Το αυτόνομο ραδιόφωνο Ιωαννίνων θα μεταδίδει καθημερινά
στις 8 το πρωί, στις 2 το μεσημέρι και στις 8 το βράδυ
το εργασιακό δελτίο του οmnia sunt communia
http://radio-i.org/index.php/homepage.html
Αρχείο ημέρας 17/10/2014
Όξυνση της φτώχειας και των ανισοτήτων από την μνημονιακή πολιτική
Την εικόνα της σύγχρονης κοινωνικής εξαθλίωσης αποτυπώνουν τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ. Τέσσερα εκατομμύρια πολίτες αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού ενώ η ψαλίδια των κοινωνικών ανισοτήτων διευρύνεται.
Αυξήθηκε στο 35,7% από 34,6% ένα χρόνο πριν το ποσοστό των πολιτών που ζουν υπό τον κίνδυνο της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού. Σύμφωνα με την έρευνα της ΕΛΣΤΑΤ για το 2013 (κατάσταση το 2012), σε αυτή την κατηγορία ανήκουν 3.903.800 πολίτες έναντι 3.795.100 ένα χρόνο πριν. Η επίδοση είναι η δεύτερη χειρότερη πανευρωπαϊκά μετά την Βουλγαρία (48%) και με την Κύπρο να έχει ποσοστό πολιτών σε κίνδυνο φτώχεια μόνο στο 14,7%. Το 20% των πλουσιότερων Ελλήνων, έχει 6,6 φορές υψηλότερο εισόδημα από το 20% των φτωχότερων συμπολιτών, σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ. Το πρόβλημα της ανισότητας παρέμεινε αμετάβλητο το 2013, αλλά και το μεγαλύτερο πανευρωπαϊκά μαζί με αυτό της Βουλγαρίας.
Έπεται με χάσμα φτωχών πλουσίων 6,3 η Λετονία και η Ισπανία, ενώ στην Νορβηγία η ανισότητα είναι μόνο 3,3. Το… κατώφλι φτώχειας διαμορφώθηκε σε ετήσιο εισόδημα 5.023 ευρώ για άγαμο και σε 10.547 ευρώ για τετραμελή οικογένεια, σύμφωνα με την έρευνα του 2013. Ένα χρόνο πριν, καθώς τα εισοδήματα ήταν πολύ υψηλότερα και το κατώφλι φτώχειας ήταν υψηλότερο στα 5.708 ευρώ ετησίως για τον άγαμο και στα 11.986 για τετραμελή οικογένεια, ενώ το 2010 βρισκόταν στα 7.178 ευρώ για τον άγαμο και 15.073 ευρώ για οικογένεια. Με βάση αυτά τα δεδομένα, το 23,1% του πληθυσμού ζει σε συνθήκες φτώχειας. Ο λόγος για 892.763 νοικοκυριά με 2,5 εκατ. μέλη. Στις μονογονεϊκές η φτώχεια φτάνει στο 37%, ενώ τα παιδιά που ζουν σε φτωχιές οικογένειες ανέρχονται στο 28,8% του συνόλου.
ΠΗΓΗ: HIT&RUN
Απολυσεις στην Wind. Μαζικη αντιδραση των εργαζομενων μαζι με το σωματειο προς τον δειυθυντη του τμηματος, ο οποιος αποχωρησε
Την Τεταρτη 15/10 manager του τεχνικου τμηματος μαζι με εκπροσωπο της διευθυνσης προσωπικου ανακοινωσαν σε συναδελφο μας την απολυση του. Τον αναγκασαν να υπογραψει παραιτηση και οχι απολυση για να εχει λευκο ιστορικο ωστε να συνεχιζει να παιρνει εργαζομενους μεσω voucher. Την επόμενη μέρα την πεμπτη πραγματοποιηθηκε περιοδεια του σωματειου στους χωρους εργασιας στη Λ. Αθηνωνωστε να γινει παρασταση διαμαρτυριας στον διευθυντη. Τελικα οι εργαζομενοι ανταποκριθηκαν και συγκεντρωθηκαν πανω απο 80 ατομα στον 3ο οροφο. Μολις ειδε τον κοσμο αποχωρησε συνολικα απο το κτιριο της Λ. Αθηνων ο συγκεκριμενος manager
Την Τεταρτη 15/10 μετά τις 5μμ γνωριζοντας οτι οι περισσότεροι εργαζομενοι θα εχουν σχολασει καθώς και μέλη το διοικητικου συμβουλιου του επιχειρησιακου σωματειου, ο manager του τεχνικου μαζι εκπροσωπο της διευθυνσης προσωπικου ανακοινωσανε την απολυση σε συναδελφο μας.
