Η ΑΝΑΠTΥΞΗ ΣΤΙΣ ΤΗΛΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ

Το σημερινό εργασιακό περιβάλλον που οι ιθύνοντες της ανάπτυξης των τηλεπικοινωνιών και πολλών άλλων κλάδων έχουν δημιουργήσει είναι ένα περιβάλλον ιδιαίτερο ζοφερό. Εργολαβίες, voucher, απλήρωτη εργασία, ατομικές συμβάσεις ορισμένου χρόνου με όρους δουλείας & εντατικοποίηση είναι μερικά από αυτά που απαρτίζουν το καθεστώς της μεγέθυνσης και ανάπτυξης των επιχειρήσεων.

Είναι δεδομένο ότι τα κέρδη που αποκομίζουν οι εταιρείες ουδέποτε φτάνουν στους εργαζομένους, αντίθετα με την άγρια εκμετάλλευση αυτών, επιχειρείται η αύξηση των εσόδων των επιχειρήσεων. Μια συνοπτική περιγραφή των συνθηκών που διέπουν τις τηλεπικοινωνίες (και όχι μόνο) είναι σημαντική για να αποδειχθεί του λόγου του αληθές.

Ενώ οι απολαβές των στελεχών παραμένουν σε υψηλά επίπεδα, οι εργαζόμενοι αντιμετωπίζουν τα εξής:

Εργολαβίες: Οι αναθέσεις εργασιών σε εργολάβους, σαφώς μειώνουν το λειτουργικό κόστος. Η μείωση αυτή προκύπτει από το γεγονός ότι στις εργολαβικές εταιρείες επικρατούν δουλικές σχέσεις εργασίας

Απλήρωτες υπερωρίες: Μισθοί στο πάτο, τεράστια εντατικοποίηση, συνεχής αντικατάσταση προσωπικού, απαγόρευση κάθε συνδικαλιστικής δράσης ακόμα και της έκφρασης διαφωνίας, επαίσχυντοι όροι στις συμβάσεις (απολύσεις χωρίς αποζημίωση, απαίτηση των εργοδοτών για ενημέρωση τους στην περίπτωση ένταξη του εργαζομένου στο σωματείο εργαζομένων). Φυσικά οι εργολαβίες ξεφυτρώνουν στις τηλεπικοινωνίες -όχι τυχαία- σαν μανιτάρια, ακριβώς γιατί παρέχουν προσοδοφόρους για τις επιχειρήσεις όρους εργασίας.

Απολύσεις: Τα τελευταία χρόνια η μείωση προσωπικού είναι τεράστια. Απολύσεις, προγράμματα εθελουσίας εξόδου, μη ανανέωση συμβάσεων είναι μερικοί τρόποι για να επιτευχθεί αυτή η μείωση. Επίσης οι εταιρείες πολύ συχνά κάνουν το μεσίτη των εργολάβων, δηλαδή απολύουν εργαζομένους και κατόπιν τους καλούν για την ίδια εργασία μέσω κάποιας εργολαβικής εταιρείας, φυσικά με πολύ χειρότερους όρους εργασίας.

Voucher: Τελευταία χρησιμοποιούνται τα Voucher στην διεκπεραίωση των εταιρικών εργασιών, το οποίο φυσικά συμφέρει τις εργοδοσίες, καθώς πρόκειται για απλήρωτη εργασία. Επωφελείται κυρίως το κράτος καθώς αναδεικνύονται υπερμεγέθεις δείκτες απασχόλησης (φυσικά πλασματικοί), οι μεσιτικές εταιρείες που τα προωθούν και οι εργοδότες που ελαχιστοποιούν το κόστος εργασίας. Οι εργαζόμενοι σε αυτά τα προγράμματα επί μήνες δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν σε βασικά στοιχεία διαβίωσης τους διότι πληρώνονται μόνο στο τέλος αυτών. Δηλ. περίπου για 5 μήνες πρέπει να εργαστούν χωρίς να καλύπτουν ούτε τα στοιχειώδη πχ την καθημερινή διατροφή και μετακίνηση τους.

