Συνάδελφοι-ισσες, Σύντροφοι-ισσες,
Μετά τα τελευταία γεγονότα οφείλουμε
να απαντήσουμε ΜΑΖΙΚΆ με παρέμβαση το
Σάββατο 31/05, στο μαγαζί SCHERZO ΣΤΟ ΜΑΡΟΎΣΙ.
Επισυνάπτουμε σχετικό κείμενο.
ΠΑΡΑΚΑΛΟΎΜΕ ΠΡΟΩΘΕΊΣΤΕ ΤΟ ΌΠΟΥ ΚΡΊΝΕΤΕ
ΑΠΑΡΑΊΤΗΤΟ!
ΣΑΒΒΑΤΟ 31 ΜΑΙΟΥ
ΣΤΑΘΜΟΣ ΗΣΑΠ ΜΑΡΟΥΣΙ
12:00 (AKΡIBΩΣ!!!)
ΣΩΜΑΤΕΊΟ ΣΕΡΒΙΤΌΡΩΝ ΜΑΓΕΊΡΩΝ ΚΑΙ
ΛΟΙΠΏΝ ΕΡΓΑΖΟΜΈΝΩΝ ΤΟΥ ΚΛΆΔΟΥ ΤΟΥ
ΕΠΙΣΙΤΙΣΜΟΎ
Η ΤΑΞΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΘΑ ΤΣΑΚΙΣΕΙ ΤΟ
ΑΦΕΝΤΙΚΟ ΤΟΥ CAFE SCHERZO
ΣΥΝΆΔΕΛΦΟΣ ΜΕΤΑΝΆΣΤΗΣ, μέλος του
σωματείου, εργαζόταν στο μαγαζί SCHERZO
στο Μαρούσι, Βορέα 8, για περίπου πέντε
μήνες έως και 12 ώρες την ημέρα, 30 ημέρες
το μήνα, για 10 ευρώ την ημέρα! Κατά τη
διάρκεια αποπληρωμής κάποιων
δεδουλευμένων, από τα χιλιάδες ευρώ που
του χρωστούσαν, ο συνάδελφος
ΞΥΛΟΚΟΠΉΘΗΚΕ από το αφεντικό ΔΗΜΉΤΡΗ
ΤΥΡΟΛΌΓΟ, ο οποίος επίσης του πήρε την
τσάντα που περιείχε προσωπικά έγγραφα
και χρήματα. Ο συνάδελφος ΠΑΡΈΜΕΙΝΕ 3
ΗΜΈΡΕΣ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΊΟ.
Όταν το περιστατικό γνωστοποιείται στο
σωματείο, ξεκινά ένας αγώνας
διεκδίκησης που περιλαμβάνει δύο
παράλληλες κατευθύνσεις: ΤΗΝ
ΚΙΝΗΜΑΤΙΚΉ, ΚΑΙ ΤΗΝ ΘΕΣΜΙΚΉ. Κοινός
σκοπός των παραπάνω είναι να
υπερασπιστούμε τον συνάδελφό μας μέχρι
την τελική του δικαίωση, να
ενημερώσουμε για τις συνθήκες
εργασιακής σκλαβιάς στον κλάδο μας και
να ξεκαθαρίσουμε στα αφεντικά ό,τι δεν
κατάλαβαν ακόμα: κάτω τα ξερά σας από
τους συναδέλφους μας!
Στο κινηματικό επίπεδο, εδώ και 4 μήνες,
γίνονται ΠΑΡΕΜΒΆΣΕΙΣ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΊΑΣ έξω
απ’το SCHERZO CAFÉ, σχεδόν κάθε εβδομάδα,
όπου μοιράζονται χιλιάδες κείμενα και
πετάγονται τρικάκια. Έχει διοργανωθεί
μικροφωνική παρέμβαση στο σταθμό ΗΣΑΠ
στο Μαρούσι καθώς και πορεία
αντιπληροφόρησης στην περιοχή. Την
πρωτομαγιά, σε συνεργασία με την
Συνέλευση Βάσης Εργαζομένων Οδηγών
Δικύκλων, πραγματοποιήθηκε ΜΟΤΟΠΟΡΕΊΑ,
η οποία κατέληξε στο εν λόγω μαγαζί. Σε
όλες τις δράσεις συμμετείχαν
εκατοντάδες άτομα από αλληλέγγυα
σωματεία και συνελεύσεις.
Σε θεσμικό επίπεδο, στην τελευταία
ΕΠΙΘΕΏΡΗΣΗ ΕΡΓΑΣΊΑΣ Ο ΤΥΡΟΛΌΓΟΣ ΔΕΝ
ΚΑΤΑΔΈΧΤΗΚΕ ΝΑ ΕΜΦΑΝΙΣΤΕΊ, ΠΡΆΓΜΑ ΤΟ
ΟΠΟΊΟ ΣΥΝΕΠΆΓΕΤΑΙ ΠΛΈΟΝ ΤΗΝ ΔΙΚΑΣΤΙΚΉ
ΔΙΕΚΔΊΚΗΣΗ ΤΩΝ ΔΕΔΟΥΛΕΥΜΈΝΩΝ. Να
αναφερθεί επίσης ότι ο Τυρολόγος, με
την θρασύδειλη συμπεριφορά που τον
διακατέχει και εκμεταλλευόμενος την
ιδιότητα του συναδέλφου ως μετανάστη,
ΈΧΕΙ ΉΔΗ ΥΠΟΒΆΛΛΕΙ ΜΉΝΥΣΗ ΕΝΑΝΤΊΟΝ ΤΟΥ,
ΜΕ ΣΚΟΠΌ ΤΟΝ ΕΚΦΟΒΙΣΜΌ ΚΑΙ ΤΗΝ
ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΊΑ ΜΙΑΣ ΕΝΔΕΧΌΜΕΝΗΣ ΑΠΈΛΑΣΗΣ.
Ωστόσο και ο εργαζόμενος έχει
καταθέσει μήνυση για το περιστατικό
του ξυλοδαρμού του. Παρά τις μηνύσεις
και τη δικαστική οδό που έχει πάρει η
υπόθεση, το σωματείο δίνει συνέχεια στο
δημόσιο λόγο και τις κινηματικές
δράσεις του, επικοινωνώντας, με αυτόν
τον τρόπο, τη διάθεσή του να μην αφήσει
αναπάντητη καμία συμπεριφορά τέτοιου
είδους.
Είναι φανερό ότι ο αγώνας μας, η
συσπείρωση των εργαζομένων και η
αλληλεγγύη των συλλογικοτήτων της
περιοχής, προξενούν «παροξυσμό» στα
αφεντικά. ΈΤΣΙ ΜΌΝΟ ΜΠΟΡΟΎΝ ΝΑ
ΕΞΗΓΗΘΟΎΝ ΟΙ ΑΠΕΙΛΈΣ ΠΟΥ ΔΈΧΤΗΚΕ
ΕΠΑΝΕΙΛΗΜΜΈΝΑ ΤΟ ΣΩΜΑΤΕΊΟ, ΌΤΙ ΘΑ
ΣΤΑΛΟΎΝ ΧΡΥΣΑΥΓΊΤΕΣ ΝΑ ΚΆΨΟΥΝ ΤΑ
ΓΡΑΦΕΊΑ ΤΟΥ. ΈΤΣΙ ΜΌΝΟ ΜΠΟΡΟΎΝ ΝΑ
ΕΞΗΓΗΘΟΎΝ ΟΙ ΠΥΡΟΒΟΛΙΣΜΟΊ ΤΟΥ
ΤΥΡΟΛΌΓΟΥ, ΣΤΟΝ ΑΚΆΛΥΠΤΟ ΧΏΡΟ ΤΗΣ
ΓΑΛΈΡΑΣ ΤΟΥ, ΚΑΤΆ ΤΗ ΔΙΆΡΚΕΙΑ
ΠΑΡΈΜΒΑΣΗΣ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΕΊΟΥ. Κι αν δεν
πρόκειται για «παροξυσμό» τότε σίγουρα
αναδεικνύουν ΜΙΑ ΜΑΦΙΌΖΙΚΗ
ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΆ, η οποία δεν μας φοβίζει,
αντίθετα μας εξοργίζει και προσθέτει
έναν ακόμα λόγο στην αναγκαιότητα για
παρουσία – παρέμβαση στο εν λόγω
μαγαζί.