Τον πιεσαν ωστε να δηλωσει παραιτησης, ετσι ωστε να μην εμφανιζεται οτι η wind απολυει.
Εκεινη τη στιγμη του ζητησαν να παραδωσει την εταιρικη ταυτοτητα και το εταιρικο κινητο καθως και να μην ερθει σε επαφη με συναδελφους, ουτε να πλησιασει στο γραφειο του και οτι δεν χρειαζεται να ερθει την επομενη μερα να χαιρετησει.
Οι λογοι ειναι προφανης οτι δεν θελουν με κανενα τροπο να υπαρχει αναστατωση στους συναδελφους αλλα το κυριοτερο αντιδραση.
Την επομενη μερα επικοινωνησε τηλεφωνικα το σωματειο με τον συναδελφο και προχωρησε αμεσα σε περιοδειες στο κτιριο της Λ. Αθηνων με σκοπο να γινει παρασταση διαμαρτυριας στον manager του τμηματος.
Η συμμετοχη των συναδελφων ηταν μαζικη, συναδελφοι απο τα τηλεφωνικα κεντρα αφησαν τα ακουστικα, αντιστοιχα και απο τα αλλα τμηματα και συγκεντρωθηκαν στον 3ο οροφο της Λ. Αθηνων
Βλεποντας ο manager οτι η συγκεντρωση των συναδελφων μας ηταν μαζικη μαζι με το σωματειο, πανω απο 80 ατομα, αποχωρησε αμεσα απο τις κτιριακες εγκαταστασεις της Λ. Αθηνων.
Το επομενο βημα ηταν οτι η παρεμβαση θα επρεπε να γινει στην διευθυνση προσωπικου και αποφασιστηκε εκεινη την ωρα να παμε στον 5ο οροφο που βρισκοταν το στελεχος του hr.
Στα ερωτηματα για ποιο λογο απολυθηκε; αν του δωθηκαν επιλογες απολυση η παραιτηση; δεν απαντουσε και ζητησε να μιλησουμε τηλεφωνικα με τον υποδιευθυντη του. Η επικοινωνια εγινε με ανοικτη ακροαση για να ακουνε και οι συναδελφοι.
Στη συνεχεια πραγματοποιηθηκε Γενικη Συνελευση με μαζικη συμμετοχη και αποφασιστηκε την Παρασκευη να πραγματοποιηθει νεα συναντηση με τον manager του τμηματος και αμεσως μετα να πραγματοποιηθει νεα Γενικη Συνελευση η οποια θα αποφασισει τα επομενα βηματα δρασης
Επισης σημαντικο ειναι οτι την μερα της απολυσης του συναδελφου, το σωματειου εκανε παρεμβαση τις πρωινες ωρες στα κεντρικα στο Μαρουσι με σκοπο να ξεκινησουν οι συζητησεις για την υπογραφη νεας επιχειρησιακης συλλογικης συμβασης. Απολυουν και ταυτοχρονα αποφευγουν το διαλογο για την ε.σ.σ.ε,
Επιθυμουν οι νεες συνθηκες εργασίες να γινουν Teleperformance, Icap………
από εργαζόμενο στη Wind -> αναδημοσίευση από Athens Indymedia
Με ισχυρή αστυνομική παρουσία η διαμαρτυρία στο φούρνο του Λάμπρου
Συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από το φούρνο του Λάμπρου επί της Αγ. Δημητρίου στη Θεσσαλονίκη, παρουσία δύο διμοιριών των ΜΑΤ πραγματοποιήθηκε το απόγευμα της Πέμπτης 16/10.
Η συγκέντρωση ξεκίνησε από το Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης και κατευθύνθηκε στο φούρνο του Λάμπρου όπου οι διαδηλωτές συνάντησαν μία διμοιρία των ΜΑΤ μπροστά στο φούρνο και μία στο μέσο της Αγ. Δημητρίου.