Συνδικαλιστικές διώξεις – Μη υπογραφή συλλογικών συμβάσεων: Επιχειρείται να δημιουργηθεί ένας ολιγάριθμος στρατός από εργαζόμενους λάστιχο. Αυτό προκύπτει μεταξύ άλλων από το γεγονός ότι όπου έχει καταστεί εφικτή ίδρυση σωματείου εργαζομένων (καθώς επιμόνως παρεμποδίζεται), οι εκπρόσωποί τους διώκονται είτε με στοχοποιημένες απολύσεις, είτε ποινικά & νομικά.

Είναι προφανές ότι η ανάπτυξη που επικαλούνται και επιδιώκουν οι ιθύνοντες αποτελεί τελικά ανάπτυξη μόνο στις τσέπες τους και ο μόνος αντίκτυπος που έχει στους εργαζόμενους είναι οι δουλικές σχέσεις εργασίας και οι απολύσεις.

Οι τηλεπικοινωνίες πρέπει να είναι προσβάσιμες σε όλους, να είναι φτηνές και ποιοτικές. Γι’ αυτό θα πρέπει να αποφευχθούν οι πολιτικές που δίνουν τα πάντα στους εργοδότες, στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας», της «ανάπτυξης», των «επενδύσεων» κ.λπ. Που επιτρέπουν στις επιχειρήσεις του κλάδου να κερδοσκοπούν πατώντας πάνω στην εξαθλίωση των εργαζομένων τους.

Μαζί με όλους τους εργαζόμενους, τους άνεργους, τη νεολαία, παλεύουμε: Για σταθερή εργασία για όλους, ενάντια στον εφιάλτη της ανεργίας, των απολύσεων, των λουκέτων. Για μια αξιοπρεπή διαβίωση, χωρίς άλλες μειώσεις μισθών και διάλυση των κοινωνικών υπηρεσιών. Για Συλλογικές Συμβάσεις, ενάντια στην ζούγκλα του εργασιακού Μεσαίωνα που θέλουν οι εργοδότες.

Διεκδικούμε:

– ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΙΑΚΗΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗΣ ΣΥΜΒΑΣΗΣ ΜΕ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΤΙΚΟΥΣ ΟΡΟΥΣ

– ΔΙΑΣΦΑΛΙΣΗ ΤΩΝ ΘΕΣΕΩΝ ΕΡΓΑΣΙΑΣ – ΠΑΥΣΗ ΤΩΝ ΑΠΟΛΥΣΕΩΝ & ΤΩΝ ΕΡΓΟΛΑΒΙΩΝ

Εκατοντάδες διαδηλωτές πορεύτηκαν χτες (22/10) στο κέντρο της Αθήνας ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα του “Συντονιστικού δράσης ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας και τα «απελευθερωμένα» ωράρια”.

Όπως αναφέρεται και στο κείμενο του Συντονιστικού “Οι 7 εργάσιμες Κυριακές το χρόνο είναι εδώ, οι «Λευκές Νύχτες» είναι εδώ, ενώ και η υπόθεση των 52 Κυριακών είναι ακόμα ανοιχτή. Και ήδη έχουμε αποδείξει ότι οι αγώνες μας, όταν είναι ταξικοί και αδιαπραγμάτευτοι έχουν αποτελέσματα: για τις συνθήκες εργασίας, για τον ελεύθερο χρόνο μας, για τα εργασιακά δικαιώματα που μας στερούν.”

Ο κόσμος συγκεντρώθηκε από νωρίς στα Χαυτεία (Σταδίου & Αιόλου) όπου είχε στηθεί μικροφωνική. Στην διαδήλωση συμμετείχαν εργατικοί σύλλογοι, σωματεία βάσης, εργατικές συνελεύσεις και συλλογικότητες, καθώς και συνελεύσεις γειτονιάς. Η συνέλευσή μας συμμετείχε με πανό, μοιράζοντας και το κείμενο που μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

Ο αγώνας ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας αλλά και ενάντια σε κάθε επίθεση του κράτους και των αφεντικών στα εργατικά μας δικαιώματα, στα ταξικά μας συμφέροντα, στη ζωή και στην αξιοπρέπειά μας, συνεχίζεται.