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ - ΑΥΤOΟΡΓΑΝΩΣΗ –ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
Αρχείο ημέρας 30/05/2014
ΣΜΕΔ : Στον κόσμο των αφεντικών είμαστε όλοι ξένοι…Συγκέντρωση διαμαρτυρίας Σάββατο 31 Μαΐου, 12 μ.μ.
Συγκέντρωση διαμαρτυρίας
Σταθμός ΗΣΑΠ Μαρούσι
Σάββατο 31 Μαΐου, 12 μ.μ.
Ο οικονομικός εξαναγκασμός είναι το κυρίαρχο χαρακτηριστικό της καπιταλιστικής κοινωνίας: ή δουλεύεις ή εξοβελίζεσαι στο περιθώριο και πεθαίνεις από την πείνα και την ανέχεια. Αυτή η καθημερινή διάχυτη βία συχνά παίρνει και τη μορφή της άμεσης φυσικής βίας, κυρίως ενάντια στα πιο υποτιμημένα κομμάτια της εργατικής τάξης: τους μετανάστες. Όταν οι μετανάστες εργάτες γης στη Μανωλάδα ζήτησαν τα δεδουλευμένα τους, τα αφεντικά απάντησαν με σφαίρες. Όταν ο μετανάστης εργάτης που δούλευε σε φούρνο στη Σαλαμίνα ζήτησε τα δεδουλευμένα του, τα αφεντικά, αφού τον βασάνισαν, τον έδεσαν με αλυσίδες σε μια κολόνα και ευχήθηκαν να ψοφήσει σαν το σκυλί.
Η πιο πρόσφατη ιστορία διαδραματίζεται σε ένα από τα πολλά κάτεργα της βιομηχανίας του επισιτισμού, το μαγαζί SCHERZO στο Μαρούσι. Αντιγράφουμε από κείμενο τουΣωματείου Σερβιτόρων, Μαγείρων και λοιπών εργαζομένων του κλάδου του επισιτισμού: «Συνάδελφος, μετανάστης, μέλος του Σωματείου Σερβιτόρων Μαγείρων και λοιπών επαγγελμάτων του κλάδου του Επισιτισμού, εργαζόταν στο μαγαζί SCHERZO στο Μαρούσι, οδός Βορέα 8, για περίπου πέντε μήνες έως και 12 ώρες την ημέρα, 30 ημέρες το μήνα, για 10 ευρώ την ημέρα. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, του χρωστούσαν και δεδουλευμένα. Κατά τη διάρκεια αποπληρωμής κάποιων χρωστούμενων ο συνάδελφος ξυλοκοπήθηκε από το αφεντικό, Δημήτρη Τυρολόγο, ο οποίος επίσης του πήρε την τσάντα που περιείχε προσωπικά έγγραφα και χρήματα, με αποτέλεσμα ο συνάδελφος να παραμείνει 3 ημέρες στο νοσοκομείο. Παρ’ όλη την αγριότητα της εργασιακής του καθημερινότητας, ο συνάδελφος κινήθηκε από την αρχή με καταγγελία στην Επιθεώρηση Εργασίας. Μετά τον ξυλοδαρμό του διεκδίκησε και συνεχίζει να διεκδικεί την αξιοπρέπεια του να είναι κανείς εργάτης απευθυνόμενος σε αλληλέγγυους κοινωνικούς χώρους και το σωματείο». Έκτοτε έχουν γίνει πολλές δράσεις και παρεμβάσεις στο μαγαζί από το Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων μαζί με άλλες συλλογικότητες και αλληλέγγυους. Στις 17 Μαΐου, κατά τη διάρκεια μιας τέτοιας παρέμβασης ο εργοδότης άρχισε να πυροβολεί με καραμπίνα στο πίσω μέρος του μαγαζιού (!), συνελήφθη και αφέθηκε ελεύθερος την επόμενη κιόλας μέρα…
Οι ξυλοδαρμοί, οι αλυσίδες και οι καραμπίνες δεν είναι έργο κάποιων «διαταραγμένων» αφεντικών. Η πολιτική διαχείρισης της μετανάστευσης στην Ευρώπη-φρούριο και η αυστηρή εφαρμογή της στην Ελλάδα οπλίζει τα αφεντικά. Σε μια χώρα όπου η ντόπια εργατική τάξη πρέπει να αποδεχτεί τη γενικευμένη απαξίωση της ζωής της μέσω της βίαιης εσωτερικής υποτίμησης, της λεηλασίας και του αυταρχισμού, αυτοί που πρέπει να χτυπηθούν πρώτα είναι οι μετανάστες: αυτοί θα γίνουν οι αποδιοπομπαίοι τράγοι της ντόπιας εξαθλίωσης και απανθρωπιάς, αυτοί θα φυλακιστούν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και θα σέρνονται ξυπόλητοι στα δικαστήρια όταν εξεγείρονται, αυτοί θα μαχαιρώνονται από τους φασίστες, αυτοί θα ξυλοκοπούνται από αφεντικά και μπράβους όταν ζητούν τα δεδουλευμένα τους, αυτοί και τα παιδιά τους θα πνίγονται στο Αιγαίο υπό το βλέμμα ή και τις κλωτσιές των λιμενικών. Αυτοί πρέπει να εξαθλιωθούν πρώτοι για να ολοκληρωθεί όσο γίνεται πιο ομαλά η εξαθλίωση ολόκληρης της τάξης μας. Όμως όσους διαχωρισμούς κι αν προσπαθούν να επιβάλουν κράτος και κεφάλαιο, ντόπιοι και μετανάστες είμαστε αδιάρρηκτα δεμένοι – και αυτή είναι η δύναμή μας.
Κοινοί αγώνες ντόπιων και μεταναστών
ενάντια στη βία κράτους και αφεντικών, ενάντια στις αλυσίδες της καθημερινής μιζέριας, ενάντια στις κάνες που στοχεύουν τη ζωή που θέλουμε να ζήσουμε
«Δεν θα περάσει ο φασισμός», διατρανώνουν οι Ουκρανοί ανθρακωρύχοι
Με κεντρικό σύνθημα «Δεν θα περάσει ο φασισμός» περίπου τρεις χιλιάδες απεργοί εργάτες στα ορυχεία του Ντονμπάς, στην ανατολική Ουκρανία, κατέκλυσαν τη Τετάρτη τους δρόμους του Ντονιέτσκ.
Οι ανθρακωρύχοι του Ντονμπάς απεργούν απαιτώντας να σταματήσει η λεγόμενη «αντι-τρομοκρατική επιχείρηση» της ακροδεξιάς κυβέρνησης του Κιέβου ενάντια στους εξεγερμένους κατοίκους της ανατολικής και νοτιοανατολικής Ουκρανίας.
«Οι ανθρακωρύχοι του Ντονμπάς ανακοινώνουν ότι κατέρχονται σε απεργία διαρκείας και απαιτούν να σταματήσει η στρατιωτική επιχείρηση και να αποσυρθούν τα ουκρανικά στρατεύματα από την επαρχία του Ντονέτσκ», δήλωσε ο αναπληρωτής διευθυντής των εθνικοποιημένων ορυχείων της αυτοανακηρυχθείσας Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονιέτσκ.