Υπενθυμίζεται πως η παράσταση διαμαρτυρίας στον “Φούρνο του Λάμπρου” διοργανώθηκε από την Επιτροπή Αλληλεγγύης των απολυμένων -εργαζομένων του φούρνου.
Οι εργαζόμενοι διεκδικούν εδώ και μήνες τα δεδουλευμένα τους, τις απλήρωτες υπερωρίες και τα νυχτερινά μεροκάματα καταγγέλοντας παράλληλα ανασφάλιστη εργασία και την μη καταβολή δώρων γιορτών και επιδομάτων αργίας. Όπως αναφέρουν ακόμη η εργοδοσία προσπαθεί να αμβλύνει τις εντυπώσεις, παρουσιάζοντας τις συνθήκες εργασίας ως παραδεισένιες και την επιχείρηση ως μικρή και αθώα πράγμα που, όπως λένε, είναι ψέμα.
Πηγή: Alterthess
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=zLggwp1tPnk[/youtube]
Θυμίζουμε ότι λίγες ημέρες πριν είχε σημειωθεί μια πρώτη δικαστική νίκη των εργαζομένων / απολυμένων, διαβάστε σχετικά εδώ
Περισσότερα για τις συνθήκες γαλέρας στο Φούρνο του Λάμπρου σε παλαιότερο ρεπορτάζ της ΖΟΝΑ ROSSA εδώ:
[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=8ZnJX2-Awy0&list=UU0jVU-mK53vDQZcSZB5mVHg[/youtube]
Φεστιβάλ Εξαρχείων
Η Λαϊκή Συνέλευση Εξαρχείων διοργανώνει αυτό το Σαββατοκύριακο, 18-19 Οκτωβρίου, ένα διήμερο Φεστιβάλ στην Πλατεία Εξαρχείων, με κουκλοθέατρο, τσίρκο, εργαστήριο και άλλες δραστηριότητες για μικρά παιδιά, θέατρο, περιήγηση στην περιοχή και συζητήσεις για μεγάλους. Το φεστιβάλ θα κλείσει την Κυριακή το βράδυ με γλέντι από το συγκρότημα Bandallusia.
Η Λαϊκή Συνέλευση Εξαρχείων είναι μια προσπάθεια ένωσης όλων των ανθρώπων που ζουν, εργάζονται και δρουν στα Εξάρχεια. Είναι ένα εγχείρημα αντίστασης στην υποβάθμιση της περιοχής μας. Στις σύγχρονες συνθήκες που επιβάλλονται θεωρούμε αναγκαία την αυτοοργάνωση της γειτονιάς μας και της κάθε γειτονιάς. Παίρνουμε τις ζωές μας στα χέρια μας μακριά από τον φόβο και τη λογική της ανάθεσης.
Το πρόγραμμα του Φεστιβάλ έχει ως εξής:
Σάββατο 18 Οκτώβρη:
15:00 – 17:00: Καθαρίζουμε την πλατεία
17:00 – 19:00 Εργαστήρι κατασκευής για παιδιά από το κουκλοθέατρο «ο τρελός του Βασιλιά»
15:00 – 17:00: Καθαρίζουμε την πλατεία
17:00 – 19:00 Εργαστήρι κατασκευής για παιδιά από το κουκλοθέατρο «ο τρελός του Βασιλιά»
Κουκλοθέατρο «Στου Κόσμου την άκρη» από την ομάδα Φτουξελευτερία.
19:00-21:30 Συζήτηση: «Βία και κοινωνικός κανιβαλισμός στον καιρό της κρίσης»
22:00-23:00 : Θεατρική παράσταση, «Μαμά Φρικιό» του Ντάριο Φο από τη θεατρική ομάδα Theatre de Votanique
19:00-21:30 Συζήτηση: «Βία και κοινωνικός κανιβαλισμός στον καιρό της κρίσης»
22:00-23:00 : Θεατρική παράσταση, «Μαμά Φρικιό» του Ντάριο Φο από τη θεατρική ομάδα Theatre de Votanique
Κυριακή 19 Οκτώβρη:
11:00-12:00 Καθαρίζουμε την πλατεία
12:00 – 13:00 Παράσταση τσίρκου για παιδιά από το τσίρκο Κατσιβάτσε
13:00-14:00 Διαδραστικό Αντιρατσιστικό Παιδικό Πρόγραμμα
14:00-16:00 Μπαλόνια, face painting, κατασκευές
17:30-18:30 Περιήγηση στα Εξάρχεια (σημείο εκκίνησης: Πλ Εξαρχείων)
19:00-21:00 Συζήτηση: «Ελευθερία και συνύπαρξη στο δημόσιο χώρο»
21:00 Γλέντι με ρεμπέτικα-έντεχνα-παραδιοσιακά τραγούδια από τους Bandallusia
https://athens.indymedia.org/post/1532922/
η Τούμπα, οι μετανάστες και τα σκουπίδια της Τσιμπλούκας
Κείμενο της αναρχικής συλλογικότητα “μαύρο κόκκινο” από την θεσσαλονίκη.