Οι απεργιακές Κυριακάτικες κινητοποιήσεις και το σύνολο των παρεμβάσεων, συνελεύσεων και διαφόρων διεργασιών μεταξύ εργαζομένων του κλάδου, που πραγματοποιήθηκαν κυρίως από την περασμένη Άνοιξη και για όλο σχεδόν το Καλοκαίρι, κυρίως στο κέντρο της Αθήνας (με επίκεντρο την Ερμού), αλλά και σε αρκετές γειτονιές και άλλες περιοχές της Ελλάδας έχουν ήδη αφήσει μια σημαντική παρακαταθήκη αγώνα.

Την Κυριακή 2 Νοέμβρη θα επιχειρηθεί για μια ακόμα φορά το άνοιγμα των εμπορικών καταστημάτων σε όλη την ελληνική επικράτεια, στο πλαίσιο του νόμου που προβλέπει την Κυριακάτικη λειτουργία τους για 7 Κυριακές το χρόνο.

ΔΕΝ ΔΟΥΛΕΥΟΥΜΕ – ΔΕΝ ΨΩΝΙΖΟΥΜΕ  ΤΙΣ ΚΥΡΙΑΚΕΣ

ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ ΣΤΟΝ ΕΡΓΑΣΙΑΚΟ ΜΕΣΑΙΩΝΑ

διαδήλωση ενάντια στον εργασιακό μεσαίωνα και την κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας
Τετάρτη 22 Οκτώβρη, 6μμ, Χαυτεία (Σταδίου & Αιόλου)
https://athens.indymedia.org/event/53198/

Κυριακή 2/11 :: πανελλαδική ΑΠΕΡΓΙΑ στον κλάδο του εμπορίου

Γράφει ο Ν.Α

Η πρωτοβουλία ξεκίνησε από συνδικαλιστές βάσης και σε αυτήν εντάχθηκαν αντιφασίστες και άλλοι-ες ακτιβιστές από την Γερμανία και την Ελβετία. Την τελευταία εβδομάδα του Σεπτέμβρη επισκέφτηκαν για τρίτη φορά την Ελλάδα. Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Δίστομο ήταν οι πόλεις που βρέθηκαν. Συναντήσεις με σωματεία, συλλογικότητες, δομές αλληλεγγύης, αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας (Χαλκιδική, καθαρίστριες κλπ).

Εδώ και τρία χρόνια οι σύντροφοι-σες επίμονα και οργανωμένα χτίζουν ένα δίκτυο αλληλεγγύης όχι γενικά για την Ελλάδα, αλλά για τους αγώνες και τους ανθρώπους που αγωνίζονται ενάντια στην τρόικα και τα μνημόνια. Σε συνεργασία με την ομάδα Real Democracy Now που έχουν δημιουργήσει έλληνες του Βερολίνου καλούνε έλληνες ακτιβιστές στην Γερμανία, διοργανώνουν εκδηλώσεις σε αρκετές πόλεις και οργανώνουν την αντιπληροφόρηση για την κατάσταση και τους αγώνες στην Ελλάδα, ενάντια στην προπαγάνδα των κυρίαρχων γερμανικών Μ.Μ.Ε.

Την Τετάρτη 1-10 οργάνωσαν εκδήλωση στο πολυτεχνείο με θέμα ¨Πώς να οικοδομήσουμε υπερεθνικά δίκτυα αλληλεγγύης¨. Στο βίντεο που ακολουθεί φαίνονται να μιλούν οι Andreas Hesse από την IG METALL, Ulrike Kumpe από την εφημερίδα kontraste που ασχολείται με αυτοοργανωμένα συνεργατικά εγχειρήματα, Ulrike Eifler από την DGB γραμματέας τομέα Γκίσεν, Rainer Thomann από Gewerkschaft Unia και ο Carsten Schulze από την FAU.