Σημειώνεται ότι πριν λίγες μέρες ο αναπληρωτής πρωθυπουργός της Ουκρανίας, Βιτάλι Γιαρένο, είχε δηλώσει στο ρωσικό πρακτορείο RIA Novosti ότι «τα κυβερνητικά στρατεύματα θα συνεχίσουν τις επιχειρήσεις μέχρι να μην υπάρχει ούτε ένας αυτονομιστής στην Ουκρανία». Ακολούθησε μεγάλη «εκκαθαριστική επιχείρηση» στο αεροδρόμιο του Ντονιέτσκ, το οποίο τελούσε υπό κατάληψη από τους αντάρτες, απ’ όπου και οι φωτογραφίες με τις σορούς δολοφονημένων αυτονομιστών που έκαναν το γύρο του διαδικτύου.
Οι διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν σε κεντρική πλατεία της πόλης, διατρανώνοντας με πανό και συνθήματα ότι «ο φασισμός δεν θα περάσει» και «το Ντονμπάς δεν θα συγχωρήσει».
Μιλώντας στο RIANovosti, κάποιοι από τους απεργούς ανθρακωρύχους υποστήριξαν την αυτοανακηρυχθείσα «Λαϊκή Δημοκρατία του Ντονέτσκ», ενώ άλλοι απλά απορρίπτουν την φασιστική, όπως την χαρακτηρίζουν,κυβέρνηση του Κιέβου.
Η διαδήλωση σηματοδοτεί το τέλος της «ουδετερότητας» των ανθρακωρύχων του Ντονμπάς και, όπως αναφέρει ο βρετανικός Guardian, αν οι 100.000 και πλέον εργαζόμενοι στις εξορυκτικές βιομηχανίες συσπειρωθούν σε μία μάζα, αυτό θα αλλάξει δραματικά την εικόνα των πολιτικών εξελίξεων στην περιοχή.
«Είναι δύσκολο να οργανώσεις τους εργάτες, αλλά αν το κάνεις αυτό θα ενοχλήσει», δήλωσε στον Guardianο Άρτιομ, ένας πρώην ανθρακωρύχος.
Οι περισσότερες βιομηχανίες εξόρυξης άνθρακα στο Ντονμπάς ανήκουν στον Ρίνατ Αχμέτοφ, τον πλουσιότερο ανθρώπο της Ουκρανίας, ο οποίος είχε λειτουργήσει ως μεσάζων μεταξύ των εξεγερμένων στο Ντονιέτσκ και την κυβέρνηση του Κιέβου.
Μετά από μία συνάντηση την Παρασκευή με τον πρωθυπουργό της Ουκρανίας, Αρσένι Γιατσενιούκ, ο Αχμέτοφ δήλωσε ότι υποστηρίζει τα αιτήματα των ρωσόφωνων διαδηλωτών για προφύλαξη της μητρικής τους γλώσσας και μεγαλύτερη ανεξαρτησία από το Κίεβο, ωστόσο πρόσθεσε:
«Για μένα, το Ντονμπάς είναι Ουκρανία».
Την Κυριακή, ημέρα προεδρικών εκλογών στην Ουκρανία, δεκάδες ένοπλοι αυτονομιστές συγκεντρώθηκαν έξω από το σπίτι του Αχμέτοφ, ο οποίος είχε καλέσει τους Ουκρανούς να ψηφίσουν στις εκλογές και είχε κατηγορήσει τους ενόπλους για «γενοκτονία».
Εκτός από τα ορυχεία, ο δισεκατομμυριούχος Αχμέτοφ θεωρείται ο «βασιλιάς» της βιομηχανίας ατσαλιού και θερμοηλεκτρικής ενέργειας στη χώρα. Στο εξωτερικό είναι γνωστός ως ιδιοκτήτης της ποδοσφαιρικής ομάδας Σαχτάρ Ντονέτσκ.
Ένας ανθρακωρύχος, μιλώντας στον Guardian, είπε μεταξύ άλλων:
«Πρέπει να παλέψουμε για τα δικαιώματά μας και να προστατέψουμε το Ντονμπάς από τους υποστηρικτές του Μπαντέρα», του επικεφαλής των Ουκρανών εθνικιστών και συνεργάτη των ναζί, που βαρύνεται με εγκλήματα αντίστοιχα των ελληνικών ταγμάτων ασφαλείας, και ηρωοποιήθηκε τον Φλεβάρη από το φιλόΕΕ καθεστώς του Κιέβου.
Μποροτμπά: Παράδειγμα ο αγώνας των ανθρακωρύχων
Σε ανακοίνωσή της για την απεργία των ανθρακωρύχων του Nτονμπας η ένωση Μποροτμπά (αγώνας) αναφέρει:
«Χαιρετίζουμε τους εργάτες του Ντονιέτσκ που διαδηλώνουν ενάντια στην αυτοαποκαλούμενη “αντιτρομοκρατική επιχείρηση”.
Οι ανθρακωρύχοι πάντα ήταν μαχητικό και δραστήριο κομμάτι της εργατικής τάξης.
Σήμερα, που η χούντα των ολιγαρχών και των νεοφασιστών έχει εξαπολύσει πόλεμο ενάντια στον ίδιο το λαό της, η αντίσταση της εργατικής τάξης είναι το πιο σημαντικό στοιχεία του αντιφασιστικού και αντιπολεμικού αγώνα.
Η δράση των ανθρακωρύχων αποτελεί παράδειγμα για τους εργάτες της νοτιοανατολικής Ουκρανίας και το ουκρανικό εργατικό κίνημα.
Όλη η χώρα κοιτάζει προς εσάς, ανθρακωρύχοι, καθώς είστε αυτοί που καθημερινά ρισκάρουν τη ζωή τους για τη γενικότερη ευημερία της ανθρωπότητας.
Οι ολιγάρχες έχουν εξαπολύσει σφαγή, κι εσείς, ως ισχυροί, πρωτοπόροι εργάτες, υψώσατε το ανάστημά σας σε αυτή τη βρώμικη υπόθεση.
Χαιρετίζουμε τους μαχητές της ειρήνης. Ζήτω η οργανωμένη εργατική τάξη!»
Επιμέλεια: Γ. Μ.
Κάλεσμα για παρέμβαση στη καφετέρια “βοτανοπωλείο” (Πλ. Μερκούρη, Άνω Πετράλωνα)
Συνάδελφοι-ισσες, Σύντροφοι-ισσες, Καλούμε σε παρέμβαση την Κυριακή 1 Ιούνη στη καφετέρια "Βοτανοπωλείο". Συναδέλφισσα απολύθηκε εκδικητικά επειδή διεκδικεί τα νόμιμα. Δούλευε σε τρία πόστα εώς και 11 ώρες με μισά ένσημα χωρίς επιδόματα, άδειες και δώρα. Επισυνάπτουμε σχετικό κείμενο. ΚΥΡΙΑΚΗ 1 ΙΟΥΝΙΟΥ ΠΛΑΤΕΙΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ -ΑΝΩ ΠΕΤΡΑΛΩΝΑ 15:00
ΣΩΜΑΤΕΊΟ ΣΕΡΒΙΤΌΡΩΝ ΜΑΓΕΊΡΩΝ ΚΑΙ ΛΟΙΠΏΝ ΕΡΓΑΖΟΜΈΝΩΝ ΤΟΥ ΚΛΆΔΟΥ ΤΟΥ ΕΠΙΣΙΤΙΣΜΟΎ
Το “εναλλακτικό” μου αφεντικό, πατίνι μ’ έχει κάνει!
