μεταναστών που διώκονται με τις κατηγορίες της αντίστασης κατά της αρχής, απλών σωματικών βλαβών και παράνομου εμπορίου. Η δίκη αναβάλλεται για τις 25 Ιουνίου, ο φοιτητής αφήνεται ελεύθερος, ενώ οι 10 μετανάστες συνεχίζουν να κρατούνται με απόφαση της αστυνομίας, βάση των (π.δ.113/2013, ν.3386/2005) κρίνοντας τους «επικίνδυνους για τη δημόσια τάξη και ασφάλεια». Πρόκειται για μία διάταξη με βάση την οποία οι μπάτσοι, ανεξάρτητα από την απόφαση του δικαστηρίου, έχουν τη δυνατότητα να αποφασίζουν επί της ουσίας για την κράτηση οποιουδήποτε μετανάστηακόμα και σε περιπτώσεις που έχει χαρτιά! Επί της ουσίας τους δίνεται η δυνατότητα να αποφασίσουν την αφαίρεση των χαρτιών του, τον εγκλεισμό του για ενάμιση χρόνο σε στρατόπεδο συγκέντρωσης και την απέλασή του..
“Εμείς δεν είμαστε κλέφτες, δολοφόνοι, βιαστές. Παντού λένε ότι οι χώρες του τρίτου κόσμου είναι απολίτιστες. Εκεί τουλάχιστον, δεν υπάρχει αυτή η μανία ενάντια στους ξένους, τόσα κέντρα κράτησης, τόσοι φράχτες στα σύνορα, τόσοι πνιγμένοι από λιμενικούς. Η Ελλάδα δεν έχει καταλάβει ότι εμείς, οι μετανάστες δεν είμαστε πρόβλημα. Εμείς θέλουμε έναν κόσμο χωρίς διακρίσεις, χωρίς αδικία, χωρίς ρατσισμό, χωρίς πλούσιους και φτωχούς. Εμείς που ζούμε καθημερινά με την αγωνία της επιβίωσης, με την αστυνομική βαρβαρότητα, με τη βία των αφεντικών, εμείς δεν είμαστε πρόβλημα. Αλλά μπορούμε να γίνουμε”.
Καλέσματα
Αθήνα
Εκδήλωση ”Εμπειρίες του αγώνα στην ΑΣΟΕΕ” στο Πολυτεχνείο 20/6 19.00
Μικροφωνική στον ΗΣΑΠ στο Θησείο 21/6 19.00
Συγκέντρωση στα δικαστήρια της Ευελπίδων 25/6 09.00
Θεσσαλονίκη
Μικροφωνική Ολυμπιάδος & Αθηνάς στις 12:00 Σάββατο 21 Ιουνίου στις 12.00
Μικροφωνική Τσιμισκή με Αριστοτέλους Τρίτη 24/6 19.00