Ο δρόμος για την δημιουργία δικτύων διεθνούς αλληλεγγύης ανάμεσα στα αγωνιζόμενα κομμάτια σίγουρα δεν είναι εύκολος και σύντομος. Όπως όμως ειπώθηκε χαρακτηριστικά και στην εκδήλωση ¨η καλύτερη αλληλεγγύη είναι η ταξική πάλη και όχι τα πακέτα ανθρωπιστικής βοήθειας»
Ακολουθούν τα βίντεο από την εκδήλωση στο Πολυτεχνείο:

1. Βίντεο με την τοποθέτηση της Ulrike Eifler από την DGB γραμματέας τομέα Γκίσεν

2.Βίντεο με τις τοποθετήσεις της Ulrike Kumpe από την εφημερίδα kontraste που ασχολείται με αυτοοργανωμένα συνεργατικά εγχειρήματα

3.Βίντεο με την τοποθέτηση του Andreas Hesse από την IG METALL

4.Βίντεο με τις τοποθετήσεις των Carsten Schulze από την FAU Γερμανίας και Rainer Thomann από Gewerkschaft Unia

ΠΗΓΗ:ΠΑΝΤΙΕΡΑ

Νέα δικάσιμο, στις 10 Μαρτίου 2015, έδωσε το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων Πειραιά για την υπόθεση απαγωγής και άγριου βασανισμού του Αιγύπτιου εργάτη Ουαλίντ Ταλέμπ, το καλοκαίρι του 2012 στη Σαλαμίνα. Η υπόθεση πήρε αναβολή για τέταρτη φορά, λόγω μη προσέλευσης, για προσωπικό πρόβλημα, του αρμόδιου μεταφραστή που είχε ορίσει το δικαστήριο.

Πρόκειται για μια από τις πιο κραυγαλέες υποθέσεις ρατσιστικής βίας. Οι Γιώργος Σγούρδος, ιδιοκτήτης φούρνου στη Σαλαμίνα όπου εργαζόταν το θύμα, ο χρυσαυγίτης γιος του και ένας φίλος τους αλβανικής καταγωγής, κατηγορούνται ότι απήγαγαν, βασάνισαν και έκλεψαν τον Ουαλέντ Ταλίμπ, αφήνοντάς τον αλυσοδεμένο επί ώρες σε έναν στάβλο στη Σαλαμίνα.

Η συνήγορος του Ουαλίντ Ταλέμπ σε δηλώσεις της τόνισε ότι η άδεια παραμονής του πελάτη της, λήγει τον Δεκέμβριο του 2015, προσθέτοντας ότι δυστυχώς το δικαστήριο ανέβαλε την εκδίκαση της υπόθεσης λόγω μη προσέλευσης του αρμόδιου μεταφραστή που είχε κληθεί από το δικαστήριο.

Αναφερόμενη στη σχετική ιατροδικαστική έκθεση για τον πελάτη της τόνισε ότι επιβεβαιώνεται η επιβάρυνση της υγείας του. Σε ερώτηση αν κινδυνεύει η ζωή του, τόνισε ότι «είναι λογικό να φοβάται, καθώς είναι θύμα βασανισμού και από τότε έως και σήμερα κάθε φορά που έρχεται στο δικαστήριο του έρχονται στο μυαλό όλες εκείνες οι σκηνές βιαιότητας που έζησε».

Υπογράμμισε επίσης ότι ο Ουαλίντ «είναι άνεργος από τότε που έγινε το επεισόδιο και δεν έχει καταφέρει να βρει δουλειά».

Για τον ισχυρισμό της πλευράς των κατηγορουμένων ότι το θύμα έκλεβε το κατάστημα που εργαζόταν, είπε ότι δεν ισχύει κάτι τέτοιο και ποτέ στο παρελθόν δεν έχει κατηγορηθεί και καταδικασθεί o ίδιος για κάτι τέτοιο από δικαστήριο.

Δύο χρόνια μετά, ο Ουαλίντ παραμένει άνεργος, με σοβαρά προβλήματα όρασης και πάμφτωχος καθώς ο τότε εργοδότης του του οφείλει ακόμη 7.000 ευρώ από τα 12.350 που του είχε κλέψει, ενώ η οικογένειά του βρίσκεται στην Αλεξάνδρεια.

Αλγεινή εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι τις προηγούμενες φορές στο πλευρό του Ουαλίντ στο Δικαστήριο βρέθηκαν μόνο λίγοι συγγενείς και φίλοι του από τη Σαλαμίνα καθώς και ένας εκπρόσωπος της αιγυπτιακής πρεσβείας.