Η συνάδελφος Δ.Π. δούλευε για εφτά μήνες στη καφετέρια «Βοτανοπωλείο», στην πλατεία Μερκούρη στα Άνω Πετράλωνα. Οι συνθήκες εργασίας της συμβάδιζαν με το πνεύμα της εποχής:
•
Μη καταβολή ενσήμων τους πρώτους μήνες
•
Μισά ένσημα για 8ωρη, 9ωρη, 10ωρη, ακόμα και 11ωρη εργασία
•
Μη καταβολή υπερωριακού ωρομισθίου και ωρομισθίου αργίας
•
Μη καταβολή επιδομάτων και δώρων
•
Ελαστικότητα στα πόστα και υπερβολικός φόρτος εργασίας (έπρεπε να κάνει όλα τα πόστα ταυτόχρονα, και να βγάλει δουλειά τριών εργαζομένων)
•
Εξοντωτικά ωράρια (ως και 11 ώρες), χωρίς διάλειμμα για ξεκούραση ή φαγητό (ούτε καν για να πάει τουαλέτα)
•
Ελαστικό ωράριο (ανάλογα με την δουλειά που είχε το μαγαζί, την καλούσαν να έρθει μέχρι και 3 ώρες νωρίτερα, ενημερώνοντας την μισή ώρα πριν)
•
Μη ικανότητα διαχείρισης του προσωπικού της χρόνου, αφού το πρόγραμμα εργασίας το όριζε το αφεντικό
•
Μη παραχώρηση αναρρωτικής άδειας και άδειας εργασίας
Η έλλειψη σεβασμού των αφεντικών απέναντι στους εργαζόμενους είναι γνωστή, αλλά μερικές φορές το θράσος ξεπερνάει κάθε όριο. Η Δ.Π. είχε ζητήσει ήδη από τον Ιανουάριο να έχει ρεπό το τετραήμερο της 25ης Μαρτίου. To αφεντικό είχε συμφωνήσει , αλλά τελευταία στιγμή επειδή υπήρχε η εκτίμηση ότι θα έχει δουλειά την ημέρα της 25ης Μαρτίου, την έβαλε με το έτσι θέλω στο πρόγραμμα. Όταν η συναδέλφισσα του υπενθύμισε ό,τι είχαν συμφωνήσει, εκδικητικά την άφησε 10 μέρες χωρίς μεροκάματο.
Αυτό ήρθε παράλληλα με τον τραυματισμό της στον αυχένα μετά από μια βαριά 11ωρη βάρδια (Κυριακή 16 Μαρτίου). Η συναδέλφισσα παραπονέθηκε στο αφεντικό, ζητώντας να βελτιωθούν οι συνθήκες εργασίας και να της καταβληθούν τα νόμιμα. Η απάντηση τυπική, λες και βγήκε από το εγχειρίδιο του καλού αφεντικού, ήταν η εξής: «έτσι θα είναι η δουλειά από δω και πέρα, αν δεν μπορείς να ανταπεξέλθεις είναι δικό σου πρόβλημα».
Μετά την 10ήμερη «σωφρονιστική» άδεια, το αφεντικό την κάλεσε να μιλήσουνε. Της είπε ότι από την στιγμή που δεν είναι ικανοποιημένη με την δουλειά – ειδικά όταν αλλού είναι χειρότερα – δεν καταλαβαίνει γιατί συνεχίζει να έρχεται για δουλειά. Ως δια μαγείας, στο επόμενο πρόγραμμα το όνομα της δεν υπήρχε.
Η συναδέλφισσα διεκδικεί να της καταβληθούν όλες οι νόμιμες αποδοχές της, βάση του πραγματικού καθαρού ωρομισθίου της (5€/ώρα) και του πραγματικού χρόνου εργασίας της (και όχι του εικονικού που δηλώνει ο εργοδότης), όπως επίσης και να της κολληθούν τα ένσημα που αντιστοιχούν στα παραπάνω.
Το Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων προσπαθεί να είναι παρόν σε κάθε αγώνα στον κλάδο μας, σε κάθε προσπάθεια να βελτιωθούν οι συνθήκες εργασίας μας. Το σωματείο μας λειτουργεί με οριζόντιες διαδικασίες όπου όλα τα μέλη του έχουν λόγο και ευθύνη για τις κινήσεις, το λόγο και τις πράξεις του. Δουλεύουμε σε έναν κλάδο όπου η εργασιακή κατάσταση του κάθε μαγαζιού επηρεάζει και τα υπόλοιπα και για αυτό για εμάς ο αγώνας κάθε εργαζόμενου/ης είναι αγώνας όλων. Τα αφεντικά συνεχώς επικαλούνται την «πιάτσα», δηλαδή το τί συνθήκες επικρατούν στα γύρω μαγαζιά και είναι ώρα να επικαλούμαστε τους δικούς μας αγώνες, τους αγώνες που δημιουργούνται από τα κάτω, από εμάς τους ίδιους.
ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ Ο,ΤΙ ΜΑΣ ΑΝΗΚΕΙ
Proledialers: Συγκέντρωση την Τετάρτη 04/06 στο τηλεφωνικό κέντρο της Online Sales
ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ ΟΙ ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΕΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ : 8 εργάτριες στις Φιλιππίνες κάηκαν ζωντανές επειδή τις κρατούσαν κλειδωμένες
γράφει η blackgcat
Τα καθεστωτικά μέσα μεταδίδουν ότι στο προάστιο Πασάι στις Φιλιππίνες, οκτώ εργάτριες έχασαν τα ξημερώματα τη ζωή τους, καθώς ο ιδιοκτήτης της επιχείρησης, τις κρατούσε κλειδωμένες μέσα σε αποθήκη η οποία καταστράφηκε από φωτιά.
Η αποθήκη χρησίμευε για την αποθήκευση DVD και συσκευών αναπαραγωγής DVD.
Ο ιδιοκτήτης είχε κλειδώσει με λουκέτο εξωτερικά τις εργαζόμενες στο δωμάτιο με αποτέλεσμα να μην μπορέσουν να ξεφύγουν και να πεθάνουν από ασφυξία. Εννέα άλλοι εργάτες διέφυγαν πηδώντας σε στέγη γειτονικού κτιρίου και αναφέρονται τραυματισμοί. Βέβαια δεν πρόκειται για ένα μοναδικό περιστατικό.
Στις Φιλιππίνες συνηθίζεται οι εργαζόμενοι να κοιμούνται στις επιχειρήσεις όπου απασχολούνται. Εξοντωτικά ωράρια, άθλιες συνθήκες εργασίας και μισθοί πείνας, είναι η καθημερινότητα αυτών των εργαζομένων. Και προφανώς, αποτελούν αναλώσιμα “υλικά” για την καπιταλιστική κρεατομηχανή. Θυμόμαστε ότι τον Μάιο του 2012, 17 εργάτριες έχασαν τη ζωή τους πάλι από πυρκαγιά σε τριώροφο κατάστημα ρούχων. Η μόνη διέξοδος τους ήταν μια πύλη που όμως ήταν και πάλι κλειδωμένη.
ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ: μια ιδέα πάντα επίκαιρη
εκδήλωση-συζήτηση
Τρίτη 3/6 7.30 μ.μ.