***
Η Τούμπα, οι μετανάστες και τα σκουπίδια της Τσιμπλούκας
Λοιπόν, γεννηθήκαμε και στην Τούμπα. Πήγαμε δημοτικό στου «Αδαμίδη» και στο «Τενεκεδένιο», το ένα χτισμένο από λαμαρίνη και τ’ άλλο από αμίαντο καρκινογόνο. Κάποτε το γκρέμισαν αφού τόσες γενιές μεγάλωσαν σ’ αυτό. Οι γονείς μας γεννήθηκαν εδώ, στα ίδια σχολεία έτρεξαν, γέλασαν, στα ίδια στενά έπαιξαν. Πρόλαβαν βέβαια τούτοι οι τυχεροί τα σπιτάκια με τις μεγάλες αυλές, τις ξαμπάρωτες πόρτες, το κουτσομπολιό των Σμυρνιών γιαγιάδων, τα ρεμπέτικα στη διαπασών απ’ τη καλύβα του χασισοπότη, τις φωνές και τους καυγάδες των γειτόνων τις μεγάλες και ατέλειωτες σιωπές που έκρυβαν τους κυνηγημένους. Οι παππούδες μας δεν γεννήθηκαν εδώ. Στην Τούμπα δεν γεννήθηκε κανείς, μόνο κάτω στην πόλη γεννήθηκαν οι παλιοί Σεφαραδίτες που κι αυτοί έφτασαν εδώ κυνηγημένοι. Κανείς δε θυμάται από πότε, φύγανε κι αυτοί όπως ήρθαν…κυνηγημένοι. Οι παππούδες μας ήρθαν εδώ από τη Ρωσία, τον Πόντο, από τη Σμύρνη…πρόσφυγες. Πριν από τους παππούδες μας, στη Τούμπα ζούσαν τα σκουπίδια της Τσιμπλούκας, έτσι έλεγαν οι παλιοί την χωματερή στο μέρος που χτίστηκαν έπειτα τα «Κωνσταντινοπολίτικα». Όταν ήρθαν οι παππούδες, μας δεν τους δέχτηκε κανείς, δεν άνοιξε σπίτι, ή αγκαλιά, ούτε στάβλος για να χωθούν σαν τρομαγμένα ζώα. Μονάχα το ορφανοτροφείο που μεγάλωσε τις γιαγιάδες μας, στα χρόνια της φρίκης… Είχαν μόνο την απλωσιά του τόπου. Το ρέμα, τη Αγιά Μαρίνα, το ανάχωμα, το Κρυονέρι, τις παρυφές του δάσους, αυτός ήταν ο τόπος. Εκεί χτίσαν τα παραπήγματά τους, οι παραγκιώτες. Παραμέρισαν τα σκουπίδια και έφτιαξαν τη ζωή, αυτή του πολέμου, αυτή της αντίστασης, του αγώνα. Βάψανε οι αλάνες της Τούμπας κόκκινο. Δρόμος πολύς η ζωή των κυνηγημένων, η ζωή του πρόσφυγα…Έπειτα γκαστερμπάϊτερ, άσωτος ο δρόμος… Κάποτε ξαπόστασαν κι αυτοί, μέσα στα μελαγχολικά σπιτάκια της αντιπαροχής του δανείου, της σύνταξης, αυτά που χτίσανε κατά χιλιάδες οι ίδιοι για δεκαετίες. Μα η φτώχεια ήταν πάντα η ίδια, πλήρωσαν κι ακόμη αργότερα, είδαν τα εγγόνια τους, τα λιωμένα κορμιά των νεολαίων της «ανάπτυξης» και του «εκσυγχρονισμού» κάθε