Πηγή: αυγή

Τα όσα συνέβησαν τις τελευταίες εβδομάδες στα πανεπιστήμια των Αθηνών αλλά και ευρύτερα, και ειδικότερα στη Φιλοσοφική Σχολή το πρωινό της Πέμπτης 16/10 είναι κατά τη γνώμη μας ενδεικτικά μιας νέας κατάστασης, η οποία δημιουργείται κι εδραιώνεται στα πανεπιστήμια. Είναι πολύ δύσκολο να διατυπωθεί μια ψύχραιμη και συνεκτική αποτίμηση των γεγονότων σε τόσο μικρή χρονική απόσταση μετά από αυτά, ειδικά όταν είναι τόσο πρωτόγνωρα. Κρίνουμε, όμως, ότι μία αποτίμηση είναι απαραίτητη, καθώς αντιλαμβανόμαστε τις νέες εξελίξεις ως συμπύκνωση μιας διαδικασίας που επεκτείνεται πολύ πέρα από το στενό ορίζοντα των ίδιων των συμβάντων. Με αυτό μας το κείμενο επιχειρούμε, λοιπόν, μια πρώτη ψηλάφηση του νέου καθεστώτος, στο οποίο περιέρχονται τα πανεπιστήμια και (ακόμη πιο σημαντικό κι επιτακτικό) την ανταγωνιστική πολιτική πρακτική που απορρέει από αυτό.

Αυτή τη στιγμή μέσα στα πανεπιστήμια τα αποτελέσματα της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης είναι κάτι παραπάνω από εμφανή. Οι διαγραφές των φοιτητών, η επιβολή του ν+2, η κατάργηση του ασύλου, οι αστυνομικές επεμβάσεις, η αύξηση του κόστους φοίτησης, οι απολύσεις εργαζομένων, οι εργολαβίες, τα συμβούλια διοίκησης, η εντατικοποίηση των σπουδών και μαζί ο γενικευμένος αυτοματισμός και εκφασισμός δίνουν τον τόνο μιας νέας κατάστασης στα ιδρύματα της χώρας.

ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ

Την Τετάρτη 15/10 η γενική συνέλευση της φιλοσοφικής αποφάσισε μονοήμερη κατάληψη της σχολής. Αυτό αποφασίστηκε ως απάντηση στα νέα μέτρα που προωθούνται από το υπουργείο καθώς και στις κατασταλτικές κινήσεις εις βάρος φοιτητών/τριων.

Το ρυθμό των γεγονότων που θα επακολουθούσαν, τον έδωσε η κοσμητεία της σχολής, η οποία αρνήθηκε να επικυρώσει την απόφαση της γενικής συνέλευσης, με αποτέλεσμα οι πόρτες της φιλοσοφικής να μείνουν ανοιχτές το πρωί. Από νωρίς το πρωί άρχισαν να μαζεύονται περίπου 200 φοιτητές με απαίτηση να λήξει η κατάληψη και να κάνουν μάθημα. Ο μικροαστικός αυτός όχλος υπό την καθοδήγηση καθηγητάδων όπως το χουντικό απολίθωμα ονόματι Γεωργαντζόγλου και ο σουλουπωμένος πίθηκας Διονύσιος Μπενέτος, επιτέθηκαν στην περιφρούρηση της κατάληψης με τραμπουκισμούς, σπρωξιές, ύβρεις και σωματικές επιθέσεις (μάλιστα ο γραβατοφορεμένος γίδαρχος Μπεενέτος προκάλεσε και τον τραυματισμό μιας φοιτήτριας). Μετά από αρκετό σπρωξίδι ο όχλος κατάφερε τελικά να σπάσει την κατάληψη και να επαναφέρει την «ομαλότητα» στη σχολή. Λίγες ώρες μετά από αυτά τα γεγονότα τα ματ διέλυσαν, με ξύλο και χημικά, συγκέντρωση φοιτητών/τριων έξω από την πρυτανεία του εκπα.