στο Κ*ΒΟΞ (Αραχώβης & Θεμιστοκλέους, πλατεία Εξαρχείων)
Συζητούν:
– Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στη ΒΙΟ.ΜΕ (Αθήνα)
– Συν Αλλοις
– Οι Εκδόσεις των Συναδέλφων
– ΑΠΑΤΡΙΣ
– ΑΔΥΕ / Αυτοοργανωμένη Δομή Υγείας Εξαρχείων
– Αυτοδιαχειριζόμενο Παντοπωλείο Εξαρχείων ο Ζήκος
– Κ*ΒΟΞ (Κατειλημμένο Κοινωνικό Κέντρο)
– Βιβλιοθήκη Κ*ΒΟΞ
Παρουσίαση του εγχειρήματος της ΒΙΟΜΕ στο Άλσος Παγκρατίου
http://biom-metal.blogspot.gr/2014/05/blog-post_29.html
Πατρίδα μας η ελευθερία
Το τελευταίο χρονικό διάστημα η κρίση του καπιταλισμού και η προσπάθεια βίαιης αναδιάρθρωσής του οδηγεί στην εξαθλίωση όλο και μεγαλύτερων κοινωνικών τμημάτων. Το ευρωπαϊκό κεφάλαιο, ως ένας βασικός πυλώνας της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, αναδιοργανώνεται, προσπαθώντας να καταργήσει κάθε εργασιακό δικαίωμα, πληρώνοντας εξευτελιστικούς μισθούς, ιδιωτικοποιώντας κοινωνικά αγαθά (νερό, ρεύμα, υγεία, εκπαίδευση) και μετατρέποντάς τα σε είδη πολυτελείας, λεηλατώντας τη φύση για να αυξήσει τα κέρδη του. Το κράτος και τα αφεντικά προσπαθούν να εγκαθιδρύσουν τον σύγχρονο ολοκληρωτισμό. Η καταστολή απέναντι σε οτιδήποτε ριζοσπαστικό οξύνεται, με την εθνικιστική και ρατσιστική προπαγάνδα και την ξενοφοβία, με την άνοδο των φασιστικών και νεοναζιστικών μορφωμάτων, με τη δημιουργία φυλακών υψίστης ασφαλείας και στρατοπέδων συγκέντρωσης για όσους το σύστημα θεωρεί είτε επικίνδυνους, είτε περισσευούμενους.
Στα Βαλκάνια, στην Ευρώπη και παγκόσμια οι εξεγέρσεις που ξεσπούν, δίνουν το μήνυμα πως ο κύκλος των αγώνων ενάντια στις βίαιες πολιτικές και οικονομικές επιλογές της εξουσίας δεν έχει κλείσει. Στην Βοσνία- Ερζεγοβίνη η υποτίμηση της εργατικής δύναμης, η ανεργία, η απουσία οποιασδήποτε προοπτικής για το μέλλον, η καταπίεση, η αδιαλλαξία της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας οδήγησαν τον Φλεβάρη στο ξέσπασμα της συσσωρευμένης κοινωνικής οργής. Έχουν περάσει πάνω από δύο δεκαετίες από την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας ενός από τα πιο πολυεθνικά κράτη. Στην μεταπολεμική Βοσνία- Ερζεγοβίνη, η διευθέτηση που επιβλήθηκε έφερε βίαιες αλλαγές στη ζωή των ανθρώπων. Η αναγνώρισή της ως ανεξάρτητο κράτος το 1992 πυροδότησε εμφύλιο πόλεμο μεταξύ των κατοίκων: Σέρβων, Βόσνιων και Κροατών. Οι εμφύλιες συρράξεις συνεχίστηκαν ως το 1995, όπου με την συνθήκη του Dayton επιβλήθηκε και επίσημα η εθνοτική και θρησκευτική διαίρεση του πληθυσμού της Βοσνίας. Η λεγόμενη ειρήνευση βασίστηκε στην εδραίωση των διαχωρισμών και την διάχυση του εθνικιστικού λόγου. Έτσι, με διαιρεμένο το κοινωνικό σώμα, η πολιτική εξουσία και οι ανερχόμενες στην περιοχή οικονομικές ελίτ κατάφεραν να προωθήσουν τα συμφέροντα τους και να κρατήσουν τις οικονομικές και πολιτικές τους καρέκλες.
Η ιδιωτικοποίηση και στην συνέχεια η χρεωκοπία των εργοστασίων στις βιομηχανικές περιοχές της Βοσνίας, καταδίκασε την πλειοψηφία του τοπικού πληθυσμού στην φτώχια και την εξαθλίωση. Ο πλούτος συγκεντρώθηκε μέσα από τις ιδιωτικοποιήσεις στα χέρια πολυεθνικών εταιριών και μιας νέας άρχουσας τάξης, ενώ για τους εργάτες και τις εργάτριες αυτό μεταφράστηκε σε απολύσεις, κακοπληρωμένη ή ακόμα και απλήρωτη εργασία. Το 53% των νέων είναι άνεργοι/ες ακολουθώντας τα ποσοστά ανεργίας της
Ελλάδας και της Ισπανίας.
Η Tuzla, ένα από τα μεγαλύτερα βιομηχανικά κέντρα της πρώην Γιουγκοσλαβίας, είναι το σημείο από όπου ξεκίνησαν όλα. Η πόλη αυτή κατάφερε να κρατήσει το έδαφος της αφιλόξενο για τον εθνικισμό, και να διατηρήσει μια παράδοση οργάνωσης της εργατικής τάξης σε εργατικά σωματεία. Το κύμα των ιδιωτικοποιήσεων είχε άμεσο αντίκτυπο στην ζωή των κατοίκων της πόλης. Οι εργάτες και οι εργάτριες στα εργοστάσια της Tuzla για χρόνια προσπαθούσαν ειρηνικά, μέσα από απεργίες, διαμαρτυρίες έξω από κυβερνητικά κτίρια και απεργίες πείνας να διεκδικήσουν τη βελτίωση των μισθών και των συνθηκών εργασίας τους. Οι μακροχρόνιες αλλά μικρής έντασης κινητοποιήσεις τους συναντούσαν ως τον Φλεβάρη την αδιαλλαξία της εξουσίας.
Η πορεία ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις που κάλεσαν για τις 05/02 προπαγανδίστηκε από το διαδίκτυο και αγκαλιάστηκε από ένα ετερόκλητο πλήθος κόσμου: πλήθος που θέλησε να μετατρέψει την πολύχρονη σιωπή σε ριζοσπαστική πράξη, σε εξέγερση.
Οι χιλιάδες διαδηλωτών/τριών, με μικρή προηγούμενη οργάνωση ήκινηματική εμπειρία, πέρασαν από την βίαιη αντιπαράθεση με τις δυνάμεις καταστολής και τους εμπρησμούς κυβερνητικών κτιρίων και κομματικών γραφείων – κέντρων λήψεων αποφάσεων σε τουλάχιστον 20 πόλεις, στην μεγάλη συμμετοχή στις ανοιχτές συνελεύσεις πόλης (plenums), στην περιθωριοποίηση των πολιτικών κομμάτων, στην οριζόντια λήψη αποφάσεων. Τα κυβερνητικά κτίρια που οι εξεγερμένοι και οι εξεγερμένες οικειοποιήθηκαν δεν ήταν αρκετά μεγάλα για να φιλοξενήσουν τις συνελεύσεις. Και ένα σημείο πολύ σημαντικό: Οι εξεγερμένοι/ες της Βοσνίας κατάφεραν γρήγορα να υπερβούν την εθνική διαίρεση που από το 1995 είχε επιβληθεί, να αμφισβητήσουν και να εναντιωθούν στον εθνικιστικό λόγο, προτάσσοντας απέναντι του τα κοινωνικά/ταξικά αιτήματα, πραγματώνοντας την αλληλεγγύη μεταξύ διαφορετικών κοινωνικών ομάδων, απομακρυσμένων πόλεων, διαφορετικών εθνικοτήτων.
Η εξέγερση που ξέσπασε ταυτόχρονα, σε διαφορετικές πόλεις κατάφερε να τρέψει πολιτικούς σε φυγή από την χώρα, ή να τους αναγκάσει σε «οικειοθελείς» μειώσεις των παχυλών μισθών τους και σε διαπραγματεύσεις για το πάγωμα των ιδιωτικοποιήσεων. Η έντασή της έδωσε σαφές μήνυμα στην θεσμική αριστερά και στα καθεστωτικά συνδικάτα πως η κοινωνική οργή έχει ξεφύγει από τον έλεγχο τους. Οι υποχωρήσεις της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας δεν έφεραν μεγάλες αλλαγές στην ζωή των κατοίκων της Βοσνίας. Αυτό που αλλάζει το κοινωνικό τοπίο είναι η αλλαγή του κλίματος ηττοπάθειας, η μεταφορά του φόβου στοστρατόπεδο της κυριαρχίας, η αναζήτηση κοινών σημείων αναφοράς για τους από κάτω, η ριζοσπαστικοποίηση των τρόπων οργάνωσης και αγώνα ενός ετερόκλητου πλήθους ανθρώπων.