απόβραδο να ξεμοναχιάζουν τη ζωή κάτω απ’ τη γέφυρα, στο ρέμα, το πρωΐ άγριο ξύπνημα από τη σειρήνα του ασθενοφόρου. Και σε μας απόμεινε, μονάχα μια μνήμη, μια μυρωδιά χαμένη από την τσιμενταρισμένη εξοχή, μα και η αίσθηση ότι αν ακόμη σήμερα δεν είμαστε κυνηγημένοι, έχουμε την ψυχή να μη γίνουμε ποτέ κυνηγοί. Και να ελπίζουμε, ν’ αγαπάμε τον άνθρωπο. Έπειτα γι’ αυτό διαλέξαμε πλευρά, γίναμε αναρχικοί, μιας και η αριστερά των παππούδων μας δεν υπάρχει πια, έμεινε από δ’ αύτη μια στάμπα από την πολυχρησιμοποιημένη καρέκλα του «δημόσιου λειτουργού» και η κατάφαση του συμβιβασμού, γίναμε αναρχικοί όχι γιατί μας αρέσει να μας κυνηγούν αλλά για να θυμόμαστε να μην γίνουμε ποτέ κυνηγοί. Ούτε κυνηγοί, ούτε θηράματα, ούτε αφέντες, ούτε δούλοι…
Με αφορμή μερικά ορφανά ευρώ (600.000) που περίσσευαν από τον ευρωπαϊκό κορβανά και που ο δήμαρχος της πόλης σκέφτηκε να τα πάρει υπό την ζεστή θαλπωρή του, εγκρίθηκε το σχέδιο εγκατάστασης οκτώ (8) μονογονεϊκών οικογενειών προσφύγων στους παλιούς στάβλους, οι οποίοι επί χρόνια χρησιμοποιούνταν για να φιλοξενούν καρκινογόνα χημικά. Η διαμόρφωση ενός χώρου φιλοξενίας των ορφανών παιδιών ήταν η προϋπόθεση για να αναλάβουν οι έμμισθοι «αλληλέγγυοι» τον μποναμά των γιάπηδων. Στους καρκινογόνους παλιούς στάβλους λοιπόν, εξαντλείται η ντόπια και διεθνής αλληλεγγύη για τους κατατρεγμένους…Ας είναι, όμως όχι… Στην Τούμπα, λοιπόν, (να μιλάνε άραγε για τον ίδιο τόπο;) βρέθηκαν άνθρωποι να καμωθούν τους γηγενείς. Μαζεύτηκαν, λοιπόν, κάποιοι άπληστοι νευρωτικοί «αυτόχθονες», έκαναν εκδήλωση και είπαν «στην Τούμπα δε χωράνε πρόσφυγες». Αναρωτήθηκαν «πως θα παίζουνε τα παιδιά μας δίπλα στους μετανάστες»; Είπαμε «θα μιλήσουμε κι εμείς», αρνήθηκαν, επιμείναμε να μιλήσουμε, μας ρώτησαν ποιο είναι το όνομά μας,
– Αχμέτ, Αμπντούλ, Κωστής, Μαρίκα, Ντούσιας, Χομαγιούν, Βακάρ.
Έπειτα ρώτησαν που ζούμε
– Στην Επιδαύρου, στη Βοσπόρου, κάτω από τη γέφυρα, στο ρέμα, στη Κασσάνδρου, στο Γεντί Κουλέ
Και που γεννηθήκατε;
– Στην Τούμπα, στο Κερατσίνι, στην Κοκκινιά, στο Βίτσι, στα γκέτο του Παρισιού, στο Μεξικό στη ζούγκλα.