Αυτό που συνέβη ήταν κάτι πρωτόγνωρο και καταδεικνύει σε πόσο μεγάλο βαθμό έχει προχωρήσει ο αυτοματισμός,ο εκφασισμός, η ιδιώτευση και ο μικροαστικός κομφορμισμός του φοιτητικού σώματος. Το να βλέπεις φοιτητές να εκλιπαρούνε για λίγα παραπάνω μαθήματα και λίγη ακόμα εντατικοποίηση και μέσα σε αυτή τους τη λαχτάρα να είναι έτοιμοι να γίνουν πρόβατα γύρω από τον κάθε αυτόκλητο γιδοβοσκό και να κινούνται ενάντια στην απόφαση της ίδιας της γενικής συνέλευσης είναι φυσικά αποκρουστικό και τρομακτικό, αλλά δεν είναι και κάτι τόσο ξαφνικό και αναπάντεχο, αφού πολύ πριν εκφραστεί σε πρακτικό επίπεδο, η αντίληψη αυτή είχε επικρατήσει ως πλειοψηφούν ρεύμα μέσα στις σχολές. Για να μην υποτιμούμε, λοιπόν, τη νοημοσύνη μας πρέπει να δούμε τα γεγονότα πέρα από τις εύκολες καταδίκες και τις στρογγυλοποιήσεις, και να κατανοήσουμε χωρίς παραμορφώσεις την κατάσταση όπως αποτυπώνεται μπροστά μας, ούτως ώστε να κατανοήσουμε ποια είναι η ιστορική συγκυρία που δημιούργησε τα συγκεκριμένα φαινόμενα.

Η ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΩΝ ΦΟΙΤΗΤΙΚΩΝ ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΚΑΙ Η ΚΡΑΤΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ

Μια τέτοια προσπάθεια οφείλει εκ των πραγμάτων να εξετάσει από την αρχή τι είναι ο φοιτητικός σύλλογος, τι ήταν και τι είναι οι γενικές συνελεύσεις, καθώς και το κοινωνικό συμβόλαιο μέσα στο οποίο εντάσσονταν και εντάσσονται, ώστε να αναδειχθεί με σαφήνεια η νέα κατάσταση μέσα στα πανεπιστήμια, η οποία υποβόσκει εδώ και καιρό και της οποίας συμβολική συμπύκνωση και σύμπτωμα ήταν τα παραπάνω γεγονότα.

Στο πλαίσιο, λοιπόν, του μεταπολιτευτικού status quo, όπου κυριάρχησε το χαζοχαρούμενο life-style, και η προοπτική της κοινωνικής ανόδου έκρυψε σταδιακά τους κοινωνικούς ανταγωνισμούς κάτω από το πέπλο της καταναλωτικής ραστώνης, το πανεπιστήμιο αναδείχθηκε ως ο κατεξοχήν φορέας μέσα από τον οποίο πραγματώνονταν η πολυπόθητη πρόσβαση στον κόσμο της επαγγελματικής σταδιοδρομίας και της καριέρας, ενώ ταυτόχρονα εμπεδώθηκε σαν μαζικός κοινωνικός χώρος, αφού σε αντίθεση με το παρελθόν η συντριπτική πλειοψηφία των νέων απέκτησαν πρόσβαση σε αυτό. Παράλληλα οι κατακτήσεις του αντιδικτατορικού και μεταδικτατορικού φοιτητικού κινήματος σχετικά με τη συνδικαλιστική και πολιτική δράση εντός των ιδρυμάτων, εμπεδώθηκε σαν θεσμικός τους πυλώνας. Σύμφωνα λοιπόν με αυτή τη λογική δημιουργούνται και οι φοιτητικοί σύλλογοι και οι διάφορες θεσμικές τους διακλαδώσεις, με τον τρόπο που τους αντιλαμβανόμαστε σήμερα.

Με όλα αυτά, φυσικά, δεν θέλουμε να υποβαθμίσουμε τους αγώνες και τις διάφορες αγωνιστικές εκφράσεις που έλαβαν κατά καιρούς οι φοιτητικοί σύλλογοι… Απλώς θέλουμε να αποτυπώσουμε με ειλικρίνεια τον τρόπο με τον οποίο οι φοιτητικοί σύλλογοι εγκαθιδρύθηκαν και σταθεροποιήθηκαν ως κεντρικοί μοχλοί μέσα από τους οποίους το φοιτητικό σώμα εκφράζεται πολιτικά και θεσμικά.