Ενώ ο ξεσηκωμός στη Βοσνία είχε σαφή αντι-εθνικιστικά χαρακτηριστικά η χρονικά κοντινή εξέγερση στην Ουκρανία πήρε εντελώς διαφορετική τροπή. Στις συγκρούσεις στις κεντρικές πλατείες και τους δρόμους, οι φασίστες κατάφεραν να εδραιώσουν την παρουσία τους και να δημιουργήσουν αφιλόξενο έδαφος για οτιδήποτε ριζοσπαστικό. Οι εκφραστές των ιδεολογημάτων της καθαρής φυλής, του έθνους, του αντι- κομμουνισμού, με την στήριξη της Ε.Ε και των ΗΠΑ και την ισχύ των όπλων επέβαλλαν την δική τους ατζέντα στην εξέγερση και ισχυροποίησαν την θέση τους στην εξουσία.
Τα δύο ακροδεξιά κόμματα ( Σβομπόντα και ο νεοναζιστικός Δεξιός τομέας ) έπιασαν κομβικές κυβερνητικές καρέκλες, προβάλλοντας έτσι και θεσμικά τις πολιτικές τους επιδιώξεις, κηρύσσοντας τον πόλεμο στις εθνοτικές μειονότητες, στην αριστερά, στους αναρχικούς. Η στρατιωτική κατάληψη της Κριμαίας από την Ρωσία ενδυνάμωσε το κίνημα του Maidan. Ο κόσμος συσπειρώθηκε προκειμένου να «υπερασπιστεί» την Ουκρανία, διευρύνοντας το πεδίο στο οποίο οι ακροδεξιοί και οι νεοναζιστές διαχέουν την προπαγάνδα τους και στρατολογούν κόσμο.
Ως άλλος πόλος δημιουργήθηκε το αντι- Maidan, κίνημα το οποίο συγκροτούν παραστρατιωτικοί και μπάτσοι, λούμπεν προλετάριοι και στηρίζεται οικονομικά από τις τοπικές επιχειρήσεις και υπηρεσίες ασφάλειας. Δεν είναι ξεκάθαρο ποιος βρίσκεται στο επίκεντρο της δράσης αυτού του κινήματος, ούτε αυτό έχει ξεκάθαρα ρωσικά εθνικιστικά χαρακτηριστικά. Τα κίνητρα δράσης είναι κυρίως οικονομικά, καθώς οι ένστολοι θέλουν προαγωγές και αυξήσεις, οι επιχειρήσεις τους οικονομικούς δεσμούς με τη Ρωσία (με χαμηλές τιμές στις πρώτες ύλες και το αέριο), οι προλετάριοι να βρουν μια δουλειά στην Ρωσία. Όλοι αυτοί συσπειρώνονται γύρω από έναν ασαφή λαϊκιστικό και φιλο-ρωσικό λόγο.
Όσον αφορά στα γεγονότα της Οδησσού την 2η Μάη στην Οδησσό, ο κόσμος που συντάχθηκε είτε με τις ομάδες αυτοάμυνας του Maidan είτε με τις παραστρατιωτικές ομάδες και την τοπική αστυνομία, καθοδηγήθηκε και οπλίστηκε από αυτές και προχώρησε σε μάχη μέχρις εσχάτων, με απολογισμό 40 ανθρώπους νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες. Το πλήθος των ανθρώπων που βγαίνει στους δρόμους ουσιαστικά σέρνεται πίσω από τις αποφάσεις και τις επιλογές είτε της ακραίας αντίδρασης είτε του ρωσικού επεκτατισμού πολεμώντας για τα συμφέροντα των οικονομικών ολιγαρχιών. Οι εξελίξεις δείχνουν πως οι προλετάριοι/ες δεν έχουν τίποτε να κερδίσουν από τέτοιου είδους αναμετρήσεις, αντίθετα αυτές εκμηδενίζουν οποιαδήποτε προοπτική για την αντίσταση και την οργάνωση των από κάτω.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία, θα αποτελέσει ήττα για την εργατική τάξη, αν αυτή δεν οργανωθεί στην βάση των κοινών συμφερόντων της και αν δεν στραφεί ενάντια σε οποιουδήποτε είδους οπλισμένους σωτήρες είτε αυτοί είναι τα τάγματα εφόδου και οι πολιτικοί ηγέτες των νεοναζιστικών και ακροδεξιών κομμάτων, είτε η ευρωπαϊκή ένωση, είτε ο στρατός της Ρωσίας ή οι φιλο-Ρώσοι στρατιωτικοί και μπάτσοι.
Στην Ισπανία, το αρχικό σοκ της κρίσης διαδέχτηκε η προσπάθεια των ανθρώπων να μην επιτρέψουν την εξαθλίωση της ζωής τους. Μέσα από τις κινητοποιήσεις τον Μάρτη του 2011 διαμορφώθηκε το κίνημα των indignados. Ενόψει των εκλογών για τις περιφερειακές κυβερνήσεις της Ισπανίας στις 22 Μάη, οι συγκεντρώσεις και οι
διαδηλώσεις στην Μαδρίτη και σε άλλες πόλεις έγιναν πιο μαζικές και επίμονες. Τα πουλημένα συνδικάτα αναγκάστηκαν να κηρύξουν πολυήμερη απεργία. Η απεργία αξιοποιήθηκε με μεγάλες πορείες σε διάφορες πόλεις, οι οποίες όμως δέχτηκαν την άγρια καταστολή της αστυνομίας με τη χρήση δακρυγόνων και πλαστικών σφαιρών.
Το κίνημα των αγανακτισμένων στην Ισπανία, σε αντιστοιχία με το κίνημα των πλατειών στην Ελλάδα, βρέθηκε αντιμέτωπο με τις προβληματικές της ειρηνικής διαπραγμάτευσης.
Τρία χρόνια αργότερα στην Ισπανία όπου οποιαδήποτε κοινωνική συνάθροιση χρειάζεται κρατική άδεια, ένα ετερόκλητο πλήθος ανθρώπων διαδηλώνει και καταλαμβάνει δημόσιους χώρους κόντρα στην απαγόρευση της αστυνομίας. Οι λόγοι που βγάζουν τους ανθρώπους στον δρόμο είναι πολλοί: τα μέτρα λιτότητας, η ποινικοποίηση των εκτρώσεων, οι αλλαγές στην εκπαίδευση, η διαφθορά των πολιτικών, η άνοδος του φασισμού, η καταστολή. Ο κόσμος που συμμετέχει στους κοινωνικούς αγώνες έρχεται αντιμέτωπος με την τρομοκράτηση από τους μπάτσους, και την απαξίωση και την συκοφάντηση από τα ΜΜΕ. Απαντά με την επίμονη παρουσία του στο δρόμο, με τη χρήση μέσων αυτοπροστασίας και αυτοάμυνας, με οδοφράγματα και συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής.
Ο κόσμος που συγκεντρώνεται στους δρόμους και τις κεντρικές πλατείες διεκδικεί τη βελτίωση της ζωής του ενάντια σε ένα σύστημα που τον εξαθλιώνει κάθε μέρα όλο και περισσότερο και την δημιουργία μιας κοινωνίας η οποία δεν θα βασίζεται στο ατομικό συμφέρον, το κέρδος και τον ανταγωνισμό. Οι κινητοποιήσεις στους δρόμους της Ισπανίας δημιουργούν το έδαφος για την ριζοσπαστικοποίηση των αιτημάτων των συγκεντρωμένων και ενισχύουν τους δεσμούς αλληλεγγύης μεταξύ τους.