Παραξενεύτηκαν ρώτησαν τι ήρθατε να κάνετε εδώ; Μα είχαν ακούσει πολλά έκλεισαν τα ηχεία…τότε κάναμε τα χέρια μας χωνί, όπως παλιά στη γειτονιά μας, έκαμε ο κυρ-Γιώργης που ‘φερνε στην καρότσα τα καρπούζια κι οι γιαγιάδες μας ανέβαζαν πάνω να παίξουμε…
-Γεννηθήκαμε κι εδώ, κι αλλού και παντού θα γεννιόμαστε και θα ξεπηδάμε γιατί ο φασισμός δεν έχει πάντα ουρά και κέρατα, ο φασισμός ξεκινά ως εφαρμογή μικρών καθημερινών κακουργηματικών σκέψεων, υπαγορευμένων από το φόβο και τη μισαλλοδοξία…Σκεπτόμενοι ότι ο φασισμός δεν νικάει όταν βρεθεί ένας Χίτλερ αλλά όταν δημιουργηθούν χιλιάδες Άϊχμαν…
Έπειτα φύγαμε, μα θα ξαναγυρίσουμε, να κοιτάξουμε αν ο τόπος φυλάει τη μνήμη του…
Όσοι δεν μίλησαν ποτέ, όσοι τώρα βόλεψαν το κορμί τους σε ένα-δυο σπίτια και εξοχικά, βρήκαν εχθρό, «ξεσηκώθηκαν» να «διεκδικήσουν». Ποιόν εχθρό αισθάνθηκαν; Βρέθηκαν «αυτόχθονες» να διακηρύξουν ότι αυτό το μικρό κομμάτι κατεστραμμένης γης κάποιοι άλλοι, -οι ίδιοι- το έχουν περισσότερο ανάγκη, από τα ορφανά αλλοδαπά ανήλικα μιάσματα. Κάνανε και αναλύσεις ότι η χώρα και ειδικά η Τούμπα δεν χωράει άλλους ξένους, άλλους κατατρεγμένους. Είναι πολλοί, λένε. Δεν χωράει άλλη φιλοξενία γιατί έχει το Θεαγένειο που φιλοξενεί καρκινοπαθείς, έχει το Παπάφειο που φιλοξενεί ορφανά, έχει την ΥΦΑΝΕΤ που φιλοξενεί αναρχικούς… Δεν χωράνε άλλοι, είπαν αυτοί που αν η Τούμπα δεν χωρούσε από πάντα τους κατατρεγμένους, δεν θα ήταν εδώ. Κορόϊδεψαν «να τους πάρετε σπίτια σας», οι ανόητοι δεν μπορούσαν να καταλάβουν πόσους και πόσους κατατρεγμένους έχουμε φιλοξενήσει στα σπίτια μας με την ελπίδα κάποτε να είχε βρεθεί κάποιος να φιλοξενήσει τους παππούδες μας, τους «τουρκόσπορους». Έπειτα μας είπαν ότι θέλουν το χώρο μόνο για Έλληνες, για την πατρίδα…ποια πατρίδα; Αυτή την πατρίδα που έστελνε το χωροφύλακα να ελέγχει αν σηκώσαν την σημαία της οι παππούδες μας στα μπαλκόνια, επειδή ήταν «ύποπτοι» και «συμμορίτες»; Την πατρίδα της “μπάρας” που για να την περάσεις έπρεπε να δώσεις πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων; Στην κόκκινη Τούμπα η σημαία της πατρίδας μας απλώνονταν στα μπαλκόνια 363 μέρες το χρόνο, κάθε μέρα πέρα από τις εθνικές εορτές: ήταν τα χιλιομπαλωμένα σώβρακα και οι κακοραμμένες κάλτσες που ανέμιζαν περήφανα πάνω από τα κεφάλια μας όταν κλωτσούσαμε την μπάλα στην αλάνα• πατρίδα στην τούμπα ήταν η αλάνα για τους μικρούς, η φτώχεια για τους μεγαλύτερους κι η πείνα, ο φόβος της προσφυγιάς. Ήταν όμως και η ανθρωπιά, η αλληλεγγύη, το νιώσιμο, δεν ήταν απλά μια κάποια Ελλάδα η πατρίδα στην Τούμπα. Έτσι θέλουμε να τη θυμόμαστε. Αλλά μήπως τούτοι οι νέοι «γηγενείς» ήταν θαμώνες και κατοικοεδρεύαν στα υπόγεια της Τσιμπλούκας, κάτω από τόνους σκουπιδιών, αγνώριστοι κι αυτοί ανάμεσα τους; Δε θα ‘τυχε να τους γνωρίσουν οι παππούδες μας.
Άλλωστε από πάντα η χωματερή είναι το καταφύγιο του ρατσισμού, κι η μισαλλοδοξία ο πολιτισμός των σκουπιδιών.
Συλλογικότητα για τον Κοινωνικό Αναρχισμό
“Μαύρο & Κόκκινο”
mauro-kokkino@hotmail.com