Επειδή, όμως, αντιλαμβανόμαστε ότι οι θεσμικές νόρμες δεν ανταποκρίνονται πάντα στους πραγματικούς συσχετισμούς δυνάμεων και δυναμικών, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι οι θεσμοθετήσεις αυτές, από ένα σημείο και μετά έχασαν τον χαρακτήρα ομαλής εκπροσώπησης του φοιτητικού συνόλου. Οι διαδικασίες και οι θεσμοί των φοιτητικών συλλόγων απογυμνώθηκαν από την κοινωνική δυναμική του φοιτητικού σώματος και έμειναν απλές γυμνές διαδικασίες, έρμαια του κάθε κομματικού πάστορα και των παραταξιακών γραφειοκρατιών, οι οποίες εξαντλούσαν τη θεσμική αναγνώριση των φοιτητικών συλλόγων χαράσσοντας «στρατηγικές» που οι ίδιες σχεδίαζαν και εφάρμοζαν, σχεδόν χωρίς ακροατήριο.

Φυσικά δε σκοπεύουμε να μπούμε στα χωράφια της τελεολογίας. Αυτή η κατάσταση δεν είναι ούτε γραμμική, ούτε αρμονική. Σε αυτήν τη γενικευμένη κατάσταση υπήρξαν πολλές εξαιρέσεις και σημεία ρήξης (για παράδειγμα οι φοιτητικές κινητοποιήσεις το 2006-7 κ.α.) και πολύ πιθανό είναι να ξαναϋπάρξουν στο μέλλον. Για αυτό και προκρίνουμε ως πολύ σημαντική την παρέμβαση στις γενικές συνελεύσεις και την υπεράσπισή τους από τις σύγχρονες αντιπολιτικές τάσεις. Αυτό όμως που μας ενδιαφέρει εν προκειμένω δεν είναι τα σημεία ρήξης, τα οποία ακολουθούν συνήθως τη δική τους απρόβλεπτη λογική και κίνηση, αλλά η καθημερινή πολιτική πρακτική εντός των σχολών.

Τα τελευταία χρόνια μέσα στα πλαίσια της οικονομικής κρίσης και του καθεστώτος εκτάκτου ανάγκης το κράτος προχωράει σε έναν βαθύ μετασχηματισμό των δομών του διαρρηγνύοντας μονομερώς τους συσχετισμούς του μεταπολιτευτικού κοινωνικού συμβολαίου. Οι νέες πρυτανικές αρχές, η εγκατάσταση των security μέσα στις πανεπιστημιουπόλεις και η γενικότερη καταστολή που βιώνουμε τον τελευταίο καιρό δείχνει ότι το κράτος αποφάσισε να κόψει τα σκοινιά που κρατούσαν όρθιο το καθεστώς διαμεσολάβησης και να ξεμπερδεύει μια και καλή με τους φοιτητικούς συλλόγους. Ταυτόχρονα λόγω της γενικευμένης απονομιμοποίησης των φοιτητικών συλλόγων δεν έχει μείνει και κανείς να υπερασπιστεί τις όποιες χειραφετητικές και απελευθερωτικές τους πλευρές.

Δεν είναι μόνο τα διοικητικά συμβούλια και οι λοιπές διαδικασίες ανάθεσης, που συγκροτούν τους φοιτητικούς συλλόγους, αυτά τα στοιχεία που πέφτουν στο κενό. Και οι γενικές συνελεύσεις, το κατεξοχήν αντι-ιεραρχικό και οριζόντιο όργανο του φοιτητικού κινήματος (όταν δεν το εξαχρειώνουν οι διάφορες «πρωτοπορίες» και ο γραφικός τους θίασος) εκπίπτουν σήμερα σε μια πρωτοφανή απονοηματοδότηση.