Η Ισπανία αποτελεί μια ακόμη ψηφίδα στο μωσαϊκό των ξεσηκωμών σε Ευρώπη, Βαλκάνια και ανά τον κόσμο: από την Σλοβενία στην Τουρκία και από την Βουλγαρία και την Ρουμανία στην Βοσνία και την Ισπανία και στις πιο μακρινές μας Αργεντινή, Βραζιλία, Χιλή. Το παράδειγμα της Ουκρανίας υπογραμμίζει τον κίνδυνο οι απαντήσεις των κατώτερων στρωμάτων στις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης να οδηγήσουν σε μεγαλύτερη υποβάθμιση της ζωής τους. Είτε όταν ποδηγετούνται από νεοναζιστικά
μορφώματα (Maidan), είτε όταν, ελλείψει ταξικής συνείδησης, σύρονται στην έμμεση ή άμεση υποστήριξη εθνικιστικών/καπιταλιστικών συμφερόντων (αντι- Maidan).
Στην Ευρώπη, τα Βαλκάνια και ανά τον κόσμο, οι απαντήσεις που αξίζουν να ακουστούν, οι κραυγές που μπορούν να προκαλέσουν ρωγμές, οι κινήσεις που προκαλούν τριγμούς στις καρέκλες των εξουσιαστών, είναι αυτές που οργανώνονται στην βάση της κοινωνίας και εκφράζονται από αυτήν χωρίς τη μεσολάβηση νέων κομμάτων, «ανθρωπιστών» πολιτικών, αυτόκλητων ή καλεσμένων σωτήρων. Αυτές δηλαδή που εκφράζουν την ανάγκη διαχείρισης κάθε πτυχής της ζωής από την κοινωνία για την κοινωνία .
Καθ’οδόν για τις ακρατικές αταξικές κοινωνίες που θέλουμε να οικοδομήσουμε, ζητούμενο είναι η τάξη μας να εκφράσει τον δικό της λόγο για την εργασία, τις υποδομές που καλύπτουν τις βασικές μας ανάγκες, τον χώρο που ζούμε και τις κοινωνικές σχέσεις που θέλουμε να δημιουργήσουμε. Και προκειμένου να κάνουμε αυτόν τον λόγο πράξη, να τον εδαφικοποιήσουμε μέσα από την δημιουργία οριζόντιων δομών αντίστασης και αγώνας στις σχολές στους χώρους εργασίας, στις γειτονιές μας. Αλλά και να τον υπερασπιστούμε οργανώνοντας την άμυνα μας, την κοινωνική αντιβία απέναντι στην κρατική καταστολή, την βία των ναζιστών και των ακροδεξιών, την αντιδραστική προπαγάνδα. Αυτή η οργάνωση είναι που μπορεί να καθορίσει την έκβαση των τωρινών και των μελλοντικών συγκρούσεων με τον κόσμο της εξουσίας. Τον κόσμο που εμείς θα γκρεμίσουμε για να χτίσουμε στα συντρίμμια μια νέα κοινωνία, στην βάση της ελευθερίας, της ισότητας, της αλληλεγγύης.
Αναδημοσίευση από: kathodon
Villa Amalias : Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας – 13/06, 09:00 δικαστήρια Ευελπίδων
Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα και η απεμπλοκή της χώρας από το οικονομικό αδιέξοδο, είναι ένα ακόμη βήμα για την υλοποίηση του κρατικού στρατηγικού σχεδιασμού που οδηγεί σε ένα σύγχρονο ολοκληρωτικό σύστημα διαχείρισής της. Με παντιέρα την ιδέα της εθνικής ενότητας και σωτηρίας, κράτος και αφεντικά σε αγαστή συνεργασία προχωρούν στην υποτίμηση -με κάθε τρόπο- της ζωής μας, για την υπερτίμηση του ευρώ και της ευρωπαϊκής ένωσης. Καταπάτηση εργασιακών δικαιωμάτων, χιλιάδες απολύσεις, επιστρατεύσεις εργαζομένων, εκατομμύρια άνεργοι, άστεγοι, άποροι, οικογένειες που υποσιτίζονται, ένα σύστημα υγείας να βρίσκεται με μηχανική υποστήριξη, χιλιάδες χρεωμένες οικογένειες, χιλιάδες αυτοκτονίες, λεηλασία της γης και των πόρων της, ιδιωτικοποίηση κοινωνικών αγαθών, πολυάριθμοι φορολογικοί δασμοί, πογκρόμ και διώξεις μεταναστών.
Ο ξεσηκωμός του κόσμου και η εναντίωσή του σε όλα τα προαναφερόμενα ήρθαν μέσα από πολυπληθείς διαδηλώσεις, απεργιακές κινητοποιήσεις, καταλήψεις, άρνηση πληρωμών, οργάνωση των αγώνων του. Παλεύει και αντεπιτίθεται με τα μέσα αγώνα που διαθέτει απέναντι σε ένα κρατικό και μεγαλοκεφαλαιουχικό μηχανισμό που χρόνια τώρα του έχει κηρύξει ένα ανελέητο πόλεμο, ηθικής και υλικής υπόστασης. Παλεύει για όλα εκείνα που θεωρεί αυτονόητα, αλλά που από ό, τι αποδεικνύεται τίποτα δεν είναι αυτονόητο σε έναν κόσμο που το χρήμα και η εξουσία κατέχουν, έστω και αν είναι οξύμωρο, την πρώτη θέση στην κλίμακα αξιών.
Το κράτος απέναντι στις αντιδράσεις του κόσμου, οι οποίες διαταράσσουν την κοινωνική ομαλότητα και θέτουν σε επισφάλεια το πλαίσιο κοινωνικής αποδοχής που χρειάζεται για να συνεχίσει το βδελυγμιαίο και «σωτήριο» έργο του, προχωρά στη χρήση μέσων, όπως επιβολή φόβου, καταστολή και ιδέες ανάκαμψης και ανάπτυξης, που αποδίδουν -κατά αυτό- τα μέγιστα για τους σκοπούς του, με κύρια όργανα υλοποίησης των προαναφερόμενων την αστυνομία, το δικαστικό σύστημα και τα μμε. Οποιοσδήποτε αντιστέκεται, και ιδιαίτερα σε μεγαλύτερη κλίμακα αυτοοργανωμένα και αντιιεραρχικά, δέχεται την καταστολή, τη δίωξη, την ποινικοποίηση, τη διαπόμπευση, την αλλοίωση των χαρακτηριστικών και των προταγμάτων του αγώνα του.
Η Villa Amalias αποτελεί ένα από τα πιο ηχηρά παραδείγματα του προαναφερόμενου συνδυασμού μέσων χειραγώγησης του κοινού και η εκκένωσή της στις 20/12/2012 δεν ήταν μια τυχαία, χρονικά και τακτικά, επιλογή. Ανεξαρτήτως υπουργού και δημάρχου ή οποιουδήποτε άλλου πιονιού της πολιτικής σκακιέρας, που επιλέχτηκαν για αυτή τη δουλειά, ο σχεδιασμός καταστολής, σπίλωσης και διασποράς του φόβου με το χτύπημα αυτό στη Villa, διαφαίνεται να αριθμεί χρόνια πριν. Με την επιλογή μας να αντισταθούμε και να αντιπαρατεθούμε σε ανοιχτό δημόσιο πεδίο με κράτος, παρακράτος και λοιπούς νταβατζήδες, απέναντι στην επέλασή τους με τον πιο ύπουλο και απάνθρωπο τρόπο και στα σχέδια τους για εκμετάλλευση της περιοχής και των ανθρώπων που ζουν σε αυτήν, μπήκαμε ακόμη περισσότερο στο μάτι τους και στο μυαλό τους για το πως θα απαλλαγούν από την παραφωνία στο εργάκι τους. Αναπτυξιακά σχέδια ανάπλασης και οικονομικής ανάπτυξης του κέντρου (μεταφρ. σε δισεκκατομύρια ευρώ), οικονομική υποβάθμιση και ξεπούλημα της περιοχής, εσκεμμένη συγκεντροποίηση μεγάλου αριθμού μεταναστών και άλλων «περιθωριοποιημένων» ομάδων ανθρώπων στην ευρύτερη περιοχή του κέντρου της Αθήνας, κρατική επιλογή εμφάνισης των φασιστών -ανεξαρτήτου κομματικής απόχρωσης- και ανάδειξής τους σε σωτήρες και μετέπειτα βουλευτές, είναι μερικά από τα κεφάλαια του έργου.