ΓΙΑ ΕΝΑ ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΠΟΥ ΟΙΚΟΔΟΜΕΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Θα ήταν πάρα πολύ εύκολο να αγνοήσουμε την κατάσταση, να αφεθούμε στις σιγουριές μας θεωρώντας ότι ανακαλύψαμε την αιώνια πλατφόρμα και να συνεχίσουμε να τρέχουμε σαν καρτούν που μετά τον γκρεμό συνεχίζει να προχωρά στον αέρα. Αλλά επειδή αντιλαμβανόμαστε ότι αυτό θα οδηγήσει αναπόφευκτα στην πτώση είμαστε αποφασισμένες και αποφασισμένοι να δούμε την πραγματικότητα όπως είναι και να οικοδομήσουμε πάνω σ’ αυτήν, πέρα από τις διαδικαστικές κομψολογίες.

Το κράτος και οι πανεπιστημιακές αρχές προσπαθούν σήμερα με κάθε μέσο να μονοπωλήσουν τον δημόσιο χώρο και να τον ορίσουν μονομερώς μέσα σε ένα κλίμα αστυνομικοποίησης, ελέγχου και πειθάρχησης. Και όλο αυτό παράπλευρα και παραπληρωματικά με μία εντεινόμενη εντατικοποίηση των σπουδών (διαγραφές, ν+2 κ.τ.λ.) μέσα στα πλαίσια μιας αυταρχικής προώθησης της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης. Ένα νέο πανεπιστήμιο, στο οποίο η γνώση θα είναι αυτοματοποιημένη, οι χώροι περιφραγμένοι και περιφρουρημένοι και τα φοιτητικά υποκείμενα αντιδημιουργικά, ανέμπνευστα και προβλέψιμα, θα έχουν ως απώτατο ορίζοντά τους το μάθημα, την ανοιχτή σχολή, τις καθαρές τουαλέτες και το σαββατιάτικο ξενύχτι.

Απέναντι σε αυτή την κατάσταση είναι επιτακτικό να επανεφεύρουμε εκείνους τους συλλογικούς δεσμούς, να αρνηθούμε κι εμείς μονομερώς την οριοθέτηση που θέτει η κυριαρχία και να επαν-οικειοποιηθούμε το χώρο και τον χρόνο μας. Κάτι τέτοιο δεν θα επιτευχθεί μέσα σε συγκυριακές συναντήσεις, σε αραχνιασμένες συνεδριάσεις των δ.σ. και σε ολοένα και πιο μονότονες και επαναλαμβανόμενες γενικές συνελεύσεις, αλλά με την καθημερινή μας άμεση και χειραφετητική δράση.

Η κατάληψη των απονεκρωμένων χώρων του πανεπιστημίου, το ξαναζωντάνεμά τους μέσα από την αυτοδιαχείριση και η πλαισίωσή τους με χειραφετητικά νοήματα, η έμπρακτη αντίσταση και η κοινωνική αντι-βία ενάντια στους διάφορους σεκιουριτάδες και σε οποιονδήποτε φορέα ελέγχου εντός των σχολών, η συνάντηση με τους εργαζόμενους στις σχολές και η διεκδίκηση μαζί τους των κοινών συμφερόντων μας, η καθιέρωση της αυτοθέσμισης και της οριζοντιότητας απέναντι στις λογικές του όχλου, του αυτοματισμού και της επεκτατικής βλακείας είναι ο κινητήριος μοχλός για να ξαναβρούμε τα θαμμένα νοήματα της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης.

Δεν υποτιμούμε την ανάγκη για ένα μαζικό βήμα δημοσίου διαλόγου της φοιτητικής κοινότητας (όπως υποτίθεται ότι είναι οι γενικές συνελεύσεις), το οποίο θα λειτουργεί με όρους συμμετοχής και ισότητας κόντρα στην ανάθεση και την εκπροσώπηση. Πιστεύουμε όμως ότι μπροστά στη σήψη που έχει τυλίξει τα συλλογικά όργανα το πρώτο βήμα για μια ριζοσπαστική θεμελίωση νέων είναι η ανα-δημιουργία εκείνης της χαμένης συλλογικής φωνής μέσα κι έξω από τα αμφιθέατρα, η οποία θα ξαναπιάσει το κομμένο νήμα εκεί που μας το άφησαν οι προηγούμενοι…

ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΝΕΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΤΟΥ ΟΧΛΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΥ

ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΓΙΑ ΟΛΑ

Το κείμενο σε μορφή Pdf

Αναδημοσίευση από : epf72.squat.gr & Mpalothia