Κράτος και φασίστες στοχοποίησαν τη Villa, μέσα σε ένα ευρύτερο πεδίο στοχοποίησης των αυτοοργανωμένων, αναρχικών και αντιεξουσιαστικών εγχειρημάτων και δομών, και με τις συνεχόμενες κρατικές και παρακρατικές δολοφονικές επιθέσεις εναντίον των καταληψιών και τη συνεχή σπίλωση και υπονόμευση της κατάληψης, μέσα από τα μμε και τους λοιπούς παρατρεχάμενους «αγανακτισμένους κατοίκους», προετοίμασαν το έδαφος κοινωνικής αποδοχής αυτής της εκκένωσης και ευχαρίστησαν τα συντηρητικά, φοβισμένα, εχθρικά προς αυτή και με μνήμη χρυσόψαρου τμήματα της κοινωνίας.
Η πολιτική διαχείριση του γεγονότος για κράτος, κόμματα και δήμο αποδεικνύονται, και συνεχίζουν να είναι, αντίστοιχα των εξουσιαστικών λογικών τους. Το κράτος χρησιμοποίησε τα σκυλιά του, αστυνομία και μμε, για να ενισχύσει και να περιφρουρήσει τη δράση του. Μέσα σε ένα όργιο δημοσιότητας η κατάληψη χαρακτηρίστηκε εστία ανομίας, εργαστήριο παρασκευής μολότοφ, οι συλληφθέντες καταληψίες πρεζόνια. Τα ματ περιφρουρούν νυχθημερόν και για μήνες το κτήριο, ενώ μετά την ανακατάληψή του από 92 συντρόφους-ισσες και τη σύλληψή τους, ενισχύθηκαν οι φόβοι τους ότι θα ξαναπαρθεί η Villa, και πέραν της φύλαξης έχτισαν τα πάντα στο κτήριο. Ενάμιση χρόνο σχεδόν από την εκκένωση το κράτος συνεχίζει να οργιάζει και να θριαμβολογεί για την πάταξη της ανομίας και να χρησιμοποιεί ακόμη τη Villa -μέσα και έξω από τη βουλή- όταν θέλει να δείξει έργο και να αντιπαρατεθεί στην αριστερά, ο δήμαρχος αθηναίων, που στην αρχή δήλωνε άσχετος και άμοιρος ευθυνών, ικανοποιημένος πλέον από την κίνηση νομιμοποίησης του ακινήτου του καμαρώνει για αυτό που έγινε επί των ημερών του, ο φασιστικός άξονας των κομμάτων του συνταγματικού τόξου -και μη- χαμογελά και κλείνει το μάτι στην κυβέρνηση για το δωράκι και ο σύριζα συνεχίζει στο παιχνίδι χρησιμοποιώντας τη villa, όποτε τον βολεύει, ως ένα ακόμη πεδίο αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση. Και όλα αυτά γιατί; Για το μέγιστο πολιτικό όφελος, για όλους τους παραπάνω, που πάντα συγκλίνει σε ένα σημείο: στην εξουσία, είτε διατήρησής της είτε ανάληψής της.
Η κίνηση εκκένωσης και κοινωνικής νομιμοποίησης της ολοκληρώνεται με την ανακοίνωση του δήμου αθηναιών ότι η Villa θα γίνει σχολείο (για 150 μαθητές), την απόφαση χρηματοδότησης γι αυτό από το ΕΣΠΑ με περίπου 3 εκατ. €, και την εκκίνηση εργασιών, όλως τυχαίως, κατά την προεκλογική περίοδο. Η πολιτική και υλική αμοιβή για τον «άσχετο» δήμαρχο αθηναίων και για την παροχή υπηρεσιών του (εκκένωση βίλας, μαζικές συλλήψεις μεταναστών, πάταξη μικροπωλητών, περιθωριοποίηση ανθρώπων, άστεγοι, άποροι, εκατοντάδες σπίτια χωρίς ρεύμα κλπ), ξεκίνησε τον απρίλη του 2012 με την έγκριση χορήγησης κονδυλίου 120 εκατ. € για την ανάπλαση και ανάπτυξη του δήμου. Επιδεικνύοντας προεκλογικά ένα ακόμη ανύπαρκτο έργο εκβιάζει για ψήφους μιας και -κατά τα λεγόμενά του- το μέλλον του δήμου εξαρτάται από αυτόν και τα λεφτά που προσωπικά πήρε! Χωρίς αυτόν και την κυβέρνηση που τον στηρίζει ο δήμος αθηναίων δε θα πάρει φράγκο, οι δημότες του ας τα βγάλουν πέρα μόνοι τους. Σε μια περιοχή που έχει αφεθεί σκοπίμως να διαφεντεύεται από μπάτσους, νταβατζήδες και μισάνθρωπους φασίστες, ο δημοτικός άρχοντας εξαργυρώνει τα αργύρια της δόξας του πάνω στο αίμα ανθρώπων, πάνω στη σύνθλιψη της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Καμαρώστε τον λοιπόν που τον επανεκλέξατε!
Εν κατακλείδι…
Ως Villa Amalias δεν έχουμε να πούμε κάτι παραπάνω πέρα από αυτά που λέμε και στηρίζουμε όλα αυτά τα χρόνια, με ή χωρίς κτήριο. Θα συνεχίσουμε να είμαστε κομμάτι του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού χώρου, άνθρωποι που επιλέξαμε το δρόμο της συλλογικής αντίστασης και του αδιαμεσολάβητου αγώνα, της αυτοοργάνωσης των αναγκών και των επιθυμιών μας, που προτάσσουμε το δικό μας πολιτισμό μακριά από life style πρότυπα εναλλακτισμού και υπερκατανάλωσης. Θα συνεχίσουμε να στεκόμαστε αλληλέγγυοι και να είμαστε ίσοι με όλους τους τελευταίους της ταξικής πυραμίδας, μακριά από ψευδόπλαστους διαχωρισμούς φυλής, φύλου, έθνους. Θα συνεχίσουμε να πορευόμαστε και να ορθώνουμε αναχώματα ενάντια σε κάθε ρατσιστική και φασιστική λογική και πρακτική, όποιο προσωπείο φορά αυτή για να μας ξεγελάσει, θα συνεχίσουμε να στεκόμαστε ενάντια σε αυτούς που θέλουν να απομυζήσουν κάθε μέρα και πιο πολύ την ύπαρξή μας και να μας ωθήσουν στον κανιβαλισμό…
Όλα αυτά αποτελούν την πραγματική αιτία για την οποία στις 13/06/2014 καλούμαστε να δικαστούμε και όχι οι γελοίες κατηγορίες που μας αποδίδονται. Η πραγματική αιτία είναι ο φόβος της εξουσίας απέναντι σε αυτό που υπάρχει και που τείνει να γιγαντωθεί. Και είναι διαφορετικό από εκείνη.
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ
Συγκέντρωση αλληλεγγύης στους/στις συλληφθέντες-είσες καταληψίες από την εκκένωση της Villa Amalias
Δικαστήρια Ευελπίδων (κτ.9) – 13/6/2014 – 09.00
Αναδημοσίευση από: villa-amalias.blogspot.gr